อยู่อย่างผู้สูงอายุ ที่มีความสุข!!!

<TABLE style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; TEXT-INDENT: 0px; FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; ORPHANS: 2; LETTER-SPACING: normal; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt; WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px" border=5 borderColor=#fac963 cellPadding=0 width=725 bgColor=#e2e2e2 align=center><TBODY><TR style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt"><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" bgColor=#ecfae0>อยู่อย่างผู้สูงอายุ ที่มีความสุข</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(244,251,235); TEXT-INDENT: 0px; FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; ORPHANS: 2; LETTER-SPACING: normal; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt; WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px" border=5 borderColor=#fac963 cellPadding=0 width=725 align=center><TBODY><TR style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt"><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" bgColor=#ffffff><TABLE style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=3 width="100%" align=center><TBODY><TR style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" bgColor=#ffffcc><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" vAlign=center></TD></TR><TR style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt"><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" vAlign=top align=middle><TABLE style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" border=0 cellSpacing=2 cellPadding=2 width="95%"><TBODY><TR style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt"><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 13pt" class=A2 vAlign=top><TABLE style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" border=0 cellSpacing=2 cellPadding=2 bgColor=#f5f5f5 align=center><TBODY><TR style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt"><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt"></TD></TR></TBODY></TABLE>
ชีวิตทุกคนผ่านวัยทารก วัยเด็ก วัยหนุ่มสาว วัยผู้ใหญ่และก็ถึงวัยสูงอายุ หลายคนได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ ได้อยู่ในครอบครัวที่มีความสุขความอบอุ่นร่วมกับพี่น้อง เจริญเติบโต ศึกษาเล่าเรียน มีอาชีพการงาน และหลักฐานมั่นคง มีครอบครัว มีลูกมีหลาน แล้วก็ก้าวเข้าสู่วัยสูงอายุ

ชีวิตที่ผ่านมามีทั้งสุขทั้งทุกข์ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชน และเมื่อเป็นผู้สูงอายุประเด็นสำคัญอยู่ตรงที่ว่า จะปฏิบัติตัวอย่างไรให้เป็นผู้สูงอายุที่ดี มีคุณค่า มีความสุขในบั้นปลายขีวิต และเพื่อความสุขของชีวิต เมื่อเป็นผู้สูงอายุมีหลักที่ควรประพฤติและปฏิบัติตัวดังนี้


เมื่อเข้าสู่วัยสูงอายุ อายุ 60-70 ปี ขึ้นไปตามที่เรียกกันว่า ผู้สูงอายุ หรือ คนแก่ อย่าไปมัวแต่คิดถึงอายุที่ล่วงไปด้วยความหวาดวิตก อาลัยอาวรณ์ แต่จะคิดว่าเราจะเป็นคนหนึ่งที่ผ่านโลกผ่านชีวิตมามากพอ เฉลียวฉลาดจากการได้รับประสบการณ์ต่างๆ มามากแล้ว พอที่จะอำนวยคุณประโยชน์ให้พวกเด็กๆ และคนหนุ่มสาวได้ ในการให้คำปรึกษา แนะนำ ให้ข้อคิดจากความชำนาญในชีวิตมามาก และภาคภูมิใจในตัวเองว่ายังคงเป็นคนที่มีค่า มีประโยชน์ต่อสังคม แม้ร่างกายอาจเป็นไปได้ที่ไม่สามารถจะกระทำสิ่งใดๆ ได้ เหมือนกับครั้งยังหนุ่มสาว แต่ความคิดอ่าน สติปัญญา ความรอบรู้จะยังคงมีให้ใครๆ ได้เสมอ


ยังคงปรารถนาที่ให้ทุกคนเห็นว่าเราก็เป็นคนที่เหมือนคนทั้งหลาย ซึ่งมีความต้องการและไม่ต้องการ มีความพึงใจและไม่พึงใจ มีความรู้สึกนึกคิดเยี่ยงปุถุชนทั้งหลาย และจำทำตัวเป็นคนมีค่ามีประโยชน์ต่อสังคมเรื่อยไปเท่าที่จะสามารถทำได้


ไม่คอยแต่รบกวนใครๆ เขาจนเกินไป ไม่ต้องมาคอยให้ใครเป็นห่วง คอยกังวล สงสารเวทนา จนเขาไม่เป็นอันทำงาน ประกอบอาชีพ หรือศึกษาเล่าเรียน ไม่ต้องการรบกวนเวลาหรือขัดขวางความสุขของใครอื่น แต่ต้องคอยระวังดูแลตัวเอง ใช้สมอง และความคิดตัดสินปัญหาต่างๆ ด้วยตัวเอง


ควรที่จะมีผุ้ให้คำแนะนำปรึกษาหารือบ้างเมื่อมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นกับตัว อย่าอวดดื้อถือดีว่าตัวเองรู้อะไรดีไปหมดเสียทุกอย่าง และไม่ต้องการพึ่งใคร


สำนึกอยู่เสมอว่าชีวิตกับงานเป็นของคู่กัน งานจะช่วยให้ความสุขใจได้ อย่านั่งๆ นอนๆ หรือนิ่งเฉย ควรหางานทำเพื่อช่วยคลายเหงา และช่วยให้เกิดความสุขทางใจ และควรเป็นงานี่สามารถทำได้ และเป็นงานที่เกิดประโยชน์แก่ผู้อื่น เพื่อที่จะได้ภูมิใจว่าตัวเองยังมีค่ามีประโยชน์ต่อสังคม


ควรคิดเสมอว่า "อายุ" ไม่ใช่อุปสรรค ที่จะทำให้เลิกเคารพนับถือตนเองและผู้อื่น รู้จักตัวเอง รู้จักผู้อื่น และคิดหาทางช่วยผู้อื่นเสมอเมื่อเขาต้องการ อายุเป็นเพียงตัวเลข ที่บอกถึงเวลาที่ชีวิตล่วงเลยมาตามกาลเวลาเท่านั้น


ยึดมั่นต่อคำกล่าวที่ว่า "คนเราไม่แก่เกินเรียน" สิ่งที่ควรจะต้องทำอย่างต่อเนื่องก็คือ การศึกษาหาความรู้ อ่านเขียน และเรียนให้รู้ถึงเรื่องต่างๆ ที่ทำให้เกิดความรู้ความคิดแปลกๆ ใหม่ๆ เสมอ แล้วจะหาทางเผยแพร่ให้ผู้อื่นรู้ด้วยต่อไป


หาเวลาพักผ่อนหย่อนใจบ้าง สร้างความสนุกสนานเบิกบานใจให้แก่ตัวเอง มีงานอดิเรกทำพอที่จะให้เพลิดเพลินใจ หาเวลาเดินทางท่องเที่ยว ไปงานเลี้ยงของญาติและเพื่อนๆ ไปมาหาสู่คนอื่นๆ จะได้พูดคุยสนทนากันวิพากษ์วิจารณ์กันถึงเรื่องของโลก ได้คุยทบทวนถึงชีวิตแต่หนหลังที่เคยมีสุขมีทุกข์มา และไม่ควรพูดคุยกับเด็กอยู่ตลอดเวลา ถึงความแตกต่างของสมัยนี้กับสมัยก่อน อย่าพยายามเปรียบเทียบอดีตกับปัจจุบัน เพราะการพูดเปรียบเทียบอยู่ซ้ำๆ ซากๆ พวกเด็กๆ จะรำคาญ ไม่อยากฟัง


หากพูดผิดๆ หรือทำสิ่งใดผิดพลาดไปบ้าง ก็อย่าคิดว่าตัวเองอายุมากผ่านชีวิตมามาก เมื่อพูดหรือทำอะไรแล้วต้องถูกเสมอ พูดผิดทำผิดจะต้องได้คิดแก้ไข เด็กรุ่นใหม่อาจมีความรู้ ความฉลาดในเรื่องบางอย่างยิ่งกว่าเราก็ได้


หากแสดงอารมณ์หงุดหงิดเกรี้ยวกราดออกมา ควรใช้สติพิจารณาด้วยเหตุผลถึงการกระทำที่ผ่านมา เมื่ออารมณ์เหล่านั้นสิ้นไป และเตือนตัวเองเสมอว่าไม่บังควรเอาแต่อารมณ์ตัวเองอีกต่อไป


</TD></TR></TBODY></TABLE>ขอบคุณ : www.ku.ac.th/e-magazine - นิตยสารเกษตรศาสตร์</TD></TR><TR style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt"><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif', CordiaUPC; COLOR: rgb(0,0,0); FONT-SIZE: 11pt" vAlign=top align=middle>อยู่อย่างผู้สูงอายุ ที่มีความสุข : อาหารสมอง</TD></TR></TBODY></TABLE>

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

เค้ายังไม่อยู่ในเกณฑ์.....
แต่เค้าขี้งอน.......... ๕๕๕๕....

 

แฮ่ม! พี่ติงก็แสนงอนค่ะคุณสร้อย...

 

เค้าก็ยังไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังงัย . . จะได้อยู่ถึงแก่หรือเปล่า

แต่ขอใช้ชีวิตที่มีอยู่ในวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เค้าจะทำได้

สุขมั่ง ทุกข์มั่ง ผสมปนเปกันไป

แต่หากเมื่อไหร่ที่ความทุกข์ มาเคาะประตูทักทาย

ประตูที่เปิดแล้วจะถูกปิดอย่างด่วนเลย ไม่ให้มาอยู่นานๆ

และไม่เปิดรับเป็นการถาวรด้วยนะ ^-^

 

เตรียมการแก่ไว้อย่างมีสติค่ะ อิ อิ

 

ขอบคุณกับบทความดีๆครับ

 

เค้าเคยนึกถึงความตาย
เคยอ่านเรื่องจากเจริญมรณานุสติ
ร่างกายเป็นเพียงที่อยู่ชั่วคราว
ไม่ีมีอะไรน่ากลัว....

แต่พอต้องผ่านและอยู่บนเส้นด้ายของความเป็นกับความตายจริงๆ
มองลมหายใจตัวเองทุกขณะว่าจะขาดหรือไม่ขาด
ว่าจะอยู่หรือจะตาย

มันไม่ง่ายเลย...ที่ใจจะไม่เตลิด...

 

ยังไม่เคยใกล้ชิดหรือเห็นใครที่อยู่ในสถานการณ์ใกล้ตายอย่างนั้นเลย
ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปอย่างทรมานหรือไปอย่างสงบนะ?

 

กายทรมาน ใจทรมาน
กายทรมาน ใจสงบ
กายสงบ ใจทรมาน
กายสงบ ใจสงบ

กายกับใจ มันอยู่ใกล้ชิดกันเหลือเกิน
กายไม่สบาย ส่งผลให้ใจไม่สบายตาม
ใจไม่สบาย กายก็อ่อนเปลี้ยตาม
แต่กาย กับใจ มันคนละส่วนกัน
หากแยกความไม่สบายกาย ออกจากใจได้
ใจก็สงบ ใจก็ไม่ทุกข์ไปกับกาย<!-- google_ad_section_end -->

 

เขียนไปเขียนมาเริ่มซีเรียสซะแล้ว..............

 

สงบหนอ สงบหนอ สงบหนอ
สบายหนอ สบายหนอ สบายหนอ
สุขหนอ สุขหนอ สุขหนอ

ตามจิตของตนไว้ อย่าซีเรียสนะคะ...น่ารัก

 

หลับหนอ หลับหนอ หลับหนอ

คิ คิ...........

 

ฝันหนอ ฝันหนอ ฝันหนอ

 

ขอบคุณครับ จะเผยแพร่ต่อไปครับ