มูลเหตุที่ทําให้ศาสนาพุทธหายไปจากอินเดีย

ที่มาen.wikipedia.org/wiki/India

ก่อนอื่นต้องให้ข้อมูลก่อนว่า
ผลการสํารวจประชากร (พ.ศ.2548)
ประเทศอินเดียมีประชากร 1,103,371,000 คน
(หนึ่งพันหนึ่งร้อยสามล้านสามแสนเจ็ดหมื่นหนึ่งพัน คน)
ส่วนเปอร์เซนต์ในการนับถือศาสนาต่างๆ
ร้อยละ 83 ของประชากรนับถือศาสนาฮินดู
ร้อยละ 11 นับถือ ศาสนาอิสลาม
ที่เหลือร้อยละ 2.5 นับถือศาสนาคริสต์

เอ๋... แล้วพุทธหายไปไหนหน้อ ???

 

ว่ากันตามคัมภีร์พระไตรปิฏก
พระพุทธเจ้าตรัสถึงเหตุที่ศาสนาพระองค์จะเสื่อมดังนี้

1 . พวกภิกษุเล่าเรียนสูตรอันถือกันมาผิด ด้วยบทพยัญชนะและความหมายอันคลาดเคลื่อน

2. พวกภิกษุเป็นคนว่ายาก ไม่อดทน ไม่ยอมรับคำตักเตือน โดนความเคารพหนักแน่น

3. พวกภิกษุที่เป็นพหูสูต คล่องแคล่วในหลักพระพุทธวัจนะ ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาติกา (แม่บท) แต่ภิกษุเหล่านี้ไม่ได้เอาใจใส่บอกสอนใจความแห่งสูตรทั้งหลายแก่คนอื่นๆ เมื่อท่านเหล่านี้ล่วงลับดับไป สูตรทั้งหลายก็เลยขาดผู้เป็นมูลราก(อาจารย์)ไม่มีที่อาศัยสืบไป

4. พวกภิกษุชั้นเถระทำการสะสมบริขาร ประพฤติย่อหย่อนในไตรสิกขาเป็นผู้นำในทางทราม ไม่เหลียวแลในกิจแห่งวิเวก ไม่ปรารถนาความเพียร เพื่อถึงสิ่งที่ยังไม่ถึง เพื่อบรรลุในสิ่งที่ยังไม่บรรลุ เพื่อทำให้แจ้งในสิ่งที่ยังไม่ทำให้แจ้งผู้บวชภายหลังได้เห็นเถระเหล่านั้น ทำแบบแผนเช่นนั้นไว้ก็ถือเอาเป็นแบบอย่าง

และยังทรงย้ำเสมอๆว่า พระพุทธศาสนาจะเสื่อมสูญจนหายไปนั้นมีเหตุที่สำคัญที่สุดเกิดจากพุทธบริษัท 4 ทั้งภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก และอุบาสิกา

พูดง่ายๆ คือ พระองค์บอกว่าศาสนาจะเสื่อมเพราะภัยภายใน นั่นเอง

 

พระราชวิสุทธิกวี (พิจิตร ฐิตวัณโณ)
ได้เรียบเรียงเรื่องว่า "ทำไมพระพุทธศาสนา จึงเสื่อมไปจากอินเดีย"
พระพุทธศาสนาเกิดขึ้นและเจริญรุ่งเรืองในประเทศอินเดีย เป็นเวลานานถึง 1500 ปี จากนั้นก็เสื่อมลงเรื่อยๆ จมมาถึงพุทธศตวรรษที่ 17 พระพุทธศาสนาส่วนใหญ่ก็สูญหายไปจากประเทศอินเดีย เหลืออยู่แต่ในเฉพาะใน ลาดัก หิมจัล อัสสัม เบงกอล และโอริสสา เท่านั้น
ปัจจุบันเหลือไว้แต่ปูชนียสถานและวัตถุโบราณ ที่เป็นภาพสะท้อนความเจริญรุ่งเรื่องในอดีตสมัยเท่านั้น
นับตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 3 ในสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช เป็นต้นมา พระพุทธศาสนาได้เผยแพร่ออกจากประเทศอินเดีย ไปสู่ประเทศต่าง ๆ เกือบทั่วทวีปเอเซีย
แต่แล้วต่อมาก็เกิดภัยคุกคามขึ้นทั้งภายในและภายนอก จนทำให้พระพุทธศาสนาต้องเสื่อมไปจากประเทศต่างๆ เช่น เปอร์เซีย อาฟกานีสถาน เตอรกีสถานของรัสเซีย อินเดีย ปากีสถาน มาเลเซีย และอินโดนีเซีย จนเกือบจะหมด
ครั้งหนึ่งที่พระพุทธศาสนาในประเทศศรีลังกา และญี่ปุ่น ก็เกือบจะสูญสิ้นไป ดีแต่ว่าพุทธศาสนิกที่สำคัญหลายท่านได้ช่วยกันกอบกู้ ต่อสู้กับการรุกรานของศาสนาอื่นๆเอาไว้ได้
ในขณะนี้พระพุทธศาสนาก็กำลังจะเสื่อมไปจากมองโกเลีย ธิเบต จีนแผ่นดินใหญ่ เวียดนามเหนือ และเกาหลีเหนือ ส่วนในเวียดนามใต้ เขมรและลาว ก็กำลังถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก

 

ภัยภายใน
แบ่งได้ 3 อย่าง คือ

1. การเสื่อมทางศีลธรรม
2. การแตกแยกนิกาย
3. ลัทธิมหายาน

1. การเสื่อมทางศีลธรรม
และการเสื่อมจากการได้บรรลุมรรคผลและคุณวิเศษต่าง ๆ ของชาวพุทธ
การประพฤติย่อหย่อนในเรื่องสิกขาบทวินัย ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติไว้ ซึ่งไม่เคยมีมาในประวัติศาสตร์พุทธศาสนายุคต้น ๆ เลยแต่ในราวพุทธศตวรรษที่ 10 เป็นต้นมา จึงได้เริ่มปรากฏขึ้น ดังจดหมายเหตุของพระถังซัมจั๋ง ( หลวงจีนเฮียงจัง ) ว่า
" พระในนิกายสัมมติยะ แห่งแคว้นสินธุ ( ปัจจุบันอยู่ในปากีสถาน) ใช้ชีวิตอย่างชาวโลกและไม่ถูกต้องตามพระวินัยบัญญัติ พระเหล่านั้นจึงเกียจคร้านเป็นคนที่ไร้ค่า และเที่ยวเตร่ ถึงว่าพระเหล่านั้นจะห่มผ้ากาสาวพัสตร์ แต่ก็ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เลี้ยงปศุสัตว์ และมีลูก มีเมีย ( แม้ในปัจจุบันสถาบันพระมีเมีย ก็ยังมีปรากฏว่านิยมกันในประเทศ เนปาล เกาหลี ธิเบต และญี่ปุ่น)
นอกจากนี้ท่านยังได้กล่าวว่า " พระพุทธศาสนาจะบริสุทธิ์หรือเศร้าหมอง ก็ขึ้นอยู่กับญาณทัศนะ และความสามารถทางด้านจิตใจของชาวพุทธเอง"
จดหมายเหตุของหลวงจีนอี้จิงได้รำพันว่า " วัดส่วนมากในอินเดีย ทำไร่ เลี้ยงวัว และมีคนรับใช้ในวัด บางวัดก็ตระหนี่ถี่เหนียว ไม่ยอมแบ่งผลผลิตให้ใคร ๆ วัดบางวัดจะมีทรัพย์สมบัติมากมาย มียุ้งฉางเต็มไปด้วยข้าวเปลือกมากมายที่เสีย ( มีมากเกินไม่ทันแต่ไม่ยอมแจกจ่ายปล่อยทิ้งไว้จนเสีย) มีคนใช้หญิงชาย มีเงินทองและทรัพย์สมบัติที่เก็บเอาไว้เฉย ๆ โดยไม่ใช้ประโยชน์อะไรเลย "
มีพวกขอทานที่ปลอมตัวเป็นพระ โดยเพียงแต่ยอมลงทุนโกนหัวและครองจีวรเท่านั้น ก็สามารถเข้าไปรับประทานได้อย่างฟรี ๆ


ท่านเชื่อหรือไม่ว่าภาพนี้ถ่ายได้ในเชียงใหม่

 

หรือจะเป็นความสามารถพิเศษของผู้ที่จะมาเป็นพระสงฆ์รุ่นใหม่ ?

 

2. การแตกแยกนิกาย และการขัดแย้งกันทางนิกาย
การเข้าใจผิดในหลักธรรมขั้นสำคัญ ๆ ได้ก่อให้เกิดความขัดแย้งทะเลาะโต้เถียงกันอย่างรุนแรงมาก ในระหว่างนิกายต่าง ๆ ของพระพุทธศาสนา จนทำให้ชาวพุทธต่างแยกกันอยู่ และต่างก็มุ่งร้ายต่อกัน จนทำลายซึ่งกันและกัน
ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 2 พระพุทธศาสนาก็แตกแยกออกไปเป็น 18 นิกาย และแต่ละนิกายต่างก็อ้างว่าตนเหนือกว่าประเสริฐกว่านิกายอื่น ๆ
- นิกายมหายาน เกิดขึ้นในพุทธศตวรรษที่ 6 โดยถือว่าตนเองมีจิตใจกว้างกว่ามุ่งพระโพธิญาณ ขนสัตว์ข้ามโอฆสงสารได้มาก
- นิกายฝ่ายสาวกยาน หรือนิกายหินยาน เพราะญาณนี้ส่วยใหญ่มุ่งอรหัตตผล มุ่งช่วยตัวเองให้พ้นจากทุกข์ก่อน แล้วจึงช่วยคนอื่นที่หลัง จึงเป็นญาณที่แคบและขนสัตว์ได้น้อย ปัจจุบันฝ่ายหินยานเหลือเพียงนิกายเดียวคือ เถรวาท
การแตกออกเป็นนิกายต่าง ๆ ทำให้พระพุทธศาสนาได้เสื่อมลงมาก เพราะการขัดแย้งกันทางปรัชญา ความเห็นอันแตกแยกกันทางหลักคำสอนของชาวพุทธ ทำให้เกิดการโจมตีซึ่งกันและกัน เช่น
ท่านปรัชญาคุปตะ อันเป็นคณาจารย์ที่สำคัญที่สุดรูปหนึ่ง ของนิกายสาวกยาน ได้แต่งคำประพันธ์ 700 โศลก โจมตีคัดค้านมหายาน ส่วนท่านถังซัมจั๋ง ( ท่านเฮียงจัง ) เองก็ได้ประพันธ์ 1600 โศลก เพื่อแก้ความเข้าใจผิด
ส่วนท่านสันติเทวะก็ได้ประพันธ์คาถาเป็นจำนวนมาก ไว้ในหนังสือพุทธิจริยาวตาร เพื่อคัดค้านระบบอภิธรรมและนิกายวิชญาณวาท
ส่วนท่านจันทรกิรติ ก็โจมตีนิกายอื่น ๆ ที่ไม่ใช่นิกายมัธยมิก อย่างเผ็ดร้อน
ส่วนท่านสันติรักษิตก็ได้ประพันธ์ในหนังสือตัตตวสังครหะ เพื่อทำลายล้างมติคำสอนของนิกายวาตสิปุตริยะ
ส่วนท่านสันติรักษิตและท่านกามศีละประกาศว่า " พวกนิกายปุทคลวาทิน ไม่มีสิทธิที่จะอ้างว่าเป็นสาวกของพระพุทธเจ้า "
การขัดแย้งและทำลายกันเองในระหว่างต่างนิกาย ในศาสนาพุทธเดียวกันนี้ ทำให้ศาสนาเสื่อมลง ยิ่งเสียกว่าการขัดแย้งของระหว่างศาสนาอื่น ๆ

 

3. ลัทธิมหายานและ ลัทธิตันตระ
ความเสื่อมของศาสนาในอินเดีย เกิดจากข้อเสียของนิกายมหายาน มากกว่านิกายหินยาน เพราะการที่นิกายมหายานเจริญแพร่หลายขึ้นในอินเดีย ก่อให้เกิดการเพิ่มปริมาณศาสนิกให้มากขึ้น ในขณะเดียวกันคุณภาพของศาสนิกก็เสื่อมลงตามลำดับด้วย
พอถึงพุทธศตวรรษที่ 13 มหายานในอินเดียเหลือแต่เพียงการบูชาพระโพธิสัตว์ทั้งหลาย การสวดอ้อนวอน และการประกอบพิธีกรรมอันโออ่า โดยมหายานได้แต่งเรื่องความเชื่อเก่า ๆ แต่โบราณขึ้นมาเป็นจำนวนมาก ชาวพุทธมหายานในสมัยนั้น จึงขยับเข้าใกล้ชิดลัทธิฮินดูเข้าไปมากขึ้นทุกที ๆ
จนในที่สุด ได้ทำลายความแตกต่างระหว่างพุทธศาสนามหายานและลัทธิอินดูลง ฆราวาสในอินเดียยุคนั้น มองไม่เห็นความแตกต่างในการบูชาพระพุทธเจ้ากับพระวิษณุ และพระอวโลกิเตศวรกับพระศิวะ และนางตารากับนางปารวตี(ชายาพระศิวะ) แล้วลัทธิโพธิสัตว์ยาน ก็ดูเหมือนว่าจะกำเนิดสถาบันพระมีเมียด้วย
ลัทธิตันตระได้แตกออกมาจากนิกายมหายาน เจริญอยู่ในอินเดียในระหว่างพุทธศตวรรษที่ 11-15 แล้วแพร่หลายอยู่ในธิเบต พระในลัทธินี้มีเมียได้เพราะมุ่งบำเพ็ญตนเป็นพระโพธิสัตว์ในฐานะคฤหัสถ์มุนี นิกายนี้มีหลายชื่อ เช่น พุทธตันตรยาน มันตรยาน คุยหยาน สหัชชยาน วัชรยาน พระนี้ก็ไม่ได้เรียกว่าภิกษุ แต่เรียกว่า " นักสิทธะ" และถือว่า การปฏิบัติตนตามอำนาจของราคะกุลบุตรผู้บำเพ็ญตนเป็นพระโพธิสัตว์ย่อมกระทำได้
การปรากฏของลัทธิตันตระนั้น ได้ทิ้งหลักธรรมแท้ ๆ ของพระพุทธศาสนาดั้งเดิมที่บริสุทธิ์ไปเกือบหมด มีแต่การยกย่องเวทมนตร์ อาคมขลัง พิธีมหาลาภ พิธีลงเลขเสกเป่าต่าง ๆ เรื่องไสยศาสตร์และเรื่องกามศาสตร์ของลัทธิตันตระกับฮินดูนั้น มีลักษณะที่เหมือนกัน
หลักจริยธรรมขั้นพื้นฐาน และหลักธรรมที่นำไปสู่การพ้นทุกข์ ในพระพุทธศาสนา ได้ถูกลัทธิวัชรยานเปลี่ยนแปลงไปเสียใหม่โดยสิ้นเชิง จนเป็นสัจธรรมปฏิรูป(พระธรรมปลอม) เช่น
ตันหาซึ่งถือกันว่าเป็นตัวอกุศลมูล ที่ต้องควบคุมไม่ให้มันเกิดขึ้นนั้นพวกวัชรยาน ถือว่าตันหานั้นคือสิ่งที่ดีที่ถูกต้อง ที่ตัวสื่อกลางให้เกิดความเจริญในจิตใจขึ้นมา
ส่วนการปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นจากทุกข์ ในเรื่องของพระนิพพานนั้น ซึ่งต้องเข้าถึงโดยศีล สมาธิ ปัญญาด้วย อริยมรรคมีองค์แปดนั้น พวกวัชรยานกลับกล่าวว่าเข้าถึงได้ ด้วยการเสพกามอันศักดิ์สิทธิ์กับโยนิ และวัชรยานถือว่าเมถุนธรรมนั้นแหละเป็นบรมสุข
สำหรับศีล 5 ก็ไปเปลี่ยนแปลงเป็น ม.5 ตัว ให้นักสิทธะควรได้รับบำรุงจากสิ่งห้า คือ 1.มัทยะ น้ำเมา 2. มางสะ เนื้อ 3. มัศยา ปลา 4. มุทรา การยั่วให้กำหนัด 5. ไมถุนธรรม เมถุนธรรม เป็นต้น
สัทธรรมปฏิรูปในนิกายวัชรยานนี้ อาจเป็นสิ่งที่สำคัญที่ทำให้พุทธศาสนาเสื่อมหายไปได้

 

สรุป

ความเห็นของอาจารย์เสถียร โพธินันทะ
เหตุที่ทำให้พระพุทธศาสนาในอินเดียเสื่อมไปหมด เพราะ

1. ในขณะที่พระพุทธศาสนารุ่งเรืองสูงสุด แม้ในสมัยพุทธกาลเองประชาชนชาวอินเดียก็นับถือ ศาสนาพราหมณ์มั่นคงอยู่ ศาสนาพราหมณ์ส่วนใหญ่ยังไม่ได้เสื่อมไป

2. ในสมัยหลังพุทธกาล แม้จะมีกษัตริย์ที่เป็นองค์อุปถัมภ์พระพุทธศาสนา เช่น พระเจ้าอโศกมหาราช แต่ก็ไม่ได้เบียดเบียนศาสนาอื่น ๆ ไม่ได้มีวัตถุประสงค์เพื่อการล้มล้างศาสนาพราหมณ์ หรือการใช้อำนาจทางการเมืองเพื่อฝังรากศาสนาลงในใจของประชาชนทั้งหมด

แตกต่างจากศาสนาคริสเตียน หรือศาสนาอิสลาม แผ่ไปถึงไหนก็ใช้อำนาจครอบงำบังคับให้วัฒนธรรมเดิมถูกถอนรากถอนโคนออก แล้วบังคับให้นับถือศาสนาของตนแทน
ส่วนพระพุทธศาสนาที่แผ่ไปถึงไหน ก็อะลุ้มอะล่วยปรองดองกับศาสนาถิ่นเดิม เกลือกกลั้วผสมผสานกันได้

3. หลักการในพระพุทธศาสนาให้เสรีภาพแก่บุคคล มิได้มีการเรียกร้องความภักดีพลีชีวิตเพื่อศาสนา
ของตน ดังเช่นศาสนาอื่น ๆ ความรู้สึกของชาวพุทธในเรื่องการป้องกันรักษาพระศาสนาของตน จึงมิได้รุนแรง ไม่มากพอเหมือนศาสนาที่รบเร้าเรื่องความภักดีเป็นใหญ่

4. ความเสื่อมภายในคณะสงฆ์เอง มีการแตกแยกออก เป็นหลายหมู่หลายเหล่า ต่างถือพวกถือหมู่วิวาทกัน

5. พระสัทธรรมดั้งเดิมได้ถูกบรรดาคณาจารย์ของนิกายต่าง ๆ ทั้งมหายาน และหินยาน
อรรถาธิบายทำให้เป็นของยากขึ้น ทำให้เป็นอภิปรัชญามากขึ้น สำหรับการโต้เถียงประเทืองปัญญาตีโวหารกัน มากกว่าใช้สำหรับปฏิบัติกันจริง ๆ ในชีวิต
พุทธศาสนาจึงกลายเป็นของยากสำหรับสามัญชนไป กลายเป็นสมบัติของนักปราชญ์กลุ่มหนึ่งในกำแพงวัดเท่านั้น ชาวบ้านทั่วไปไม่รู้ว่าพุทธศาสนาคืออะไร?

วัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา มีอยู่เฉพาะแต่ภายในวัดทั้งหลายเท่านั้น ไม่ได้มีปฏิบัติการเกี่ยวกับฆราวาสเลย และเมื่อวัดเหล่านี้ถูกรุกรานทำลาย หรือขาดราชูปถัมภ์ ก็ถูกทอดทิ้งให้เสื่อมโทรมไป แล้วพระพุทธศาสนาก็จะเสื่อมไปด้วย

6. ในสมัยราชวงศ์คุปตะ พวกพราหมณ์เห็นว่าจะเอาชนะพวกพุทธโดยตรงไม่ได้ ก็ใช้วิธีกลืนพุทธอย่างสุขุม โดยอ้างว่าพระพุทธเจ้าเป็นนารายณ์อวตาร ผู้นับถือพุทธก็คือนับถือฮินดูนั่นเอง ส่วนผู้ที่นับถือฮินดูอยู่แล้วก็ไม่ต้องไปเปลี่ยนเป็นศาสนาพุทธ ทำให้ฮินดูมีมากขึ้นในขณะที่พุทธมีน้อยลง

7. ชาวพุทธเองกลับยอมลดคุณภาพของตน โดยไปเอาลัทธิฮินดูเข้ามาปฏิบัติ เกิดเป็นลัทธิมนตรยาน เป็นต้น เท่ากับเป็นการยอมแพ้อย่างสิ้นเชิง

8. เมื่อพ้นสมัยคุปตะแล้ว ฝ่ายฮินดูมีนักปราชญ์เก่ง ๆ เกิดขึ้นหลายคนฝ่ายพุทธไม่สามารถโต้วาทีชนะได้ ฐานะของพุทธจึงตกต่ำลงมาก

9. ครั้นเมื่อศาสนาอิสลามรุกราน ได้ทำลายล้างทั้งชีวิต และทรัพย์สินอย่างบ้าเลือดป่าเถื่อน จนไม่มีใครต้านทานได้ ต้องหลบหนีออกจากอินเดียไปจนหมด

10. พวกพราหมณ์มีทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิต เป็นผู้รับถ่ายทอดความรู้ทางพระเวท จึงสามารถสืบต่อกันไปได้นาน ส่วนพระพุทธศาสนาความรู้ทั้งหมดไปอยู่กับพระภิกษุเท่านั้น เมื่อสถาบันสงฆ์ถูกทำลาย เช่น ถูกห้ามไม่ให้บวช ถูกฆ่าตาย ความรู้ในทางศาสนาจึงไม่มีผู้สืบต่อ และหมดสิ้นลงในระยะเวลาอันรวดเร็วเพียงไม่กี่ชั่วคน

เหตุผลทั้งหมดนี้จึงทำให้พระพุทธศาสนาเสื่อมไปจากอินเดีย
พุทธบริษัททั้งหลายคงจะต้องหาทางป้องกันพระพุทธศาสนาไม่ให้เสื่อมสูญไปจากประเทศต่าง ๆ และต้องสืบต่อพระสัจธรรมที่แท้จริง โดยเพียรพยายามทำตนให้ได้รับคุณวิเศษบรรลุมรรคผลนิพพาน ตามครรลองแห่งพระสัทธรรมที่แท้จริงที่สามารถดับทุกข์ได้จริง ตามกฏแห่งอริยสัจสี่ ไม่ต้องเป็นทาสของกิเลส ไม่ต้องเป็นทาสของปัญญาจากผู้ใด เมื่อนั้นพระพุทธศาสนาไม่มีวันเสื่อมสูญไป จากโลกนี้โดยเด็ดขาด


ที่มา http://www.nbk.rmutp.ac.th/

 

ผมไปซื้อของที่ตลาด เห็นที่ร้านมีรูปบูชาทั้งพระและเทพเจ้าทางศาสนาพราหมณ์ และจตุคามรามเทพ จึงได้สอบถามว่า บูชาแล้วเป็นอย่างไร ?

"ก็ดี สบายใจดี เป็นเทพมองไม่เห็นตัว แต่ดีกว่าพระที่เป็นคน มีแต่ให้ทำบุญเอาเงิน และหลอกลวง"

ผมไม่โทษเขาที่ไม่รู้ ไม่ศึกษา แล้วถามต่อว่า สวดมนต์ นั่งสมาธิไหม เขาตอบว่า

"ว่างก็สวดมนต์ นั่งสมาธิ แต่ให้ไปทำบุญ ไม่เอา"

พิจารณาเอาเถิดนักบวชทั้งหลาย จะทำอะไรก็ทำเถิด ก่อนหยุดไม่อยู่ เพราะพระนั่งปลุกเสกเทพเจ้ากันทั่วประเทศแล้ว ไม่คิดถึง "อัตตาหิ อัตตโนนาโถ " จะพึ่งพระเจ้าอย่างเดียว เสื่อมไหมพระคุณท่าน ?

 

*** สัจจะ...การปฏิบัติตนตาม....หลักสัจจะธรรม ****

หาก...ช่วยกันปฏิบัติตนด้วย "สัจจะ"
หาก....ช่วยกัน ค้นหา ศึกษา "หลักสัจจะธรรม"
สังคม...จะไม่เสื่อม
ศาสนา....จะรุ่งเรือง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อนิจัง จริง ๆ ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นย่อมมีความสุขสงบ

อย่าไปเพ่งโทษกับศาสนาพุทธเลยครับ คนต่างห่างที่ทำให้ศาสนาพุทธเสื่อม ศาสนาพุทธไม่เคยเสื่อมคนส่วนมากบวชมาเพื่อเข้ามาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไม่ได้บวชเข้ามาเพื่อความศรัทธา ต้องการที่จะตัดกิเลส เพื่อหาความสงบสุข เพื่อเข้าสู่นิพพาน เพียงแค่เอาผ้าเหลืองห่มเท่านั้นแต่จิตใจก็ยังมีกิเลส บาปมาก ๆ พวกนี้ น่าสงสารจริง ๆ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกฏแห่งกรรม.

 

กิเลส ตัณหา อุปาทาน กรรม
กามตัณหา
ภาวะตัณหา
วิภาวะตัณหา

 

ใครทำอย่างไร ย่อมได้เช่นนั้น

ร่วม ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ สาธุ

 

ก็เป็นธรรมดานะคะ คนที่จะมาบวชเป็นพระ เณรมีหลายแบบค่ะ..จุดประสงค์ต่างกัน 1.ตั้งใจที่จะศึกษาพระธรรมอย่างแท้จริง 2.บวชเพื่อจะได้เรียนหนังสือ 3.บวชเพื่อแก้บน 4.เณรบางรูปบวชเพราะฐานะยากจน 5.เณรบางรูปถูกบังคับให้บวช 6.พระบางรูปบวชเพราะไม่มีงานทำ 7.พวกมิจฉาชีพแฝงตัวเข้ามาเพื่อเข้ามาหลอกลวงชาวพุทธ..สาเหตุของการบวชต่างกรรมต่างวาระกันค่ะ เพราะฉนั้นปัญหาย่อมเกิด..เวลาที่เราจะทำบุญอะไรเราก็ไม่ต้องคิดว่าพระรูปไหนดีไม่ดี เราก็ทำบุญไปด้วยความสบายใจระลึกถึงพระพุทธคุณของพระพุทธเจ้า นึกถึงพระธรรมคำสอน แล้วจิตใจเราจะแจ่มใสค่ะ

 

ยึดมั่นในหลักธรรม ที่เป็นแก่นแท้ โดยใช้ปัญญาพิจารณา อย่างเป็นกลาง และปฏิบัติอย่างถูกต้องตามสติและปัญญาที่คิดได้อย่างเหมาะสม ไม่ทะเลาะ ไม่โต้แย้ง ไม่เปรียบเทียบ ยึดมั่น และปฏิติบัติ ในสิ่งดีงาม เอื้อเฟื้อ ไม่เห็นแก่ตัว เป็นผู้ให้ถ้าให้ได้ ตามความเหมาะสม คิดดี ทำดี โดยมี ศิล สมาธิ ปัญญา ควบคู่กับการพิจารณา "ทำดีให้ถึงพร้อม ไม่ประมาทในการมีชีวิต"
สิ่งดีไม่ดี ถูกหรือไม่ถูก จะเห็นก็ต่อเมื่อตัวเรามองเห็นผลกระทบต่อสิ่งอื่นแล้วมองย้อนดูตัวเองโดยไม่เห็นแก่ตัว

 

สถานการณ์ปัจจุบันในไทยเองกอ้น่าเป็นห่วงอย่างมากครับ คนส่วนมากไหว้พระกันเพราะอะไรบางครั้งคนพวกนั้นยังไม่เข้าใจ ซ้ำยังเห็นวัดเป็นเรื่องไกลตัวอีก นี่ไม่ต้องพูดถึงเรื่องของศีลสมาธิและปัญญาเลยครับ คงจะเป็นเรื่องของคนแก่ในสายตาบางคนแน่ๆ

คงได้แต่หวังครับ ทิศทางของพุทธในวันข้างหน้าจะดีขึ้นและมีคนเข้าใจอย่างถูกต้องมากขึ้น และทำตัวเราเองให้เข้าใจในหลักธรรมของพระพุทธเจ้ามากขึ้น

 

ถ้าเห็นว่าการบวชเป็นพระสมัยนี้เป็นภัยก็ครองฆราวาส ถือศีล 8 ไป ทำตามที่ท่านสอน และอย่าประมาท ธรรมของพระพุทธเจ้าไม่เสื่อมค่ะ ตราบเท่าที่ทุกคนน้อมนำมาใช้ในจริง การให้ทานประสงค์ก็คือลดความตะหนี่ในจิตใจของคุณนะคะ ไม่ใช่ว่าไปมองว่าเขาจะเอาไปทำอะไรต่อ การให้ทานในสมบัติของตนก็เหมือนเราสะสมทรัพย์ในชาติหน้า ดังที่ท่านบอกว่าเปรียบเหมือนบุรุษขนทรัพย์ของตนออกจากบ้านที่ไฟไหม้ได้ก็ยังเป็นสมบัติของตน การให้อภัยก็เป็นการหยุดการจองเวรได้ประโยชน์ที่ใจเราเบาสบาย ไม่หนักจนดิ่งลงนรก การให้ธรรมทานก็เป็นการชี้แนะให้เขาเห็นโทษของภัยในวัฏสาร ไม่เห็นจะต้องเดือดร้อนเลยค่ะเพราะเทคโนโลยีเราพัฒนาแล้วเผยแพร่ได้จากตามตำราต้นแบบไม่ผิดเพี้ยนใครก็ค้นคว้าอ่านได้ นำมาปฎิบัติได้ ถ้าเห็นว่าสงฆ์บางรูปประพฤติไม่ดีก็เว้นไป เหตุที่สมัยก่อนต้องบวชเพราะเขาอยากหลุดพ้นเลยต้องไปเรียนกับอาจารย์ในสำนักในรูปพรมจรรย์และนำความรู้ที่ได้เรียนและปฏิบัติมาแนะนำแก่ อุบาสก อุบาสิกา คฤหัสต์ เพราะสมัยก่อนพระท่านไม่อนุญาติให้เผยแพร่ความรู้แกบุคคลทั่วไปนอกจากศิษย์ เพราะกลัวผิดเพี้ยน แต่สมัยนี้โลกมันเปลี่ยนความเจริญทางวัตถุเข้า คนยึดวัตถุมาก กอดมันไว้ก็ธรรมดาที่ธรรมชาติจะเสื่อม "ธรรมะก็คือธรรมชาตินะคะ" แต่ไม่ต้องตกใจนะคะ ถ้าเรายังรักศีล รักนิพพาน ก็ปฏิบัติตามคำสอนให้เคร่งครัดค่ะ ยังไงศาสนาก็ยังอยู่ไปอีกนานค่ะ ถ้ามีลูกมีหลานก็บอกกล่าวให้ทำตามดีกว่านะคะ โชคดีค่ะ

 

เมื่อเห็นดังนี้พวกเราควรช่วยกันดูแลพระศาสนา ให้ถึงพร้อมทั้ง ศีล สมาธิ ปัญญา เพื่อเป้นตัวอย่างและขยายความรู้ ความเข้าใจให้ถูกต้อง ถึงแม้จะยากจะลำบาก ก็ต้องทำ เพราะเป้นการแสดงความกตัญญูต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระธรรมและพระอริยสงฆ์ ที่มีเมตตาทำให้เราเป็นผู้เป็นคนมาจนทุกวันนี้ ควรระลึกถึงความดีของพระพุทธ พระ ธรรม พระอริยสงฆ์ ตามบทสวด อิติปิโส มาช่วยกันนะครับ ทุกท่านเห็นด้วยไหม บอกกันหน่อยสิ

 

ศาสนาไม่เคยเสื่อม จิตใจคนนั้นหละที่เสื่อม..