อวิชชา8อย่างที่สำคัญ

อวิิชชา8ที่สำคัญ มีดังนี้
๑. ความไม่รู้ใน"ทุกข์" ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนให้รู้จักทุกข์ และให้ดับสนิทหมายถึงอุปาทานทุกข์หรืออุปาทานขันธ์๕, และมีสติรู้เท่าทันอุปาทานทุกข์ที่เกิดขึ้นเหล่านั้น ที่ล้วนเกิดขึ้นมาจากเหล่าทุกขอริยสัจและทุกขเวทนาที่เป็นสภาวะธรรม(กฏเกณฑ์ธรรมชาติ) ซึ่งเมื่อเกิดขึ้นแล้วจะต้องปฏิบัติอย่างไรจึงไม่เป็นเวทนูปาทานขันธ์ อันเป็นอุปาทานทุกข์ที่แสนเร่าร้อนเผาลน คงเป็นเพียงทุกข์ธรรมชาติ, และทุกข์นี้ มีกิจจญาณหรือกิจอันควรกระทำที่ประกอบปัญญายิ่ง คือ เป็นสิ่งที่ควร " รู้ "

๒. ความไม่รู้ใน"สมุทัย" อันเป็นเหตุให้เกิดทุกข์มาจากตัณหา ๓ (กามตัณหา-อยากในกามหรือในทางโลก, ภวตัณหา-ความอยากเป็นโน่นนี่, วิภวตัณหา-ความไม่อยากให้เกิดสิ่งนั้นสิ่งนี้,) อันจักเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดอุปาทานขันธ์ ๕ อันเป็นอุปาทานทุกข์, สมุทัย มีกิจจญาณหรือกิจอันควรกระทำที่ประกอบปัญญา คือ เป็นสิ่งที่ควร " ละ "

๓. ความไม่รู้ใน"นิโรธ" เป็นเช่นใด ไม่เคยสัมผัส หรือไม่เข้าใจสภาวะนิโรธอันว่างจาก กิเลส ตัณหา อุปาทาน อันล้วนเป็นเหตุปัจจัยที่ต่อเนื่องสัมพันธ์กัน อันยังให้เกิดอุปาทานทุกข์ ทําให้ไม่ทราบว่าดับทุกข์ได้แล้ว จักเป็นสุขสงบ หรือได้สภาวะใด อย่างไร? คุ้มค่าให้ปฏิบัติไหม? มีจริงหรือเปล่า? หรือเข้าใจผิดไปจับสภาวะผลอันสงบเย็นของสมาธิหรือฌานเป็นสภาวะนิโรธ! ซึ่งแท้จริงแล้วยังคงมีความสงสัยอยู่ลึกๆในจิต(วิจิกิจฉา), นิโรธ มีกิจจญาณหรือกิจอันควรกระทำที่ประกอบปัญญา คือ เป็นสิ่งที่ควร " ทำให้แแจ้ง "

๔. ความไม่รู้ใน"มรรค" การปฎิบัติในการดับทุกข์ ควรปฏิบัติอย่างไร? ศึกษาแล้วยังไม่เข้าใจ ปฏิบัติไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน? วิธีใด? ของใครถูกแน่? ต้องดำเนินทางไหน อย่างนี้เป็นต้น, มรรค มีกิจจญาณหรือกิจอันควรกระทำที่ประกอบปัญญา คือ เป็นสิ่งที่ควร " ปฏิบัติ "

๕. "ความไม่รู้ในอดีต" การไม่รู้ระลึกชาติ หรือภพที่เคยเกิดเคยเป็นในภพชาติต่างๆในปัจจุบันชาติ หมายถึงการ ย้อนระลึกขันธ์๕หรืออุปาทานขันธ์๕ที่เคยเกิดเคยเป็น กล่าวคือไม่รู้ไม่เข้าใจขันธ์ ๕ ที่เคยเกิดๆดับๆ อันก่อให้เกิดอุปาทานทุกข์นั้นเกิดแต่เหตุปัจจัย และเหตุปัจจัยอะไร? เพื่อเป็นเครื่องเตือนสติ เครื่องรู้ เครื่องระลึก อันก่อให้เกิดปัญญาญาณ และนิพพิทาญาณ อันยังให้เกิดความเข้าใจที่ถูกต้องในการเข้าถึงความดับทุกข์

๖. น"ความไม่รู้ในอนาคต" การไม่รู้อนาคต คือไม่รู้ไม่เข้าใจในการอุบัติ(เกิด) การจุติ(ดับ) ของขันธ์ทั้ง๕ว่าล้วนเกิดแต่เหตุปัจจัยจึงเกิดขึ้นและเป็นไปตามเหตุปัจจัยนั้น เช่น กรรมคือตามการกระทําที่มีเจตนาทั้งสิ้น และอนาคตนั้นก็จักเป็นไปตามเหตุปัจจัยอันคือกรรมการกระทํานั่นเอง ดังนั้นความทุกข์ในภายหน้าหรือชาติหน้าก็ล้วนเกิดดับอันเกิดแต่กรรมการกระทํา อันจักยังให้เกิดอุปาทานขันธ์๕เช่นเดิมหรือเกิดความทุกข์ขึ้นเฉกเช่นเดียวกับอดีต

ดังนั้นเพราะความไม่รู้ จึงประมาท จึงมิได้แก้ไข เพื่อไม่ให้ทุกข์จะเกิดขึ้นมาได้อีก กล่าวคือการรู้อนาคตเพราะรู้การเป็นไปตามเหตุปัจจัยนั่นเอง คือเมื่อเหตุเป็นเช่นนี้ ผลอย่างนี้จึงเกิดขึ้น อันเกิดขึ้นจากความเข้าใจในสภาวะธรรมอย่างถ่องแท้ ด้วยปัญญานั่นเอง

๗. ความไม่รู้ในทั้ง"อดีตและอนาคต" จึงไม่เกิดการยอมรับและเข้าใจในเหตุปัจจัยต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างถูกต้อง จึงไม่มีทั้งเครื่องระลึก เครื่องเตือนสติจากการระลึกอดีต, และเกิดความประมาท ขาดการป้องกันจากการไม่รู้ทั้งอดีตและอนาคต คือมัวเพลิดเพลินหลงไหลในปัจจุบันนั่นเอง

๘. ความไม่รู้ใน"ปฏิจจสมุปบาท" ไม่ทราบ,ไม่รู้ กระบวนการเกิดขึ้นของทุกข์ และกระบวนการดับไปของทุกข์ จึงไม่รู้จักอาสวะกิเลส ตลอดจนตัณหาและอุปาทานที่แอบซ่อนนอนเนื่องอยู่ในจิต
หรือตัวอวิชชาที่นอนเนืองอยู่ในสันดาน
เมื่อไม่รู้ไม่เข้าใจจึงไม่สามารถดับทุกข์ที่ต้นเหตุปัจจัยได้ถูกต้อง
และเหมาะสมนั่นเอง....

 

ข้อ แรก ความไม่รู้ทำให้เกิดทุกข์ อันนี้ทำได้ยากคะ เพราะคนจะรู้ได้ก็มีแต่พวก เจริญสมถะวิปัสสนาจนได้ ทิพยจักษุญาณ รู้เห็นว่าอะไรจริงไม่จริง เมื่อความไม่รู้หมดไป ก็หายจากความกลัว ความโศกเศร้าจากการไม่รู้ เช่นดิฉันตอนนี้ มีความทุกข์ เพราะไม่รู้ว่า คนสนิทที่ตายแล้วนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ไอ้ครั้นจะให้นั่งสมาธิจนได้ ญาณวิเศษก็คงต้องใช้เวลายาวนานหลายศตวรรษ ซึ่ง อายุดิฉันก็ไม่ยืนพอ ดังนั้นความไม่รู้จึงยังอยู่และความทุกข์ก็ยังมีต่อไป

 

พระอรหันต์ดับอวิชชาได้ หลวงปู่สาวกโลกอุดรมีญาณหยั่งรู้ในอดีต สามารถแสดงธรรมกำเหนิดโลก คน สัตว์ พืชทุกชนิดได้ แต่เขาไม่เชื่อกันหรอกครับ
พระอรหันต์ ท่านดับอวิชชาได้แล้วท่านจึงมีญาณหยั่งรู้ในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
เจริญในธรรมครับ

 

ข้อ 7 ดูจะซ้ำกับข้อ5และ6 ถ้าเปลี่ยนขเอ7เป็นไม่รู้ในปฏิสัมภิทาญาณ 4 น่าจะครบ อวิชชา 8 แค่เสนอตามที่เคยได้ฟังมาจากครูบาอาจารย์