อยากสอบถามเรื่องความเบื่อหน่ายขอรับ

คือมีวิธีอะไรที่ทำให้อยากทำสมาธิคือเวลาจะทำสมาธิตอนกลางคืนมันจะง่วงแล้วขี้เกียจมักแพ้อยู่ร่ำไปครับ

 

นี่คุณต้องใช้แบบหลวงพ่อชา ท่านบอกว่า " ขยันก็ปฏิบัติ ขี้เกียจก็ปฏิบัติ" อีกหน่อยมันติดเป็นนิสัยก็จะสบายไปเอง....สิ่งสำคัญคือต้องทำเป็นกิจวัตร ทำทุกวันไม่ขาด...เช่น สวดมนต์ทุกวัน ไม่สวดไม่ได้ อย่างนี้หละครับ...

 

ก็สละเวลาตอนอื่นทำสมาธิสิ เวลาก่อนจะนอน คนส่วนมากเหนื่อยมาทั้งวัน ถึงเวลานอนก็ง่วงนะสิ
จะไปฝืนตา ทำสมาธิ มันจะไปสู้ความเคยชินที่จะนอนได้อย่างไร

 

ธรรมชาติของจิต ฝึกอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ฝึกถ่างตา มันก็ชำนาญการถ่างตา
ฝึกขี้เกียจ มันก็เก่งทางด้านขี้เกียจ
ฝึกขี้ง่วงมันก็จะง่วง

พอฝึกอะไรชำนาญแล้ว มันก็จะไหลไปแต่ทิศทางนั้น โดยเฉพาะ ทางที่ลงต่ำ ลองไม่ฝืนไม่ทวนมัน มันก็จะไหลไปแต่ทางที่มันเคยชิน

 

นั่นเป็นมารตัวหนึ่งนะคะ
ถีนมิทธะ (อ่านว่า ถีนะมิดทะ; บาลี ถีนมิทฺธ) แปลว่า ความหดหู่และเคลิบเคลิ้ม (ถีนะ ความหดหู่ มิทธะ ความเคลิบเคลิ้ม) หมายถึง อาการที่จิตเกิดความห่อเหี่ยว ท้อแท้ หมดหวัง มันมาสกัดดาวรุ่ง โดนกันทุกคน หากท้อแท้ก็ไม่ผ่านมันไปได้ ไม่ผ่านมันก็ห่อเหี่ยว เบื่อหน่าย ตลอด.. มีสองวิธีค่ะ คือ อาจจะใช้การตั้งเวลาก็ได้ เช่นกำหนดไปว่าจะนั่งสักครึ่งชั่วโมง หากจะง่วง จะเบื่อก็จะไม่เลิก ทำใจไว้ได้เลยล่วงหน้าว่า มันจะเบื่อไปทั้งครึ่งชั่วโมงก็ได้ ไม่สน แต่เราไม่เลิก ให้หลับสัปหงก หัวหกน้ำลายย้อยก็ให้มันหลับไปทั้งท่านั้นเลย ทำไปสักพัก มารมันจะเห็นว่า เอาเราไม่ได้ มันก็เปลี่ยนตัวใหม่เข้ามาแทน (อาจะเป็นความฟุ้งซ่าน คิดนั่นคิดนี่ตลอด นั่นก็มารอีกตัวเหมือนกัน) อีกวิธีนึงนะคะ ลุกขึ้นมาเดินจงกรมเลย ระหว่างเปลี่ยนท่า ให้กำหนดตลอด มีสติกำกับตลอด เช่น ง่วงหนอ มือวางหนอ ดันตัวหนอ ลุกหนอ ยืนหนอ ก้าวซ้ายหนอ ก้าวขวาหนอ .... หากไม่ไหว เดินก็ง่วง ก็กำหนดเดินแบบมีสติกำกับเข้าไปล้างหน้าเลยค่ะ
เอาใจช่วยนะคะ ดิฉันก็ผ่านมันมาได้วิธีนี้ ตัวหนักๆก็มี มารกิเลสปรามาศนี่แหล่ะค่ะ

 

ต้องปฏิบัติให้สม่ำเสมอ พอเมื่อไม่ได้ทำแล้ว คล้ายๆกับมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัว เหมือนขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง

หากปิติในสมาธิเกิด จะช่วยแก้กันได้ ทั้งความหงุดหงิดรำคาญ ความง่วงเหงา

 

อาจจะต้องลองกำหนดเวลาแน่นอนดู ถ้าไม่ถึงจะไม่ยอมเลิก จะยอมกิเลศตลอดไม่
ได้หรอกครับ

 

ใช้ร่างกายมาทั้งวันมันเหนื่อยมาพอแล้ว มาเล่นเอาตอนก่อนนอนมันก้แพ้หงายเงิบเลยสิพ่อ

ลองเปลี่ยนมาเล่นตอนเช้าลองดูสิ ไม่ก็เล่นระหว่างวัน กลางวันพักเที่ยงก็ได้ อย่างนี้แล้วดูซิ มันจะง่วงอยู่อีกหรือเปล่า

เจริญธรรมครับโผมมมม

 

ต้องตรวจสอบ เหตุของการ แพ้ร่ำไป ดูก่อน

ว่า แพ้แบบไหน มันจะมีอยู่สองทางคือ

1. แพ้เพราะ "ติดนอน" เป็นคนติดการนอน ซึ่งจะเป็นกับพวกที่ชอบใช้ปัญญามาก

2. แพ้เพราะ "ธาตุขันธ์" เป็นคนที่มีอนุสัยสะสมมาทางการนอน เช่น เคยเกิด
เป็นหมีมาหลายชาติ เป็นงูเหลือมาหลายชาติ เป็นต้น

วิธีดูว่าเป็นตัวไหน ก็ให้เลือกเอาที่ ทดสอบได้ง่าย ในที่นีคือ ข้อ 2. คือ ธาตุขันธ์
มันสะสมมาทางการนอนเป็นกิจเฉพาะตัว ซึ่งอันนี้ทดสอบด้วยขั้นตอนง่ายๆคือ "อด
อาหาร" ถ้าเบาะๆก็ "ผ่อนอาหาร" คือ จะลองลดชนิดของอาหารลงก็ได้ หรือจะ
ลดมื้อของอาหารก็ได้ แล้วแต่ว่า ทำแล้วเห็นผลได้ไหม

บางคนแค่จับอาหารบรรดามี เอามาคลุกๆๆๆ ก็เห็นได้แล้วว่าเป็นเพราะธาตุ

บางคนแค่เปลี่ยนชนิดอาหาร ก็เห็นได้แล้วว่าเป็นเพราะธาตุ

บางคนเปลียนชนิดอาหารก็แล้ว ก็ยังเห็นไม่ได้ว่าเป็นเพราะธาตุ
แบบนี้ก็ต้องผ่อนปริมาณลง

ผ่อนปริมาณลง ก็ยังเห็นไม่ได้ว่าเป็นเพราะธาตุ แบบนี้ก็ต้องผ่อนมื้อ

ที่สุดคือ หยุดรับประทานไปสักวัน

หากหยุดรับประทานอาหารแล้ว ก็ยังนั่งสมาธิไม่ได้ ยังไหลเลื้อย ก็
ฟันธงไปเลยว่า ไม่ใช่เพราะ ธาตุกรรมฐานแล้ว แต่เป็น "อนุสัยติดนอน"

แบบนี้ก็ต้องเล่น เนสัชชิก กันสักตั้ง

ซึ่งทำแค่ให้ ทราบชัดในตนว่า มีอนุสัยอย่างไรนะ ไม่ได้บอกว่า ทำอย่างไรได้
ก็ยึดทำแต่อย่างนั้นร่ำไป เราทำแค่พอเป็นอุบายในการรู้ทุกข์ แล้วค่อยมาใคร่
ครวญหาอุบายนำออกที่เหมาะสมอีกที

 

ถ้าง่วงก็นอนเลยครับ
แต่
เวลาจะนอน ง่วงๆ เคลิ้ม ช่วงนั้นให้เจริญ สติ หรือ ทำสมาธิ ไปด้วยเลยครับ อย่าได้เสียปล่าว
เวลาตื่น ตอนที่รู้ตัวปุ๊ป ก็ทำสมาธิ ต่อไปเลย สักพอประมาณ เดียวทำงานสาย

พอนานๆ บ่อยๆ มันก็อัตโนมัติ ไม่ต้องอยากทำ

 

เคยตื่นตีสี่มาสวดมนต์เช้าเย็น แล้วความขี้เกียจก็มา หยุดทำไปหกเดือน เจอ อ.เจน ญาณทิพย์ ทักว่าหยุดสวดมนต์มา ทำให้เจ้ากรรมเป็นพม่าที่ถูกฆ่าเป็นกองทัพกำลังตามมา ให้หนีก็กลับมาทำอีก ได้ปีกว่าความขี้เกียจก็มาอีก เริ่มทำไม่ได้อีกแล้ว จะต้องไปหาที่เติมพลังก่อน พลังที่เรียกว่า กำลังใจ แล้วถึงจะสู้กับกิเลสไหว ไปหาที่เติมสิครับ

คุณต้องสร้างศรัทธา ในอะไรขึ้นมา แล้วเอามาเป็นพลังใจ ไม่มีศรัทธา สู้กับมดยังแพ้เลย

 

ใช้ความเพียรเข้าสู้นะครับ

แรกๆผมเองก็เป็นครับ แต่ก็ฝืนจนจบครับ

ทำบ่อยๆฝืนความขี้เกลียดความง่วงนอนเอาไว้

เมื่อเวลาผ่านไป ถึงแม้จะรู้สึกขี้เกลียดปฏิบัติ

แต่ใจมันจะไม่ขี้เกลียดเลย ใจมันยากจะปฏิบัติ

เหมือนทุกๆวันที่เคยทำมา ครับ

 

ยกตัวอย่างเรื่องเจ้าชายสิทธัตถะ พระองค์ท่านทรงเบื่อหน่ายการครองเรือนเพราะเหตุไร ?

ความเบื่อที่ถูกต้อง จึงควรเบื่อหน่ายคลายจากกำหนัดเรียกว่า "นิพพิทา" เมื่อจิตเรายอมรับสภาวะทุกข์ที่เกิดขึ้นในชิวิตประจำวันตามความเป็นจริงแล้ว ปัญญาคุณจะค่อยๆเห็นเองว่า"สัพเพธัมมานาลัง อภินิเวสาย" คือธรรมทั้งหลายไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถึอมั่น...จากนั้น ศรัทธาในการปฎิบัติมันถึงจะตามมา ส่งผลให้ วิริยะ คือความเพียรในการฝึกอบรมจิตเป็นไปได้อย่างต่อเนื่อง ทำให้ สติ ความระลึกได้หยั่งลงสู่ปัจจุบันขณะ สมาธิ คือความตั้งมั่นของจิตเกิดเป็นพลังเสริมให้ ปัญญา มีความละเอียดในการพิจารณา ประหารกิเลสคือความเศร้าหมองใจไปโดยลำดับ...ความบริสุทธิ์ของจิตจึงมีได้ด้วยประการฉะนี้.

เจริญในรสธรรม

 

สาธุ เข้ามาแค่นี้ ไม่ได้อ่านเลย นอกจาก หัวกระทู้ ^^ สาธุ

 

...............................สาธุ ครับ หลวงพี่.............................

 

-ใช้ปัญญาอบรม สมาธิ ได้เลยครับหากขี้เกียจ คือ ถามจิตตัวเองว่านี้ใครกันง่วงนอน ตา ง่วงมั้ย หลังอยากนอนมั้ย รอฟังคำตอบให้ดี เมื่อไม่มีใครตอบ ก็จงบอกว่าขอนั้งสัก10-15นาทีแล้วจะพานอน หากไม่ถึงเวลาอันควรจะนอนไม่ได้ จิตมันยอมนะ (อันนี้อุบายผมเอง)