วลีเด็ดคือ สักว่ารู้ คือใครรู้? และรู้อะไร?

ลุงไม่กินข้าว ลุงจะรู้จักรสชาติไหม

ลุงไม่เคี้ยวข้าวลุงจะกลืนข้าวไปเลยไหม

ลุงกลืนข้าวไปแล้ว ระดับนึง ลุงจะรู้สึกอิ่มไหม


ถ้าไม่มีการกระทำต่างๆ ความรู้สึกอิ่มจะเกิดขึ้นมาไหม

เช่นนั้นก็เป็นง่อยตายเปล่าๆที่เกิดมาเสียชาติเกิด


นิพพานเป็นผลงานที่ จิตทำถูกต้อง นิพพานก็แจ้ง

 

การกิน การเคี้ยว การกลืน
การอร่อย ไม่อร่อย เป็นกระทำของ
กายสังขารและจิตสังขารให้เข้าใจ
ว่าไม่ใช่เรา
ถ้ายังเข้าใจว่าเป็นการกรำทำของ
เรา มีกายเราเป็นผู้กินผู้เคี้ยวผู้กลืน
มีจิตเราเป็นผู้อร่อย ไม่อร่อย
ตราบนั้นต่างหากที่จะตายเปล่า
เสียเวลาเกิดมาเถียง 555

 

สีทะนนชัย

 

เนื้ออวกาศ ยังเป็นสังขตธรรม ยังอยู่ในกฎไตรลักษณ์ เป็นอณู มีความเป็นคลื่นอนัตตา ที่เป็นจุดเริ่มต้นของสังขารธรรมทั้งปวง

 

หากเปรียบเนื้ออวกาศ มีหลายระดับ มีคลื่นความละเอียดอ่อนที่ต่างกันอีก หากเปรียบ เทียบกับสภาวะฌานที่เป็นเนื้อกับอวกาศ ที่ว่างไร้ตัวตน แต่ยังมีสภาพที่ยังไม่มั่นคง ยังไม่เป็นปึกแผ่น ก็คือ การเข้าถึงฌาน 7 อากิจัญญายตนะ

หากเจ้าถึงฌาน 8 เนวสัญญานาสัญญายตนะ สภาพมีเหมือนไม่มี จะเห็นโลกไร้แก่นสาร เป็นสารลอยแขวนในเนื้ออวกาศค่ะ

 

อวกาศ มันยังอย่่ในรูปธรรม แม้จะเทียบกับ อากิญจัญญายตนะ ยังเทียบไม่ติดเลย

อากิญจัญญายตนะมันยังเป็นอะไรที่ละเอียดกว่าเนื้ออวกาศหลุมดำอีกหลายเท่า

จเรียกว่ารูปก็ไม่ใช่ ไม่ใช่รูปก้ไม่ใช่ เลยเรียกว่า อรูป


แลิวนิพพานจะขนาดไหน

พวกที่เอา เนื้ออวกาศ เป็นสุญตา มันจึงเป็นอะไรที่ผิดทั้งหมด เมื่อ มาเทียบกับนิพพาน


นิพพานจะประจักษ์แจ้ง ที่จิตเท่านั้น ใครมีจิต ผู้นั้นจึงมีโอกาศแจ้งนิพพาน

จึงมีคำว่าเปรียบว่า จิตคือพุทธะ

 

คำตอบนี้น่าจะบ่งบอกได้ค่ะ

ท่านเคยทุกข์ทรมานทุรนทุราย จากไฟที่แผดเผาด้วยความยึดมั่นถือมั่น มันทั้งหนัก ทั้งเหนื่อย และท่านเคยรับรู้กระแสแห่งไฟที่แผดเผาภายในกาย ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ราคะคิก โทสะคิก โมหะคิก ไหม ในบทอาทิตยาญะสูตร

แต่เมื่อท่านสงบจากกิเลสทั้งปวง และอยู่กับปัจจุบันด้วยใจที่สงบนิ่งต่างกันอย่างไร คือ การหลุดพ้นชั่วคราว

นิพพาน คือ หนทางหลุดพ้นถาวร ไม่กลับมาเกิด มารับสุขและทุกข์วนเวียนว่ายในวังสารวัฎอีก
นิพพานไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่นิพพานคือธรรมชาติที่สงบสุข ประณีต และละเอียดอ่อน มีสภาวะรู้ที่ไร้กิเลสทั้งปวงค่ะ

 

แค่ลุงหายใจเข้าธรรมดา แบบเป็นธรรมชาติฝุดๆ ยังเป็นการก่อเหตุ ...เนี่ยะสร้างจุดเริ่มต้น

จึงเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเราๆ ที่มีอวิชชาครอง จะหลีกหนีการสร้างเหตุอยู่ทุกอณูไปได้

ไม่งั้นพระพุทธองค์ไม่ตรัสหรอก เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี

 

พระอรหันต์ มีสติบริบูรณ์ หรือเรียกว่า มีสติสัมปชัญญะ 100% สติตั้งมั่น รู้ธรรมเฉพาะหน้า ดำรงอยู่ปัจจุบันธรรม รู้อยู่ เห็นอยู่ เข้าถึงแล้วมรรคสมังคี ชำระกิเลสหมดสิ้น การเข้าถึงสิ่งนี้ได้ ก็คือ สติปัฐานสี่ เมื่อสติตั้งมั่น ก็เกิดญาณ เมื่อสติบริบูรณ์ ญาณก็แจ่มชัด เกิดปัญญาณ เมื่อรู้อยู่ เห็นอยู่ สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น น่าจะเป็นคำตอบสำหรับคำถามของโพสต์นี้ค่ะ

รู้อะไร ระลึกรู้สัมปชัญญะบริบูรณ์

ใครเป็นผู้รู้ คือ จิตใจ หรือ จิตและวิญญาณ ทำงานร่วมกัน (มรรคญาณ)

เห็นอยู่ คือ เห็นความจริง เห็นกิเลส ตัณหา อุปาทาน

 

ธรรมชาติของธาตุขันธ์ที่มีการเคลื่อนไหว
โดยปราศจากการตั้งใจเข้าไปกระทำ
เช่นการหายใจเข้า หายใจออก
ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง ลิ้นรู้รส
กายรู้สัมผัสเย็นร้อนอ่อนแข็ง
ใจรู้ธรรมมารมย์
หากเป็นการกระทบ(เกิดผัสสะ)ไปตามธรรมชาติก็ไม่เป็นอวิชชาเพราะ
ไม่มีอัตตาตัวตนเราเข้าไป
ตั้งใจกระทำคับ

 

มีแต่อรหันต์ กระทบกันเปล่าๆ แบบลุงว่า ..แต่ข้างในจิตไม่มีจุดรู้

นอกนั้นมีจุดรู้หมด จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม

จะมีตัวตนหรือไม่มีตัวตน ก็สักว่ามันลูกเดียว ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร ส่วนสมถะจะใช้กองไหน ก็ตามที่เราชอบ

นิพพานมันระยะไกล ให้จิตมันแก้ปัญหาระยะใกล้ๆ ให้ได้ ก่อนดีกว่า

โสดา มืดตึ๊บได้ตั้ง 75% เลยนะลุง 55