อานิสงส์ การเจริญเมตตา

40 อานิสงส์ การเจริญเมตตา

เอวัม เม สุตัง, ข้าพเจ้า (คือพระอานนท์) ได้สดับมาแล้วอย่างนี้, เอกัง สะมะยัง ภะคะวา สาวัตถิยัง วิหะระติ เชตะวะเน อะนาถะปิณฑิกัสสะ อาราเม, สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้า, เสด็จประทับอยู่ที่เชตวันมหาวิหาร, ซึ่งเป็นอารามของอนาถปิณฑิกคฤหัสบดี ใกล้เมืองสาวัตถี ตัตระ โข ภะคะวา ภิกขุ อามันเตสิ ภิกขะโวติ, ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกพระภิกษุทั้งหลายว่า, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, ภะทันเตติ ภิกขู ภะคะวะโต ปัจจัสโสสุง, ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว, ภะคะวา เอตะทะโวจะ,

พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสพระดำรัสนี้ว่า, เมตตายะ ภิกขะเว เจโตวิมุตติยา, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, เมตตาอันเป็นไปเพื่อความหลุดพ้นแห่งจิตนี้, อาเสวิตายะ, อันบุคลบำเพ็ญจนคุ้นแล้ว ทำให้มากแล้ว, พะหุลีกาตายะ ยานีกะตายะ, ทำให้มากคือ, ชำนาญให้เป็นยวดยานของใจ, วัตถุกะตายะ อะนุฎฐิตายะ, ให้เป็นที่อยู่ของใจตั้งไว้เป็นนิตย์, ปะริจิตายะ, อันบุคคลส่งเสริมอบรมแล้ว บำเพ็ญดีแล้ว, เอกาทะสานิสังสา ปาฎิกังขา, ย่อมมีอานิสงส์ สิบเอ็ดประการ, กะตะเม เอกาทะสะ,
อานิสงส์สิบเอ็ดประการ อะไรบ้าง,
(๑) สุขังสุปะติ, คือ (ผู้เจริญเมตตาจิตนั้น) หลับอยู่ก็เป็นสุฃสบาย
(๒) สุขัง พุชฌะติ, ตื่นขึ้นก็เป็นสุขสบาย,
(๓) นะปาปะกัง สุปินัง ปัสสะติ, ไม่ฝันร้าย
(๔) มะนุสสานัง ปิโยโหติ, เป็นที่รักของเหล่ามนุษย์ทั้งหลาย,
(๕) อะมะนุสสานัง ปิโยโหติ, เป็นที่รักของเหล่าอมนุษย์ทั่วไป,
(๖) เทวะตารักขันติ, เทวดาย่อมคุ้มครองรักษา
(๗) นาสสะอัคคิ วา วิสัง วา สัตถัง วา กะมะติ, ไฟก็ดี ยาพิษก็ดี ศัตราก็ดี ย่อมทำอันตรายไม่ได้,
(๘) ตุวะฎัง จิตตังสะมาธิยะติ, จิตย่อมเป็นสมาธิได้โดยเร็ว,
(๙) มุขะวัณโณ วิปปะสีทะติ, ผิวหน้าย่อมผ่องใส,
(๑๐) อะสัมมุฬโห กาลัง กะโรติ, เป็นผู้ไม่ลุ่มหลง ทำกาลกิริยาตาย,
(๑๑) อุตตะรัง อัปปะฎิวำชฌันโต, พรัหมะโลกูปะโค โหติ, เมื่อยังไม่บรรลุคุณวิเศษอันยิ่งๆขึ้นไป, ย่อมเป็นผู้เข้าถึงพรหมโลกแล,


เมตตายะ ภิกขะเว เจโตวิมุตติยา, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, เมตตาอันเป็นไปเพื่อความหลุดพ้นแห่งจิตนี้, อาเสวิตายะ, อันบุคลบำเพ็ญจนคุ้นแล้ว ทำให้มากแล้ว, พะหุลีกาตายะ ยานีกะตายะ, ทำให้มากคือ, ชำนาญให้เป็นยวดยานของใจ, วัตถุกะตายะ อะนุฎฐิตายะ, ให้เป็นที่อยู่ของใจตั้งไว้เป็นนิตย์, ปะริจิตายะ, อันบุคคลส่งเสริมอบรมแล้ว บำเพ็ญดีแล้ว, เอกาทะสานิสังสา ปาฎิกังขา, ย่อมมีอานิสงส์ สิบเอ็ดประการ, อิทะมะโว จะ ภะคะวา, พระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ตรัสธรรมปริยายอันนี้แล้ว, อัตตะมะนา เต ภิกขู ภะคะวะโต, ภิกษุทั้งหลายเหล่านี้ ก็มีใจยินดี, ภาสิตัง อะภินันทุนติ, พอใจในภาษิตของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น, อิติ, ด้วยประการฉะนี้แล


40

 

จิตมันจะค่อยๆ ลดความโกรธ เกลียด อาฆาต พยาบาทจองเวรลงเรื่อยๆ

 

สูตรการแผ่เมตตา โดยหลวงปู่ทิวา ครับ (ลูกศิษย์หลวงปู่ชอบ และหลวงปู่หลุย)

คลิ๊ก >>> http://palungjit.org/threads/%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%81%E0%B8%9C%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%95%E0%B8%95%E0%B8%B2-%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A2-%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%9B%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%A7%E0%B8%B2-%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B9%82%E0%B8%A3.521848/

 

จะพยามเมตตาให้มากๆคะ บางทีมันก็แปลก บางคนเราก็รู้สึกเมตตา บางคนเรากลับไม่ชอบ และหลายครั้งเราคิดเล็กคิดน้อยกับการกระทำของคนต่างๆที่คาดเดาได้ยาก

 

จริงครับรับรองให้ดีกว่าเดิมเเน่นอน!!!

 

เมตตา ทุกสิ่ง และ ให้อภัย จิตใจเราถึงจะสงบ

 

สาธุๆๆครับ เมตตาเป็นพื้นฐานของจิต เพื่อเจริญไปสู่ธรรมชั้นสูงยิ่งๆขึ้นไป

 

สาธุกับผู้มีจิตเมตตาทุกท่านคะ

 

ฟังบทสวดนี้แทบทุกวันค่ะ ความเมตตาต้องคู่กับการให้อภัยด้วยป่าวคะ? เพราะเราอาฆาตพยาบาทคนบางคนมาปีกว่าแล้วค่ะ จนในท้ายที่สุดต้องพยายามหมั่นให้อภัยค่ะ เพราะเรารู้แล้วว่าจิตใจที่ชั่วหยาบของตัวเราเองนี่แหละ ที่ฉุดดึงตัวเองให้ตกต่ำลงเรื่อยๆ..คือสงสัยว่าการที่จิตหมั่นให้อภัยบ่อยๆ ไม่ว่ากับตัวเองหรือผู้อื่น และไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ จะส่งผลให้เจริญเมตตาได้ง่ายขึ้นรึป่าว? เพราะถ้าเรายังเก็บความอาฆาตใครไว้ ต่อให้เรารู้สึกเมตตาอีกมากแค่ไหน มันก้อเหมือนยังติดอยู่กับที่ไม่ไปไหนอ่ะค่ะ อันนี้ไม่รู้จะอธิบายยังไง?

 

เมิลก็เคยเป็นแบบนี้นะ เกลียดเป็น 3 ปีเลยกว่าจะหาย หายเพราะฝึกสติ ผลของการฝึกทำให้เข้าใจตัวเอง เข้าใจว่าที่เกลียดนะเพราะคิดอะไร ความคิดหนึ่งโยงไปอีกความคิดหนึ่งไปเรื่อย ๆ ความเกลียดก็ทวีคูณไปเรื่อย ๆ จนที่สุดมันต้องยอมรับและเข้าใจในเราก่อน (ยอมรับความเอาแต่ใจอยากฝืนความเป็นจริง ต้องเห็นและยอมรับในตัวนี้ก่อน) แล้วจึงเข้าใจในเขา ความเมตตามันก็หลั่งออกมาเองคะ มันจะเย็น ๆ ในอก