เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

อรุณสวัสดิ์ ครับ
เช้านี้
ฝนตกตั้งแต่ รุ่งอรุณ

ขอให้ทุกท่าน
สุข เย็น แบบ น้ำฝน ครับ

 

ตั้งแต่โดนแมวยัดเยียดและอุปการะบ้านมุเป็นเจ้านายแบบงงๆ จากเดิมเป็นแมวจร เลยใส่ปลอกคอ หาหมอ แล้วอยู่ๆ โรคแมวงอกก็มาฮา สุดท้ายรัฐมนตรีประจำบ้านหัวใจละลาย โอ๋แมวสุดๆค่ะ

วันนี้วันเสาร์ขอกราบสวัสดีคุณลุง wanwi กับสมาชิกแฟนคลับทุกท่าน เรื่องพระเครื่อง ตัวเองก็ไม่ได้ศึกษามากนัก อาศัยอ่านเก็บเป็นความรู้บ้าง หรืออยากเห็นพระเครื่องโบราณว่าสมัยก่อนมวลสารต่างๆนั้นหายาก การทำพระจึงเป็นเรื่องของพุทธศิลป์ ความสามารถของพระผู้ปลุกเสก การแกะขึ้นรูปพิมพ์ ความรู้สมัยก่อนแบบนี้มุต้องอาศัยสอบถามเอานี่แหละค่ะ หรือฟังเรื่องราว แต่ไม่ได้เป็นนักสะสมพระเครื่อง มุห้อยพระเพืยงระลึกถึงพุทธคุณ ผู้มอบให้แล้วก็ครูบาอาจารย์

มีเพื่อนรายหนึ่งตกใจเมื่อพบว่าพระผงที่คุณแม่เก็บไว้มีรอยแหว่งโดนแทะ เลยถามว่ามวลสารทำพระเครื่องคืออะไร มุชอบพระผงมากกว่าฟังแล้วสะดุ้ง เพื่อนถามว่าทำไมของมุไม่มีปัญหา เลี่ยมไว้ก่อนกับใส่ที่เก็บมิดชิดค่ะ

มีพระอีกรายการที่มุอยากเห็น รู้ว่าเป็นพระโบราณ ทำจากน้ำอ้อยเคี่ยวสีดำ แต่จำไม่ได้แล้วว่าที่ไหน น่าจะแถบจังหวัดอยุธยามั้งคะ เคยอ่านเจอสมัยเด็กๆ แต่เป็นสีออกน้ำตาลดำๆ ทุกวันนี้ก็ไม่ทราบว่าพระองค์นี้คือพระอะไรค่ะ

 

สวัสดีน้องปรายข้ามวัน
เป็นเสาร์สุขสันต์ไปแล้ว

 

น้องบาสฯอยู่ชมรมคนรักแมวด้วย
เจ้าเหมียวเป็นสัตว์ที่คนเลี้ยงแล้วรัก
เพราะความหยิ่ง เชิด ทรนง แต่น่ารัก
บทมาเคล้าเคลียก็สุดฤทธิ์ สุดเดช
บทผยองเอาแต่ใจตน ตูก็ไม่สนใคร
มันจึงถูกเปรียบไว้กับคนเลี้ยงหมาว่า....

คนชอบหมาเป็น"เผด็จการ"(หมาชอบให้เจ้าของบงการ)
คนชอบแมวเป็น"ประชาธิปไตย"...(แมวเกลียดการสั่ง)
ดูๆไปก็น่าจะจริงแฮะ!

 

ดีครับ-น้องสุทินมีโอกาสก็เก็บไว้สักองค์สององค์
พระดี-พิธีเยี่ยม ราคาพอจับต้องมีไว้ไม่เสียหลาย
ของมากจริงแต่หายไปจากตลาดเกือบหมดแล้ว

 

ทักน่ารักจากน้องมากิ
เขียนให้เพลินนิดนึงว่า

องุ่นลอย............ห้อยระย้า
ละลานตา...........น่าเด็ดฉวย
เขียวแดงส้ม.......บ่มเพาะย้วย
อุ้มหนูด้วย..........ช่วยเก็บที

สุขสันต์อัศจรรย์เสาร์ครับ

 

สวัสวดียามสายคุณอาและทุกท่านครับ เมื่อวานมีงานบรวงสรวงเจ้าพ่อขุนตาล นำภาพบางส่วนมาฝากครับ ท่านรองผู้ว่าราชการจังหวัดลำปางให้เกียรติเป็นประธานในพิธี

 

ฮ่า หนูมุอยู่ชมรมคนไม่เกลียดแมวเช่นกัน
บอกแล้ว อย่าได้เผลอข้องแวะกะมันเชียว
เดี๋ยว เดียวร้องเรียกเหมียวๆก็มา ก็หลง

เรื่องพระเครื่องศึกษาไว้ไม่เสียหายอันใด
ปัจจุบันเซียนพระผู้หญิงมีมาก เก่งไม่แพ้ชาย
บางคนเริ่มจากเฝ้าร้านพระ นั่งมากเข้าหัดส่องบ้าง
ลูกสาวช่วยที่ร้าน เห็นได้เงินดี ทำเงินง่าย ก็ศึกษา
สมองเด็กรุ่นใหม่หลายคน เก่ง-พัฒนาไว-จำแม่น
กลายเป็นเซียนสาว ฝีมือกับสายตา ใช่ขี้ไก่

พระทำจากน้ำอ้อย ถ้าถ่ายรูปลงให้ชมก็ดี
เผื่อมีคนทราบจะได้ช่วยบอกว่าพระอะไร

อ้อ พระที่ถูกแมงแทะ เขาเรียก"แมงกินพระ"
เจ้าพวกนี้จะเป็นตัวใสแหน๋ว ชอบแทะพระผง
แทะทีละนิด เผลอ2-3ปี บางทีแหว่งไปครึ่งองค์
ชอบซ่อนตัวในเนื้อพระ หาตัวยาก เวลายกส่อง
ระวังมันเข้าจมูก มีเซียนใหญ่ท่าพระจันทร์รายนึง
ปวดหัวไม่หาย สุดท้ายหมอเอ็กซเรย์พบ เจ้าตัวนี้
เข้าไปทำรังที่สมอง เพราะหลุดเข้าจมูก
คืบคลานไปถึงสมอง มีอุณหภูมิพอเหมาะ
เพาะบ่มตัว ออกลูก-หลานเต็มหัว เฮ้อ ฟังแล้ว
สยองน่าเหลือเชื่อ แต่เชื่อเถอะว่า...เรื่องจริง!

 

ขอบคุณน้องเมษเปิดตำราพระวัดรังษีให้ชม
วันนี้ มีภาพวิวตามมาอีก-เขียนรวมไว้ทีเดียว

น้ำลดรา............เกินวาศอก
น้องรีบบอก.......ชวนพี่เที่ยว
ไต่โขดหิน........จับปูเปี้ยว
หนุกจริงเชียว.....เที่ยว"หัวหิน"!

 

นั่งจิ้มตอบน้องชาติ ฟ้ายังครืนครันรอบตัว
วันนี้ท่าทางชุ่มเย็นตลอดแน่ แม่บ้านบ่นพึม
ผ้าไม่แห้ง-ฮ่า

 

คนแดนไกล เล่นคลื่นมีชีวิตชีวา
ตอบให้ครึกครื้นสักหน่อยว่า...

คลื่นครางครวญ......ม้วนเพรียกหา
เกลียวน้ำพา...........ล่องสวรรค์
โลกสีคราม.............งามครบครัน
โอ!คิมหันต์.............หรรษาเยือน

ภาพล่างนี่ก็น่าสนใจ...
อาก๋งกู๋ จอมเทพอัจฉริยะแห่งยุค
ปวงข้าน้อยขอคารวะหนึ่งจอก-ฮ่า

 

น้องมากิว่าด้วยเรื่องเหมียวแสนรักมาเป็นชุด
เป็นผู้อ่านอย่างเดียวก็สุขใจ ไม่ต้องตอบอันใด

 

ตอบคุณไฟนอลช้าไปหนึ่งวัน
ขอเป็นวันเสาร์แฟมิลี่ละกัน

 

น้องบาสมีเรื่องแมวเหลืออีกสองโพสท์
เจ้าเหมียวสีสำลีน่ารักมาก
ขนาดขาเสียหลังโก่งใจยังสู้
เป็นคติเล็กๆสอนใจคนได้ดีจริง
ขอบคุณน้องมากๆด้วยเช่นกัน
ขอให้มีความสุขทุกประการ

 

ภาพชุดน้องฤทธิ
สะกิดใจให้สะกิดนิ้ว
ต้องจิ้มคารวะท่านให้ว่า...

หยัดตระหง่าน.......คุ้มครองย่าน
บ้านคนดี.............ศรีท่านขุน
แหล่งรวมคน........ร่วมงานบุญ
เทิดพระคุณ..........พ่อขุนตาล!

จบโพสท์น้องฤทธิ แล้วท่อง"ตะนาวฯ"
กลางสายฝนห่าใหญ่ที่กำลังถล่มกรุง
มุ่งสู่เทพนิยายในสายหมอก รอจิ้มครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ภาพตรงหน้าแสนงามยิ่งกว่านางไม้ เทวีในวรรณคดี...ผมอดใจไม่ไหว เอื้อมมือสัมผัสร่างเปลือย กลางสายหมอก...!
_____________________________________________

"เควี้ยว...ควั่บ" ตามด้วย..."ฟ่อ...ฟ่อด"!!!

ดั่งพญามัจจุราชหั่นสะบั้นทำลาย สลายฝันหวานกลางทะเลหมอก

เสียงคุณชาติร้อง"โอ๊ะ...น้องพราน" ผสมกับหวีดกรีดลั่นจากแม่เสือสาว...ผมถลันพรวดฝ่าสายหมอกขาวเข้าไป ตะโกนลั่น...

"หมอบลงในน้ำ อยู่นิ่งๆ อย่าวิ่ง"

ไฟฉายในมือส่องฝ่าม่านขาวในระยะไม่เกิน 2-3ก้าว ประกายตาสีเหลืองเรืองออกแดงคู่หนึ่ง สวนกลับมากลางแสงไฟ เห็นสีน้ำตาลที่ลำตัวยามมันพลิกหัวแว่บ

ผมยกปืนแต่ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวลูกหลงซัดคู่หมั้นชาวกรุง ละล้าละลังสุดขีด...!?

งูเห่าแน่นอน เสียงขู่ฟ่อดมันดังฟังชัด ไม่รู้ใหญ่ขนาดไหน?

ในม่านทะเลหมอก ไร้การมองเห็นและทิศทาง สัตว์ป่าพลิกกลับเป็นฝ่ายมีเปรียบมนุษย์ถืออาวุธสังหาร

มันมีลิ้นเรดาร์จับความร้อนได้...ผมภาวนาให้คุณนง-คุณชาติหมอบแช่ในน้ำ ความเย็นสะกดไอร้อนในตัวไม่ให้กระจายเป็นเป้า

กัดฟันเสี่ยงตาย ตะโกนสุดเสียงสังข์ สุดคอหอย กระทืบเท้าซ้ำอีกด้วยสัญชาติญาณบ้าบิ่น...

"เฮ้ย...ทางนี้โว้ย"...กระทืบเท้าตั่บ ตั่บ สองที ทิ้งตัวนอนหงายไฟฉายชูส่องสว่าง ปืนชู หากเป็นงูเห่าตัวใหญ่ มันต้องชูตัวฉก คงนึกไม่ถึงว่าเป้าสูงหายไป ตัวดันราบติดพื้นเท่ามัน...

ผมคิดกลยุทธมั่วๆนี้ขึ้นในนาทีวิกฤติ ไม่รู้สมองสั่งการออกไปได้อย่างไร...หนีไม่ออก ประจันหน้าไม่ได้!?

เงาดำเผ่นโผนเข้ามาคร่อมไปบนตัว แผนได้ผล มันฉกหรืองับอากาศในสายหมอก กลิ่นคาวคลุ้งเหม็นร้ายกาจมีขาตะกุยลงบนเสื้อจิกถูกเนื้อเล็กน้อย ผมจิ้มไอ้ห้านัดเข้าเนื้อหนังหยุ่นๆเหนี่ยวไกไม่ยั้ง ...

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!...3นัดซ้อน!!!

ลำกล้องปืนร้อนฉ่าแนบเกือบติดหน้า รูหูแทบแตกกับอานุภาพกระสุนยามใกล้รุ่งอรุณ ในสายหมอก มีแต่กลิ่นเลือดคาวกระฉูด กระเซ็นเลอะบนตัว บางส่วนถูกหน้า เนื้อหนังสัตว์ไม่รู้ประเภท กระจุยระเบิดด้วยคมกระสุน

ร่างใหญ่โดนผลักกระแทกออกไปจากตัว ผมเอาเท้ายันตามเหมือนสลัดทิ้งอีกทีด้วยความขยะแขยง ขนลุกขนพองทั่วร่าง เป็นการฆ่าที่เอาชีวิตเข้าแลกยิ่งกว่าตาต่อตา ฟันต่อฟัน ไม่มีวันประสบพบเจอแบบนี้อีกแล้ว

มันหล่นเสียงตุ๊บไม่ไกล ขู่ฟ่อดหนสุดท้ายก่อนเงียบ...ผมนอนนิ่งอีกอึดใจ

"นายทหาร วู้ วู้... พี่ พี่อยู่ตรงไหน..ผมมาแล้ว" สองเสียงประสานแทบฟังไม่ได้ศัพท์

บักสมกับลุงพรานไม่ทะเล่อทะล่าเข้ามาใกล้ แต่ใช้เสียงนำทาง ผมนิ่งเงียบอีกพัก ค่อยขานตอบมั่นใจว่า นาทีมรณะผันผ่านร่าง

"ตรงนี้ ริมน้ำ อย่าเดินลงมา ทุกอย่างเรียบร้อย...ถอยกลับไป"

ลุกขึ้นตะโกนบอกสองหนุ่ม-สาว..."คุณนง คุณชาติ ขึ้นจากน้ำได้แล้ว"

เงียบชั่วขณะทำใจหายวาบไม่อยู่กับเนื้อตัว แต่ก็โล่ง กับการขานถัดมา...

"โอเค น้องพราน เราปลอดภัย"

"แต่งตัวครับ รอผมตรงนั้น อย่าเพิ่งเคลื่อนไหว"

ผมขยับตัวเข้าไปริมน้ำช้าๆ บอกคุณชาติส่งเสียงไว้ หนุ่มนักเรียนนอกผิวปากให้จังหวะ ผมร้องส่งไม้เท้ามา เราเดินกลับแค้มป์ชั่วคราวด้วยวิธีเหมือนขามา

ยังไม่มีใครสันนิษฐานได้ว่า ที่ผมยิงเป็นตัวอะไร? ผมเล่าที่กองไฟพอมองหน้าเห็นเลือนราง ทุกคนได้แต่ขบคิด โดยเฉพาะลุงพรานเฒ่า หากตะแกไม่รู้ ก็คงไม่มีใครในคณะมีปัญญาเดา

"นายทหารว่ามันขู่เหมือนงูเห่า แต่มีตีน มีเล็บ"

"หางหวดเหมือนแส้ด้วย"...คุณชาติเล่าเสริม เพราะโดนเป็นคนแรก รอยไหม้ยังอยู่ที่ขา ดีที่มันไม่ฉกใส่ เพราะตกใจกับสัตว์มนุษย์...มันคงไม่คิดทำร้าย เพียงแต่ทุกฝ่าย ล้วนหลงในทะเลหมอกมหากาฬ

ผมขานว่า"ใช่"...นั่งสนทนายามนี้ ต้องส่งเสียงอย่างเดียว ขืนใช้การพยักเพยิดจับอาการกันไม่ถูก

"เอ...ชักยังไง น่าเป็นพวกเหี้ย หรือตะกวด"...ลุงพรานเพียรเค้นสมองที่อ่อนล้าตามวัย แล้วก็ร้อง...

"ใช่แล้ว...เจ้าตัวเหี้ย...เห่าช้าง"!!!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

เห่าช้าง...ลุงพรานสาธยายด้วยวิชาพรานอันช่ำชอง เป็นสัตว์เลื้อยคลานตระกูลเหี้ยหายากที่สุด มันชอบขู่ฟ่อเหมือนงูเห่า ชาวป่าจึงขนานนามให้เป็นที่จดจำง่าย..

มันจะมีพิษเหมือนงูเห่าหรือไม่?...ในพ.ศ.นั้นไม่มีใครเคยจับมันมาวิจัย ความรู้เฟื่อง เรื่องสัตว์ป่าในตำรายังอ่อนด้อยนัก

คนป่า นักเดินป่า อาศัยแต่ประสบการณ์คนรุ่นเก่า และสังเกตบอกเล่าต่อกันมา ตำราว่าด้วยสัตว์ป่าจริงๆ มีตีพิมพ์ในต่างประเทศได้รับการแปลน้อยเล่ม ส่วนใหญ่ไกลเกินคนธรรมดาเข้าถึง

"แต่ลุงเคยเห็น คนถูกเห่าช้างกัด เป็นบาดทะยักตาย"...ลุงเฒ่าเล่าเสริมหน้าตาเฉย

"งั้น...น้ำลายมันต้องเป็นพิษ มีเชื้อโรคเยอะ"...คุณนงในฐานะกึ่งๆนักเรียนแพทย์ มีความรู้พิษวิทยาสูง เติมความเห็น

ผมฟังทั้งสองพูดแล้วขนลุกอีกหน รีบสำรวจเนื้อตัว มีตรงไหนที่โดนน้ำลายมันหยดใส่ อีตอนร่างมันคร่อมอยู่บนตัว?

เห็นแต่รอยเปื้อนด่างดวงเหนียวแบบเลือด ค่อยโล่ง ไว้ล้างอีกทีก็หาย บนท้องน้อยกับหน้าอกที่ถูกเล็บจิกก็เป็นรอยยางบอน คมเล็บแข็งแกร่งจิกไม่เข้าเนื้อ เสื้อเดินป่าหนากันไว้

อีกทีก็องค์ปู่ เมตตาให้เนื้อหนังอยู่คงชั่วคราว!

เรานั่งสนทนากันกลางสายหมอกห้อมล้อม ไม่รู้จะทำเยี่ยงไร ได้ความรู้จากลุงเพิ่มอีกนิดว่า ปกติ"เห่าช้าง"เป็น เหี้ยพันธุ์หายากมาก มันอยู่กลางป่าลึก ไม่ค่อยมีใครพบเห็น ตัวอาจโตน้องๆจระเข้ ไม่รู้กินคนหรือไม่ แต่กินสัตว์เล็ก สัตว์น้อย เป็นอาหารเหมือนสัตว์เลื้อยคลานเลือดเย็นทั่วไป

ธรรมชาติแปรปรวนทำทุกอย่างผิดแผน โอกาสเห็นยอดภูนมโต ยามพระอาทิตย์ขึ้นก็หมดหวัง

คนลิขิตมิสู้ฟ้ากำหนด...ธรรมชาติวิปริตผิดเพี้ยนคือของขวัญจากฟากฟ้าเหมือนกับสิ่งดีๆที่ท่านประทาน...เราจะถือโทษโกรธชะตาด่าว่าฟ้าอย่างไรกัน ได้แต่นั่งจับเจ่ารอบกองไฟ...

บักสมไม่อยู่เฉย งัดอาหารจากใบตองที่เก็บไว้ นำออกมาอุ่นแจกจ่ายเป็นมื้อเช้า อาหารมื้อนี้ยังมีรสชาติ...เห็ดเผากับเนื้อหมูย่างร้อนๆ ตามด้วยน้ำโสมอุ่นท้อง กินกันแบบไม่ต้องมองหน้าค่าตากันมาก เป็นอีกหนึ่งมื้อพิศดาร กลางม่านทะเลหมอกห่มคลุม

"เอาไงต่อดีลุง?"

ผมถามหลังมื้อเช้าง่ายๆจบ...ต้องพึ่งผู้ชำนาญไพร ลุงต้องเคยผจญหมอกเยี่ยงนี้มาบ้าง

"ต้องรอ...ไปต่อไม่รอดแน่"...ลุงให้คำตอบในสิ่งที่ผู้ร่วมชะตากรรมทุกคนไม่อยากได้ยิน

"เสียเวลาอีกวันแหงๆ"...คุณชาติรำพึงเสียงดัง ผมเชื่อว่าความคิดทุกคนล้วนพุ่งปราดไปภูนมโต

เกินเวลาที่คุณชาติรับปากคุณเทพในการล่องป่า ตามหาคู่หมั้นกับผมสองวันแล้ว...

"ไม่รู้บ่อน้ำมัน มีกี่มะน้อย...เดินไปอันตราย"!

ครานี้ ความเห็นลุงพราน ทำทุกคนตาสว่างกลางทะเลสีขาวขุ่น!!!

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
หลับตาสู้
ปฎิกิริยาล้วนๆ
ดุเดือด
ท่ามกลางสายหมอก
ควันกลิ่นดินปืน
ยังติดจมูกคละคุ้ง