อาการต่างๆ ที่เกิดภายในใจคือจิต

เฮียที คับ ทำไม ฉันทะ ถึงเป็นตัวแรก ของ อิธิบาท 4

 

พิจารณาดูแล้ว เห็นว่ากริยามันเริ่มต้นจากแบบนั้นเป็นต้นไปครับ และนี่มันไม่น่าจะใช่วิสัยของสาวกภูมินะครับ ขนาดพระสารีบุตรท่านยังโดนดุเลย พอคิดไปแล้วก็ทำให้นึกถึงกลุ่มที่ไปเรียนอภิธรรม มันจะใช่วิสัยของท่านรื้อ

 

ผมเคยได้ยิน คำว่า ฉันทะ คือ รากเหง้า งั้นผมเลิกใส่ใจดีกว่า

 

ดีครับ อย่าไปมัวแยกแยะแบบนั้นจะดีกว่า ไม่ใช่วิสัยแน่ๆ

 

ธรรม 9 ประการ

ธรรมทั้งปวง มีฉันทะเป็นรากเง้า
มีมนสิการเป็นแดนเกิด
มีผัสสะเป็นเครื่องให้กำเนิด
รวมลงในเวทนา
มีสมาธิเป็นหัวหน้า
มีสติเป็นใหญ่
มีปัญญาเป็นเยี่ยม
มีวิมุติเป้นแก่นสาร
มีนิพพานเป็นที่สุด

 

ฉันทะ คือรากเหง้าของผู้มีความเพียร
ฉันทะ ไม่ใช่กิเลสตัณหา ไม่ใช่ ราคะ
ถ้าขาดฉันทะ กองทัพตัณหาราคะ
จะบุกโจมตีแน่ๆ 555

 

ทุกขสัญญา ก็คือ กายใจที่มันเคลื่อนมันไหวที่เกิดขึ้นมาแล้ว

กายใจ คือตัวทุกข์ มันเคลื่อน มันไหว คือทุกข์เกิดขึ้น

ทุกข์เกิดแล้ว จึงเอามากำหนดรู้ เรียกว่า ตามรู้ทัน

ในความเป็นจริง มันไม่ได้รู้ทัน จึงเรียกว่า เอาสัญญา ที่มันเกิดขึ้นมาแล้วเป็นเครื่องฝึก

จนกว่ามันจะรุ้เท่าทัน

ในหมวด สติปัฏฐาน

จึงเรียกว่า ตามรู้

นุปัสนา แปล คือ ตามรู้ด้วยความเป็นจริง

ทุกข์เคลื่อน ตามฝึก รู้ทัน จนกว่าจะรู้เท่าทัน

ส่วนพุกกะพุง อย่าไปสนใจ พวก กิเลสอ้างทั้งนั้น



ส่วนไอ้อาการ ที่มันหายไปๆมาๆ คุณ ควร กำหนดรู้ ในความอยากรู้ ที่มันหายไปหายมา เรียกเป้งๆ ก้ กำหนดรู้ สงสัย แต่ ในการกระทำไม่ต้องไปทำอะไร กำหนดรุ้ที่จิตเนืองๆ
เรียกได้ ว่า รู้ว่าไม่รู้ก้กำหนดรู้ งงละเซ๊

 

ถ้าตีความไม่ดีก็อันตรายเหมือนกัน เหมือนปรามาสพระสัทธรรมไปโดยไม่รู้ตัว ฉันทะไม่ใช่จะมาบอกว่า เอาละนะฉันจะเริ่มมีฉันทะละนะอะไรแบบนี้ ฉันทะนี่ถ้ามี มีโดยปริยาย คือถ้าขยันหมั่นประกอบในเหตุสังเกตในผล นั่นคือมันมีฉันทะอยู่ในตัวอยู่แล้ว

ถ้าเอามาพูดในทำนองเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา แล้วพอบอกว่าอย่าไปสนใจฉันทะที่เป็นตัวเป็นตนแบบนั้น แล้วกลายเป็นว่า กล่าวเป็นทำนองประชด งั้นกรูเลิกสนใจดีกว่า ก็จะกลายเป็นเผลอไปปรามาสธรรม อันนี้ต้องระวัง ผมแค่เตือนเฉยๆ ผมว่าเหตุการณ์ลักษณะนี้มีเยอะ นั่นแหละมันจะเป็นวิบากลากให้เนิ่นช้าออกไป หนักกว่านั้นก็คือปิดมรรคผลกันเลยทีเดียว ระวังกันหน่อยครับ

 

บริกรรม ก้คือ ความคิดนี่ละครับ

จิต ต้องรู้ ความคิดอัตโนมัติอยู่แล้ว
เพราะมัน มีสภาพรู้อย่างเดียว
อะไรเกิดขึ้นมันก้รู้

แต่ว่า จิตมันไม่รู้ตัว ว่ามันกำลังคิด
หรือมันไม่รู้ตัวเอง ว่ามันกำลังรู้ความคิด

การทวนกระแสไปหาที่เหตุ หรือที่ต้นตอมัน
ก็คือ ฝึก ตามรู้ทัน ในตัวมันเอง
ก้เอา ความคิด นี่ละครับ มาเป็นเครื่องฝึก

ความคิดเกิดขึ้น กลายเป็นสัญญาไปแล้ว
เป็นตัวทุกขสัญญาไปแล้ว จึงเอามา ฝึก ตามรู้ทัน

เมื่อมันรู้ทัน จิตมันจึง จะรู้ตัวเอง ว่ามันกำลังคิด
หรือ กำลังรู้ความคิด เนี๊ยะ ตรงนี้ จะเป็นปริเฉท ของรุปนาม

 

ตัณหาลูกสาวพยามาร ต่างกับ ฉันทะ ตรงไหน

อภิธรรม นั้นไม่ยาก
ยาก เพราะไม่ปฏิบัติ

ตัณหา กับ ฉันทะ เป็น ปัจจัยแห่ง ภพ ทั้งคู่

แต่ กรรมใหม่ที่ยังไม่เคยเกิดไปทำให้เกิด เรียก ตัณหา

ส่วน กรรมวจรที่เคยเวียนไปเกิด หลายป๊ปหลายแซปหายสอย
ส่วนนี้ เมื่อภาวนาจะเกิด บุพเพวาสานุสติขึ้นมา 80อสงไขย

ทำให้ ภพน้อย ภพใหญ่ ที่เคยเกิด ปรากฏขึ้นเป็น สัญญา

ภพไหนพึงเคยเสวยวิบากมาไม่นาน ( หาก กรรมตัดรอน
จากภพนั้นลงมาเกอะ ก็จะ กลับไปเกิด ภพนั้น เสวยผล
บุญาภิสังขารนั้นต่อแน่ๆ หนีไม่ได้ สใส่ก.ทำเอาไว้เอง)
ก็จะกลายเป็น ธรรมฉันทะ ซึ่งเป็น เวรกรรม เป็นการให้
ผลของเวรกรรม แม้นจะเป็น ฉันทะ ก็ต้องกำหนดรู้

ดังนั้น

หากภาวนาแล้ว ไม่บรรลุธรรม อย่างน้อย สัญญาที่เป็น
ปุญญาภิสังขาร จะมาปรากฏ สมควรแก่ธรรม ไม่ใช่
ประกอบขึ้นใหม่ ก็อนุโลมให้กลับไป ภพเหล่านั้น
( แต่ไม่ควรเอา ภพ พรหม ..ซึ่งแก้ด้วย "กำหนดรู้รอบ"
ก็จะ ปุลงมาเป็น เทวดา ก็จะภาวนาต่อได้ หากไปเจอ
พระที่เก่งเจโตปริญญาณ ผ่านมา หากไม่มี ก็ตายหยังเขียด
รอพุทธันดรหน้า ) [ สัญญาสูตร จะให้หน่วงเพื่อไปภพนั้นๆ
แต่ พระสูตรน่าจะแปลผิด จริงๆ คือ ให้ ทราบอาการหน่วง
ที่จะไปภพนั้น ..ซึ่งจะได้ นิพพาน ใน ขณะจิตสุดท้าย ]

ซารุป

ระวังให้ดี พวกที่บอกว่า นักวิปัสสนา กระแดะ ห้าม
ให้ตัณหา ..... แล้ว แนะนำให้เอา ตัณหา นำ

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

เสร็จ ลุ เสา พยามาร แอ แฮ สองสลึง

 

นั่นแหล่ะ หมูไหม้ ต้ม เป็นเหตุ

 

ที่อธิบายจนยาวเกินไป
ตั้งใจทำให้เห็นว่า
"เราปล่อยวางจิต" หรือ "จิตปล่อยวางเรา"
กันแน่ครับ

ที่ใช้คำว่า "จิตเดิมแท้" แทนใช้คำว่านิพพาน
เป็นความตั้งใจของผมในการสื่อ
เพื่อให้ได้มองว่านิพพานอยู่ในนี้
ไม่ใช่ที่ไหนไกล

ที่จริง
จะใช้คำว่าอะไร จิตเดิมแท้ จิตพุทธะ
จิตเดิม จิตหลุดพ้น จิตวิมุติ
จิตบริสุทธิ์ ธรรมธาตุ นิพพานธาตุ
จิตหนึ่ง ธรรมชาติหนึ่ง หรือสิ่งหนึ่ง
ก็คือ สื่อถึงสิ่งเดียวกัน คือ "นิพพาน"

นิพพาน หรือ ที่ผมเลือกใช้คำว่า จิตเดิมแท้ แทน
ที่จริงมันเป็นธรรมชาติ ที่ว่าง ไร้รูปนาม
ไร้กิเลส ตัณหา อุปปาทาน ไร้การปรุงแต่งใดๆ
ผมนิยามไว้เท่านี้

มันไม่ใช่อะไรที่เป็นรูปนาม
หรือจิตเป็นดวงๆ อย่างที่คุณทีบูนคิดครับ

ในส่วนของอริยสัจ ก็มีการกล่าวถึงแล้ว
ถ้าจะลองสังเกตุให้ดี
มีแทรกอยู่ในนั้น หรือแม้แต่เรื่องสักกายะทิฐิ
ก็มี ลองพิจารณาดูครับ

ธรรมบทเดียว คนอ่านร้อยคน
ก็เห็นต่างกัน เป็นร้อยแบบ
เข้าใจว่าเป็นธรรมดา
ที่จะไม่เข้าใจตรงกันทั้งหมดครับ

 

อะไรมันจะมั่นใจขนาดนั้นครับ

 

การตอบ"ฐิติภูตัง"เป็นไปได้ทั้งรูปธรรมและนามธรรม
ฐีติภูตัง นั้นควรต้องแยกคำทั้งสองออกจากกัน

เพื่อสะดวกแก่การอธิบาย คำว่า ฐิติ แปลว่า ตั้งอยู่ (อุปาทะ+ฐีติ+ภังคะ) เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
(คำว่าตั้งอยู่จะอยู่ในระหว่างกลาง)
เปรียบพระอาทิตย์โผล่ขึ้นจากขอบฟ้า ได้แก่ (อุปาทะ) เมื่อต่อจากนั้นพระอาทิตย์
ก็เคลื่อนไปเรื่อยๆแต่ยังไม่ตก ได้แก่(ฐีติ) และเมื่อพระอาทิตย์ตกคือมืด ได้แก่ (ภังคะ)
ที่ยกมาให้ดูก็เพื่อจะให้เห็นว่าฐีติตั้งอยู่ตรงไหน

ที่นี้ก็มาว่าถึงคำว่า "ภูตัง" ก็คือ ภูต หรือ มหาภูตรูปทั้ง ๔ ไแก่ ดิน น้ำ ไฟ ลม
ซึ่งเป็นฐานเป็นที่ตั้งของอุปาทายรูป ๒๔ ฉะนั้นคำว่า "ฐีติภูตัง" มหาภูตรูปตั้งขึ้น ก็มีอุปาทายรูป
ตั้งขึ้นด้วยตามสมควรแก่เหตุ แต่ก็ไม่ได้ตั้งขึ้นแล้วตั้งโด่เด่อย่างนั้น

ย่อมมีการเปลียนแปลงอยู่ตลอดเวลา ตามความสามารถของ มหาภูตรูป
หรือตามความสามารถของ ดิน น้ำ ไฟ ลม คือเปลี่ยนเป็นร้อนบ้าง เปลี่ยนเป็นเย็นบ้าง
เปลี่ยนเป็นแข็งบ้าง เป็นอ่อนบ้างดังนี้ คือจะไม่อยู่นิ่งเฉย จนกว่าจะถึงภังคะคือ ดับ

สรุปความตรงนี้ได้แก่การตั้งขึ้นของมหาภูตรูป ๔ นั่นเอง อันนี้ไม่ได้อธิบายไปในทางนามธรรม
ไปก็อบเค้ามาครับไม่รู้จักชื่อ
(ลุงหมาน)

 

Worth it
เดาได้ประมาณนี้จิตเดิมแท้เป็นที่ตั้งของมหาภูติรูป4

 

ก๊อปมาเข้าใจว่าอะไร ลองอธิบายครับ

 

"จิตเดิมแท้" แค่คำๆนึง
ที่ต้องการสื่อคือนิพพานครับ

นิพพานเป็นที่ตั้ง มหาภูติรูป4 หรือเปล่าครับ

 

จิตเดิมไม่ใช่นิพพานครับบ้านไหนเคย
นิพพานคือการดับของกายเวทนาจิตธรรม
อยู่ในของการดับสี่อย่างนี้ถึงพออธิบายว่านิพพานได้ครับ

 

นิพพานไม่ใช่การดับ กาย เวทนา จิต ธรรม สิครับ

 

นิพพานบ้านผมเป็นแบบนี้อ่า
ลองหานิพพานสูตรมาเทียบดูครับ
จะอธิบายทางนี้นะผมว่า55