หลงทาง

ฮิฮิ!
ไม่อยากบอกเล้ย....ว่าสมัยเรียนปริญญาตรี
ติงก็อยู่ชมรมพุทธศาสน์ค่ะ ๕๕๕๕
หลวมตัวเข้าไปได้ไงก็ไม่รู้ ^-^
แต่มิได้มีเจตนาไปหาหนุ่มๆนะคะ
เพราะว่าติงเป็นเด็กดีค่ะ ไม่เหมือนใครบางคน
แล้วก็ได้ไปวัดพระธรรมกายเหมือนกันค่ะ
...
มีประสบการณ์ได้ผจญกับผีต่างๆนานา ก็เพราะเหตุนี้
แต่บรื๋อ....
วันนี้เป็นวันพระ แถมอยู่บ้านคนเดียว
ขอพอแค่นี้ก่อนนะคะ
เดี๋ยวนอนไม่หลับค่ะ :'(

 

ผิดมากกว่า ๓ ทีเป็นท่านเจ้าของกระทู้ค่ะ ๕๕๕
ไปอ่านเรื่อง หลงทาง ต่อ...นิ

 

หลงมายา พาจิตใจ ให้มัวหมอง
หลงทางจ้อง กลับบ้าน พาลไม่ไหว
หลงความรัก มักเมาพิษ สะกิดใจ
หลงสิ่งใด ไม่เห็นดี ไม่มีคุณ

 

พ่อสอนลูก
ตีนัง สูจะเซซัง ถายัง อจริยานัง
ได้โอกาสแล้ว ตามมาอีกคนค่ะ
นั่นแน่ไป"ธรรมกาย"มา ทางโน้นคุณยายจันทร ขนนกยูง ท่านวางระเบียบไว้หมดเลยค่ะ ลองศึกษาประวัติท่านดูแล้วจะทึ่งมากค่ะ ทุกคนต้องมีหน้าที่ขัดห้องนํ้า(ล้วงคอห่าน) ท่านเรียกว่า ขัดวิมานค่ะ(เคยไปบวช"อุบาสิกาแก้วหน่ออ่อน"Chicago,Illinoisค่ะ)
แต่ลองฝึกดวงแก้วก็ไม่ถูกจริต คงจะไม่ได้ใช้ความเพียรที่เพียงพอเลยถอยออกมา แต่ก็นับถือและเคารพหลวงปู่สดมากค่ะี่ท่านได้พบ"ธรรมกาย"ทีหายไปกว่า๒พันปี(ดูก่อน วักกลิ ธรรมกายนั้นแลคือตถาคต) อ้อ ต้อง๒นิ้วมือเหนือสะดือค่ะ ขอบพระคุณและดีใจที่กลับมาค่ะ(ตามหาเสียทั่วเวป)rabbit_run_away:z12

 

ผิดที่หนึ่งเป็นครูรู้บ้างไหม
สองผิดได้เลื่อนขั้นชั้นครูใหญ่
ผิดที่สามครูติงติงมาชิงไป ผิดสี่ให้ ครู  raming วิ่งนำทาง

 

ตามหานอกคอกไม่เจอ เลย หลงทาง

 

ส่วนมาก ท่านนักปฏิบัติทั้งหลาย ก็จะได้ยินวิธีการฝึกฝน ต่างๆมากมาย จากผู้รู้ ที่ทุกวันนี้มีอยู่มากมายเช่นกัน แต่ไม่ค่อยได้อ่านเจอว่า การฝึกผิด คิดชั่ว หลงโลก หลงธรรม นั้น เป็นอย่างไรบ้าง...นั่นเพราะผู้คนมักอับอาย ไม่กล้ากล่าวถึง คงเหมือนคนเล่นหวย พอถูกขึ้นมาก็โฆษณาไปทั่ว...แต่พอโดนหวยกินก็เงียบกริบ...

กระทู้หลงทาง จึงเป็นกระทู้ต่อจาก นอกคอก เพราะพอพ้นคอกออกมา ก็หลงทาง จะได้ประจาน ความผิด คิดชั่ว และ อกุศโลบายวิธี ให้ได้เห็นเป็นอุทาหรณ์( ไม่ใช่หอนนะ..ไม่ต้องเลย)

พี่ชายผมเป็นกุ๊ก อยู่ โรงแรมระดับ 5 ดาว แกเป็น กุ๊กกุ๊ก ไม่ใช่ กุ๊กกิ๊ก...
วัยเด็กของพี่ชายผมขยันตั้งใจเรียนมาก..
ต่อเมื่อโตขึ้นมาหน่อยก็เกเรมาก ยิงนก ตกปลา ตีไก่ ขโมยของ สารพัดที่จะทำได้แกทำทุกอย่าง ยกเว้นติดยาเสพติดนี้ไม่มี เพราะไม่มีเงินจะไปหาซื้อ

พออายุ 19 ปี พี่ชายผมก็เปลี่ยนจากระยำ สิ้นคิด พลิกจากหลังเท้า เป็นหน้ามือ สิ้นเวลาไป 10 ปี ที่หลงผิดคิดชั่วไป... จะว่าไปมันก็เป็นวิบากกรรมที่แกเองต้องผจญ เมื่อถึงบุพกรรมเข้าแทรก จากคนดีๆก็เปลี่ยนเป็นคนระยำตำบอนได้ .. เมื่อหมดเขตของกรรมนั้นแล้ว ก็ให้หันกลับมาหาธรรมะอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู...

จุดแรกที่พี่ชายผมคนนี้เริ่มต้นคือ ได้อ่านหนังสือประวัติหลวงพ่อปาน ที่เล่าโดยหลวงพ่อฤษี ซึ่งมีป้าที่ห้องครัวโรงแรมเอามาให้ยืมอ่าน ผมก็ได้อ่านต่อ เราสองคนมีความเห็นตรงกันว่า วิชามโนมยิทธินี้ จะเป็นจะตายอย่างไร ชาตินี้เราจะทำให้ได้...

เสาร์ต้นเดือน ก็ไปซอยสายลม เพื่อฝึกมโนมยิทธิ...
ความคิดของผมคือ อยากไปหาแม่ที่เสียชีวิตไปแล้ว ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน..
อยากเห็นสวรรค์ อยากเห็นนางฟ้า อยากรู้วาระจิตผู้อื่น
จะว่าไปคือ อยากมีความวิเศษเหนือชาวบ้านชาวเมืองเขา
สามารถเห็นภูติผีวิญญาณ และบุพกรรมเก่าได้ เราจะได้กลายเป็นน้องๆผู้วิเศษ
เอาไว้คุยโอ้อวดชาวบ้านเขาได้ ผู้คนจะซูฮก ยกย่อง สรรเสริญ..
นอกจากนี้ก็ยังอยากรู้ วิทยาการของมนุษย์ต่างดาว อยากรู้วิชาที่เขาสอนกันในอดีต คือจะใช้อตีตังคญาณย้อนไปดู แล้วเราจะเอามาฝึกฝน จะได้อวดลิง อวดค่าง กับเขาได้บ้าง...ว่าเรานี่มันไม่ธรรมดานะ..

นอกจากนี้ก็ยังอยากรู้ด้วยว่า ชาตินี้ใครจะมาเป็นเนื้อคู่เราบ้างนะ...
จะดูว่า สวยไม่สวย ตอนนี้อยู่ที่ไหน จะได้ไปหาซะแต่เนิ่นๆ..
โอ้...มากมายหลายหลาก อุดมไปด้วย โมหะ , ตัณหา สารพัด ....

เริ่มต้นของการฝึกฝน ...
เมื่อพิจารณา ร่างกาย ตามที่หลวงพ่อ แนะนำ ครูฝึกแนะนำ แล้วก็กำหนดภาพพระ ซึ่งไม่ใช่เรื่องยาก เพราะมองภาพพระพุทธรูปมาแต่เด็กๆ...
ใครๆที่เขาไปกันได้ ก็ไปกันเถอะ ผมนี่อยู่ที่เดิมแหละ
เห็นความมืดได้ชัดเจนแจ่มใสมาก...

เป็นอันว่า ด้วยวัตถุประสงค์ ที่ตั้งเป้าหมาย ไว้แล้ว ก็เป็นเหตุให้
ไม่สามารถจะไปไหน ไม่รู้ไม่เห็นอะไรได้เลย...

ครูฝึกแนะนำว่า ไม่ควรอยาก ในระหว่างฝึก ควรระงับเอาไว้ก่อน...
ระหว่างรอการฝึกในเดือนถัดไป ก็ฝึกฝนเองที่บ้านไปก่อน...
ท่านว่า

ศีล5ต้องครบ...
กรรมบท 10
พรหมวิหาร 4
บารมี 10
จรณะ 15
อิทธิบาท 4

พวกเรา 2 พี่น้อง ยังคงพยายาม ซ้อมกันไปทุกวัน จนกว่าจะถึงต้นเดือนถัดไป
จะไปพยายามกันใหม่...

 

การฝึกครั้งที่ 2 ได้เจอครูฝึกผู้หญิง...คนนี้จัดว่าเก่งไม่ธรรมดาคนนึง..
คือ สามารถแยก อาทิสมานกาย ตามผู้ที่มารับการฝึกได้ทุกคน...
การฝึกครั้งที่ 2 นี่ เริ่มจะถอดใจเสียแล้ว ท่าทาง เราจะบุญวาสนา บารมีน้อย ..
ฝึกๆไป ตามที่พี่ชาย ชวนมา... คือ ที่คิดว่าจะเห็นโน่น เห็นนี่ มันคงไม่เกิดกับเรา..
ก็ปล่อยไปตามเรื่อง ถามอะไรมา รู้สึกอะไรก็ตอบไป
สภาพที่เห็น ก็เหมือนกับมีหมอกลงจัดๆ มันมองอะไรไม่ค่อยชัด เพียงแต่รู้สึก..
ครูฝึกถามว่าเห็นใครอยู่ข้างๆไหม...ความจริงผมเห็นครูฝึกอยู่ข้างๆ แกตามมาคุมอยู่ใกล้ๆ..
แต่ผมไม่เชื่อหรอกนะ...มันอาจจะเป็นอุปทานเราไปเองก็ได้ ก็บอกไปว่า ไม่...

ครูฝึกพาไปนิพพาน..
สิ่งแรกที่เห็นคือ พระพุทธรูป แบบเดียวกับ องค์ธรรมกาย เป็นแก้วใส ขนาดใหญ่ นั่งขัดสมาธิ มีรัดปะคดด้านหน้า...

กลับออกมาแล้วก็ไม่คิดว่าจะไปเห็นอะไร มันเหมือนเรานึกไปเอง อาจจะเป็นอุปทานที่เราเคยเห็นรูปหล่อ พระธรรมกายมาก่อนก็ได้...

ส่วนพี่ชาย อยู่กันอีกวงหนึ่ง แกว่าแกพยายามนึกแล้ว นึกภาพพระไม่ออก แต่นึกถึงไก่ชนที่เคยเอามันไปตีบ้าง เอาไปถอนขนบ้าง มันชัดเจนแจ่มใสมาก...เป็นอันว่าวันนั้น ไม่ได้เรื่อง..

วันรุ่งขึ้นก็ยังคงมาฝึกกันใหม่...
คราวนี้ได้หลวงพี่อาจินต์ เป็นครูฝึกให้...
ฝึกตามท่านไป...
จบลงที่หลวงพี่ยืนยันว่า คุณน่ะ ได้มโนมยิทธิแล้วนี่...
แต่ผมว่ามันเหมือนนึกไปเองมากกว่า
อาจจะด้วยการอ่านมาบ้าง ได้ยินได้ฟังมาบ้าง..
เราจะรู้ได้อย่างไรว่าที่เราเห็นไม่ใช่อุปทาน...

หลวงพี่ว่า ถ้าอารมณ์ที่ตั้งอยู่ในฌาณแล้ว อุปทานเข้าแทรกไม่ได้หรอก..
แล้วการเห็นได้ก็เห็นได้เหมือนๆกัน แม้ว่าจะฝึกกันอยู่คนละที่ เวลาเห็นก็จะเห็นเหมือนกัน..
ผมก็ว่า มันเหมือนการสะกดจิตให้คิดตาม ก็ได้นะครับ..
วันนั้นเถียงหลวงพี่อาจินต์อยู่ เป็นชั่วโมง..
หลวงพี่ท่านก็ใจเย็นมาก ตอบซ้ำเหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์ขุ่นใจเลย...ถ้าเป็นผมก็ถีบคนถามไปแล้วนะ ถามเซ้าซี้อยู่ได้..ซ้ำๆซากๆ...

เอาว่าหลวงพี่ยืนยัน แต่ผมก็ยังไม่เชื่อว่าทำได้แล้ว...ท่านไล่ให้ไปท่องญาณ 8
ไปก็ไป...
ครูเปี๊ยก..นำฝึก..คนเป็นขโยง..จะมีสมาธิได้ไง...โธ่...

 

ผมเชื่อว่า หลวงพ่อฤษี ท่านทำมโนมยิทธิได้ แต่ที่เหลือ พวกป้าๆทั้งหลายที่ตอบกันแจ๋วๆ จ๋อยๆ นั่น ผมไม่ค่อยเชื่อหรอก...อะไรกัน..เรายังพิจารณาร่างกายไม่เสร็จ เขาไปกันแล้ว..
แล้วก็ขาประจำทั้งนั้น ตอบกันจ้อยๆ..

อย่าลืมว่าหลวงพ่อฤษีท่าน เข้าฌาณ4ได้ภายในวันที่ 3 ของการบวช ในพรรษาท่านทำกรรมฐาน 40 พร้อมอรูปฌาณจบ...
พระระดับนี้ ให้มาทำมโนมยิทธิ มันก็เหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก...

แต่ก็อย่าลืมว่ากว่าหลวงพ่อจะไปสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ได้นี่ ท่านไปนั่งในห้องน้ำ หลังพิงตุ่ม ก็ไม่ใช่จะได้เลย จนมาได้วิชามโนมยิทธิจากฆารวาสสอนให้อีกทีนะ...
แล้วทำไมหลวงพ่อปานก็อยู่ ทำไมไม่สอนให้...

พวกท่องฌาณ 8 กันเนี่ย..เก่งๆทั้งน้านนะ...ไหนลองเอาหนังสือมา แล้วปิดหนังสือไว้ อ่านข้างในให้ฟังได้ป่าว ว่าเขียนว่าไง...หรือบอกได้ไหมว่าตอนนี้ในกระเป๋าเรามีเงินกี่บาทกี่สตางค์...ไม่มีใครกล้ารับคำท้าสักคนนะ..แต่ไปท่องนรก ท่องสวรรค์ ไปนิพพานกัน เจื้อยแจ้ว..ของหยาบๆยังไม่รู้ แล้วสภาวะละเอียดจะไปได้ยังไง...
มันก็จำอวดเท่านั้นเอง...
ออกจากฝึกสมาธิแล้วก็มาคุยอวดกันว่าไปโน่นมา เห็นโน่นเห็นนี่ วิมานฉันสวยขึ้น กว้างใหญ่ไพศาลเพียงไหน...

ไอ้เราเป็นเด็ก ก็ได้แต่ฟังเขาฝอยพุทธคุณ...จะหมั่นไส้ก็ไม่กล้า จะว่าหรือก็นับจำนวนเท้าแล้ว เรามีแค่2เท้า ฟังเขาโสเหร่กันไปเถอะ ปล่อยไป นึกว่าสักวันนึง
เรานี้ฝึกได้แล้วก็คงจะคุยโม้ โอ้อวดเหมือนคนพวกนี้เหมือนกัน แล้วก็จะมีคนที่รู้สึกรังเกียจเหมือนเราตอนนี้แหละ...ถ้าฝึกแล้วต้องกลายเป็นคนน่ารังเกียจอย่างนี้แล้ว มันจะดีเหรอ???

 

มโนมยิทธิ เป็นเหมือนวิชาที่ใช้ล่อ คนอย่างพวกผมนี่แหละที่อยากมีฤทธิ์ มีเดช อยากพิเศษกว่าชาวบ้านเขา เอาไว้คุยโม้โอ้อวด ว่าข้าเก่ง ข้าแน่...

เมื่อเข้าไปถึงหลวงพ่อแล้ว ท่านสอนเรื่อง มรณานุสติ...
การพิจารณาว่าร่างกายนี้สกปรก
พิจารณาร่างกายเป็นอสุภะ
พิจารณาแยกเป็น ธาตุ 4 ดิน น้ำ ลม ไฟ
พิจารณาว่า เป็น รังของทุกข์
รวมความแล้วท่านต้องการให้เห็นว่า ร่างกายนี้ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนของเรา...

อันนี้ก็ไปตรงกับที่หลวงพ่อสดท่านสอนเอาไว้ เรื่องการพิจารณาขันธ์ 5 ให้ลงไปในไตรลักษณ์ แต่ก็เป็นที่น่าเสียดายว่า ไม่มีใครเอา มีแต่อยากไปเห็นโน่น เห็นนี่ แต่ไม่มีใครอยากจะเห็นความเป็นจริง ภายในกาย ภายในจิต...

ยิ่งพิจารณาไปตามที่หลวงพ่อฤษีสอนไว้ ก็เป็นส่วนช่วยให้มโนมยิทธิเริ่มกระเตื้องขึ้นอย่างช้าๆ...แล้วเมื่อเริ่มเข้าไปใกล้ชิดท่าน ก็ถึงได้รู้ว่า เวลาท่านสอนกรรมฐานนั้นดุมาก พระ เณรต่างเกรงกลัวกันหมด...

หลวงพ่อเคยพูดถึงวิชานี้เหมือนกันว่า คนที่ไม่เคยมีของเก่ามาก่อนเลย ฝึกไปอีก 100 ปีก็ทำไม่ได้ ส่วนคนที่มีของเก่ามาก่อน คือเคยฝึกทิพยจักขุญาณมาแล้ว ต้องฝึกกันมาเป็น แสนชาติ ชาตินี้จึงฝึกได้รู้ได้เห็นได้ ไม่ใช่ว่าจู่ๆมาฝึกแล้วมันจะได้...และเมื่อสิ้นรุ่นหลานของท่านแล้ว คนที่จะฝึกมโนมยิทธิได้นั้น จึงแทบเป็นไปไม่ได้ รุ่นลูกจบไป รุ่นหลานจะจบปี 2529 หลังจากนั้นแล้ว คนจะฝึกได้ยาก เพราะไม่ได้บำเพ็ญบารมีร่วมกันมา....

 

ผลของการฝึกผมนี่ก็แย่มาก สภาพความชัดเจนแจ่มใสไม่มีกะเขาหรอกนะ มัวๆเหมือนหมอกลง แต่ก็พอรู้ได้เห็นได้บ้าง แล้วก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามันอุปทานหรือเปล่า มีเพียง การหยั่งรู้วาระจิตผู้อื่น ที่รู้สึกจะเกิดขึ้นมา แล้วด้วยความปากไว รู้แล้วก็พูดออกไป จนครูฝึกทั้งหลายไม่ยอมเข้าใกล้...

วันหนึ่งได้ไปเห็นจิตของภารโรงคนหนึ่ง เป็นมุสลิม จิตแกดำ มีอาทิสมานย์กายเป็นอสุรกาย คือถ้าตายลงขณะนั้น จะไปเป็นอสุรกาย...
เวลานั้น เกิดมีคำว่า โอปนะยิโก ขึ้นในจิต...แล้วพิจารณาต่อไปว่า การที่รู้เห็นวาระจิตผู้อื่นว่า เลว แล้วทำให้จิตของเราดีขึ้นไหม ก็บอกว่า ไม่ แล้วมันได้ประโยชน์อะไรไหม ก็บอกว่า ไม่ ถ้าคิดว่าการที่เรารู้เห็นวาระจิตผู้อื่นได้นั้น เรามันวิเศษกว่าคนอื่น ก็แสดงว่าเรานี่เลวที่สุด...ประโยชน์จากการรู้วาระจิตผู้อื่นไม่มี ควรจะหันกลับมาพิจารณาความเลวของจิตตน แล้วหากุศโลบายในการกำจัดออกจะไม่ดีกว่าหรือ...

แต่นั้นมาจึงระงับวิชามโนมยิทธิ เสียก่อน หยุดส่งจิตออกนอก เร่งกลับมาพิจารณาสิ่งชั่วในดวงใจ หากจิตเรายังไม่บริสุทธิ์แต่เพียงใด เราจะไม่ไปดูจิตผู้อื่นอีก...

สิ้นเวลาหลงทางอยู่ 8 เดือน...

 

หนทางที่หลวงพ่อฤษีต้องการจะให้ลูกศิษย์ทั้งหลายดำเนินไปคือ การละสังโยชน์ ทั้ง 10 ประการ โดยมีสักกายะฑิฐิ เป็นตัวต้น...

 

วันเวลาที่โดนดุด่าแสนสาหัส นึกน้อยอกน้อยใจบ่อยๆครั้งที่ทำไมเวลาหลวงพ่อคุยกับโยมก็คุยอย่างสนุกสนาน เฮฮา แต่เหมือนจะรังเกียจเราเป็นหนักหนา...

พอหันมาก็เห็นหลวงพี่ที่ตั้งใจปฏิบัติและช่วยงานวัดอย่างเต็มที่นั้นยังโดนด่าหนักกว่าเราเสียอีก...

กว่าจะได้รู้ว่าท่านรักและหวังดีกับลูกศิษย์ทุกคนอย่างไรบ้าง..ก็ผ่านไปหลายปี...เมื่อได้เห็นว่า ระยะเวลาไม่เกิน 100 ปีในโลกมนุษย์นี้ที่ว่าลำบากทุกข์ยากนั้น หากจะเปรียบกับความผิดอันเลินเล่อในพระพุทธศาสนา แล้วต้องลงอเวจีมหานรกนั้น เทียบกันไม่ได้ ระยะเวลาในการหมกอยู่ในอเวจีมหานรกนั้น ผ่านไปนับอสงไขยไม่ถ้วน ผ่านพระพุทธเจ้าตรัสรู้ไปนับสิบนับร้อยองค์ จากนั้นยังต้องผ่านนรกแต่ละขุม กว่าจะมาเป็นเปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน กว่าจะได้กลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง มันหนักหนาสาหัสกว่าไอ้100ปีบนโลกมนุษย์นี้คนละเรื่อง...

ความผิดเพียงปรามาสพระพุทธเจ้า หรือพระอรหันต์ บ้าง หยิบของสงฆ์ไปโดยไม่ได้เจตนาบ้าง พวกเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้น ถ้ารักษาศีล 5 มีกรรมบท 10 มีหิริ-โอตัปปะ...

แต่เพราะพวกลูกศิษย์รู้มาก แต่รู้ไม่จริง ชอบคิดแต่จะเข้าข้างตัวเอง แล้วบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ถือ..อย่าไปติดยึดมันมากนักสิ...โอ๊ย..หลวงพ่อเคยบอกแล้วว่าจะเอาไปเมื่อไรก็เอาไปได้ อนุญาต...

ถ้าจะว่าถึงอเวจีมหานรกนี่ ตอนไปพบท่านเทวฑัตนั้น ไฟในอเวจีมหานรก จะหยุดให้ชั่วขณะ ให้ท่านพอจะระงับทุกขเวทนาแล้วพูดจาได้บ้าง ในอเวจีมหานรกนี้ ไฟที่ลุกขึ้นมันร้อนจนเปลวเพลิง เป็นสีม่วงอ่อนๆเกือบไม่มีสี ถ้าก้อนเหล็กหล่นลงไปจะเหลวทันที มันร้อนขนาดนั้น หอกที่ปักทะลุปาก ตรึงเอาไว้กับผนัง ซึ่งไม่น่าจะเป็นเหล็ก เพราะเหล็กก็ทนความร้อนขนาดนี้ไม่ไหว ผนังก็แดงฉาน หอกที่ปักเข้าที่ปาก ทะลุติดไปกับผนัง ยังมีหอกปักไว้ที่อก ที่มือทั้งสองที่ขาทั้งสอง ขาทั้งสองข้างก็ลอยสูงจากพื้น ทั้งเนื้อที่แทบไม่มีและหนังที่หุ้มกระดูก รวมถึงกระดูก ก็แดงฉานไปด้วยฤทธิ์ของพระเพลิงนรก เสียงร้องก็ร้องไม่ออกเพราะติดหอกปักอยู่ มันทุกขเวทนาจนแม้ว่าใครจะเอาบุญอะไรไปช่วยก็รับไม่ได้ ทนอยู่เยี่ยงนั้น นานนับหลายอสงไขยกัปป์ ใครก็ช่วยไม่ได้ จะถามท่านเทวฑัตว่ามันทุกขทรมานขนาดไหน ก็ไม่กล้าถามด้วยจะดูว่าเป็นคำถามที่โง่เขลาเกินไป ทำได้เพียงอุทิศส่วนกุศล ซึ่งก็ลอยอยู่ข้างบนปากขุมนรก ยังคงรับไม่ได้ จะมีก็เพียงเวลาสั้นๆที่ไฟนรกตรงนี้จะหยุดลง สัตว์นรกตรงนี้มีมาก มีทั้งพระทั้งฆารวาส แต่ไม่ว่าจะพระหรือฆารวาส มาถึงตรงนี้แล้วรูปร่างหน้าตาเหมือนกันไปหมด พอจะแยกหญิงชายได้บ้างก็มีแต่เต้านมเหี่ยวๆแฟบ ร่างที่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูก แต่ความจริงในสมาธิมันจะรู้ได้ว่าใครเป็นใคร ไม่ต้องมานั่งถามกัน

นี่คือเหตุผลที่ หลวงพ่อฤษีต้องด่า เพราะตราบใดที่ยังละสังโยชน์ 3 ข้อต้นไม่ได้ โอกาสจะมาที่นี่มีสูงมาก มาถึงที่นี่แล้ว ก็จะเสียโอกาสได้พบพระพุทธเจ้า ไม่ใช่แค่พระศรีอาริยเมตตรัย แต่องค์อื่นๆมาตรัสรู้ผ่านไปนับหลายร้อยองค์ จึงจะพ้นจากตรงนี้ มันไม่คุ้มอย่างยิ่ง ท่านอธิบายให้ฟังไม่ได้ว่ามันอันตรายเพียงใด...และท่านแสดงให้ดูไม่ได้ว่า พวกเราโชคดีเพียงใดที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ มหัศจรรย์เพียงไหนที่ได้เจอพระพุทธศาสนา ขณะที่คำสอนยังดำรงอยู่ และยังได้เกิดในประเทศที่มีพระพุทธศาสนาสถิตย์อยู่ ยังมีชีวิตได้ทันฟังธรรมจากพระสุปฏิปันโน...เมื่อโชคดีมหาศาลอย่างนี้แล้ว ยังไม่เร่งทำความเพียรให้พ้นทุกข์ในชาตินี้ แต่ยังจะกลับไปอเวจีมหานรกให้ได้ ทั้งที่ท่านห้ามนักห้ามหนา พามันมาดูกันแล้วก็ยังไม่สำนึก นี่ท่านจึงต้องด่าอย่างหนัก...ก็ด้วยเพราะรักลูกศิษย์ทุกคน...

 

นานๆมีคนใจเด็ด เห็นจริง กล้าๆ อย่านี้ แจ่ม มากท่านผู้อาวุโส

ขอคาราวะ

ผมนี้ก็หลงทางเหมือนกัน ตอนเด็ก ไปวัดเห็นพระปฎิบัติแล้วมีคนห้อมล้อม นับถือ ก็อยากให้เขานับถืออย่างท่านบ้าง

เเม้ทุกวันนี้ยังตัดสันดาน อย่างนั้งไม่ได้เลย มันยังมาทำร้ายผมอยู่ทุกวัน นี้เหละหลงทางตั้งแต่ต้นเลย

กิเลสทั้งนั้น ถึงจะมีดีอยู่น้อยนิดแต่โทษนี้มากเอาการเลยละท่าน. ปฎิบัติเพือเอากิเลส ผมนี้แย่ตั้งแต่เด็กเลย

 

"ควรจะหันกลับมาพิจารณาความเลวของจิตตน แล้วหากุศโลบายในการกำจัดออกจะไม่ดีกว่าหรือ...

แต่นั้นมาจึงระงับวิชามโนมยิทธิ เสียก่อน หยุดส่งจิตออกนอก เร่งกลับมาพิจารณาสิ่งชั่วในดวงใจ หากจิตเรายังไม่บริสุทธิ์แต่เพียงใด เราจะไม่ไปดูจิตผู้อื่นอีก..."

สาธุค่ะ อ่านแล้วประทับใจแลซาบซึ้งมาก กราบอนุโมทนาเป็นอย่างสูงค่ะ

 

จากมโนมยิทธิแล้ว ก็ย้อนกลับมาพิจารณาวิชาธรรมกายอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อกำหนดลูกแก้วขึ้นที่ศูนย์กลางกายได้แล้ว ซึ่งในขณะกำหนดก็ไม่ได้ต้องไประบุว่าอยู่ตำแหน่งไหน เพียงว่าเมื่อตั้งจิตกำหนดเอาไว้ที่ในท้องแล้ว ดวงแก้วก็เกิดขึ้นเอง เมื่อขยายให้ใหญ่ได้แล้ว เพ่งจิตจดจ่อไปที่ใจกลางลูกแก้ว ก็จะเห็นองค์พระ จรดไปที่ศูนย์กลางกายขององค์พระก็จะเกิดองค์พระขึ้นอีก แต่พอใช้กำลังของมโนมยิทธิแล้ว กายจะซ้อนกายเร็วมาก ตามแทบไม่ทัน จนไปจบที่กายธรรมกายนิพพาน ก็เห็นเป็นพระธรรมกายองค์ใหญ่มาก ใสเป็นแก้ว

เมื่อถอยออกจากสมาธิมาพิจารณาแล้วก็ยังเห็นว่า กิเลส ตัณหา ราคะ ทั้งหลายทั้งปวงยังคงอยู่ ไม่ได้หมดสิ้นไป แล้วอย่างนี้จะไปนิพพานได้อย่างไร??? หวนนึกถึงเรื่องที่หลวงพ่อสดให้พิจารณาขันธุ์ 5 นี้ต่างหากล่ะ ที่เป็นหนทางสู่ความดับทุกข์...
พิจารณาตามความเห็นส่วนตัวก็เห็นว่า แนวทางการฝึกเป็นไปในแนววิชชา3 โดยอาศัยลูกแก้ว เป็นอาโลกสิน ทำให้จิตเป็นทิพย์ การซ้อนกายธรรมเข้าไป ก็เป็นกุศโลบายอย่างหนึ่ง ในการฝึกเพื่อทิ้งกายหยาบภายนอกนี้ไป แทนการพิจารณากายแบบมโนมยิทธิ เป็นการฝึกที่ได้กำลังดีเหมือนกัน เพียงแต่กิเลส ตัณหา ราคะ เพียงระงับลงชั่วคราว ไม่สามารถถูกกำจัดให้สิ้นไปได้ อันนี้ก็เป็นความเห็นส่วนตัว ถ้าผิดใจกับท่านผู้อ่านก็ขอให้เข้าใจว่า ผมยังคงเป็นผู้หลงทางอยู่ คือยังไม่ถึงหนทางที่ถูกต้อง ยังคงเที่ยววิ่งวนไปในวัฏฏะสงสาร...

 

จริงด้วยจ้า..เหนือจากสะดือขึ้นมา 2 นิ้ว..ส่วนที่ต่ำกว่าสะดือลงไป 3 นิ้วเป็นจุดยิ่มตุ๊(ออกเสียงผิดอีกแน่ๆเลย..อิอิ) เป็นจุดรวมของพลังปราณ เวลาคนร้ายจะฉุดผู้หญิงไปเขาก็ต่อยตรงจุดนี้ แล้วร่างกายจะอ่อนเปลี้ยหมดแรง พวกบ้าหนังกำลังภายในจะรู้จักจุดนี้ดี...

 

พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤาษีลิงดำ เมื่อครั้งที่ท่านดำรงค์สมณศักดิ์
เป็นพระสุธรรมยานเถระ 

 

หนทางสอง ฟากข้าง ทางชีวิต
เดินทางผิด หลงเข้าป่า เดินหน้าใหม่
มีแสงธรรม แสงทอง ผ่องอำไพ
จิตสดใส ให้มองเห็น เส้นทางธรรม

 

เราเพื่อนนักรบธรรมนำมาสอน
เป็นคำกลอนสอนใว้ชื่นใจหนา
ใช้บทธรรมขององค์พระสัมมาฯ
ช่วยกันพาข้ามฝั่งพ้นจนเห็นธรรม

มิให้ท่านไปหลงไหลไปยึดติด
อันนิมิตมากมายทั้งหลายนั้น
อีกภพชาติมากมายวายชีวัน
เอาปัจจุบันให้ได้ที่ใกล้ตัว