เพ่งพินิจ "..ความตาย.."(มรณานุสสติ)

วันหนึ่งพระพุทธเจ้าตรัสถามพระอานนท์ว่า

-พระพุทธเจ้า...อานันทะ ดูก่อนอานนท์ เธอระลึกถึงความตายวันละกี่ครั้ง

-พระอานนท์กราบทูลตอบว่า....ระลึกถึงความตายวันละ ๗ ครั้งพระเจ้าข้า

-พระพุทธเจ้าตรัสว่า....ยังห่างมากอานนท์ ตถาคตระลึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก


--------------------------------------------------------------------------------------------


การนึกถึงดังกล่าวเป็นการทำสมถะสมาธิอย่างหนึ่ง

... ในทางปฏิบัติคือการเห็นธาตุขันธ์หรือสภาวะธรรมมันทำงาน เกิด-ดับ (ไตรลักษณ์)ทุกขณะจิตในปัจจุบันขณะ ไม่ใช่แค่นึกถึงร่างกายหรือคิดถึงความตาย แต่เป็นการเห็นด้วยปัญญาต่อหน้าต่อตาในขณะนั้นๆ
ถ้าเจริญสติปัญญาจนเกิดปัญญาแท้ จะเห็นธาตุขันธ์หรือสภาวะธรรมมันเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-และดับไปตลอดสาย ทางปริยัติเรียกว่า อุทยัพพยญาณ เป็นญาณที่ ๔ ของปัญญา ๑๖ ขั้น (โสฬสญาณ)

และเมื่อเจริญสติปัญาจนพัฒนาขึ้นแล้วจะเห็นแต่การดับ(ตาย)ฝ่ายเดียว

จิตที่มีปัญญาจะเห็นสภาวะธรรมเป็นปัจจุบัน
ปัญญาว่องไวจนสัญญายังไม่ทันแปลหรือตีค่า ว่าสิ่งสิ่งนั้นคืออะไร
ปัญญาระลึกรู้โดยอัตโนมัติ


พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่าพระอานนท์ ระลึกได้น้อยมาก แค่ ๗ ครั้งใน ๑ วัน โดยปกติ

ธาตุขันธ์หรือสภาวะธรรมมันทำงานตลอดเวลา . ทั้งหลับและตื่น
ตอนหลับ ร่างกายหลับ แต่จิตทำงานด้วยการฝัน เรียกว่าฝันกลางคืน พอตอนตื่นจิตก็ได้แต่คิดตลอดเวลา เรียกว่า ฝันกลางวัน

...ดังนั้นเมื่อเจริญสติปัญญาจนพัฒนาเห็นธาตุขันธ์หรือสภาวะธรรมมันทำงาน ดับ ดับ ดับ...นั้นแหระคือความตายที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ ตถาคตระลึกถึงความตาย(ความดับ)ทุกลมหายใจเข้าออก

หายใจออกก็ดับ(ตาย) หายใจเข้าก็ดับ(ตาย)
ธาตุขันธ์หรือสภาวะธรรมมันดับ(ตาย) ไม่ใช่ร่างกายตาย

 

<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/Cnfj6QCGLyA?&autoplay=&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/iwbmEGYBKkE?&autoplay=1&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

เครดิตภาพจาก http://www.thaihealth.or.th/

 

ชีวิตมีจำกัด อย่าเสียเวลา เกลียดใคร

<iframe width="640" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/4eFhBzAxwEQ?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

เถียงแล้วชนะได้อะไร
ด่าแล้วสะใจเหลืออะไร
ให้ร้ายเขาแล้วได้อะไร
ดูถูกเขาแล้วเหลืออะไร
เพราะเก่งกว่านี้ พึ่งเผาไปเมื่อวาน

 

..ชีวิตคนเรา ต่างวางแผนในอนาคตกันไว้มากมาย

เรื่องทั้งหลายที่ต้องทุกข์ทนกัน ก็มาจากการคิดล่วงหน้าไปในอนาคตไม่ใช่น้อย




......แต่สิ่งที่จะทำให้ตนจากโลกนี้ไปได้อย่างสุขใจ กลับเป็นสิ่งดีๆที่ได้ทำไว้แก่ตน แก่ชีวิตอื่น และ ความคิดดีๆที่มีในใจเสมอ...

 

“ความฝันนั้นแสนยาวไกล…แต่ชีวิตของคนเรานั้นแสนสั้น…”

“ความฝันนั้นแสนยาวไกล…แต่ชีวิตของคนเรานั้นแสนสั้น…”

 

".....เมื่อใด ความคิดที่จะครอบครองอย่างมั่นคงถาวร เกิดขึ้น

ความทุกข์ก็เกิดขึ้นทันที....."



...ความสุขที่ทุกข์น้อย ในโลก คือ ทำให้ดีที่สุดแล้วปล่อยวางได้ ในยามที่ต้องสัมผัส สัมพันธ์..

 

เครือข่ายพุทธิกา : เพื่อพระพุทธศาสนาและสังคม


"ความตายอาจไม่ใช่ภัยคุกคาม 
แต่คือมิตรที่มาเตือนเราด้วยความปรารถนาดี
คือครูที่เคี่ยวเข็ญเราให้ใช้ทุกวินาทีของชีวิตอย่างมีคุณค่า 
ช่วยให้เราเข้าถึงจุดมุ่งหมายของชีวิต 
ที่แต่ละคนอาจจะลืมไป"

 

หลังบานประตูสู่อีกหนึ่งอาณาจักร
โบราณว่า ส่งกันพันลี้ก็ต้องจาก
ธรรมดาความพลัดพรากในวิถี
อาจหลงเหลือเพียงคุณงามความดี
ช่วยตอกย้ำและฉุดชี้หนทางเทียว
ด้วยความรักที่แท้ที่มีอยู่
ได้พอช่วยชุบชูทั้งเกาะเกี่ยว
หลอมรวมหนทางเป็นหนึ่งเดียว
จะขับเคี่ยวชีวิตข้นก่อนจากไป
มือหนึ่งยื่นให้เชื่อมไมตรี
แทนโอบเอื้ออารีย์อันยิ่งใหญ่
ต่อสายสัมพันธ์อันโยงใย
สัมผัสอุ่นหัวใจระหว่างเรา
ฉันอยากจะจากไปตามความเป็นจริง
ไม่ตกแต่งบางสิ่งด้วยหม่นเศร้า
หากเธอยังมีรอยยิ้มพอพริ้มเพรา
เพียงน้อยนิดหรือบางเบาก็เพียงพอ
เบื้องหน้านั้นมีอีกหนึ่งอาณาจักร
หากเราต่างตระหนัก เพื่อสานต่อ
เดินทางด้วยความเข้าใจไม่ทดท้อ
ก้าวย่างหยั่งไม่รั้งรอเมื่อพอเห็นทาง
อย่าเหนี่ยวรั้งฉันไว้ด้วยรักของเธอ
กับภาพในพร่ำเพ้ออันเลือนร้าง
หากจะมีบางเรื่องเล่าที่ซีดจาง
ขอปลอบโยนความอ้างว้างระหว่างอำลา
เท่าที่รับรู้เท่านี้ก็พอแล้ว
ตั้งมั่นไว้แน่แน่วในปรารถนา
ก้าวสู่ประตูหนึ่งเผชิญด้วยปัญญา
เท่าบ่มเพาะผ่านมาเท่าที่มี
โบราณว่า ส่งกันพันลี้ก็ต้องจาก
จะเรียบง่ายหรือยากนับจากนี้
ทางหนึ่งทางหนึ่งวิญญาณปรารถนาดี
ทุกก้าวธรรมกำหนดชี้เป็นทางเทียว


นาโก๊ะลี
.........
จาก อาทิตย์อัสดง เล่มที่ 24 เมษายน-มิถุนายน 2558
คอลัมน์ ในความรื่นรมย์
ภาพ: http://www.vocationnetwork.org/…/arti…/p010_2007_890x395.jpg




https://www.facebook.com/peacefuldeath2011?fref=nf

 

.............................

 

การให้ที่ยิ่งใหญ่ ความตาย และอาจารย์ใหญ่




รายละเอียด อาจารย์ใหญ่ ชีวิตหลังความตายในห้องเรียนแพทย์

 

<iframe width="640" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/KPKjXmNQ-DU?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>


<iframe width="1" height="1" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/iwbmEGYBKkE?&autoplay=1&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

<iframe width="640" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/2tMQEZImpF4?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>



ถ้าคุณเรียนจบ ‘ปริญญาตรี’
แล้วสมองของคุณเกิดพังกระทันหัน
จนต้องกลับไปตั้งต้นเรียนใหม่ที่โรงเรียนอ­นุบาล

คุณจะ ‘ท้อ’ หรือ คุณจะ ‘ทำ’
เพื่อให้ได้กลับมาเรียน ‘ปริญญาโท’

อ่านบทความฉบับเต็มของชมพู่ ภูธิชา ได้ที่
ชมพู่: อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด | โครงการเผชิญความตายอ

 

มีอำนาจ แล้วระเริง เหลิง....ลืมสติ

จิตมีอคติ ชี้ดีชั่ว มัวเมาหลง

ผยองกล้า ท้าทายกรรม ที่เที่ยงตรง

เพียงความตาย คงไม่สม กับผลกรรม





สรวมหน้ากาก แห่งธรรมะ คละดี-ชั่ว

ด้วยเมามัว ในสักกา- ยะทิฐิ

ยามวิบาก ย้อนมา ด้วยฤทธิ

ผลกรรมผลิ เป็นวิบากกล้า ล้าจะทน

อิทธิฤทธิ์ หรือ่จะสู้ บุญฤทธิ์

บุญฤทธิ์ ก็เกินกล้า ท้ากรรมใหญ่

ก่อนจะตาย ไม่อโหสิ ก็ต้องชดใช้

ทำอะไร ก็ควรกรอง ตรองก่อนจะทำ

 

<iframe width="640" height="480" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/AJaZJSMf7KE?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>