อริยะ ...บุคคล.?

ไปคลองไหนดี?

ไปอยู่กับหลวงตาหลังไมค์นั่นแหล่ะเหมาะสมกันดี
นีโอ อย่าไปจับ ธรรมของคนอื่นเลย มันจะไปทำให้เปื้อนของคนอื่นเขา
ไปสกัดหัวน้ำหอมจากกิเลส ต่อไปเถอะ

 

ธรรมใดที่ไม่มีในตน
ถึงเราจะกล่าวธรรมนั้น เหมือนเราทำได้
แต่มันก็ จะ ไม่แนบสนิท กันได้ เพราะความจริงแล้ว เรายังเข้าไม่ถึงธรรมนั้น
มันเลยขัดกัน เข้ากันไม่ได้..ดังที่เป็น

 

จะมองแบบนั้นก็ได้ ต้องฟัง.. ฯ ผมนึกไปถึงการเทศนาโปรดปัญจวัคคีย์ด้วยบทอนัตตลักขณสูตรต่อครับ แต่ส่วนตัว ลักษณะของการเจริญโพชฌงค์ จะเป็นเรื่องของการที่มีสติ รู้เท่าทันการเผลอหลงไปกระทำเพื่อจะเอาหรือไม่เอาอะไรสักอย่างหนึ่งแทนครับ อย่างที่เคยบอกไว้ตอนต้น คือพอเข้าใจเรื่องของความวกวน การหลงกระทำแล้วก็ไม่ไปหลงกระทำแบบไหนอย่างไรต่อ อาจฟังยากสักหน่อย เปลี่ยนเป็น รู้เท่าทันการเผลอหลงเหนี่ยวรั้งผลักไสแทนอาจจะฟังเข้าใจได้ง่ายขึ้น หรือ ไม่พักไม่เพียร จึงข้ามโอฆะได้

มี ตย.ครับ เช่น พระอานนท์ บรรลุธรรมเพราะพอแล้ว ขอพักแต่เพียงเท่านี้ พอเอนกายก็บรรลุธรรมเลย หรือยุคสมัยแห่งหลวงตามีชื่อ อดีตชาติท่านเป็นนักรบ พอถึงสมัยปัจจุบัน ท่านเลยฆ่าอย่างเดียว ฆ่ากิเลส ฆ่าจนว่างไปหมด แล้วจึงมาเห็นตัวปัญหาจริงๆ ที่ตัวผู้ว่าว่าง มันขวางอยู่เสียเอง เท่านั้นก็ผลั่วะไปเลย ท่านถึงว่าตัวจิตนี่แหละคือตัวอวิชชา ถ้ากล่าวผิดขออภัยครับ อย่าเชื่อผม อันนี้ผมวิเคราะห์ไปเองน่ะครับ

 

ก็ต้องฟัง ต้องพิณา เพื่อเข้าใจในทางสมมุติ
ไปก่อน
ทั้งนี้ เพื่อเกิดปัญญาและหยุดดิ้นรนค้นหา
เหลือเพียงอยู่กับรู้ อยู่กับปัจจุบัน
ไม่ใช่ค้นหาการเริ่มหรือผลในบั้นปลาย
อยู่กับปัจจุบันนอกนั้นดำเนินไปตามเหตุ
ตามปัจจัย อย่ากังวล

 

อืมเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เหมือนสิดคุยกับอาจาน
เออ ดูแล้ว ก็เพลินดี คนนึงว่ามา อีกคนก็ว่าตาม
เหมือนกับ เล่าปังคุยกับนีโอ..แบบว่า มีสองคนเขาที่เข้าใจในภาษาเดียวกัน
อืม ..
ก็ดีกว่า ทะเลาะกัน

 

อย่ากังวล
ว่าแต่....บอกกับตัวเองไช่ป๊ะ.?
อย่ากังวลเรื่องไรอ่ะ?

 

ไม่ไช่ค้นหาการเริ่ม หรือผลในบั้นปลาย...
...
อืม ที่พูดมาก็แปลกดีนะ
ถ้าแปลว่า ไม่ต้องรู้ที่มา กับ ไม่ต้องรู้ที่ไปจะจบลงตรงไหน
แล้วแบบนี้ จะไม่ให้กังวลได้ยังไง
อืม
ธรรมแปลกๆ. ไม่มีที่มา ไม่มีทีไป สงสัย ต้องให้ทำไปเรื่อยๆเนืองๆ

 

ถ้าใครเคยอ่านพระสูตร
จะเห็นว่าเวลาที่พระพุทธเจ้าท่านแสดงธรรม ท่านจะแสดงครบทั้งเหตุและผล นั่นคือ มีที่มา และมีที่ไป..เป็นปัจจุบันที่บริบูรณ์ เพื่อให้คนที่รับฟัง หมดข้อสงสัย เรียกว่า แสดงครบทุกมิติ ทุกแง่มุม ...

แต่แล้ว...ก็ยังมีผู้ที่ มาบอกว่า ..ไม่ต้องสนใจในเหตุในผล ในที่มาหรือที่ไป
ตบท้ายด้วย อย่าสงสัย..อืม..สุดยอดๆ

 

ใช่ไม่ต้องสงสัยว่าใครจะพ้นทุกขํ
ได้เร็ว ได้ช้าหรือยังพ้นทุกขํ
ไม่ได้ในชาตินี้
เพราะขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยความพอดี
ของแต่ละบุคคล

 

มาเช็คภาษา ข้าวกานด้าย....



จากรูป มีสอง พยางค์

คำแรกเปน อริยบท ตรงกระทู้
คำที่สอง มี จ เปน ภาชนะต้น

คำตอบ คือ "........" ( 2 คะแนน )

( อธิบาย ลง มรรค ให้อีก 8 คะแนน
เต็ม 10 )

 

ธรรมาธิปไตยเสียงข้างมากควรชนะ คิกคิก

 

โลกุตระ แปลว่าเหนือโลก และมันโลกอันไหนละ อันไหนก็อันนั้นแหละ เรียกอริยะบุคคล

 

ข้อคิดเล็กๆ ธรรมทั้งหลายทั้งปวงมีอยู่ตั้งอยู่นานนับอสงไขย พระศาสดาเป็นเพียงผู้รู้และนำมาให้สัตว์ทั่งหลายได้รู้ตาม ไม่ได้สร้างหรือทำลายแต่ประการใดเลย นี่ข้อคิดเล็กๆ

 

ครับ..โลกสมมุติทั้งปวง ..กายเวทนาจิตธรรม.ในขันธ์ห้าของแต่ละคน เป็นพื้นฐาน..ส่วนจะขยายขอบเขตออกไปได้กว้างแค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับ ความ...อยาก ความพอ ส่วนบุคคล

 

ดังนั้น....ทุกอย่าง มีจุดเริ่มต้นและจุดจบ มีที่มาแะที่ไป มีเหตุและผล
ตามธรรมชาติของสรรพสิ่ง...ของตัวมันเอง
ตัวเราก็เช่นเดียวกัน

 

ธรรมแท้หรืออมตธรรมหรือโลกุตรธรรม
ไม่มีเกิดไม่มีดับ
ไม่มีเหตุปัจจัยใดๆ ปรุงแต่งได้
กล่าวยังงี้ถูกต้องไหมฮับ

 

เฉียด อริเยอะ ..

"ขึ้นกับ ความอยาก " หาก เพิ่มเติม
ลงมรรตปฏิปทา ตือ อยาก มันแปร
ไปตามผัสสะ นิทาน นามรูป เวทนา
จอนวิญญู ....ก้จะให้คะแนน อะฮับ
เพราะ ขมวดลง ไตรลักษณ์

ถ้าไม่มี ขทวดลงไตรลักษณ์ โวหาร
สายเกิด มันจะมี เจคนา อยากขยาย
อยากแสวงหา ค้างเติ่ง

พอค้างเติ่ง น้า จ ก้ต้อง โพสอีกโพส
มากล่าว ลงสายดับ ...

แต่ สังเกตไหมว่า เปน ธรรมปะผุ
แล้วมันก้ค้างเติ่ง ที่มี ตัวใครตัวมัน
ของตัวมันเอง ตบหัวทิ่ม ท้ายประโยค

แทนที่จะกล่าว สายดับ เอง ก้แปร
ไปตามผัสสะ นิทาน นามรูป เวทนา
มาร์กพิกดู ...

 

ถ้า น้า จ กล่าว ธรรม ลงเปน
ปฏิปทา เสมอ...

กล่าว ลงเปน ไตรลักษณ์ เสมอ

ลิขสิทธ์ จะ เกิดไม่ได้เลย

เพราะ ความเพียร เปน สาธารณะ
ธรรมที่ จิตใดมี จิตนั้นย่อม ตรัสรู้
เองโดยชอบได้ แม้น ตนก้ประจักษ์
รสนั้น

ไม่ใช่....

.... โอยยย มรรคku kuค้นคว้ามา

 

นี่แหล่ะๆ ที่เขาเรียก..พวกที่คิดแบบนี้ คิดลักษณะนี้ว่า
เป็นพวก ..บัวแล้งน้ำ พ้นน้ำ แต่ไม่บาน

 

ก็เวลาที่ใคร มันคิด แล้วคิดแบบมีอัตตาตัวตน เพื่อวิจัยในทุกธรรม แล้ว..
มันก็จะได้ออกมา แบบที่ จานลายเล่าปัง ว่ามานี่แหล่ะ
มันบ่งชี้ ตัวตนคนวิจัย