"ร.พ.สงฆ์"สำรวจ-ทั่วประเทศ พบพระสุขภาพย่ำแย่โรครุมเร้า

"ร.พ.สงฆ์"สำรวจ-ทั่วประเทศ พบพระสุขภาพย่ำแย่โรครุมเร้า



พ.ญ.วราภรณ์ ภูมิสวัสดิ์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสงฆ์ เปิดเผยว่า โรงพยาบาลสงฆ์ ได้ดำเนินการศึกษาเชิงสำรวจสุขภาพพระสงฆ์ทั่วประเทศ โดยดำเนินการตั้งแต่ปี 2549 แบ่งเป็น 3 ระยะ คือ ระยะที่ 1 และ 2 สำรวจพระสงฆ์ 9,305 รูป จากทุกวัดในเขตกรุงเทพมหานครในปี 2549-2550 ระยะที่ 3 ปี 2551-2552 สำรวจพระสงฆ์ทุกวัดทั่วประเทศ แบ่งเป็น ภาคกลาง 18,060 รูป ภาคเหนือ 10,309 รูป ภาคตะวันออก 3,723 รูป ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 40,738 รูป ภาคตะวันตก 3,712 รูป และภาคใต้ 4,403 รูป รวม 3 ระยะ จำนวนทั้งสิ้น 90,250 รูป พบว่า อัตราการสูบบุหรี่ของพระสงฆ์อยู่ในเกณฑ์ที่สูงมาก เฉลี่ยร้อยละ 41.3 ขณะที่ประชาชนสูบบุหรี่ ร้อยละ 20.2 และเมื่อเปรียบเทียบข้อมูลการสูบบุหรี่ของพระสงฆ์กับข้อมูลการสูบบุหรี่ของประชาชน พบว่าการสูบบุหรี่ของพระสงฆ์สูงกว่าประชาชนในทุกภูมิภาค ยกเว้นภาคเหนือ ทั้งนี้ เมื่อสำรวจการออกกำลังกายในกลุ่มพระสงฆ์ ประกอบด้วย การเดินบิณฑบาต กวาดลานวัด เป็นต้น พบว่าพระสงฆ์ออกกำลังกายอย่างน้อย 3 ครั้งต่อสัปดาห์ เฉลี่ยร้อยละ 43.5 น้อยกว่าอัตราเฉลี่ยการออกกำลังกายของประชาชนทั่วไป ร้อยละ 65.8 และเมื่อศึกษาในรายภาคยังพบว่าพระสงฆ์ในเขตกรุงเทพฯ มีอัตราการออกกำลังกายต่ำมากเพียงร้อยละ 20 เท่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อตรวจถึงสุขภาพของพระสงฆ์ในภาพรวม พบว่ามีพระสงฆ์ไม่ถึงร้อยละ 50 ที่ไม่พบความผิดปกติ ส่วนที่เหลือเป็นกลุ่มที่เสี่ยงต่อการเกิดโรคร้อยละ 24.3 และมีพระสงฆ์ที่เป็นโรคร้อยละ 29.5 โดยพบว่าในภาคตะวันตก ภาคกลาง และภาคตะวันออก มีพระสงฆ์เป็นโรคมากที่สุด อาทิ เบาหวาน ความดัน หลอดเลือด ไขมันในเลือดสูง
ส่วนสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคดังกล่าวนั้น คาดว่ามาจากพฤติกรรมในการฉันอาหารของพระสงฆ์ที่พุทธศาสนิกชนนำไปถวาย

ดังนั้น จึงขอร้องชาวไทยพุทธ ในการใส่บาตรพระสงฆ์ หรือนำอาหารไปถวายพระ ควรเน้นอาหารประเภทผักในปริมาณครึ่งหนึ่งของอาหารที่ถวายทั้งหมด จะช่วยให้พระสงฆ์ได้ฉันอาหารที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพมากขึ้น


-----------

˹ѧ��;��������ʴ�͹�Ź� : �ú�ء�� ʴ�ء����ͧ==

 

"ดังนั้น จึงขอร้องชาวไทยพุทธ ในการใส่บาตรพระสงฆ์ หรือนำอาหารไปถวายพระ ควรเน้นอาหารประเภทผักในปริมาณครึ่งหนึ่งของอาหารที่ถวายทั้งหมด จะช่วยให้พระสงฆ์ได้ฉันอาหารที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพมากขึ้น"


ขออนุโมทนาค่ะ

 

ขอแยกเป็น ๓ ประเด็น

๑. คนใส่บาตร มักเลือกอาหารที่ปราณีตใส่ถวายพระ อาหารประเภทนี้ จะอุดมไปด้วยไขมันและน้ำตาล เมื่อพระฉันทุกวัน แล้วไม่ได้ธุดงค์ ไม่ได้กวาดลานวัด นั่งๆนอนๆ อ่านหนังสือ ท่านเลยสมบูรณ์พูนสุข จั่มม่ำ จะทำอาหารพื้นบ้านเกรงว่าท่านจะไม่ชอบ หรืออาจได้บุญน้อย เปลี่ยนความคิดใหม่ ผมเคยบวชเพื่อนๆพระก็เคยพูดกันเรื่องอาหารว่ามีแต่แบบนี้ ไอ้พวกผักพื้นบ้านจิ้มน้ำพริกอย่าไปหา ไม่มี บางวันก็มีและหมดก่อนอาหารประเภทอื่น แถมฉันได้มากขึ้น

๒. พระเมือง หรือใกล้เมือง อุดมสมบูรณ์พอๆกัน ถ้าไม่ทำวัตรกวาดลาน นั่งๆนอนๆก็เหมือนกัน สังเกตุได้ถ้าเนื้อเต็มๆ นั่นล่ะ ท่านกำลังสมบูรณ์ อันตราย

๓. พระป่า เจอแต่ของพื้นบ้าน ผักน้ำพริก หมูเห็ดเป็ดไก่นานๆได้ ไม่มีโอกาศเลือก ไปใหนทีต้องเดินไกลๆ ลานวัดก็โล่งกว้าง กวาดทีนึงเหงื่อเป็นน้ำ แต่นี่หละตรงตามวัตรที่พระพุทธเจ้าบันญัติ พระจะหาเนื้อใสจ่ำม่ำไม่มี ตัวผอมแก้มตอบตาลึกกันทั้งอาจารย์ทั้งศิษย์ ไม่เคยเจ็บป่วยด้วยโรคบริโภคเกิน

ศึกษาไปศึกษามาและใช้ปัญญาไตร่ตรอง ทั้งวินัยและข้อวัตรปฏิบัติที่พระพุทธเจ้าทรงสอน และบอกกล่าวกับภิกษุ นี่หละคือยาวิเศษชั้นหนึ่ง ที่ป้องกันโรคต่างๆได้สารพัด

อย่าเชื่อผมนะ ลองไปศึกษาดู แล้วคุณจะรู้ว่า พระพุทธเจ้าทรงรักและทรงห่วงภิกษุขนาดใหน

 

อาหารที่บิณฑบาตมาได้นั้น ภิกษุต้องเป็นผูู้ที่ต้องพิจารณาขบฉันตามสมควรแห่งอัตภาพของตน ไม่ฉันด้วยความประมาท อาหารไม่ว่าประเภทไหนหากฉันมากเกินไปย่อมมีโทษด้วยกันทั้นน้ัน