อารมณ์ในปัจจุบัน

เกร็ดธรรม
หลวงปู่พุธ ฐานิโย

วัดป่าสาละวัน อ.เมือง จ.นครราชสีมา

....................................................


วันนี้
ขอเสนอแนะ วิธีทำสมาธิ โดยเอาอารมณ์ในปัจจุบัน

หรือ

เอาวิชาความรู้ ที่ท่านเรียนมา มาเป็นอารมณ์
แหล่ะ พร้อมๆกันนั้น

ท่านไม่ต้องไปนึกว่า

สิ่งนี้ไม่เที่ยง สิ่งนี้เป็นทุกข์ สิ่งนี้เป็นอนัตตา

สิ่งนี้เป็นของปฏิกูล สิงนี้เป็นของน่าเกลียด

สิ่งนี้เป็นของโสโครก ไม่ต้องไปนึกอะไรทั้งนั้น


แม้เรื่องราวที่ ไม่มีคำว่า ธรรมมะ เจือปนอยู่ก็ตาม

สิ่งเหล่านั้นเป็นสภาวะธรรมทั้งนั้น

ในเมื่อสิ่งเหล่านั้นเป็นสภาวะธรรม
สิ่งนั้นก็ควรที่จะเป็นเครื่องรู้ของจิต เป็นเครื่องระลึกของสติ

เพื่อย้ำให้ท่านเข้าใจอย่างลึกซึ้งลงไป

ขอตั้งปัญหา ถามว่า
ที่ท่านเรียนรู้วิชาความรู้มา ทุกสาขาวิชา ตามที่ท่านเรียนจบมาแล้ว

ท่านอาศัย การดูด้วยตาใช่มั๊ย ?

การเห็นด้วยตาคือการอ่าน

การได้ยินด้วยหูคือมีผู้สอน

การสัมผัสด้วยกายคือใช้มือเขียน

ถ้าสิ่งนั้น มีกลิ่น มีรส ท่านก็สัมผัสด้วยลิ้น

แล้วจิตของท่านเก็บเอาไว้เป็นความรู้ สะสมความรู้ไว้
จนกระทั่ง จนสามารถ มีภูมิความรู้ อยู่ในระดับ ปัญญาชน
จนสามารถ เอาวิชาความรู้นั้น ไปสอบเอาใบประกาศนียบัตร
ตามขั้นภูมินั้นๆ ที่ท่านเรียนผ่านมา

ดังนั้น ในฐานะสิ่งเหล่านี้
เป็นสิ่งที่ผ่านเข้ามา ทาง ตา หู จมูก ลิ้น กายแหล่ะใจ

เราเห็นด้วยตา
เราได้ยินด้วยหู

เราสัมผัสด้วยกาย
แหล่ะเราจดจำไว้ด้วยจิตด้วยใจ

สิ่งนั้น จึงเป็น สภาวะธรรม

ซึ่งได้ในคำว่า " สัพเพธรรมมาอนัตตา "
ธรรมทั้งหลายทั้งปวงเป็น อนัตตา ด้วยกันหมดทั้งสิ้น

แม้ว่าคำว่า ธรรมมะ จะไม่มีเจือปนอยู่ก็ตาม

ถ้าหากว่า ท่านพยายามที่จะปฏิบัติ ตามแนวทางที่เสนอแนะนี้
จะไม่มีอุปสรรค์ใดๆมาขัดขวางการปฏิบัติของท่าน

จะมีอยู่อย่างเดียว ก็คือ

ความพากเพียรพยามน้อยเท่านั้นเอง

วันนี้ ขอกล่าวธรรมมะพอเป็นคติเตือนใจสำหรับท่านผู้ฟังเพียงแค่นี้
แล้วก็ขอฝากท่านทั้งหลายไว้พิจารณา
แล้วก็พยายาม ปฏิบัติตามแนวทางดังที่ ได้เสนอแนะนี้
ถ้าหากว่าท่านผู้ใดปฏิบัติได้ผลอย่างไร
ท่าจะกรุณาจดหมายให้ทราบด้วยก็จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง

เพราะในสมัยปัจจุบันนี้
การปฏิบัติธรรมเนี๊ยะ
รู้สึกว่า ใครๆก็อ้าง ว่า

มีอุปสรรค์

ไม่ว่างบ้างละ

งานมากบ้างล่ะ

เพราะฉะนั้น

จึงเสนอแนะ ให้เอา วิชาความรู้แหล่ะงานการที่เรียนมา
แหล่ะทำอยู่นั่นแหล่ะเป็นอารมณ์ของกรรมฐาน

เพราะสิ่งนั้น

สามารถที่จะเป็นเครื่องหมายแห่งความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
ตามพระไตรลักษณ์ได้

ในเมื่อ หู ตา จมูก ลิ้นกายใจ มันเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
สิ่งที่ผ่านเข้ามาทาง ตา หู จมูก ลิ้น กายแหล่ะใจ ก็ย่อมเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

แหล่ะ สภาวะธรรม ทั้งหลายเหล่านั้น
เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้ยึดเป็นหลัก

คือ เป็นเครื่องรู้ของจิต เป็นเครื่องระลึกของสติ

ในเมื่อจิตของเรามีเครื่องรู้ สติมีเครื่องระลึก
แม้จะมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น รู้อยู่เพียงอย่างเดียว
เราก็สามารถที่จะรู้อะไรดีดี กว้างขวาง พิศดาร ออกไปได้
โดยไม่มีวงจำกัดขอบเขต

ดังนั้น

จึงขอฝาก คติไว้ สำหรับ ท่านผู้ฟังเพียงแค่นี้
ในท้ายที่สุดนี้ ขอความปราถนาดี
แหล่ะ ด้วยอำนาจแห่งคุณพระศรีรัตนตรัย
จงดลบันดาลให้ทุกท่านประสบความสำเร็จ
ในสิ่งที่ตนปราถนาโดยทั่วกัน
ขอยุติเพียงแค่นี้

(จบไฟล์นี้เพียงแค่นี้)
นิพพาน นิพพาน นิพพาน


อ่านต่อที่นี่ https://palungjit.org/threads/กรรมฐานที่เหมาะกับนักธุรกิจนักศึกษา-หลวงปู่พุธ-ฐานิโย.338008/page-4

 

คุณถามหน่อย
ธรรมทั้งหมดมันควรชี้ที่อนัตตา แต่ทำไมเขาชี้ที่ทุกขังอ่ะ
อย่างทุกข์ควรกำหนดรุ้ ก็ใช่ แต่พอเขาเขียน เขากลับเอาอนัตตาออก กลายเป็น

อนิจจัง ทุกขัง ...ไม่มีอนัตตา ..ถ้าไม่มีวิปัสสนาของพระพุทธองค์เราก้อไม่มีทางเห็นอนัตตา

คุณเข้าใจว่าไงคะ

 

ลองให้ ความหมายของคำ ว่าอนัตตา ที่ เข้าใจก่อน
ว่า เข้าใจความหมายของ อนัตตา เข้าใจว่าอย่างไร

 

รูปสวยถูกใจสว่างดี สวัสดีครับคุณปราบ ไปละคับไม่รบกวนการสนทนา

 

ถ้าที่ปวีเข้าใจนะคะ อนัตตาคือการมีอยู่อย่างไม่เที่ยง แบบฟองน้ำ อยุ่แป๊บนึงแล้วหายไป

 

ถ้าเขียนตามกฎไตรลักษณ์ จะเป็น
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หรือ
ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ก้อได้ หรือ
อนัตตา ทุกขัง อนิจจัง ก็ถูกหมด เพราะมีอนัตตาห้อยท้าย

ธรรมทั้งหมดลงที่อนัตตา
แต่ที่เห็นเขาจะชี้ลงที่ทุกขังกัน ...เอาอนัตตาออก

หรือยก ตย. ในสมัยพุทธกาล ท่านพาหิยะ เป็นผุ้มีปัญญามาก ยังเห็นแค่ อนิจจัง ทุกขัง แต่ไม่เห็นอนัตตา จนพระพุทธองค์ตรัสรุ้ เลยมีวิปัสสนา คือเห็นไตรลักษณ์ครบ

เพราะสมัยพุทธกาล พวกฤาษีเอาสภาวะตั้งแต่ปฐมฌาน ขึ้นไปเป็นนิพานได้หมด เพราะไม่เห็นอนัตตา

ที่ปวีเข้าใจจะเป็นแบบนี้ค่ะ

 

โอ้ยนิสัยมารกำเริบ
อยากเอาคืน55

 

ฉันว่าเขาทำภาพนั้นน่ารักดีนะแกร์ .... แต่
รู้สึกถึงความหึงหวงอ่ะ มีใครหึงคุณปราบอยุ่ป่ะ 55
งั้นหวีไม่อยากรุ้คำตอบแระ กลัวโดนตบ 55

 

เข้าใจว่า

สภาพไตรลักษณะ
ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา มันเป็น สภาพเนื่องกัน ต่อเนื่องกัน
เมื่ออธิบาย มาเป็น สมมุติ บัญญัติ

เหมือนเทียนเล่มนึง ที่ถูกจุดขึ้นมาแล้ว มันจะมี

ตัวเทียน

เปลวไฟ

ควันไฟ

ตัวเทียนก็เปรียบเหมือนกับ ตัว ทุกขัง

ตัวเปลวไฟก็เปรียบเหมือน ตัว อนิจจัง

ตัวควันไฟก็เปรียบเหมือน ตัว อนัตตา

 

ร่วมแจมด้วยคน
สัพเพ ธรรมมา อนัตตา
ธรรมทั้งหลายไม่ใช้ตัว ไม่ใช้ตน

เป็นยอดธรรม ไว้แก้จิตส่วนลึก
ที่กิเลสมันสร้างอัตตาขึ้นมาในจิตส่วนลึก
ทำให้มีความรู้สึกขึ้นมาเป็นตัวตน(อัตตา)
ทำให้มองอะไรเป็นตัวเป็นตนไปหมด

ที่นักภาวนาเรียกว่า อัตตาในจิต
มันครอบจิตผูัรู้ไว้

เวลาจะทำลายตัวอัตตาในจิต
ก็ต้องพิจารณาจิต ด้วยอุบาย
สัพเพธรรมมาอนัตตา
(ธรรมทั้งหลายใช่ตัวใช่ตน)

จนจิตยอมรับ
จากนั้นจิตมันจะทำลายตัวอัตตาที่ฝังอยู่
ในจิตเอง..

 

พวกฤาษี เข้าใจกฏไตรลักษณ์
แต่ทำลายอัตตาในจิตไม่เป็น..

 

ง่อง !!!

 

ไม่ใช่ตัวตนในแบบของผม มันมองแบบวิทยาศาสตร์ จิตมันก็รู้ว่าโลกมีแค่ธาตุ4 หรือมีแต่รูปและนาม พอรู้แล้วมันก็โยนโลกทิ้ง นิดนึง แล้วทันก็กลับมาปรุงแต่งโลกต่อเหมือนเดืม..แต่ไม่เหมือนเดิม...
ไม่ตรงตำราที่ไหน อีกเหมือนเดิม
เล่าเฉยๆ ไม่ได้เสนออะไร แต่ จะว่าอวด ก็อวดนะ

 

ว่าไง ศาสดาอื่น..
ค้านมา..อิอิ

 

เวลา ที่จิตเห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มันจะไม่ออกปากพูด ว่า นี่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

มีเพียงแต่รู้อยู่ที่จิต คำว่า อนิจจังก็ไม่มี คำว่าทุกขังก้ไม่มี คำว่าอนัตตาก็ไม่มี

อันนี้ ยก คำหลวงปู่พุธ ฐานิโย

อ่านประดับความรู้

....................................................................

อันนี้เข้าใจ ส่วนตัว

ผมยังไม่เคยเห็น นะครับ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ทำได้แต่ แสดงความ เห็น

ถ้าใครเห็นแล้ว ก็ขออนุโมทนาด้วย ไม่ว่าจะเห็นใน อนิจจัง ทุกขัง หรือ อนัตตา
ตัดสินความเป็น อริยะบุคคลได้เลย ด้วยตัวเอง

 

นวสัตถุสาสน เกิดจาก ปัจจัยการ

การจะ บัญญัติ "อุบายฝึกหัด"

จะต้องมี รสเป็นไปเพื่อการเป็น "อุบาย"

สาสนา ของ พระศาสดา จึงเป็น สุญญตา

ไม่ใช่การกล่าวเพื่อ จะ "บัญญัติ"

แต่ กล่าวเพื่อให้ สลายหายไปพร้อมกับเหตุ
ในการตรัส

เมื่อ กล่าวชี้ว่า นั่นทุกข์ นั่นทุกข์ ...ทันทีที่กล่าว จบ
คำสอน จะดับสลายหายไป ทันที ไม่มีการค้างเติ่ง
( จะไม่สามารถ รวบรัดเป็นชุดความคิดได้ เว้นแต่
พวกศึกษาแบบ เน จะ เฮียตั้งแต่ต้น อันนี้ ไม่นับ )

ดังนั้น

คำสอนที่เป็นไปเพื่อการ บัญญัติ อย่างนั้น อย่างนี้
อนัตตา ไม่อนัตตา อนัตตาก็ใช่ไม่อนัตตาก็ไม่ใช่
ไม่ใช่ฐานะ ของ สัทธรรม

ซึ่ง สาวก ไม่เข้าใจ

ไปบัญญัติ ได้ใจแล้วไม่เสีย ได้ใจแล้วภาวนาได้

เฮีย !!!!

 

ทำไม เฮีย

เพราะ คำสอนแนว เป็นไปเพือการ บัญญัติ
สุดท้าย จะต้องมีการ เกณฑ์มาเพื่อ แก้จิต

ซึ่ง เป็นความ เขลา ของคน สอน ที่ไม่ทราบ
ชัดว่า ไม่เที่ยง

พอคนสอน ไม่เที่ยง หายวับ

ใครจะไปแก้ อุบายที่ผูกเอาไว้ ผิดๆ

ศาสดาในแต่ละศาสนา เช่น นิครณ์ ที่สอน
นิพพาน พอ ศาสดาลาลับเท่านั้น ศาสนา
นิครณ์ก็ถือว่า สลายทันที แม้นว่า จะมี
สาวกต่างคนต่างสอนศิษย์ตนได้ ก็ตาม
( จะมีแต่การ รวบรัดถือมั่น ต่างมีจาน มีชาม
ไปตาม โคตะระ และ ภาษาพูด )

งง ให้รู้ว่า งง มีประโยชน์กว่า นะฮับ


ยกตัวอย่าง : มะขี ......... ง่องมะอึง !!!

 

อริยะบุคคลผมไม่เป็นหรอก ถ้าเป็นตามตำราว่าไว้อะนะ น่าเบื่อทุกชั้นยศ
นิพพานแล้วยิ่งน่าเบื่อ
ผม โอนลอยย้ายไปอยู่กับมหายานแล้วนะ