รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี

รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี

โยมรุ่นหลัง ๆ เลี้ยงเด็กแบบต่างประเทศ ก็คือเลี้ยงเด็กแบบเป็นเพื่อน ทำให้เด็กไม่กลัวและพลอยดื้อกับพ่อกับแม่ไปด้วย เพราะฉะนั้น..ถ้าเชื่อโบราณก็รักลูกให้ตี ถ้าไม่กล้าตีเองก็เอาไปฝากไว้ที่วัดสักเดือน..!

เมื่องานบรรพชาสามเณรถวายในหลวง เณร ๑๕๗ รูป พระตีจนแขนโตไปเลย วันแรก ๆ เณรก็เหมือนกับลิงดี ๆ นี่เอง พอวันท้าย ๆ ก็อยู่ในระเบียบ บางทีอาตมาได้ยินพี่เลี้ยงพูดก็ขำ พี่เลี้ยงเขาตั้งกติกาเพิ่มขึ้นมา "ตกลงนะครับ" ไม่มีใครตกลงสักคน พี่เลี้ยงตกลงเอง ที่ตกลงก็คือ ถ้าผิดเมื่อไรก็โดนเมื่อนั้น

แต่ต้องทำ..เพราะว่าสามเณรคือเชื้อสายของสมณะ เป็นบุคคลที่ชาวบ้านเขาให้ความเคารพบูชาเหมือนกัน ถ้าบวชแล้วไม่ได้เป็นเณร เกิดโทษหนัก พระเลยต้องตีกระจาย ตอนแรกเขายังไม่รู้นโยบาย พอบอกว่าฟาดได้เลย พระก็เตรียมอาวุธกันเป็นแถว บางรูปมีไม้เรียว ๓ อัน ถามว่าทำไม ? ท่านบอกว่าถ้าตีแล้วไม้หักจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปหาใหม่ พ่อแม่บางคนมาเห็นก็กลืนน้ำลาย "อยู่บ้านหนูไม่กล้าตีเลย..!" ไม่เป็นไร..เดี๋ยวพระจัดการให้..!

มีเด็กที่เคยบวชเณรอยู่ ๓ - ๔ คน สึกไปแล้วยังมาใส่บาตรเป็นประจำ อาตมาถามว่า "ตกลงว่าชอบรสชาติไม้เรียวที่วัดท่าขนุนใช่ไหม ?" สึกจากเณรไปโผล่มาใส่บาตรทุกวัน อยากให้พระฉันข้าวจะได้มีแรง ครั้งหน้าบวชใหม่จะได้โดนอีก..!

ภูมิปัญญาโบราณแต่ละอย่างสืบทอดมาเป็นร้อยเป็นพันปี พอสรุปมาเป็นองค์ความรู้แล้วไม่พลาดเท่าไรหรอก อย่างเรือนไทยโบราณใต้ถุนสูง เพราะบ้านเราพอถึงเวลาน้ำจะหลากมาประจำอยู่แล้ว

เพราะฉะนั้น..ที่ท่านบอกว่า รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตีนั้นชัดเลย ถ้าไม่ผูกไว้ วัวไปกินข้าวนาคนอื่นเขา จะทำให้เจ้าของต้องทะเลาะกัน บางทีถึงฆ่ากันก็มี หรือถ้าปล่อยไปเรื่อยอาจจะโดนขโมยไป มีลูกถ้าอยากให้ได้ดีต้องมีการลงโทษ และให้รางวัลไปด้วย ทำดีได้รางวัล ทำไม่ดีได้ไม้เรียว เด็กเขาก็จะรู้เองว่าต้องทำอย่างไร แล้วเมื่อเคยชินก็จะเพาะเป็นนิสัย เลือกทำแต่ในสิ่งที่ดี ๆ ไปเอง

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เดือนกุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๕ ณ บ้านวิริยบารมี

ที่มา : www.watthakhanun.com