หน้า13#246 พระแก้วรุ่นที่ผมแจกและน้อมถวายฟรีและรุ่นอื่นๆที่เคยสร้างแบบพุทธพาณิชย์

พระแก้วผิวไฟองค์เดียวของโลกที่ผมสร้าง หน้าตัก 9 นิ้วเนื้อแก้วตันๆ

 

ภาพทำขึ้นจากคอมฯ จำลองเวลาที่ช่างปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์มปั้นพระแก้วคันธารราฐหน้าตัก 9 - 10 นิ้ว

ความใฝ่ฝันของช่างแก้วอย่างผม คือต้องการเห็นปรามาจารย์ช่างปั้นแก้วมือเปล่าฟรีฟอร์มสร้างขึ้นสักครั้ง แทนที่จะเป็นพระสังกัจจายน์

 

ในโลกแห่งความเป็นจริง การสร้างพระแก้วด้วยวิธีแก้วปั๊ม Pressed Glass ที่สร้างได้ขนาดหน้าตักไม่เกิน 8.5 นิ้ว นับเป็นขนาดที่หน้าตักใหญ่ที่สุดของโลกนับถึงปัจจุบัน ด้วยฝีมือชั้นเยี่ยมของโลกจากลาลีค ราคาแต่ละองค์ก็สูงถึงองค์ละ 4 แสนบาทเศษคือประมาณ 13,900.- US$ ยังไม่รวมค่าจัดส่งและภาษีและประกันภัยต่างๆ

 

ภาพนี้ผมใช้โปรแกรมในคอมพิวเตอร์ดึงให้สีเพี้ยน แต่ผมเห็นว่าสวยดี ท่านสามารถนำไปเผยแพร่ได้ ไม่สงวนสิทธิ์ใดๆครับ


ภาพนี้สีตามจริงครับ ใช้ไฟฉายที่มีหลอดอยู่ด้านข้าง เปิดแรงสุดแล้วถ่ายดิบๆ ภาพไม่ได้แต่งครับ

 

ทั้งหมดตั้งแต่ผมสร้างพระแก้วทุกขนาด ทุกองค์***** ล้วนแล้วแต่เป็นการแจก และน้อมถวายไว้ในพระพุทธศาสนาทั้งสิ้น ไม่เคยมีการขายหรือแลกเปลี่ยนด้วยทรัพย์สินหรือเงินทองแต่อย่างใดไม่ ?

ดังนั้น หากพระแก้วที่ผมสร้างตั้งแต่ขนาดหน้าตักไม่ถึงหนึ่งนิ้วไปถึงขนาดหน้าตักประมาณสิบนิ้ว ได้ไปตกอยู่ในมือผู้ใด และมีคนบอกว่า เขาจะขายในราคาเท่านั้นเท่านี้ โปรดรับทราบว่า ถ้ามาจากในส่วนของผม ผมถือว่า คนคนนั้นไม่ว่าจะเป็นคนหรือเป็นพระภิกษุ ย่อมกำลังขายในสิ่งที่ท่านได้มาฟรีๆ และเสียสัจจะที่มีต่อผมว่าจะไม่ขายเพื่อแลกเงินทองหรือสิ่งของอื่นใด

เอาไว้ผมจะได้โพสต์หมายเหตุ ***** หมายความว่า รุ่นไหนบ้างที่ผมสร้างแล้วแจกฟรี น้อมถวายฟรี และ ##### รุ่นไหนบ้างที่ผมเคยขายแลกเป็นเงินทอง รุ่น ##### ท่านจะขายก็ได้ เพราะเป็นรุ่นที่ท่านนำเงินมาแลกไปครับ

 

ภาพนี้เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น

ผมเรียนวิธีสร้างและได้ร่วมสร้างพระแก้วรูปร่างคล้ายๆกับภาพด้านบนนี้ โดยเริ่มต้นการเรียนจากปรามาจารย์ของผมซึ่งเป็นมือสร้างพระแก้วอันดับหนึ่งของประเทศไทยท่านหนึ่ง ซึ่งผมเชื่อว่ามีปรามาจารย์ช่างนักสร้างพระแก้วฝีมืออันดับหนึ่งมากกว่าหนึ่งท่าน ยกเว้นจากปรามาจารย์ของผมแล้ว ก็มีโรงงานแก้วไท้ยิ๊ป ซึ่งต่อมาได้ทายาททั้งที่เป็นสายเลือดและส่งต่อฝีมือลงมาคือโรงงานแก้วเจษฏา โรงหลอมแก้วไท้ยิ๊ปได้ลูกชายที่เก่งมากสามารถสืบทอดฝีมือมาเป็นโรงหลอมแก้วเจษฏา คือคุณสมศักดิ์และคุณสมศักดิ์แห่งโรงแก้วเจษฏาได้ปิดโรงงานแก้วเจษฏาลงเมื่อประมาณปลายปี พ.ศ. 2560 อย่างถาวร

แต่ถึงกระนั้น ผมก็ยังเชื่อว่า ยังมีปรามาจารย์ช่างแก้วที่ได้สืบทอดฝีมืออันดับหนึ่งไว้บนแผ่นดินไทยอีกไม่น้อย เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้สร้าง ไม่ว่าจะเป็นเพราะ ไม่มีทุนสร้าง ไม่มีโอกาสสร้าง ไม่มีศรัทธาที่แรงถึงขนาดจะสร้าง หรืออื่นๆ

มีเพียงผมคนเดียวที่ต่อยอดฝีมือมาถึงปี พ.ศ. 2561 อย่างชนิดที่เรียกว่า ไม่เสียดายที่เกิดมาชาติหนึ่งเพื่อสร้างพระแก้ว

 

เมื่อประมาณ พ.ศ. 2504 ตั้งแต่ผมอายุประมาณ 7 ขวบ คุณพ่อผมมักพาเด็กชายตัวเล็กๆ ไปคุยธุระกับเจ้าของสำนักต่างๆที่สร้างพระแก้ว 25 พุทธศตวรรษ สำนักต่างๆมักขึ้นชื่อและลงท้ายชื่อคล้ายๆกันเช่น สำนัก พุทธ, หรือ รัตนะ หรือ ฯลฯ และมักลงท้ายด้วย ประทีป ซึ่งทั้งหมดแต่ละสำนักได้สร้างแม่พิมพ์เหล็กในการสร้างพระแก้ว แล้วนำแม่พิมพ์เหล็กไปมอบไว้ที่โรงงานแก้วต่างๆ แล้วให้โรงงานแก้วปั๊มพระด้วยวิธีกดปั๊ม บางแห่งเรียก ปั๊มพระ บางแห่งเรียก กดปั๊ม บางแห่งเรียกก้านโยกปั๊ม แต่ทางภาษาอังกฤษมักใช้คำว่า Pressed Glass

เนื่องจากคุณพ่อเป็นคนมีเพื่อนเป็นเจ้าสำนักสร้างพระแก้วหลายสำนักมาก ผมจึงคุ้นเคยกับสำนักต่างๆ โดยเห็นว่าการสร้างพระแก้ว ๒๕ พุทธศตวรรษในยุคนั้น เป็นพุทธพาณิชย์ คือทำกำไรเป็นกอบเป็นกำ เพราะแต่ละโรงงานแก้วสามารถปั๊มได้นาทีละ 1 องค์ต่อ 1 แม่พิมพ์ บางโรงงานมีถึง 8 แม่พิมพ์และสร้างกันหลายโรงงานมาก

 

ต่อมาเมื่อประมาณปี พ.ศ. 2516 คุณพ่อผมได้เปิดกิจการโรงหลอมแก้วโดยได้มีปรมาจารย์ช่างแก้วฝีมืออันดับหนึ่งของประเทศไทยเป็นผู้ฝึกสอนให้ผมและน้าชายผม สามารถทำงานโรงงานแก้วได้ ต่อจากที่ปรามาจารย์ผมได้เคยทำมาแล้วนานนับสิบปีในไทย โดยวิชาสร้างพระแก้วในยุคนั้น ถึงจุดสูงสุดของสมัยนั้นแล้ว แต่ก็สร้างได้ด้วยวิธี Pressed Glass เพียงวิธีเดียว

ผมเริ่มเรียนวิชาสร้างพระแก้วด้วยวิธี Pressed Glass จากปรามาจารย์ผมพร้อมกับน้าชายซึ่งขณะนี้ได้เสียชีวิตไปแล้ว น้าชายผมสูบบุหรี่จัดมากและป่วยเป็นโรคถุงลมโป่งพองถึงแก่ชีวิตไปหลายปีแล้ว ดังนั้นลูกศิษย์สายที่มาจากปรามาจารย์ผมจึงเหลืออยู่เฉพาะบุตรของท่านและบุตรบุญธรรมสายไต้หวันและสายแผ่นดินใหญ่จีน สายคนนอกก็เห็นจะเหลือผมคนเดียวเท่านั้น

 

องค์แรกๆที่ผมเรียนคือ นาคปรกหน้าตัก 5 นิ้ว ถือว่าเป็นพุทธพาณิชย์ เพราะมีการซื้อขายกันเหมือนสินค้า ถึงแม้จะสำนักบางแห่งอาจมีบ้างที่สร้างจำนวนน้อย โดยไม่ใช่พุทธพาณิชย์ทั้ง 100% กล่าวคือ อาจมีบ้างที่สร้างเท่าที่จองในจำนวนน้อยเฉพาะในรุ่นนั้นๆ

ขอขอบคุณแหล่งภาพจากเวปพระเครื่องพระบูชาทุกแห่งที่ผมขอยืมภาพมานะครับ

ปางนาคปรก 2 ถอด
วิธีขึ้นรูปแก้ว Pressed Glass
ชนิดกดลิ่มเดือยถึงหน้าอกเป็นโพรงอากาศแล้วใส่แป้งขาวไว้ในองค์พระ เพื่อให้แก้วไม่ตัน จะได้ลดอุณหภูมิได้ง่ายกว่าแบบแก้วตัน ที่จริงที่แท้คือแบบแก้วตันลดอุณหภูมิช้ากว่ามาก ทำให้ต้นทุนเปลือง จึงหาทางเลี่ยงแก้วตันด้วยการหาแป้งมาอุดแทนโพรงอากาศ

 

ในภาพนี้แสดงให้เห็นถึงส่วนนาคปรกที่เป็น 2 ถอด คือการที่สามารถแยกเอาส่วนนาคปรกออก และวางกลับเข้าประกอบกับองค์พระได้ตรงบริเวณที่เห็นในภาพ

ความจริงพระแก้วที่ออกจากโรงงานแก้วไม่ได้ฉาบทาสีทองด้านหลังนาคปรกครับ โรงงานที่นำไปฉาบทาสีต่างๆเช่นสีรุ้ง สีอื่นๆนั้นได้แก่โรงงานอบสีเคลือบมุ้ยกวงในสมัยนั้น และโรงงานอื่นๆอีกหลายโรงที่ถนัดงานฉาบทาสีเคลือบแก้ว หรือบางแห่งมีการอบความร้อนด้วยก็มี

โรงงานที่ผมชอบในการฉาบทาสีรุ้งเพราะงานเขาดีในสมัยนั้นคือโรงงานมุ้ยกวงทั้งรุ่นพ่อและรุ่นลูก ต่อมางานชุบรุ้งพระแก้วได้น้อยลงประมาณปี พ.ศ. 2521 โรงงานชุบรุ้ง เคลือบสี ทาสีพระแก้วต้องหันไปทำงานอื่นๆแทน มีงานแก้วโคมไฟเป็นงานหลักในสมัยนั้น

 

ขอขอบคุณภาพจากเวปยูอะมูเล็ต
http://uauction3.uamulet.com/AuctionDetail.aspx?bid=285&qid=34302

พระแก้ว 25 พุทธศตวรรษมีหลายปาง หลายขนาด หลายสำนักสร้าง ในสมัยแรกๆ มีทั้งที่สำนักต่างๆไปจ้างอินเดีย และบางสำนักจ้างญี่ปุ่น และยังมีที่ไปจ้างฝรั่งเศสและอิตาลีสร้าง และรุ่นฝรั่งเศสและอิตาลีอาจหาดูหาชื่นชมบารมีได้ยากกว่า

แต่ก็มีจำนวนมากที่สร้างในไทยตั้งแต่ประมาณปี พ.ศ. 2502 ช่างไทยก็เริ่มสร้างได้แล้ว ด้วยความมุมานะของปรามาจารย์ช่างแก้วทุกฝ่ายร่วมมือกันก็มี และบางค่ายก็ไม่ร่วมกับใคร

 

ภายในองค์พระเป็นเนื้อแก้ว
การเคลือบสีต่างๆมีทั้งรุ่นที่เคลือบสีจากนอกและเคลือบในไทยในสมัยนั้น แต่หลังจากประมาณปี พ.ศ. 2505 เป็นการเคลือบหรือเพ้นส์สีในไทยล้วนๆ

 

พระแก้วหน้าตัก 5 นิ้วในยุคแรกๆ คือน่าจะประมาณปี พ.ศ. 2500 จนกระทั่งประมาณปี พ.ศ. 2507 มักมีตู้กระจกมาด้วย ด้านข้างของตู้กระจกเอาไว้เสียบก้านธูปเพื่อบูชาพระพุทธ

แก้วสีนมสร้างจากแก้วโซดาไลม์ซิลิก้าชนิดผสม red lead oxide เข้มข้นมาก จึงทำให้แก้วเป็นสีนม ในภาพรุ่นนี้นำไปเคลือบรุ้ง น่าจะเป็นรุ้งที่ยังไม่เก่งถึงจุดสูงสุด สีรุ้งในต่อๆมาสวยกว่านี้ แต่ความคงทนอาจสู้รุ่นแรกๆไม่ได้ แต่รุ่นแรกๆพอนานปีมากก็จะเกิดสีเพี้ยนเนื่องจากรองพื้นเสื่อม


ไม่ว่าจะเป็นสีอะไร แก้วก็ยังคงกลวงด้วยการกดลิ่มเดือยไปถึงหน้าอก เพราะหากตันๆแล้ว การลดอุณหภูมิจะใช้เวลายาวนานมากจนอาจไม่คุ้มทุน

ขอขอบคุณเวปยูอะมูเล็ต
http://uauction3.uamulet.com/AuctionDetail.aspx?bid=285&qid=22732&sortby=ASC

 

มาดูพระแก้วที่สร้างในเชิงพาณิชย์ สีนมที่ไม่เคลือบรุ้ง ใช้เคมีตัวที่ผสมเป็นตะกั่วอ๊อกไซด์ชนิดสีแดง red lead oxide ทำให้แก้วเป็นสีนมในเนื้อเกือบจะล้วนๆ และขึ้นกับช่างนักหลอมแก้วว่า ต้องการให้เป็นสีนมแบบไหน เช่น นมด้าน นมเงา หรือนมน้อยมีใสปนมากในอัตราส่วนต่างๆ หรือใช้สีอื่นเป็นพื้น คือแทนที่จะใช้น้ำแก้วสีใสเป็นพื้น กลับไปใช้สีเขียวเป็นพื้น เมื่อเจอตะกั่วแดงก็จะกลายเป็นเขียวนม ถ้าใช้สีชาก็จะกลายเป็นสีชานมเป็นต้น

สีนมไม่เคลือบรุ้ง

ขอขอบคุณเวปยูอะมูเล็ต
http://uauction3.uamulet.com/AuctionDetail.aspx?bid=285&qid=16963

 

ตัวอย่างที่ช่างนักหลอมแก้วใช้สีเขียวเป็นพื้น แต่ผสมตะกั่วแดงเข้าไป ทำให้สีเขียวใสกลายเป็นสีเขียวนมในเนื้อ ซึ่งยังมีอีกวิธีหนึ่ง เอาไว้มีโอกาสจะได้เปิดเผยภายหลัง

 

องค์นี้ไม่ใช่ผมสร้างครับ เป็นศิลปินช่างแก้วชาวต่างประเทศที่เขาหลอมแก้วสีใสเป็นพื้นและได้ผสมตะกั่วอ๊อกไซด์สีแดงเข้าไปในปริมาณที่ถูกต้องตามที่เขาต้องการ จึงออกมาเป็นสีน้ำข้าวขุ่นปนใสแบบนี้ ซึ่งยากมากนะครับ ถือว่าศิลปินท่านนี้เก่งมาก และงานสวยมากด้วย

แต่องค์นี้ก็ยังเป็นพุทธพาณิชย์

 

จากภาพนี้ แสดงให้เห็นว่าพระแก้วจากอิตาลีนั้น เขาเลือกใช้ลิ่มทรงกรวย ซึ่งช่างไทยมักกลัว ไม่กล้าทำ เพราะเหล็กทำลิ่มเดือยของไทยเรามักใช้เหล็กที่คุณภาพไม่สูงนัก สังเกตุลิ่มเดือยไทยมักมาถึงแค่อก และรูปทรงมู่ตู้กว่าของอิตาลีนี้

 

แต่ว่า ภาพนี้แสดงให้เห็นว่า อิตาลีไม่ได้สร้างลิ่มเดือยรูปทรงกรวยเพียงอย่างเดียว ยังสร้างลิ่มเดือยทรงกระบอกสั้นด้วย นี่คือสิ่งที่ผมเองก็เพิ่งทราบ

และแก้วก็มีสร้างจากสีเขียวใส ส่วนพระเศียรสร้างจากแก้วต่างสี คือใช้สีขาวนม

ขอขอบคุณเวปยูอะมูเล็ตครับ
https://www.web-pra.com/shop/nongbluestar/show/1047489