ศาสนา กับ การเมือง

ศาสนา เท่าที่มีในบันทึกหรือคำบอกเล่าเกิดมาในโลกนี้เพราะความไม่รู้ ความกลัวของมนุษย์
มนุษย์จึงนับถือธรรมชาติภูเขาแม่น้ำสิงสาราสัตว์ฯลฯจนวิวัฒนาการมาเป็นเทพเจ้าและศาสดากูรูทั้งหลายฯลฯ
เมื่อมีศาสนาในยุโรป จึงเกิดปะทะกับการเมืองคืออาณาจักรต้องใหญ่กว่าศาสนจักร จนเกิดรบพุ่งกัน๓๐๐กว่าปีระหว่างคริสเตียนและมุสลิมในสงครามครูเสด
เมื่อมีศาสนาในเอเชียก็มีเทพเจ้าต่างๆนานาจนถึงพุทธศาสนา เรียกเป็นเทวะบูชากับพุทธบูชาซึ่งในการปะทะกับการเมืองมีน้อยเพราะศาสนจักรแทบจะมีฐานะเท่าอาณาจักรโน่นเลยทีเดียว
ในยุโรปศาสดาก็ต้องทิ้งบัญญัติสิบประการเอาไว้ให้มนุษย์ใช้ปฏิบัติ
ในเอเชียศาสดาก็ทิ้งคัมภีร์ /ธรรมะ(คำสอน)ไว้ในพระไตรปิฏก
มนุษย์เมื่อผ่านไป๒๖๐๐ปีหรือน้อยกว่านั้นก็ปฏิบัติกันโดยไร้ศาสดานำทิศทาง เมื่อเกิดปัญหาจึงเกิดการตีความและเกิดแบ่งฝักแบ่งฝ่ายแบ่งแยกแนวทางกันไป อาธิในยุโรปก็มีคริสเตียนกับโรมันคาทอลิกเป็นต้น
ส่วนในเอเชียก็มีไปทางเทวะบูชากันก็มี ไปทางเถรวาทก็มี ไปทางมหายานก็มี เป็นต้น
ซึ่งแต่ละกูรูก็ได้คิดค้นเขียนตำราส่งเสริมเพิ่มเติมกันมาตลอด
ในระยะนี้ อาณาจักรเริ่มมีบทบาทมากยิ่งขึ้นเข้าครอบงำศาสนจักรไว้เกือบจะสิ้นเชิงในหลายๆประเทศในเอเชีย
ในเวียตนาม เคยมีพระเผาตัวเอง ในพม่าพระถูกทหารฆ่าก็มาก ในไทยขนาดพระสังฆราชยังเคยถูกทหารจับสึกข้อหาเป็นคอมมิวนิสต์แต่ภายหลังก็ต้องปล่อยให้ครองผ้าเหลืองได้
สรุปว่าเฉพาะในไทยอาณาจักรใหญ่กว่าศาสนจักรแม้จะยกย่องว่าเทียบเท่าอาณาจักรก็เพื่อเป็นพิธีเท่านั้น แต่ยังคงเหนือกว่าอยู่ดี
เมื่อมาถึงมหาเถระสมาคมก็ถูกกำหนดโดยอาณาจักรให้มีขึ้นและกำกับดูแลแทบจะแทนพระธรรมวินัย จึงเกิดวัดเครื่องราชย์ วัดเงินทอนขึ้นมาและยังเกิดอัลลัชชีใช้ผ้าเหลืองบังหน้าหากินหรือทำงานกับอาณาจักรหน้าตาเฉย
กับกรณีพระเดินขบวนชุมนุมนั้น ไม่ต้องพูดกันในเรื่องธรรมวินัยเนื่องจากเขารักษากันไม่ได้เป็นบางส่วน เพราะอาณาจักรไปรุกล้ำกำหนดกฏเกณฑ์เอากับเขา เขาจึงต้องทวงอธิปไตยพื้นฐานของเขาเอง ซึ่งน่าจะไม่ผิดแต่โลกติเตียนเพราะโลกหลงประเด็นอำนาจของรัฐและสงฆ์นั่นเอง
และนี่จะเป็นกฏแห่งกรรมเกิดขึ้นในการจองเวรกันและกันต่อไป