รวมหลวงพ่อตอบปัญหา/จากคำบอกเล่า

ถ้าใครเคยอ่านมาจากไหนก็แล้วแต่ว่าเหรียญทำน้ำมนต์ ปี 2532 ของหลวงพ่อถ้าเอากรอบพลาสติกออกแล้วจะเสื่อม ก็ขอให้ทราบว่าไม่จริงนะครับ เป็นการพูดโดยความเห็นส่วนตัวไม่ใช่สิ่งที่หลวงพ่อเคยบอกไว้

อ่านได้จากหลวงพ่อตอบปัญหาฉบับนี้ครับ




































(จากหลวงพ่อตอบปัญหา ธัมมวิโมกข์ มิถุนายน 2533 หน้า 6 - 17)

 

<a href="http://s1093.photobucket.com/user/wannachai007/media/DaTa/DSC00956.jpg.html" target="_blank"><img src="http://i1093.photobucket.com/albums/i434/wannachai007/DaTa/DSC00956.jpg" border="0" alt=" photo DSC00956.jpg"/></a>
<a href="http://s1093.photobucket.com/user/wannachai007/media/DaTa/DSC00959.jpg.html" target="_blank"><img src="http://i1093.photobucket.com/albums/i434/wannachai007/DaTa/DSC00959.jpg" border="0" alt=" photo DSC00959.jpg"/></a>

 

ขอลงเรื่องที่กำลังเป็นประเด็นหัวข้อข่าวกันอยู่นะครับ เรื่องเกี่ยวกับเขื่อนแม่วงก์ อ.ปริญญาได้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน อยากนำมาให้ได้ฟังกันครับสำหรับผู้ที่สนใจ

ศ.ดร.ปริญญา นุตาลัย อดีตประธานคณะกรรมการผู้ชำนาญการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อมด้านพัฒนาแหล่งน้ำ ปาฐกถาเรื่อง "ปัญหาเขื่อนแม่วงก์" เมื่อวันที่ 28 มิถุนายน 2555 ณ เคยู โฮม มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ในงานสัมมนาวิชาการโครงการก่อสร้างเขื่อนแม่วงก์

 

สมัยไปธุดงค์และของกันยาสั่ง










(จากสนทนาที่ตึกรับแขกใหม่ ธัมมวิโมกข์ มิถุนายน 2533 หน้า 18-21)

 

(จากธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 112 มิถุนายน 2533 หน้า 26-28)

 

<a href="http://s1093.photobucket.com/user/wannachai007/media/D1/DSC05843.jpg.html" target="_blank"><img src="http://i1093.photobucket.com/albums/i434/wannachai007/D1/DSC05843.jpg" border="0" alt=" photo DSC05843.jpg"/></a>


คอลัมภ์ " จากคำบอกเล่า " หลวงพี่นันต์ท่านได้เล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเรื่องต่างๆ นอกจากสนุกแล้วยังได้รู้เรื่องต่างๆสมัยหลวงพ่ออีกด้วยครับ แต่เสียดายว่าคอลัมภ์นี้ไม่มีอีกไม่ทราบด้วยเหตุผลอะไรเหมือนกันครับ

เรื่อง " ปากเสีย " อ่านแล้วคงสะกิดใจอะไรได้บ้างนะครับสำหรับท่านที่ถูกขับออกจากวัด ถ้าดีแล้วคงไม่มีใครเขาเชิญออกจากวัดไปหรอก ส่วนเรื่องอาจารย์ปริญญา ก็ทำให้ทราบกันว่าที่แท้ท่านก็พุทธภูมิมาเช่นกันแต่ท่านลาพุทธภูมิเมื่อตอนฝึกมโนมยิทธิกับหลวงพ่อครั้งแรก(เรื่องนี้ไม่มีตรงส่วนนี้นะครับ)

 

(จากธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 176 พฤศจิกายน 2538 หน้า 89 - 99)

 

เรื่องท้าวสหัมบดีพรหม















(จากธัมมวิโมกข์ มิถุนายน 2533 หน้า 132 - 136)

 

(จากธัมมวิโมกข์ เล่มที่ 177 ธันวาคม 2538 หน้า 89 - 95)

 

พ่อช่วยลูกได้ เร็วกว่าสายฟ้าแลบ

โดยคุณ สงกรานต์ สมบูรณ์ศฤงค์

การเข้าสู่ร่มธรรมของพระบรมศาสดา ในลีลาของพ่อ ซึ่งลูกแปลกไปจากลูกคนอื่นๆ ของพ่อ เพราะท่านเหล่านั้นล้วนแต่รู้จักพ่อ จาก ประวัติหลวงพ่อปาน วัดบางนมโคแทบทั้งสิ้น แต่ลูกรู้จักพ่อจากนิตยสารขวัญเรือน ฉบับ ๔๓๒ พฤศจิกายน ๒๕๑๘ เมื่อต้นปี ๒๕๒๓

“ไปไหว้พระอรหันต์ที่ไหนดี” โดยสิทธิ เชตะวัน และได้เก็บหนังสือดังกล่าวไว้เป็นอนุสรณ์ตลอดมา หากท่านสิทธา เชตะวัน อยู่ ณ ที่ใดบนโลกนี้ ขอได้โปรดรับการคารวะจากดิฉันด้วย ขอกราบแทบเท้าขอบพระคุณอย่างสูงไว้ ณ ที่นี้ด้วย ดิฉันขอถึงท่านเป็นครูบาอาจารย์ที่ได้นำให้ดิฉันได้รู้จักพ่อ

ซึ่งเป็นการนำสาระและประโยชน์อย่างประมาณมิได้ มาหยิบยื่นให้ดิฉัน ประดุจว่าเป็นกุญแจวิเศษ ไขไปสู่ห้องคลองปีติ ทำให้ดิฉันได้พบสิ่งสุดวิเศษมหัศจรรย์ เหลือที่จะนำมากล่าวให้จบสิ้น ณ ที่นี้ได้ นับถอยหลังจากที่ลูกยังไม่ได้รับพรจากพ่อ ลูกถูกเพลิงทุกข์เพลิงกิเลสโหมกระหน่ำแทบว่าจะไม่สามารถประคับประคองชีวิตนี้ให้ตลอดรอดฝั่งไปได้

ลูกคิดวิธีฆ่าตัวตายไว้ ๔ แผน วิธีใดๆ ก็ไม่ลงตัวเท่าแผนที่ ๔ คือ จะพุ่งรถมอเตอร์ไซค์ตัดหน้ารถยนต์ ขณะเดินทางไปสอนหนังสือ เมื่อคิดจบกระบวนแล้ว อีก ๓ วันจะดำเนินการ พอวันนั้นมาถึงจริงๆ กลับมีความคิดใหม่เกิดขึ้นว่า มันเอาความทุกข์ไปให้คนอื่น คนขับอาจติดคุก แล้วลูกเมียเขาจะกินอะไร พอสะดุดไม้นี้ก็ได้อ่านหนังสือดังกล่าวมาข้างต้นจากบ้านเพื่อน

ความเจ็บปวดแห่งชีวิตประดุจหัวฝีที่กลัดหนอง ประดุจคนป่วยด้วยโรคร้ายที่สุดจะเยียวยาได้ ประดุจผืนหญ้าที่แห้งกรอบเกรียมอยู่ในทะเลทราย และหากชีวิตลูกเป็นรถที่พลิกคว่ำตกเหว การนำไปซ่อมอู่ไหนๆ ก็คงจะเสร็จแบบเสียศูนย์อยู่นั่นเอง แต่เดชะบุญแห่งมงคลจักรวาลนี้ได้มี “พ่อ” มาหล่อหลอมชีวิตลูก

ลูกได้ชีวิตใหม่เพียงคำอวยพรไม่กี่พยางค์ ในวาจาสิทธิ์ของพ่อ ซึ่งพ่อได้เมตตาตอบจดหมายลูกว่า “ขอลูกจงมีความเป็นอยู่สุขสบายกาย สบายใจตลอดชีพเถิด อย่าได้มีความลำบากกาย ลำบากใจตลอดชีพ” พระทูลกระหม่อมจอมใจของลูก

ลูกไม่ทราบหรอกว่า คำปลอบขวัญของพ่อนั้นจะสามารถพลิกผันชีวิตของลูก ให้พบกับความผาสุก สงบร่มเย็น ปานว่ากลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากอดอยากแร้นแค้นร้อนเงินจ่ายเปลือง ก็กลับพอมีพอกินทันตาเห็น ข้าวสารแทบไม่มีจะกรอกหม้อ วันที่ ๑๗ – ๑๘ เงินเดือนเกลี้ยงละ แต่พอลูกได้รับพรวิเศษจากพ่อ ปรากฏว่าไปธุระนอกบ้านกลับมาก็ดี ไปสวนกลับมาก็ดี

ข้าวสารใส่ถุงหูหิ้ว ปลาร้า ปลาสด ปลาแห้ง ไม่ทราบที่มา พอขึ้นบ้านก็วางอยู่แล้ว เหมือนความฝัน เหมือนเทพนิยาย โดยเฉพาะข้าวสาร (ข้าวเหนียว) บางวันได้เกือบถัง บางวันถังกว่า และถ้าเป็นปลามีชีวิต ก็จะนำไปปล่อยให้ได้บุญแก่คนนำมา อยากอ่านหนังสือที่พ่อเขียน ก็ไม่ใช่เป็นการบังเอิญ ที่ญาติฝ่ายสามีของน้องสาวนำมาให้

เช่น ประวัติหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค, คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน, กรรมฐาน ๔๐, ธรรมปกิณกะ ๑ – ๒ และอุทุมพริกสูตร เขานำมาให้อ่านจาก จ.น่าน น้องเขยก็เอาเหรียญ กูผู้ชนะรุ่นแรกมาให้ ซึ่งครั้งนั้น ลูกยังไม่กระจ่างใน ๘๐ เปอร์เซ็นต์แห่งพุทธภูมิของพ่อ และยังไม่ทันจะได้พบพ่อเป็นทางการเช่นทุกวันนี้

รับพรคนเดียวได้ดีทั่วหน้า แม่นั้นบอกว่า ชีวิตลำบากมามากแล้ว จะไม่ทำอะไรแล้วต่อนี้ไป พระไม่ได้สอนให้ขี้เกียจ แต่ก็ไม่ทำเอง เพราะมันโคตรทรหดมานานแล้ว วางมือ ไหว้พระสวดมนต์ รักษาศีลอย่างเดียว ผักหญ้าต่างๆ หมากพร้าวหมากลางไม่เก็บ ไม่ขาย... ปรากฏว่าเพื่อนบ้านห่างๆ ออกไปมาเก็บไปขาย เอาเงินมาส่ง ๖๐ เปอร์เซ็นต์

วันหนึ่งแม่พูดเปรยๆ รำพึงรำพันกับตัวเองว่า “หลวงพ่อเจ้าคะ วันนี้ไม่มีใครมาซื้ออะไรเลย บุหรี่ก็ไม่มีสูบแล้วละค่ะ” พูดแล้วก็จบกัน ออกไปสวน... ปรากฏว่าข้างกอไผ่นั้น .......บุหรี่ บุหรี่เป็นซองใหม่ๆ เลย วางอยู่พิงต้นไผ่กอนั้น แม่ยกมือท่วมหัว สาธุ! สาธุ! หลวงพ่อของลูกช่างวิเศษอะไรเช่นนี้

สมัย พ.ศ.๒๕๒๖ เงินเหรียญบาทมีขนาดใหญ่เท่าเหรียญ ๕ ปัจจุบันนี้ หลานสาวตัวเล็กๆ ๖ ขวบ ได้พามารับยันต์เกราะเพชรที่วัดท่าซุง เมื่อสิงหาคม ๒๕๒๖ แม่ของมันให้เงินวันละ ๒ บาท แต่เจ้าตัวอยากจะได้หลายๆ บาทก็ไม่กล้าขอ เดี๋ยวจะโดนดี เจ้าตัวเล็กหย่อนเหรียญบาท ๒ อันลงกระเป๋ากางเกง

ขณะวิ่งไปไหนๆ ก็จับเงินทั้งอยู่ในกระเป่าไว้กลัวจะหล่น วิ่งไป เล่นไป คลำเหรียญในกระเป๋าไปสักพักหนึ่ง ก็เอาออกมาจะซื้อขนม ปรากกว่ากลายเป็นเป็นเหรียญ ๕ บาทไปทั้งคู่เลย โอ! หลวงพ่อ ตัวเล็กตาเหลือกเลย วันต่อๆ มา ตัวเล็กไปตามหาป้า คือ ลูกเอง เดินไปคนละหมู่บ้าน

แต่ไม่น่ากลัวเพราะบ้านอยู่ติดๆ กัน เดินไปคนเดียวแทนที่จะเดินตามถนน มันกลับเดินลัดทุ่งนา บอกว่าเดินถนนมันอ้อม เดินลัดทุ่งนาป่าข้าวสูงท่วมหัว ถ้าผู้ใหญ่ก็จะเห็นแค่คอ สำหรับเด็กเห็นแต่ท้องฟ้า มองไปไหนไม่ทะลุ วนเวียนอยู่นาน หาทางออกไม่ได้ เที่ยงแล้วหิวด้วย

มันบอกว่า ทันใดก็นึกถึงหลวงพ่อปาน พอคิดจบปุ๊บ ก็มีพี่ที่อยู่โรงเรียนเดียวกันโผล่มาจากไหนไม่ทราบ จูงตัวเล็กออกมาพ้นป่าข้าวถึงถนนใหญ่ และปีนี้เอง (๒๕๒๖) ลูกได้ย้ายมาสอนใกล้ๆ บ้าน จากโรงเรียนถึงบ้าน ๒ กม. เช้าวันหนึ่ง ขณะขับมอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียน ขณะยังไม่ถึงโรงเรียน พลันก็คิดขึ้นมาว่า เอ... พวกสัมมาอรหังเขาฝึกกันยังไงนะ... พลางนึกก็ทำทันที (ขับรถเครื่องอยู่)

พอเริ่มสัมมา ยังไม่ทันจะ อรหัง อุ๊ย! ว้าย! (ในใจ) ทั้งที่ขับรถอยู่ ตัว... ตัว... สูง ล้ำกอไผ่ ขึ้นไปนู้น ลั... ว... ะ ... ลั ...วะ... หลว...ง พะ... พะ... พ้... อ... เร็วยิ่งกว่าสายฟ้าแลบนั้น เสียงหลวงพ่อ! ใบหน้าหลวงพ่อ! ปรากฏอยู่ข้างหู เสียงพ่อพูดปกติๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยว่า “ บังคับให้เล็กลงลูก บังคับให้เล็กลง”

ลูกไม่ทราบว่าบังคับทำยังไง แต่คิดได้ว่า นึกๆ เอาให้ภาพสูงผิดปกตินั้นเล็กลง นึกเหมือนกำลังบีบของในมือ บีบจนแน่น เฮ่อ... สบายแล้วละ หลวงพ่อ นี่เล็กมากไป เท่ากำปั้น เดี๋ยวไปสอนคนบนโลกไม่ยอมรับสภาพ ขอเท่าเดิมค่ะ หลวงพ่อ “เอ็งก็นึกเอาซี้” แล้วพ่อก็หายวับไปกับตา


ไม่เมื่อยแย่รึนั่น

พ่อเมตตาสอนลูกว่า “ถ้าจิตไม่ตั้งมั่น ก็หาทางให้มันตั้งมั่น” แต่ลูกก็ไม่เจาะลึก ถึงขนาดที่ว่า รู้ตัวทั่วพร้อมในสมัยนั้น (พ.ศ.๒๕๒๘) ตอนนั้นลูกได้อ่านของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโตว่า “จิตนี้ควรแก่กรรมฐานเท่านั้น ถ้าไม่ภาวนาก็จะต้องพิจารณาให้ว่างจากความชั่วตามกระแสโลก”

มาสะดุดที่ว่า “ถ้าไม่ภาวนาก็จะต้องพิจารณาเท่านั้น” จึงคิดเถียงในใจว่า โอโฮ! งั้นมันก็บังคับเคี่ยวเข็ญสมองนะสิ มันไม่เมื่อยแย่รึนั่น พอคิดจบปั๊บ ... พระพุทธเจ้า ลอยมาในสภาพพระพุทธชินราชพูดได้ องค์ท่านไม่แข็งทื่อดั่งโลหะและทรงมีชีวิต ภาพเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เป็นป่ามีน้ำตกสวยงาม

ขณะเขียนอยู่นี้ก็ปรากฏอยู่ (๑๔ มิถุนายน ๒๕๔๕) ธรรมชาติร่มรื่น ฟ้าสวยแดดใส ป่าใหญ่น้ำตกเย็นเสียงดังซู่ซ่า กึกก้อง ตถาคตทรงมีพุทธฎีกาตรัสว่า “เช่นนี้เรียกว่าอะไร” น้ำตกเพคะ “น้ำตกเป็นอะไร” ธรรมชาติเพคะ “ธรรมชาติมันเมื่อยไหม ที่น้ำมันตกตลอดเวลา” ไม่เมื่อยไม่เหนื่อย เพคะ

ทรงตรัสสอนว่า “ธรรมะคือธรรมชาติ คือผู้ปฏิบัติธรรม จนธรรมเกิดแล้วไม่เหนื่อย ไม่เมื่อย ไม่เครียด ไม่ล้า ไม่เพลีย” ทรงตรัสต่อไปว่า “แต่ถ้าเธอไปตักน้ำจากบ่อ หาบมาแล้วเอามาเทให้เป็นแบบน้ำตก เธอเหนื่อยไหม ” เหนื่อยมากเพคะ

นั่นแหละ ของไม่ใช่ธรรมชาติ คือยังไม่เป็นธรรม ธรรมชาติของธรรมะ ผู้พิจารณาอยู่หรือภาวนาอยู่จึงไม่เหนื่อย และถ้าเธอทำธรรมชาติแห่งธรรมะให้ปรากฏแก่จิต ปัญญาสภาวธรรมเกิดเองเหมือนน้ำตก แล้วต่อไปเธอจะเป็นดังน้ำตก คนและสัตว์ได้อาบกิน ” จากนั้นภาพตถาคตก็หายไป

จึงได้ถึงบางอ้อวันละนิดละหน่อยในเวลาต่อมา และพยายามจำให้ขึ้นใจเหมือนพ่อสอนลูกทั้งหลายว่า “ค้นแล้วต้องคว้า พิจารณาซ้ำๆ กลับไปกลับมา จงค้นคว้า อย่าค้นขว้าง”


(จากหนังสือลูกศิษย์บันทึกเล่ม 5 ส่วนนึงของบันทึกโดยคุณ สงกรานต์ สมบูรณ์ศฤงค์ หน้า 33 - 36)

www.watthasung.com/wat/viewthread.php?tid=1408#5

 

ไปงานทำบุญคล้ายวันเกิดหลวงพ่อรับพรกันครับ



(จากธัมมวิโมกข์ ตุลาคม 2538 หน้า 87)

 

(จากธัมมวิโมกข์ สิงหาคม 2538 หน้า 91 - 99)

 

(จากธัมมวิโมกข์ สิงหาคม 2538 หน้า 7 - 12)

 

หลวงพ่อแนะนำให้เปิดเทปบวงสรวงและอธิษฐานในเรื่อง " ภรรยาป่วย " เราสามารถอธิษฐานในเรื่องอื่นๆได้เช่นกันนะครับ ทราบมาว่าลูกศิษย์อาวุโสบางท่านเปิดเทปบวงสรวงทุกเช้าก่อนเปิดร้านขายของก็มีครับ

 

(จากธัมมวิโมกข์ สิงหาคม 2538 หน้า 81 - 90)

 

เรื่องศพหลวงพ่อ, สะเดาะกุญแจ
















(จากธัมมวิโมกข์ พฤศจิกายน 2537 หน้า 91 - 96)

 

สมเด็จองค์ปฐมทองคำหน้าตัก 9 นิ้วประดับเพชรที่เททองหล่อในวันเสาร์ที่ 20 กุมภาพันธ์ 2542 มีด้วยกัน 2 องค์ องค์นึงประดิษฐานอยู่บนบุษบกที่วางพระศพของหลวงพ่อ อีกองค์นึงทางวัดจะนำออกมาให้สักการะบูชาในงานวัดสำคัญๆอย่างเช่นงานพิธีทำบุญครบรอบหลวงพ่อมรณภาพในเดือนตุลาคม

ส่วนสมเด็จองค์ปฐมประดับเพชรที่อยู่บ้านซอยสายลม องค์นี้หล่อด้วยเงินบริสุทธิ์และปิดทองคำเปลวแท้ เป็นองค์ที่หล่อขี้นเพื่อทดลองหล่อด้วยเงินบริสุทธิ์ก่อนวันงานจริงว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นได้บ้าง กำหนดหล่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์แต่กว่าจะหล่อได้จริงล่วงเลยมาถึงตอนสายวันที่ 18 กุมภาพันธ์เพราะมีอุปสรรคและปัญหาเกิดขึ้นในขั้นตอนการหล่อมากมาย

หลวงพี่นันต์ได้เล่าให้ฟังถึงเบื้องหลังการหล่อสมเด็จองค์ปฐมทองคำไว้ดังนี้ครับ