รู้ได้อย่างไรว่า บุญบารมีเต็ม

ผมขอความคิดเห็นของ พี่น้องชาวพลังจิตครับ

ตัวผมไม่รู้หรอกครับจึงถาม ผมเอง ก็แผ่เมตตาทำบุญอยู่บ่อยๆ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าบุญบารมีเราเต็มแล้ว หรือ บุญเก่า+กับบุญใหม่ อย่างไร ช่วยให้กระจ่างหน่อยครับ ขอบคุณ อนุโมทนาครับ ความรู้สึก ลักษณะ ความเป็นไป ขอผู้ที่มีบุญบารมีที่เต็มแล้วนั้น จะมีอาการ ความรู้สึก ลักษณะอย่างไรครับ

 

ตามธรรมดา คนมีอะไรเหลือเฟือ ก็มักจะให้โดยไม่ได้หวังอะไรคืนเลย ซึ่งตัวนี้แหละจะเป็นตัวบอกว่า เราบำเพ็ญมาเต็มหรือยัง คือ ทำเพราะเห็นว่า สมควรทำ ทำด้วย ปรมัตถบารมี คือ ไม่ได้หวังอะไรเข้าตน

ทานบารมี คนที่บำเพ็ญมาเต็มแล้ว ก็จะเป็น ธรรมทาน และ อภัยทาน โดยที่ให้ด้วยความเต็ม คือ รู้สึกว่า เราไม่ได้ต้องการอะไรแล้ว เราควรจะให้คนอื่นได้แล้ว นั้นแหละคนเต็มแล้ว

ปัญญาบารมี ก็ไม่ได้อยากรู้อะไรแล้ว มีแต่จะให้เขาแล้ว อะไรๆ ก็รู้มาพอแล้ว ให้คนอื่นบ้างแล้ว

สรุปว่า คนที่เต็มแล้วมักจะไม่ได้คิดว่า มันเต็มหรือยัง แต่เมื่อมันเต็มแล้วมันจะแสดงผลของมันเต็มที่ ดุจดัง น้ำเต็มโอ่ง ย่อมล้นปรากฎให้เห็น

 

ความคิดเห็น....
โดยว่าหลายคนไม่รู้ว่าฝึกมากันปฏิบัติกันมามากน้อยแค่ไหน ไม่สามารถรู้ได้ อย่างมากก็ถอยไปได้ไม่กี่ชาติ ....สำหรับผมแล้วไม่ได้สะสมน้ำในแก้วที่มีอยู่ให้เต็ม แต่เป็นการทำน้ำให้หมดไปจากแก้วเสีย

 

ในการปฏิบัตินั้น หากปฏิบัติถูกต้อง จะต้องเกิดธาตุชนิดหนึ่ง เรียกว่า วิราคะธาตุ

วิราคะธาตุ มีวิเศษลักษณะคือ ทำให้เรานั้นถอยออกจากโลกของรูปนาม

เน้นนะครับว่าเป็นการถอยออกจากโลกของรูปนาม อีกครั้งหนึง โลกของรูปนาม

ที่เน้นหลายหนเพื่อให้เข้าใจว่า ไม่ใช่ถอยออกจากโลกกลมๆใบนี้ หรือ การถอย
ออกจากการมีชีวิต จนรู้สึกอยากตาย อันนี้ไม่ใช่ การปฏิบัติธรรมไม่ได้ทำให้รู้
สึกอยากตายไปจากโลก หรือตั้งเป้าว่าตายเมื่อไหร่เดี๋ยวพ้นเอง(พวกยึดผล
ดีๆที่เคยทำในอดีต)

การรู้สึกถอยออกจากโลกของรูปนามนั้น ก็คือ การถอยออกจากการเสพอารมณ์

เช่น ถอยออกจากการความยินดี(นาม)ในความสุข(นาม)จากการทำกิจกรรมต่าง(รูป)
อย่างการแผ่เมตตา( ปุญญาภิสังขาร สังขารรูปนามปรุงแต่งฝ่ายดี )

เนื่องจากไม่ใช่การถอยออกจากโลกใบกลมๆ การแผ่เมตตาจึงเกิดขึ้น และทำอยู่ แต่ทำ
เพราะรู้ชัดว่าเป็นไปเพื่อศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ใช่ทำเพื่อเอาความสุข เอาผล แต่เป็นการ
ทำเพราะรู้ว่าเป็นทาง จะเข้าใจคำว่า มรรค(ทาง) มากกว่าคำว่า ผล --- กระทำไม่มุ่งเอาผล
แต่มุเพราะเป็นทาง(มรรค)

เพราะผลมันเป็นเรื่องของโลกรูปนาม ทำไมเห็นอย่างนั้น ก็เพราะ ผลที่พ้นโลกรูปนาม
มันไม่เกิด และเพราะรู้ว่า ผลที่พ้นโลกรูปนามมันไม่เกิดจึงไม่หยุดทำ ไม่ถอยจนอยากตาย
แต่จะถอยออกจากการหวังผลแบบโลกๆ แบบชาวบ้าน(อภิญญา) ก็จะทำทุกอย่างไปอย่าง
งั้น และทำเต็มที่แต่ไปอย่างงั้น เกิดความรู้สึก สักแต่ว่า เป็นกลางต่อการปรุงแต่งทั้ง
ดีและร้ายด้วยปัญญา(สังขารุเบกขาญาณ) ทีเป็นแบบนี้ได้เพราะมีวิราคะธาตุ


การตรวจสอบว่า มีวิราคะธาตุ ไหม ก็ เวลากิเลสมันเกิดขึ้นเกาะกุมใจ มันปรากฏใน
มโนทวาร ทั้งๆที่ทำมาอย่างดี แต่มันก็เกิด ถึงแม้จะลากไปกระทำชั่ว ผิดศีลไม่ได้
เพราะมันเกิดแค่ในมโนทวาร จิตเห็นแล้ว รู้สึกแล้ว ตามดู ตามรู้แล้ว จิตใจมียินร้าย
กับการเกิดกิเลสหรือไม่ หรือเฉยๆ (จิตยินดีในกิเลศก็จะผิดศีล หากจิตไม่ยินดีก็จะไม่
ผิดศีล)

แต่ถ้าเป็นการปฏฺบัติผิดทาง จิตจะนิ่งๆ ว่างๆ มีความสุขสถานเดียว ครองอยู่ ไม่มี
กิเลสไหวให้เห็น ทั้งๆที่ การปฏิบัติธรรมนั้นต้องเป็นไปเพื่อเห็นกิเลส(ทุกข์ของจิต)
แต่ถ้าปฏิบัติจนกิเลสถูกทับไว้ดั่งหินทับ เพราะเอาแต่ครองภพนิ่งๆ ว่างๆ ซึ่งมักได้
หลังจากการทำสมถะ ถอยจากสมถะลืมฝึกวิปัสสนา ก็จะลืมเรื่องการพิจารณากิเลส

การทำสมถะบางกองเช่น อสุภะกรรมฐาน แบบนี้ก็ทำให้เกิดภพนิ่งๆ ว่างๆ เป็นการ
ถอยออกจากกามราคะซึ่งเป็นนิวรณ์ ตรงนี้เราทำเพื่อลดความฝุ้งซ่านไปในกาม
แต่ต้องถอยจิตออกมาพิจารณากิเลสชนิดอื่น หลายคนทำตรงนี้เพื่อเอาภพว่างๆ
ที่ได้จากจิตไม่ฝุ้งซ่านในกามราคะ ก็ทำให้เกิดการติดสมถะ เพราะลืมวิปัสสนา ตรง
นี้สายพระป่าจะมีวิธีตรวจสอบ ก็คือ การธุดงค์ เดินเข้ามาในเมือง อย่างหลวงปู่มั่น
หากอ่านประวัติจะมีการเล่าเข้ามาในเมือง เห็นแหม่มกลายเป็นกระดูก แต่ท่านไม่ได้
เดินมาเพื่อให้เห็นสมถะมันเกิด แต่เดินเข้ามาเพื่อดูกิเลสชนิดอื่นๆ ว่าปรากฏหรือไม่
อย่างพระบางท่านเดินไป เจอช้างมันร้องใส่ ก็ตกใจ เท่านั้นก็ทราบทันทีว่า จิตนิ่งๆ
ว่างๆที่ตนมีนั้นยังไม่จริง

วิราคะธาตุจะเกิดจากการทำวิปัสสนาเท่านั้น

การค่อยๆ เต็มของวิราคะธาตุ ก็คือ เครื่องมือวัด

เป็นความเบื่อที่ถอยออกจากโลกรูปนาม ไม่ใช่โลกกลมๆ

เป็นความเบื่อที่ไม่ได้มุ่งไปที่ความตาย มุ่งไปไม่กลัวตาย
เพราะปัญญารู้อยู่ว่า ตาย คือ การเปลี่ยนภพรูปนามเท่านั้น

ดังนั้น จะเกิดความรู้ตายหรือไม่ตาย(ก็ช่าง)มันไม่เกี่ยวกับ
การถอยออกจากโลกของรูปนาม เพราะมีปัญญา(วิราคะธาตุ)

 

อนุโมทนา สาธุ กรรมใดที่เราทำไร้ซึ่งกิเลสและให้ผู้อื่นโดยไม่เดือดร้อน กรรมนั้นเป็นกรรมที่ดี

 

พระสุตตันตปิฎก

เล่ม ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
เทวตาสังยุต
นฬวรรคที่ ๑
------------------------------------------------------------
โอฆตรณสูตรที่ ๑

[๑] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของ
ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ครั้งนั้นแล เมื่อปฐมยามล่วงไปแล้ว
เทวดาองค์หนึ่ง มีวรรณงาม ยังพระวิหารเชตวันทั้งสิ้นให้สว่าง เข้าไปเฝ้าพระผู้มี
พระภาคถึงที่ประทับ ครั้นแล้วถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาค แล้วได้ยืนอยู่ ณ ที่
ควรส่วนข้างหนึ่ง ฯ

[๒] เทวดานั้น ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้ว ได้กราบทูลคำนี้
กะพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้ไม่มีทุกข์ ข้าพระองค์ขอทูลถาม พระองค์
ข้ามโอฆะได้อย่างไร ฯ
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ท่านผู้มีอายุ เราไม่พักอยู่ ไม่เพียรอยู่
ข้ามโอฆะได้แล้ว ฯ
ท. ข้าแต่พระองค์ผู้ไม่มีทุกข์ ก็พระองค์ไม่พักไม่เพียร ข้ามโอฆะได้
อย่างไรเล่า ฯ
พ. ท่านผู้มีอายุ เมื่อใด เรายังพักอยู่ เมื่อนั้น เรายังจมอยู่โดยแท้
เมื่อใดเรายังเพียรอยู่ เมื่อนั้น เรายังลอยอยู่โดยแท้ ท่านผู้มีอายุ เราไม่พัก เรา
ไม่เพียร ข้ามโอฆะได้แล้วอย่างนี้แล ฯ
เทวดานั้นกล่าวคาถานี้ว่า
นานหนอ ข้าพเจ้าจึงจะเห็นขีณาสวพราหมณ์ผู้ดับรอบแล้ว
ไม่พัก ไม่เพียรอยู่ ข้ามตัณหาเป็นเครื่องเกาะเกี่ยวในโลก ฯ

[๓] เทวดานั้นกล่าวคำนี้แล้ว พระศาสดาทรงอนุโมทนา ครั้งนั้นแล
เทวดานั้นดำริว่า พระศาสดาทรงอนุโมทนาคำของเรา จึงถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาค
ทำประทักษิณแล้วก็หายไป ณ ที่นั้นแล ฯ

* * * **

คำว่า ลอยขึ้น หมายถึง ไปสู่ภพเทวดา สวรรค์ ไปสร้างวิมานในภพสูง เรียก ลอยขึ้น

คำว่า จมลง หมายถึง จมไปกับกิเลส ไปสร้างภพทุคติ เรียก จมลง

 

บุญเต็ม ทุกข์มันก็ดับ ^-^

 

บุญ ทำยังไงก็ไม่น่าจะเต็มนะ มีแต่ลด กับ เพิ่ม นะ

ส่วนบารมี หรือกำลังใจ นั้น จะเต็มอย่างไรก็บอกไมไ่ด้เหมือนกันรู้แต่ว่า พยายามฝึกอยู่ตลอด

ไม่ว่าจะบารมีด้านใดก็แล้วแต่ ให้รู้ว่าตัวเองยังเลวอยู่เสมอ จะได้ไม่มีมานะทิษฐิ หรือความหลง ว่าข้าแน่ ข้าเก่งแล้ว

 

ใช่ๆ มานะทิษฐิ หรือความหลง ว่าข้าแน่ ข้าเก่งแล้ว นี่ตัวสำคัญเลย อย่าให้เกิด

ถ้ามันเกิด มันจะผลิก สิ่งที่ดีไม่เกิด แต่ไปเอาการเกิดที่ไม่ดีมายึด

เช่น เมื่อวานเราทำได้ครึ่งกำลัง แต่พอกลางคืนทำได้เต็มกำลัง เสร็จแล้วก็เอามายึด

ลืมดูว่าหากหลับตาลงตอนนี้ มีไหม ทำได้ไหม แล้วถ้าไม่ได้ มานะ มันจะโผล่
หัวทันที มันจะมาบอกว่า เห้ย ไม่เป็นไร เมื่อคืนไงทำได้เต็มกำลัง แบบนี้โดน
มันหรอก โดนอดีตที่ผ่านไปแล้วหลอกเอา ไม่ลงเป็นปัจจุบันไปแล้ว ติดรูปอดีต
แล้วยินดีในอดีต แบบนี้เสร็จกัน

ยึดอดีตมากๆ จะเริ่มมีอีกคำมากระซิบ เห้ย ที่ผ่านมาทำได้เต็มกำลังทุกครั้งเลย
เห็นไหมในอดีตนึกอยากจะออกก็พุ่งออกไป แล้วปัจจุบันขณะ กำลังเดินๆอยู่จะ
น้อมทำ ไม่ได้ แล้วมรณังสติก็เกิด ตายเป็นตายแต่ทว่ามันไม่เห็น ก็เกิดการปลอบ
ว่า ไม่เป็นไร ไว้ตายจริงๆ ก็คงเห็น แบบนี้เสร็จกัน ลืมปัจจุบันหมด ฝากไว้กับ
อดีต และ อนาคต อย่างประมาท

ถ้าฝึกถูกต้องนี่ มรณสติ เกิด จิตถอยออกจากโลก น้อมหลับตาปุ๊ปต้องวืด

ถ้าไม่ได้นี่สงสัยจะแย่ เพราะลองนึกดู ความตายเวลามาถึงตัวนี่มันไม่บอก
ล่วงหน้าหรอก รถเข้ามาชนตูม ไม่ทันหลับตา ไม่ทันน้อมเลย หากปฏิบัติได้
จริงๆ มันจะเคล้าเคลียรกับจิตตลอด วิราคะธรรมจะเกิดตลอดเพราะมันเต็ม

 

"พัก" กับ "เพียร" ในที่นี้ คือ อะไรคะ

 

อนุโมทนาสาธุครับ

 

พัก คือ เลิกทำนานเกิน ลืมน้อมระลึกทบทวน เช่น เราลงมือลงแรงช่วยงาน
วัด งานบุญ งานกุศล หรือ แม้แต่ทำงานในชีวิตจนขณะนั้นลืมเรื่องปฏิบัติ
ไปเสียสนิท จิตจมไปกับโลก เห็นไหมมีคำว่าจม เอาแค่จมโลกแบบยัง
ไม่ต้องพูดถึงผิดศีล ก็จมแล้ว จมกามภพ แบบนี้คือ พัก

เพียร คือ ทำอย่างเดียว ทำสมถะอย่างเดียว เข้าไปในผลที่ได้เฉพาะระหว่าง
การทำสมถะ ทำตามรูปแบบอย่างเดียว ไม่เคยถอยออกมาใช้ชีวิตตามปรกติ
แล้วทบทวนว่ามีหรือไม่มี แบบนี้คือลืมโลก ลอยไปจากโลก ถอยออกจากชีวิต
ประจำวัน แต่ไปอยู่ในพรหมโลก หรือ เทวดาสมบัติที่ตบแต่งวิจิตรพิศดารดั่งนิรมิต
กายและคูหา แบบนี้คือ ลอย เพียรเกินไป

แต่จะเห็นว่า ในพระสูตร ไม่ได้ห้าม พัก และ ห้าม เพียร

คือ ต้องทำทั้งคู่ แต่ไม่เกินไป ทำสลับกัน หากไปติดข้างหนึ่งมาก ก็ต้องแก้
ด้วยอีกข้างหนึ่ง แต่ก็อย่าเอาแต่แก้จนไปติดอีกข้าง

หากคุณสังเกตดีๆ คนที่ทำตัวอย่างให้เห็นก็มีอยู่ หากทำด้านหนึ่งมากไป ก็ต้อง
ออกไปทำอีกอย่างหนึ่งอย่างมากเพื่อแก้ ถ้าแก้พอดีก็พอดี ต้องไม่มากเกินไป
เสร็จไม่เสณ้จก็จะปล่อยวางได้ทั้งคู่ แต่ไม่ใช่ไม่ทำอะไรเลย หรือทำแต่ข้างเดียว

"เราไม่พัก และไม่เพียร จึงข้ามโอฆะได้ ด้วยประการฉะนี้" พุทธพจน์

 

คิดไปไกลแล้ว ไหนลองว่ามาซิว่า แล้วต้องทำอย่างไรจึงจะดี
ในเมื่อ สิ่งนั้นก็เป็นอนาคต สิ่งนี้ก็เป็นอดีต
ท่าน กำลัง หาหลักเกณฑ์ อันเป็นที่สุด จนลืมไปว่า อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นนั่นแหละหล่อหลอมให้ เราไปที่สุดได้

แต่ท่านเลือกที่จะมองไปยังปลายทางอย่างเดียว แล้วปัดทิ้งสิ่งอื่น
ก็บอกไปแล้วว่า อย่าไปกล่าวเชิงตำหนิ ธรรม แม้ธรรมนั้นจะเป็น สมถะ หรือ เป็น มรณานุสติ

ท่านระลึกได้หรือไม่ว่า ท่านกล่าวทำนองแบบนี้มาตลอด คือ สมาธิก็ไม่ดี มรณานุสติไม่ดี
อย่ายึดอะไรมากมาย
เพราะว่า จริงๆ ไม่มีใครยึดในธรรม แต่ท่านกำลังยึดธรรมของท่าน ก็จะมองว่า ธรรมอื่นนั้นยึด เพราะไม่โอนมาทางวิธีการของท่าน

 

ผมอธิบายไปก่อนหน้าที่คุณจะโพสแล้วครับ เพราะเชื่อว่า ต้องมีคนถาม

 

นี่เป็นอีกตัวอย่าง ที่แสดงให้เห็นว่า ท่านกำลังทำให้คนคลุมเครือ ท่านจะพูดทำไมว่า เพียรไม่ดี หรือ เพียรเกินไป ในเมื่อ ศาสดาก็กล่าวไว้แล้วว่า คนเราล่วงทุกข์ได้ด้วยความเพียร

เห็นกิเลส ของตนหรือไม่ ท่านนิวรณ์

พฤติกรรมแบบนี้แหละ ที่ผมเตือนมาตลอด และ ประเด็นเดิมๆด้วยซ้ำว่า อย่าไปตำหนิธรรม
การ เพียรมากไป ของคนต้องดูเฉพาะบุคคล ไม่ใช่ พูดครอบ เสมือนว่า ความเพียรจะต้องเป็นเช่นนั้นเสมอ
และ ถึงแม้ว่า คนจะเพียรมากไป ก็นั่นแหละ ตราบใดที่เขายังมีกำลัง มันก็เรื่องดี
ไม่ใช่ นั่งรู้ดูเฉย ในวิธีการอันผิดๆ ของท่าน ผมว่า ผมคุยเรื่องนี้กับท่านมามากแล้วนะ

 

คุณต้องดูบริบทครับ ว่าตอนนี้ เป็นการสนทนาของใคร

คุณ จขกท นั้นเข้าปฏิบัติมาได้อย่างดี ประหนึ่งเป็นเทวดาผู้นิรทุกข์แล้ว
แต่ก็อดเอะใจ นึกคำถามดีๆ ขึ้นมาไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเป็นคำถามที่ดี น่า
ตรึกน่าไตร่ตรอง เขาก็ยกมาถาม

ผมเห็นว่าบริบทของ จขกท นั้นตรงกับพระสูตร เป็นคนที่ปฏิบัติดีปฏิบัติ
ชอบแล้ว จึงน่าจะเข้าใจ หรือ น้อมฟังประโยคที่พิศดารออกไปตามที่ว่า

"เราไม่พัก และไม่เพียร จึงข้ามโอฆะได้ ด้วยประการฉะนี้" พุทธพจน์

นี้ได้

เพราะแรกๆนั้น จะได้ยินว่า "ต้องเพียร ไม่เลิก" แต่เมื่อมาถึงระยะหนึ่ง
ก็จะเกิด กังขาทัสนวิสุทธิ ก็จะตั้งคำถามแบบนี้ ก็เหมือนเทวดาที่เกิด
กังขาทัสนะวิสุทธิ เห็นพระพุทธองค์ผ่านมาก็เข้าไปถาม

เมื่อจบกถานี้ของพระพุทธองค์ เทวดาผู้นั้นก็สำเร็จโสดาบัน

ดังนั้น พุทธพจน์ที่กล่าวว่า

"เราไม่พัก และไม่เพียร จึงข้ามโอฆะได้ ด้วยประการฉะนี้" พุทธพจน์

นี้ทำให้เทวดาสำเร็จโสดาบันได้

ส่วนคุณจะมาตามด่าว่าผม อันนั้นก็ยกไปครับ แต่อย่างไรแล้ว
พระสูตรนี้จริง และทำให้คนสำเร็จจริง ก็ต้องน้อมไปทำดูครับ

 

การยกธรรมมาผิดนี้ก็เหมือนกัน กล่าวคือ

การเดินทางสายกลาง เป็นเรื่องที่จะต้องดำเนินไป
แต่ไม่ใช่ ตำหนิ การเพียร

ต้องเข้าใจว่า การเพียร หรือ วิริยะนั้นดี ใครเพียรก็ดี ซึ่งเราจะไปรู้กับเขาได้อย่างไรว่า เขาเพียรมากไป เท่าไร จึงจะไม่ดี
ก็ต้องพูดว่า ต้องมีทางสายกลาง ประกอบ แต่ไม่ใช่ไปกันไว้ว่า เพียรนั้นจะหลบไปอยู่พรหมโลกบ้าง ไปเรื่อยเปื่อย

ไม่แตกต่างกับ ใบไม้นอกกำมือ ที่พยายามจะเอาธรรม แต่ละประเภทมารวม โดยดึงมาผิดประเด็น
ประเด็น ไม่ใช่ความเพียรไม่ดี ความเพียรเป็นคุณธรรมที่ต้องมี อยู่ใน องค์พละ 5 คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และ ปัญญา ต้องมี แต่ต้องมีทางสายกลางกำกับ

 

คุณ นิวรณ์ คุณยกธรรมมาไม่ถูกต้องเลยสักอย่าง
คุณจะดูจิตก็ดูไป แต่ไม่ใช่ไปบอกว่า ธรรมอย่างอื่นไม่จำเป็น หรือ จะต้องอย่างนั้นอย่างนี้ ตามหลักเกณฑ์ อันหาหลักไม่ได้
เดี๋ยว บอกว่า ต้องทำสมาธิ เดี๋ยวบอกว่า อย่าไปเจริญมรณานสติ เป็นอดีตเกิน เป็นอนาคตเกิน

 

ก็นี่แหละครับ พุทธพจน์ คุณจะมองว่า พระพุทธองค์กล่าวตำหนิความเพียร
นั้นก็เป็นเรื่องแปลก จริงๆเป็นเรื่องการตอบคำถามด้วยปริศนา คนที่มีปัญญา
จะเล็งเห็นคำว่า ทางสายกลางทันที แต่คนที่ไม่ปัญญาก็จะคิดว่าพระพุทธองค์
พูดตำหนิความเพียร

การตอบคำถามของพระพุทธองค์นั้นมีหลายแบบ คนที่ชอบธรรมะตรงๆ ก็จะไม่
มีจริตในการมองเห็นเป็นอุบายธรรม ก็จะคิดเอา เห็นเอาแบบตรงๆ แล้วก็งง

 

คุณมุสาไม่เลิกอีกแล้ว คุณนิวรณ์ ใครว่า พุทธพจน์ตำหนิความเพียร ผมบอกว่า คุณนั่นแหละ ตำหนิธรรม
ผมก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่า คุณอย่าหยิบสิ่งอื่นมาเป็นโล่ห์ป้องการทำความผิดของคุณ
ครั้งก่อน คุณก็หยิบพระมา หยิบซีดีมา ในเมื่อว่า ผมตำหนิคุณ ไม่ได้ไปตำหนิสิ่งอื่น