สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

กล่าวร้ายพระอรหันต์ยังไม่พอ

ยังมาตัดต่อข้อความที่โพสต์
จากความที่ไม่ต่อเนื่องกัน
เอามาต่อเนื่องกัน

ทำให้ความหมายที่สื่อออกมา เปลี่ยนไปจากเดิม

เอาเถอะทำเข้าไป
ถึงเวลากรรมตามทันแล้ว
ก็หมดโอกาสแก้ตัว

 

นิวรณ์ คือสิ่งที่ขวางกั้นจิตทำให้สมาธิ ไม่ให้บรรลุธรรม

ถ้าพอเป็นนักสังเกตอยู่บ้างนะครับ
ราคุเรียวซายได้พบ เจ้าตัวนิวรณ์มาบ้างแล้วนะครับ

ถีนมิทธะ แยกเป็นถีนะคือความหดหู่ท้อถอย และมิทธะคือความง่วงเหงาหาวนอน
ถีนะและมิทธะนั้นมีอาการแสดงออกที่คล้ายกันมาก คือทำให้เกิดอาการเซื่องซึมเหมือนกัน แต่มีสาเหตุที่ต่างกันคือ

ถีนะเป็นกิเลสชนิดหนึ่ง เกิดจากการปรุงแต่งของจิต ทำให้เกิดความย่อท้อ เบื่อหน่าย ไม่มีกำลังที่จะทำความเพียรต่อไป

ส่วนมิทธะนั้นเกิดจากความเมื่อยล้าอ่อนเพลียของร่างกาย หรือจิตใจจริง ๆ เนื่องจากตรากตรำมามาก หรือขาดการพักผ่อนที่เพียงพอ หรือการรับประทานอาหารที่มากเกินไป มิทธะนี้ไม่จัดเป็นกิเลส (พระอรหันต์ไม่มีถีนะแล้ว แต่ยังมีมิทธะได้เป็นบางครั้ง

 

ถ้าจบจริงมันก็เรื่องของเค้า
หรืออยากจะโอ้อวดมันก็เรื่องของเค้า

ผมออกมาเตือนเฉย ๆ
ถ้ายังไม่เชื่ออีก ก็กรรมของเค้า

ผมไม่ได้ติดใจอะไร
เตือนบ่อย ๆ ถ้าไม่ฟัง ก็ตามใจ

 

พระอรหันต์มีองค์เดียวรึไง.

เป็นแต่แก่องค์เดียวรึไง

พระอรหันต์จะไปตั้งอยู่ แต่กับผู้ไกลจากข้าศึกคือกิเลส

 

คุณถามใครนะ อยากให้ใครตอบล่ะ
แล้วภพไหน กามภพ รูปภพ อรูปภพ
เรานี้หมายถึงตัวเองด้วยใช่ไหม (พหูพจน์) แล้วได้ตอบกับใจตัวเองว่าอย่างไร
เล่าให้ฟังมั่งก็ได้นะ
หรือถามคนทั่วไปนะ
ถ้าเขาตอบแล้วคุณเชื่อไหม
คำตอบนี้เป็นปัจจัตตังนะ คือเรื่องของใครของมันนะ
เดี๋ยวถาม ไปไหนมา สามวาสองศอกนะ
คุยกันคนละเรื่องแล้ว มาโกรธกันไม่ดีหนา หน้าจะแก่เร็ว
ไปถามพระที่วัดน่าจะ work เนอะ
ลองไปวัดอัมพวันดูมั่งสิ
แล้วอย่าลืมมาเล่าให้ฟังนะ
สวัสดี

 

เกสท์จงเตือนตนของตนเถิด ตนเตือนตนไม่ได้ใครจะเตือน

 

จะมาเป็นศัตรง ศัตรู อะไร
เกลอเก่ากัน

ผมไม่ได้ถือ อ.ขันธ์ เป็นศัตรง ศัตรู อะไร
เป็นมิตรกัน

มิตรพลั้งพลาดไปเราก็ต้องเตือนกันถึงจะเรียกว่ามิตรที่ดีต่อกัน
แต่การตักการเตือน อาจจะมีหนักบ้าง เบาบ้าง

เพราะถ้ากิเลสผาดโผนมา
ธรรมก็ต้องผาดโผนไป
ไม่อย่างนั้นไม่ทันกิเลส

อ.ขันธ์ต้องคิดว่าผมเป็นมหามิตร ไม่ใช่ศัตรง ศัตรู

ก็อย่างที่ผมเคยบอก อ.ขันธ์ มานานแล้ว
ขุยไผ่ จะ ฆ่าต้นไผ่ นะ
ลาภ สักการะ จะฆ่า อ.ขันธ์

เราเอาธรรมมาแจกจ่ายเค้าก็ดีอยู่
แต่พอได้รับคำชมคำสรรเสริญกลับ ก็ต้องมีสติระลึกทัน
ไม่ใช่หลงเพลินกับ คำสรรเสริญ เยินยอ อันเป็นลาภสักการะนั้น
เล่นเพลินแจกจ่ายธรรมที่มีอยู่ อย่างไม่หยุดไม่ถอย
กิเลสก็เข้าแทรกมากับ คำสรรเสริญ เยินยอ ลาภสักการะน่ะสิ

สุดท้ายคืออะไร
ทำให้ตนเองหลงไปเพราะกิเลสแทรก

ขุยไผ่ ก็ ฆ่า ต้นไผ่ น่ะสิ
ผมบอกไว้นานแล้วนะ
อ.ขันธ์คงจำได้ดี ตอนที่ อ.ขันธ์ เริ่มขัดแย้งกับ คุณนิวรณ์

แล้วนี่ผมไม่ใช่มหามิตรเหรอ ผมเตือนไว้ก่อนล่วงหน้าเป็นเดือน ๆ เลยนะ

 

พระอรหันต์จะมีกี่องค์ก็ตาม

แต่พระอรหันต์องค์ นั้น นั้น ก็เป็นพระอรหันต์เต็มองค์
ความบริสุทธิ์ ความเป็นพระอรหันต์ ก็ไม่ได้ย่อหย่อนกว่ากันเลย

แต่คนที่ชอบหาบ บาป หาบ กรรม นี่สิ
บาปกรรมที่เค้า ชอบหาบ ชอบ หาม ก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเช่นกัน

นี่คือคำเตือนครั้งสุดท้าย

 

เชื่อผมไหม
อริยะเป็นของร้อนไม่น่ายึด แค่สักว่ารู้ก็เท่านั้น
หากจะเกิด จะเป็น มันก็แค่รู้เป็นอารมณ์
คำถามนี้เคยหยั่งจินนี่แล้ว
เคยหยั่งพระศรีแล้ว
ตัวเรา จิตเรา เราทราบของเราดี ไม่ต้องไปให้ใครพยากรณ์
เราติดตรงไหนเราก็รู้ เราละตรงไหนได้เราก็รู้
เพราะเหตุนี้จึงวางเพราะเข้าใจธรรมชาติของการวาง

 

THAK YOU ท่านมหา

 

พระตถาคต ผู้แกล้วกล้า ๔ อย่าง

ที่ทรงบรรลือสีหนาทหมุนล้อธรรมอันประเสริฐ คือ
๑. ทรงปฏิญญาว่าตรัสรู้แล้ว ไม่มีใครคัดค้านได้ว่า ไม่ได้ ตรัสรู้
๒. ทรงปฏิญญาว่าสิ้นอาสวะแล้ว ไม่มีใครคัดค้านได้ว่า ยังไม่สิ้นอาสวะ
๓. ตรัสว่าธรรมเหล่าใดเป็น อันตราย ไม่มีใครคัดค้านได้ว่า ธรรมเหล่านั้นไม่ควรเป็นอันตรายแก่ผู้เสพ
๔. ตรัสแสดงธรรมเพื่อประโยชน์ แก่ผู้ใด ไม่มีใครคัดค้านได้ว่า ธรรมนั้นไม่นำผู้ทำตามให้สิ้นทุกข์โดยชอบได้จริง

 

คำว่า อริยะ จะเป็นจริงหรือไม่มันไม่ใช่ประเด็นหรอก
ก็เพราะว่า ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อ หรือ เชื่อแล้วกลับไปกลับมา ก็เป็นอย่างนั้นมานานแล้ว
อย่าเลี่ยงประเด็น ไปเป็นอื่นตามกิเลส แต่ให้จับประเด็นให้ถูกหน่อย
หากใครคิดว่า จะเสียหน้า เพราะศรัทธาผม แล้วสุดท้าย นายขันธ์กลายเป็นไอ้คนลวงโลก
แล้ว คุณ จะไม่ได้เสียหน้าอะไรเลย เพราะคุณมองไปที่ธรรม

แต่หากว่า ใครคิดว่า นายขันธ์ฺ ใช่หรือไม่ใช่แล้วมัวแต่ ดูที่ตัวบุคคลแทนที่จะดูที่ธรรม ก็นั่นแหละ เสียโอกาสอันดีที่สุดไป

คนเรา กลัวอย่างเดียวคือ กลัวเสียหน้าว่า ศรัทธาผิด
มันจะไปผิดได้อย่างไร ในเมื่อผมเอาธรรมพระพุทธเจ้ามา

ไม่ต้องคิดอะไรมากหากว่า ผมยังไม่บรรลุธรรมหรือผมเป็นจอมลวงโลก แต่ปรากฎว่าผมพูดธรรมะได้ลึกซึ้ง ก็ไอ้คนพูดธรรมะได้ลึกซึ้งนั่นแหละ บรรลุธรรม จะต้องการอะไรไปมากกว่า การเข้าใจธรรมอย่างชัดเจนหละ

สมัยก่อน เคยมีฝรั่งบอกว่า พระไตรปิฎกเป็นตำราที่แต่งขึ้น พระพุทธเจ้าไม่มีจริง
ผมบอกว่า ถ้าเป็นตำราที่แต่งขึ้น ก็คนแต่งนั้นแหละคือพระพุทธเจ้า เพราะว่ามันไม่มีผิดเพี้ยน และเราต้องการเพียงปัญญาที่แท้จริง

นี่ก็เหมือนกัน พูดไปไม่รู้กี่รอบว่า ให้ดูที่ธรรม

คนที่กลับไปกลับมานั้นน่าละอายกว่า เรียกว่า ศรัทธาท่านคลอน ศรัทธาคลอนนี้เป็นอย่างไร

ก็ขนาดพูดธรรมตรงไปตรงมา สอนธรรมก็ได้ อธิบายธรรมก็ได้ ศรัทธายังคลอน

นับประสาอะไรกับพระไตรปิฎกเล่มเดียวแล้ว พวกท่านจะรักษาเอาไว้ได้

เพราะ มาร มันไม่ได้อยู่ที่อื่นเลย มันอยู่ในใจ มันแทรกในใจได้ตลอด

คนที่ไม่เชื่อมั่นในธรรม ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะตัวเองยังไม่รู้จริง ก็ด้นเดาไป ว่า สิ่งนั้นจริงหรือไม่ แต่หากว่า คนที่ได้ธรรมแล้ว จะไม่มีคำว่า สงสัยอีก ไม่มีคลอนเพราะว่า ชัดเจนกับตน ไม่เห็นต้องพิสูจน์อะไร ใครภูมิธรรมแค่ไหน ได้หรือไม่ได้อะไร รู้เห็นหมด

 

นี่แหละ ที่เขาว่า วิจิกิจฉาคือ ยังสงสัยธรรมของพระพุทธองค์

ก็ คนที่สงสัยว่าคนนั้นบรรลุธรรมหรือไม่ อย่างไร มันวัดไม่ได้ มันยังสงสัย

มันยังสงสัยว่า พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นอย่างไร มันไม่ใช่ว่า เอาแต่กราบนะ

แต่มันฟันธงไม่ได้นี่แหละ

ลองมาถามผมสิ ว่าธรรมแบบไหนบริสุทธิ์ ธรรมแบบไหนไม่บริสุทธิ์ ผมจะบอกให้ฟัง

นี่แหละ เรียกว่า ละวิจิกิจฉาไปแล้ว คือ เห็นกระจ่างในธรรมทั้งปวง

คนไหน ไม่ได้ธรรมพูดออกมาก็รู้
คนไหน ได้ธรรมส่วนใดพูดออกมาก็รู้

คนไหน สักกายทิฎฐิ ยังไม่ขาด ไม่แจ้ง ฟังทีเดียวก็รู้

แล้วจะไม่ให้รู้ได้ยังไงว่า อันไหนธรรม อันไหนไม่ใช่ธรรม

นั่นแหละ สีลพตรปรามาสหมดไป ก็เพราะเหตุผลเดียวกัน คือ รู้แล้ว

 

เอาอีกแล้ว
หว่านล้อมคนให้หลงในกิเลสตนอีกแล้ว

เหมือนพระเทวทัต ที่หลอกพระสงฆ์ ไปเป็นพวกตัวเองเลยนะ

ไม่เห็นจะลึกซึ้งอะไรเลย
เหมือนสุนทรพจน์
ผมว่า อ.ขันธ์ ไปสมัครเป็นคนเขียน สุนทรพจน์ ให็ โอบามา ดีกว่า ท่าจะเวอร์คกว่า

 

ในสถานะการณ์เดียวกัน

คนที่บอกว่า ศรัทธา หลวงพ่อองค์นั้นหลวงพ่อองค์นี้ มันก็ศรัทธาไปอย่างนั้นแหละ
มันจะไปศรัทธาจริงได้ยังไง ในเมื่อยังไม่ได้เจอธรรม ที่เป็นหลักแท้จากท่าน

มันศรัทธาเพราะว่า เห็นคนอื่นศรัทธา ศัรทธา เพราะท่านเป็นพระที่ปฏิบัติดี เขาว่ากันว่าอย่างนั้น

ศรัทธาพุทธศาสนาก็เพราะว่าเชื่อ นี่มันยังไม่เจอหลัก ศรัทธาเหล่านั้นคลอนได้หมด

ก็น่าแปลกใจว่า ทำไมคนพุทธ ศรัทธาพระ ง่ายๆ เลยกลายเป็นโดนอะไรบังตาเสียมาก

เพราะว่า ศรัทธา ไม่ได้ประกอบไปด้วยปัญญา ปัญญานี้ไม่ใช่แค่ไตร่ตรองนะ แต่ต้องเป็น ปัญญาที่รู้จริงเห็นจริง ศรัทธาก็ต้องศรัทธาจริง เป็นอจลศรัทธา

 

ขอบคุณ (เหมือนเขาเรียกว่าอนุโมทนาสาธุไหม ไม่ค่อยรู้ศัพท์ทางพระเลย)
คุณขันธ์ที่ เมตตา ช่วยใส่ธรรมะมาให้อ่าน
อ่านหน้าแรกแล้ว
ดีกับผู้ที่กำลังศึกษาอยู่
ตามกำลังวาสนาที่แต่ละคนได้อบรมมาน่อ

 

ถ้าพูดผิดไปจากศาสดาแล้วค่อยมา ว่ากัน

เอาแบบนี้ดีกว่า คุณรู้ธรรมอะไรมาบ้างหละ พอที่จะแจกจ่ายคนอื่น

ศิษย์ตถาคตไม่ใช่หรือ อธิบายองค์ ฌาณ ให้ผมฟังเท่านั้นแหละพอ

 

อธิบายทำไม ฌาณ อะไรผมไม่มีกับเค้าหรอก

แล้วคุณมีแล้วเหรอ ถ้ามีก็อธิบายมาซิ
แต่อย่าให้ผิดนะ

บางทีผมก็รู้แบบฉับพลันทันด่วนก็ได้นะ

 

ก็ถ้าคนหนึ่งอยู่ในที่มืด จะรู้ได้ยังไงว่า คนอื่นอยู่ในที่สว่าง
คุณเกสท์ คุณหลงมาแต่ไหนแต่ไร แล้วก็อุตริ ว่าตัวเองนั้นได้ธรรม
ตั้งแต่ ลานธรรมจักร
ผมเห็นคุณเล่นที่นี่ ไม่เข้าไปขัดแข้งขัดขา เพราะว่าเมตตา จะให้ศึกษาธรรมให้มาก


ผมถามเรื่อง โคตรภูอีกอย่างว่า มีอาการอย่างไร ลองอธิบายให้เพื่อน สหายธรรมได้รับรู้หน่อย
ก่อนจะมาทดสอบผม

 

ก็ถ้าเช่นนั้น ก็อธิบาย สภาวะแห่งโคตรภูญาณมา ว่า พบทัสนะอย่างไร
ผมรอฟัง ถือว่าเป็นธรรมทานให้เพื่อนสมาชิกคนอื่น