เรื่องหลวงปู่ผาง

คราวหนึ่งหลวงปู่ได้พักปักกลดอยู่ที่ป่าดงเสือโคร่งลายพาดกลอน ในคืนนั้นหลังจากที่ท่านได้สวดมนต์แล้วก็ออกไปนั่งสมาธิภาวนาธรรมให้แก่สัตว์โลก ในขณะนั้นมีเสือโคร่งลายพาดกลอนตัวหนึ่ง ยืนมองดูท่านอยู่แต่ก็มิได้แสดงอาการดุร้ายแต่อย่างใด...ครั้นพอหลวงปู่ออกจากภาวนาก็มาเดินจงกรม...ท่านเดินไป เดินมา อยู่อย่างนั้น...เสือตัวนั้นเกิดความสงสัย จึงค่อยๆคืบคลานเข้าไปดูใกล้ๆ ข้างๆทางที่หลวงปู่เดินจงกรม มันหมอบดูเฉย...หลวงปู่ก็มองเห็นมันอยู่ แต่ท่านมิได้สนใจแต่อย่างใด สายตาของท่านทอดต่ำ ไม่มองดูอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่เดินจงกรมอย่างเดียว...

...เสือโคร่งตัวนั้นมองดูหลวงปู่ด้วยความสนใจเป็นเวลานาน ด้วยความเมตตาของหลวงปู่ที่เห็นว่ามันมาดูด้วยลักษะเฝ้าท่านเช่นนี้ จึงพูดขึ้นพอได้ยินไปถึงเสือโคร่งว่า... “เจ้าเสือโคร่งเอ๋ย...เวลานี้เป็นเวลาค่ำคืนแล้วนะ และเป็นเวลาที่เจ้าต้องไปหาอาหารกินเยี่ยงสัตว์อื่น จะมานอนมองอยู่อย่างนี้ไม่หิวหรือ...ถ้าหิวก็ไปหากินเสียเถิด เราก็จะเดินจงกรมปฏิบัติธรรมของเราเยี่ยงนี้

ไม่หนีไปไหน...”
เหมือนปาฏิหาริย์ พอท่านพูดจบคำลงเสือโคร่งตัวนั้นเข้าใจในคำพูดของท่านกระโดดหายไป เสียง...โฮก...โครมคราม คล้ายดังกับดีใจที่ได้รับอนุญาตจากหลวงปู่....
เรื่องจริงที่นำมาเล่านี้เป็นตำนานของวัดดูนที่หากท่านได้มีโอกาสไปกราบย้อนรอยตำนานจะเห็นบรรดารูปปั้นของสัตว์ในตำนานของพระอริยสงฆ์ผู้ทรงอภิญญาและเปี่ยมด้วยเมตตาปาฏิหาริย์...หลวงปู่ผาง จิตฺตคุตฺโต แห่งเทือกเขาภูผาแดง อยู่ตามพุทธสถานศักดิ์สิทธิ์ต่างๆภายในพื้นที่ 480 ไร่ของ
วัดดูน........