เรื่องเล่า ประสบการณ์ลี้ลับ ( โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพสื่อ )

... เราเดินทางต่อไปยัง อ.เด่นชัย จ.แพร่ .. เพื่อไปเจอกับเพื่อนคนหนึ่งที่เคยคุยกันมานานพอสมควรแต่ยังไม่เคยเจอตัวจริงพอมีเวลาก็เลยแวะเยี่ยมเขาสะหน่อยกับน้อง ๆ .. พวกเราก็เดินทางไปต่อที่ อ.หนองม่วงไข่ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเขา พวกเราสามคนไม่มีใครเคยมาที่นี้ขับรถเดา ๆ ไปรู้แค่อยู่บ้านน้ำรัด ม.2 .. ซึ่งเราก็ขับไปเรื่อย ๆ จนข้ามสะพานแม่น้ำยมเราเลยไปถามว่ารู้จักบ้านคนนี้ไหม๊ที่ประสบอุบัติเหตุตาย .. ไม่มีใครบอกพวกเราได้นอกจากว่าที่นี้คือ ม.4 ถ้าจะไป ม.2 ต้องเลี้ยวขวาแยกหน้า ... พวกเราขับรถไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าบ้านหลังไหน รู้แค่ว่าแม่เขาสร้างบ้านหลังใหม่เสร็จหลังจากที่เขาเสียไปแล้ว มีบ้านญาติอยู่ล้อมรอบ มีร้านขายของญาติอยู่ข้างบ้าน และ ฝั่งตรงข้ามแค่นั้น ... แต่เราเคยฝันถึงบ้านเขาที่นี้ตอนที่เขาตายใหม่ ๆ ( จะเล่าความฝันอีกทีนะคะ ) พวกเราขับรถมาเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมายเพราะบ้านมันคล้าย ๆ กันไปหมด ... จนเรามาเจอบ้านหลังหนึ่งตรงขวามือเรากำลังจะจอดรถลงไปถามเขาว่าใช่บ้านคนรักเราไหม๊ ... " ไม่ต้องลงไปขับต่อไปไม่ใช่ที่นี้อีกนิดหนึ่งแล้วจะเจอ " เพลงจับมือเราบีบแล้วพูดขึ้นมามองตรง .. เราก็ขับต่อไปแบบงง .. ใจก็คิดว่า " พาเขาไปให้เจอนะ ถ้าเธออยู่ด้วยจริง ๆ " " ม๊าจอดตรงนี้แหละ เลี้ยวเข้าไปบ้านหลังนี้เลย ไปถามยายคนนั้นดู " เราตกใจมากกับภาพที่เห็นเพราะมันเหมือนในฝันที่เราเคยฝันเลย ทั้งบ้านญาติที่ขายของ บ้านใกล้กัน ..

... เราลงรถไปถามยายคนหนึ่งที่อยู่บ้านติดกัน เป็นยายตัวผอมร่างเล็กผมสั้นเสมอหู " ขอโทษนะคะนี้ใช่บ้าน ... ใช่ไหม๊คะ " เราชี้ไปที่บ้านหลังติดกันที่สร้างใหม่ " ใช่ พวกเธอเป็นใครเป็นเพื่อนเขาเหรอ " " ใช่คะหนูเป็นเพื่อนเขา " เราดีใจมากในที่สุดเราก้มาถึงจนได้ ... เขาพาเรามาเจอบ้านเขาแล้วจริง ๆ เพลงลงรถตามเรามาแต่น่าแปลกที่เธอเดินเข้ามาในบริเวณบ้านใหม่ไม่ได้ เพลงยืนร้องไห้เรียกเราให้พาเธอเข้ามาในเขตบ้านใหม่ เราก็บอกว่า " ก็เดินเข้ามาสิจะยืนตากแดดทำไมเดินมา " .. เราตะโกนบอก " เข้าไปไม่ได้ มาพาไปหน่อย " เราเลยต้องเดินไปเพื่อจับมือให้เพลงเดินเข้ามานั้งตรงบันไดบ้านคนรักของเราดูเพลงดีใจมากร้องไห้ใหญ่เลย ... เราก็นั้งคุยกับยายคนนั้นรมาทราบภายหลังว่าเป็นญาติของคนรักเรานั้นเอง เรานั้งคุยกันนานมากยังไม่มีใครกลับมาบ้านเลยทั้งพ่อ และ แม่คนรักของเรา พ่อไปสวน แม่ไปทำงานแม่บ้านยังไม่กลับมาจากในตัวเมือง .. เราเลยได้เบอร์โทรของหลานชายของคนรักมาแทนเราก็โทรคุยกันเขาไปประชุมที่กรุงเทพฯ เขาอยากเจอเรามากอยากรู้ว่าพี่เขาเป็นยังไงสบายดีไหม๊ .. เราได้เบอร์โทรของแม่เขามาเพื่อว่าจะโทรนัดเจอกัน เพราะเพลงบอกว่าคนรักของเราเขามีบางอย่างที่อยากทำที่เขายังไม่ได้ทำก่อนตาย ... เขาอยากกอดแม่ อยากบอกรักแม่ อยากกราบเท้าพ่อ อยากขอโทษ อยากเห็นบ้านใหม่ .. แค่อยากรู้ว่าทำไม ... ไม่ยอมให้เขาเข้าบ้าน .

..... เราสังสัยว่าเพลงรู้ได้ยังไง .. เพลงไม่รู้จักคนรักเราสักหน่อยเคยได้ยินแค่ชื่อเท่านั้นเอง


.... แล้วเราก็เดินทางกลับเพื่อหาโรงแรมที่พัก

 

..... พวกเราได้เข้าพักที่โรงแรมแม่ยมพาเลสเราเข้าพักกัน 3 คนกับน้อง ๆ ที่เลือกที่นี้เพราะว่าที่อื่นพวกเราไม่สามารถเข้าพักได้เลย .. ทำไมนะเหรอ .. ให้ลองนึกสภาพที่ที่เราไม่เคยไปกันเลยเวลาสักสองสามทุ่มในแพร่จะเงียบ และ เปลี่ยว ๆ ยังไงไม่รู้ สองโรงแรมแรกที่พวกเรากะจะเข้าพักต้องผงะและถอยกับสภาพโรงแรม และ บรรยากาศเหมือนในหนังผีเลยทีเดียว เราเองนั้นพอทำใจนอนได้แต่เพลงสิกลับมีท่าทีเปลี่ยนไปเยอะมาก ... คือ พอเราจะเลี้ยวเข้าไปเพลงจะมีอาการหวาดกลัวเหมือนมองเห็นอะไรที่น่ากลัว " ม๊าอย่าเข้าไปได้ไหม๊ ไปที่อื่นเถอะนะ " เราก็ถามว่าทำไม " เขาไม่ให้เข้าไป ม๊าเห็นไหม๊ เขายืนอยู่ตรงนั้นไง " เพลงชี้ไปทางหน้าต่างบานหนึ่งของโรงแรมจิ้งหรีด .. สาบานเถอะเราไม่เห็นใครนอกจากความว่างเปล่าแม้แต่เงายังไม่มี .. ทั้งสองที่เพลงมีอาการแบบเดียวกัน ... จนมาได้ที่นี้นั้นเอง ... เราสามคนขนของขึ้นไปบนห้องโดยเพื่อนเราเขาขอไปเจอน้องเขาที่ผับฝั่งตรงข้ามก่อนให้เราตามไปทีหลัง ...

.... ดูทุกคนจะพอใจกับที่นี้มากเราอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปเที่ยวผับตรงข้ามโรงแรม .. เพราะเราเคยสัญญาณไว้กับคนรักเราว่า ถ้าเรามาแพร่เราจะพาเขามาเที่ยวที่ " อีร๊อต " เพราะเขาชอบที่แบบนี้มาก ... ก่อนออกจากห้องเราก็พูดขึ้นลอย ๆ ว่า " เขามาแล้วนะเรามาทำตามสัญญาแล้วนะ " แล้วก็พากันเดินไปที่ผับแห่งนั้น .... ก่อนเข้าไปเราลืมเรียกเขาเข้าไปด้วย .. พอเข้าไปข้างในคนมีเยอะแล้วเกือบไม่มีโต๊ะให้พวกเรา ... นานแล้วที่เราไม่ได้มาที่แบบนี้เราไม่เริ่มไม่ชินกับมันเอาเสียเลย ... ทุกคนมองพวกเราแปลก ๆ เราก็ไม่เข้าใจ .. หรือเพราะเรามาหลายคนสั่งแค่ เบียร์ขวดเล็ก 2 ขวด กับ น้ำอัดลม 2 ขวด เพราะมีแค่ เพลง ที่กินเราเดินออกไปข้างนอกเพื่อเรียกเขาให้เข้ามาเพราะไม่มีใครรับรู้ว่าเขาเข้ามาด้วย ... พอเราเดินเข้ามาเราก็ถามน้องว่า " คราวนี้ละ " " อืม " แล้วเราก็เอาหลอดเสียบในขวดเบียร์เรียกเขามากิน " มากินสินี้ไงของที่เธอชอบ เขาเอามาให้แล้วนะ " เพลงก็เล่นไปเราก็ยืนดูคนอื่นมีความสุขสนุกสนานพร้อมกับบอกตัวเองว่า " เราคงแก่ไปสำหรับที่แบบนี้ " แล้วเราก็จิ๊บเบียร์ที่ไหว้ " ผีคนรัก " ด้วยความคิดที่คิดว่ามันอาจทำให้เราสามารถสัมผัสเขาได้มากกว่านี้ไปอึกหนึ่ง .. แล้วเราอยู่ ๆ ก็ยื่นขวดนั้นให้เพลง " แกกล้ากินไหม๊ รู้ใช่ไหม๊หมายถึงอะไร " " ไม่กลัว รู้ว่าคืออะไร " แล้วมันก็ซัดจนหมดขวดรวดเดียว ... " จืดใช่ไหม๊ " " ใช่เบียร์จืดแล้ว " ล้วพวกเราก็ตัดสินใจกลับกันเพราะว่าสายตาผู้หญิงเกินสิบกว่าคนมองเราแปลก ๆ ไม่เป็นมิตรทั้งที่เราไม่รู้จักใครเลย ...

.... ลืมเล่าไปว่าความจริงเราได้ติดต่อเพื่อนของคนรักของเราก่อนจะมาแล้วให้เขาช่วยเป็นไกด์พาเราทัวร์ในแพร่ ..เขาก็รับปากนะ .. แต่พอเอาเข้าจริง ๆ เขากลับปิดโทรศัพท์หนีพวกเราไปเลย ... แต่เราเข้าใจคงเพราะความ " กลัว " เพราะเพื่อนคนนี้มักพูดเสมอว่า คนรักเรายังวนเวียนอยู่ยังไม่ไปไหน .. เพื่อนคนนี้เป็นคนที่สนิทกับเขามากเที่ยวไหนเที่ยวกันเฮไหนเฮนั้น ... และ เป็นคนเล่าความลับบางอย่างเกี่ยวกับพิธีกรรมที่คนรักของเราต้องรับผิดชอบเกี่ยวกับการสืบทอดประเพณีประจำตละกูล ... ที่เกี่ยวกับความเชื่อของชนเผ่าที่นับถือผี ... ไร้การติดต่อใด ๆ จากเพื่อนคนนี้ทุกทาง ..

... เราเดินทางมาส่งเพื่อนที่เด่นชัยด้วยกัน 2 คน กับ น้องเพลง .. พอเรากลับมาถึงโรงแรมก็เดินเข้าลิฟแบบปกติ .. พอเราเข้าลิฟมาแล้วก็กดชั้นที่พัก .. " ประตูลิฟไม่ปิด " คะเปิดอยู่อย่างนั้น กดปุ่มปิดลิฟ ... ยังค้างอยู่แบบนั้นเริ่มไม่ดีแล้วพวกเรามองหน้ากันเลิกลั่ก .. " ม๊าลองเรียกสิคะ " " ( ชื่อ ) เข้ามาสิ " แค่นั้นแหละคะลิฟปิดทันทีเลยคะ .. เรากับเพลงอยู่ในความเงียบไม่มีใครกล้าพูดอะไร ... พอลิฟเปิดเราก็เดินออกกันมาพร้อมเรียกชื่อเขาอีกครั้งรวมทั้งตอนเข้าห้องด้วย . ส้ม อาบน้ำเสร็จแล้วพวกเราเลยมานั้งคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

.... เราตื่นมาตอนเช้าเก็บของเพื่อจะไปทำบุญ 9 วัดให้คนรัก .. พอลงมา แม่คนรัก ท่านก็มาเจอพวกเราตามที่ได้โทรนัดกันไว้ ... เพลงเริ่มมีอาการแปลก ๆ อีกแล้วกลัว ๆ เหมือนเด็กน้อย เพลงให้เราพาเดินไปหาแม่คนรักที่ท่านมาหา เราก็พูดคุยกันตอนแรกปกติ แม่ถามเพลงว่าเป็นอะไรแค่นั้นแหละ .. เพลงปล่อยโฮขึ้นมาเลยแล้วก็เริ่มพุดภาษาเหนือรัวเป็นชุดทั้งที่เพลงเป็นคนเพชรบูรณ์ ... เรางงมากเพราะเพลงพูดเหนือได้แบบไม่ติดขัดเลยทีเดียว .. เราเองก้ฟังไม่ค่อยเข้าใจเพราะเขาโต้ตอบกันด้วย " คำเมืองแบบแพร่ " เราจึงได้แต่ฟัง แล้ว ปล่อยให้เพลงพุดออกมาให้หมดเพราะคิดว่าตอนนี้คนรักเราคงเข้าเพลงตอนนี้ เพลงกอดแม่ร้องไห้ขอโทษมากมาย แล้วแม่บอกว่าจะให้ญาติที่ลำปางทำพิธีอะไรสักอย่างให้เท่านั้นแหละเพลงรีบปฏิเสธทันทีบอกไม่เอาไม่ไป กลัว ๆ สักพักเราเลยเข้าไปคุยกับแม่เพราะเห็นว่าเพลงน่าจะเหนื่อยมากแล้ว .. เราบอกแม่ว่าเราเคยสัญญากับคนรักเราไว้หลายอย่าง และ เราเคยสัญญากันแล้วว่า เราจะมาหาแม่ของเขา .. ถ้าเมื่อไหร่ที่เราได้เจอแม่ของเขาเราจะขอแม่ของเขา .. เขาก็จะเป็นของเรา .. เราเอื้อมมือไปแตะแขนแม่ตอนพูด .. แม่ผงะไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ แล้วบอกว่า ไม่นะ อย่าเอาเขาไปเลย ... เราก้แค่ยิ้ม ๆ แล้วก็บอกแม่ไปตามที่เราเคยฝันเห็น .. แม่ตกใจว่าทำไมเรารู้รายละเอียดดีจัง เรายังถามแม่อีกว่าทำไมไม่ให้เขาเข้าบ้าน เขาเข้าบ้านไม่ได้อยู่ได้แค่บ้านหลังเก่าที่เป็นบ้านต้นตละกูล และ ตอนนี้เขาก็อยู่กับบรรพบุรุษที่ตายไปแล้วโดยเฉพาะยายของเขา ... แม่ยิ่งทำหน้าตกใจไปใหญ่ .. เราคิดว่าถ้าพุดมากไปแกจะหาว่าเราบ้าก็เป็นได้ .. เลยขอตัวแยกไปเพื่อไหว้พระ 9 วัดในแพร่ ..

 

... สำหรับการไปไหว้พระ 9 วัดในแพร่นั้นเราก็ได้เจอเรื่องประหลาดพอสมควรเหมือนกันนะ อย่าง เช่น วัดหลวง .. สำหรับวัดนี้พอมาถึงหน้าวัดพวกเรามองเข้าไปก็ร้องออกมาพร้อมกันเลยว่า อื้อหืออออ... ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะสภาพแวดล้อม หรือ เป็นเพราะภพภูมิที่อยู่บริเวณนั้น เพลงบอกว่าเขาออกมาต้อนรับหลายตนเลยที่นี้ .. เราควรจะดีใจไหม๊ ! .. บรรยาการที่มีสภาพอากาศชวนให้ขนหัวลุก วังเวง อึมครึม .. เพลงบอกว่าตรงที่มีเยอะที่สุดคือตรงเจดีย์สีขาวเก่า ๆ เป็นนักรบโบราณ ตอนแรกเขาไม่ยอมให้เพลงเข้าไป เพลงให้เราไปยืนพูดขอกับอากาศตรงทางเข้า โดยเพลงจะยืนเกาะแขนเราแล้วเดินตาม .. ความจริงเพลงมีอาการแบบนี้กับทุกวัดที่พวกเราเข้าไปไหว้ ตื่น ๆ กลัว หน้าซีดเหลือง ตัวเย็นเฉียบ เหงื่อแตก เหมือนเหนื่อยมาก ๆ และ เกาะแขนเราตลอดเวลาที่พาไปไหว้พระ .. เราก็ไม่อยากซักอะไรมากเพราะไม่อยากให้ส้มรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ ... การเดินเข้าไปไหว้พระในโบถ์ของวัดนี้ทำเราอึดอัดมาก ไม่มีใครเลยแถวนั้นน่าแปลกมาก " คนหายไปไสเบิด " ส้มเริ่มบ่นพวกเราก็เริ่มถ่ายรูปกันตามที่ต่าง ๆ ในวัดแบบนักท่องเที่ยวทั่วไปนี้แหละคะ แต่มีที่หนึ่งเหมือนเป็นบ้านของคนสมัยก่อนดุเหมือนของใช้ทุกอย่างจะเป็นของจริงเสียด้วย เรากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปเพื่อดูว่าข้างในมีอะไรบ้าง " อย่าเข้าไปนะเขาหวงของเขา " เพลงรีบห้ามเราไว้เพราะมันบอกว่าเขาทำหน้าตาดุใส่ไม่พอใจ เลยได้ถ่ายแค่ด้านหน้าเท่านั้น ... รูปที่ 3 นะคะ

 

... เราเดินต่อเข้าไปด้านในที่มีอุโบสถเพลงก็มาสะกิดเราว่า " ม๊า ๆ มีคนมาแอบดูเราด้วย ตรงนั้น เขากำลังกวักมือเรียกให้เราเข้าไปหาเขา " เราก็หันไปตามมือที่เพลงชี้ไป ... ไม่มีใครสักคนนอกจากซุ่มที่ทำฝังเข้าไปในกำแพงวัดมีรูปปั้นผู้ชายอยู่ข้างใน .. เราเลยบอกว่าเข้าไปกราบพระก่อนดีกว่าไหม๊ค่อยไปดู ... พอเข้าไปข้างในเราตกตะลึงมากว่าที่มีมีของดีมากมายซ่อนอยุ่แต่ทำไมไม่ค่อยมีใครมากราบไหว้เลยเงียบมาก .. พอกราบพระเสร็จก็เดินไปยังซุ้มตรงนั้น ... แต่หน้าแปลกว่าทำไมเขาถึงสร้างให้หันหน้าชนกับประตูโบถ์แบบนี้หันหน้าชนพระประธานเลยคะ ถ้าใครเคยไปวัดหลวงคงพอทราบนะคะว่าเป็นอย่างที่เราพูดไหม๊ เราเองไม่แน่ใจว่าเขาเรียก อุโบสถ หรือ ศาลานะเพราะสร้างติดกันเลย .. รู้แต่มีหลังใหญ่ กับ หลังเล็ก

.... ป้ายที่เขาติดไว้มันชำรุดอ่านได้ว่า " ซุ้มประตูโขง " และ ชายในรูปปั้นนั้นคือ คนสำคัญของเมืองแพร่ ... เพลงไม่ยอมเดินเข้าไปกราบท่านในซุ้มให้แค่เราเดินเข้าไปกราบคนเดียวแล้วขอท่านให้เพลงได้เข้าไปกราบหน่อยนั้นแหละเพลงถึงเดินเข้าไปได้ .. ถึงตรงนี้บอกตามตรงว่า ... เราไม่เชื่อในสิ่งที่เพลงเป็นตอนนี้ เราไม่เข้าใจ และ หงุดหงุด ปนสงสาร .. เราจับตาดูเพลงทุกอริยาบทก็ว่าได้เพราะเราอยากรู้ และ สงสัยหลาย ๆ อย่างมัน เป็นไปได้เหรอที่คนรักของเราจะสื่อสารผ่านเด็กคนนี้ได้ .. ทั้งที่พวกเขาไม่รู้จักกัน .. เราต้องพิสูจน์ให้ได้ และ เขาก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง รวมทั้งเพลงที่ไม่ได้เป็นแค่การหลอกตัวเอง ..

 

... วันนั้นการไหว้พระ 9 วัดของเราก้จบลง เราเดินทางออกจากตัวแพร่ไปยังเด่นชัยเพื่อเยี่ยม และ บอกลาเพื่อนคนนั้นอีกครั้งคราวนี้เราได้เจอ พี่ชายบุญธรรม และ พี่สะใภ้ของเพื่อน .. พวกเขาดูแปลก ๆ มีลับลมคมในพอดู .. แล้วพี่ชายเขาก้เอาเครื่องรางของขลังของพวกเขามาอวดเรา .. เราก็เอามาดูธรรมดาเพราะไม่ค่อยมีความรู้นักแต่ในเมื่อเขาอยากให้ชมก็ชม เพลงเริ่มมีอาการแปลกหนักกว่าเดิม .. ทำตัวเหมือนคนแก่หลังค่อม ๆ แล้วก้พูดแปลก ๆ เหมือนไม่ใช่เพลงที่เรารู้จัก เพลงสามารถบอกเรื่องราวของเพื่อนเราคนนี้ได้ใกล้เคียงมากจนพี่เขาตกใจ .. ไม่นานเพลงก็เริ่มคุมสติตัวเองไม่ได้ .. อาการหนักขึ้นทุกที .. " นี้เหรอที่เขาเรียกว่า .. ผีเข้า .. " ตอนนั้นเราก็แปลกใจตัวเองว่าทำไมไม่ตกใจอะไรเลยเรากลับนิ่งสงบบอกเพลงว่า " พอได้แล้ว " แต่เพลงไม่หยุดกลับเป้นหนักกว่าเดิม .. ตัวสั่นพูดแบบคนแก่ยืนเหมือนคนแก่ถือไม้เท้า .. ส้มก็ทำหน้าแบบไม่อยากเชื่อเหมือนกับหลายคนที่อยู่ที่นั้น " มีสติหน่อยสิเพลง " " กูไม่ใช่เพลง " แค่นั้นแหละคนที่จับอยู่ผงะเล็กน้อย .. เรารู้สึกว่าตัวเองหูอื้อมาพอได้ยินคำตอบ .. จากที่นั้งอยู่ห่างสักเมตรกว่า ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปเอามือซ้ายข้างเดียวซึ่งปกติไม่น่าจะมีแรงเยอะขนาดนั้น .. บีบตรงคอเพลงแล้วยกขึ้นจนเพลงหน้าหงาย " ม..ง จะหยุดไหม๊ " คราวนี้ทุกคนหันมามองหน้าเราด้วยความตกใจ เรามีอาการรู้ตัวแค่ครึ่งเดียวในตอนนั้นนะเป็นลอย ๆ หูอื้อ ๆ ตาดุ ๆ จ้องหน้าเพลงอยู่แบบนั้นสักหนึ่งนาที เพลงก็ตัวอ่อนพับลง " ม๊านี้เพลงนะ " เราเองก็ตกใจตัวเองว่าทำไมเราไปบีบคอน้องเขาแบบนั้น .. เราโมโหจนลืมตัวอีกแล้วเหรอ .. พอเราปล่อยมือออกทุกคนก็พาเพลงมานั้งให้ยาดมเพราะหน้าซีด เหงื่อแตก ตัวเย็นมาก .. พี่เพื่อนบอกว่าน่าจะเป็น " ผีบรรพบุรุษ กับ เจ้าที่ " มาเข้าเพลง ...

... ค่ำแล้วสักทุ่มกว่าพวกเราเลยลาเพื่อน กับ พี่เขาขึ้นไปเชียงใหม่ต่อ ... เราตอนนั้นรู้สึกเพลียมากเหนื่อยมาก ๆ แต่ก็พยายามขับรถต่อไป ..

 

... ก่อนออกจากเด่นชัยเราได้เติมน้ำมันไป 1000 บาท พอขับมาได้สักพักตอนขึ้นเขาเรารู้สึกง่วงมาก .. ง่วงแบบน้ำหูน้ำตาไหลเลยทีเดียว .. รถก็หนักมาก .. ยังกะมีคนนั้งมาเต็มคันรถเราพยายามฝืนอาการง่วงแบบนี้ให้ได้ .. เพราะเราคิดว่ามันไม่ใช่การง่วงเพราะสภาพร่างกายแน่นอน หันไปมองเพลงที่ตอนนี้นั้งตาแข็งเพ่งมองไปแค่ด้านหน้า และ เรียกเราทุกครั้งที่เหมือนเราจะไม่ไหว .. สุดท้ายเราก็แพ้เราเกือบหลับในไปสองสามรอบจึงตัดสินให้ให เพลง มาขับแทนเราไปนั้งคู่คนขับแล้วเราก็หลับไปเหมือนคนโดนน็อค .. เรื่องที่น่าแปลกที่เกิดขึ้นกับเราตอนนั้นคือ เราจะรู้สึกตัวทุกครั้งที่เพลงกำลังจะหลับในขับรถเกือบตกเขา เราจะลืมตาขึ้นแล้วเรียกชื่อเพลงให้มีสติแล้วเราก็หลับต่อเป็นแบบนี้ทุกครั้งจนลงพื้นราบ เพลงจอดเปลี่ยนเราที่ปั๊ม ปตท. ปั้มแรกพอล้างหน้าแล้วเราเลยมาถามเพลงว่าเป็นไงบ้าง เพลงเล่าว่าตอนแรกก็ไม่ง่วงเท่าไหร่แต่พอมานั้งขับเองมันก็รู้สึกง่วงมากเหมือนโดนยานอนหลับ และ รถหนักมาก .. แถมอืดอีกต่างหาก .. พวกเราตัดสินใจนอนในปั้มน้ำมันนั้นดเลยคะไม่ไปต่อ พอใกล้สว่างเราเลยเปลี่ยนมาขับต่อพอจะเติมน้ำมันเราตกใจมาก .. อะไรทางไม่ถึง 100 กิโลเพลงมันล่อน้ำมันพันหนึ่งหมดเกลี้ยงเลยหร่า ... เห้อ ๆ

 

... เราเข้ามาพักที่โรงแรมแถวถนนท่าแพเป็นโรงแรมเล็ก ๆ ใกล้วัดมหาวัน .. คืนนั้นไม่มีเหตุอะไรน่าตกใจ หรือ ตื่นเต้น พวกเราใช้ชีวิตปกติแบบนักท่องเที่ยวทั่วไป .. แล้วก้พักเอาแรงเพื่อเตรียมตัวไหว้พระ 9 วัดในเชียงใหม่เราเป็นคนเลือกวัดเอง ... ทุกท่านอาจจะลองไปไหว้วัดที่เราไปก็ได้นะคะ เพราะสามารถเดินไปได้คะ

... วัดที่ 1 วัดมหาวัน .. เป็นวัดที่พระเจ้ากาวิละสร้างขึ้นเพื่อ ฉลองการเป็นอิสระจากพม่า .. คือ ได้เป็นไทแก่ตนเอง เราอธิฐานตั้งใจขอพรที่วัดนี้.

... วัดที่ 2 วัดหมื่นล้าน .. เพราะชื่อเป็นมงคล

... วัดที่ 3 วัดพันอ้น .. มีพระเจ้าทันใจ มีรูปจำลองครูบาศรีวืชัย พระธาตุ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เยอะดีคะ วัดสวยด้วย

... วัดที่ 4 วัดดวงดี ... แค่ชื่อก็น่าจะรู้นะคะว่าทำไมจึงเลือกวัดนี้ .. ขอให้เราดวงดีไม่มีตกไงคะ .

... วัดที่ 5 วัดชัยเกียรติ ... พระนางจิรประภาสร้างถวายพระชัยราชาธิราชแห่งอยุธยา .. เพื่อแสดงถึงความมีชัยเหนือเมืองเชียงใหม่ พระเจ้า 5 ตื้อ

... วัดที่ 6 วัดดับภัย ... เพื่อขอให้ภัยต่าง ๆ ที่จะเกิดแก่เราจงดับไปดังชื่อวัด

... วัดที่ 7 วัดพระสิงห์วรมหาวิหาร ... มีพระสิงห์พระคู่บ้านคู่เมืองเชียงใหม่

... วัดที่ 8 วัดหมื่นเงินกอง ... ขอให้มีเงินหมื่นมากองตรงหน้า ได้เงินมาง่าย ๆ มากมาย

... วัดที่ 9 วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร ... สักการะพระธาตุเจดีย์หลวง เพื่อความเป็นศิริมงคล

.... พวกเราใช้เวลาครึ่งวันในการเดินไหว้พระ 9 วัด ก่อนจะมาเก็บของเพื่อเดินทางไปปายต่อ ...

 

สนุกมากค่ะ ยังรออ่านเรื่องต่อไปอยู่นะคะ

 

อ่านกำลังสนุกเลยค่ะ เดี๋ยวจะมาตามอ่านต่อนะคะ

 

.... เราออกเดินทางประมาณห้าโมงกว่าจากตัวเชียงใหม่ พอถึงแยกแม่แตงเข้าสู่ถนนหมายเลข 1095 ทางก็เริ่มมืดมากแล้วผู้หญิง 3 คนขับรถถนนดูเปลี่ยวมากมันลำบากใจสำหรับเราเพราะไม่ชินทาง แม้ครั้งหนึ่งเราเคยมาเที่ยวที่ห้วยน้ำดังแต่นั้นเรานั้งรถตู้มาจำได้ว่าเวียนหัวจนอ๊วก .. มีคิดด่าตัวเองเหมือนกัน ... บ้า หรือ เปล่าที่เดินทางเวลานี้กับถนนแนวนี้ .. แถมเป็นทางขึ้นเขาที่ได้ขึ้นชื่อว่าอันตรายมาก ๆ .. บอกตามตรงทางนะเราไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ .. เรากลัวเจอ " ผี " มากกว่า .. เคยได้ยิน " ผีผลัก " กลัวผีมันจะผลักรถเราตกเขานะสิคะ เราพาลูกสาวชาวบ้านมาเสี่ยงชีวิตกับเรา .. คิดหนักเหมือนกัน ... เราเลยหยิบรูปหุ่นปู่เวชสุวรรณมายกขึ้นเหนือหัวอธิฐานขอให้ท่านช่วยให้เราเดินทางปลอดภัยถึงที่หมาย ... แล้วก็เอาท่านวางไว้ตรงข้าง ๆ เกียร์รถ .. ทางตอนแรกก็ดูกว้างดีไม่น่ากลัวแม้จะมีโค้งเยอะไปหน่อยก็อย่างว่าละคะ เชียงใหม่ - ปาย 762 โค้ง .. ตะวันตกดินไปแล้วมีแต่ความมืดเข้ามาปกคลุมทั่วป่า และ ถนนที่พวกเราเดินทางไป ...

.... จะขอบอกว่าการเดินทางครั้งนี้สำหรับพวกเรามันดู " ฮาร์ตคอ " มาก เราเองผู้มีสัมผัส เพลงคนที่มีปมในอดีตทำให้ภพภูมิสามารถยืมร่างมาใช้ได้ ส้มเด็กสาวปากกล้าที่ไม่กลัวอะไร .. คิดสภาพว่าต้องมาอยู่ด้วยกันในรถกะบะคันเล็ก ๆ ภาวะกดดันทั้งหมดตกที่เราสิเพราะเราคือคนที่ถือพวงมาลัย .. ระยะทางจากช่วงแรกของการขึ้นเขานี้ไม่ได้ลำบากเท่าไหร่ มาเริ่มแย่ช่วงที่ไม่ค่อยมีบ้านคนแล้ว .. มันเหมือนเราวิ่งในเขาวงกตนะคะ เราต้องใช้ไฟสูงตลอดทางที่ขับรถเพราะสภาพอากาศที่มีหมอกพอสมควร .. เสียงคุยกันในรถเริ่มเงียบลงแต่ทุกคนยังไม่ได้นอนแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมามีเพียงความเงียบ ..

 

.... เราจะขอเล่าเหตุการณ์ของแต่ละคนที่เจอแล้วกันนะคะ .. เพราะงานนี้แม้แต่คนที่ว่าไม่เชื่อเรื่องผีอย่างส้มก็ช็อคอึ้งมาแล้วทั้งขาไป ขากลับ ...

... ในส่วนของเรานั้นที่เป็นคนขับรถที่เราขับนั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ตอนแรกเราไม่เอ๊ะใจคิดว่าคงเป็นเพราะเราขับรถขึ้นเขา .. เพราะพวงมาลัยมันหนัก .. รถมีลักษณะเหมือนเวลาที่เรามีคนนั้งไปเยอะ ๆ แล้วมันเทหน้าเทหลัง .. ยิ่งเป็นช่วงกลางเขาสูงจะเหมือนมีคนมาเล่น " ชักขเย้อ " กับรถเรา คือ รถมันเหมือนมีคนกระชากจากด้านหลังอย่างแรง แล้วก็จะเหมือนมีอีกแรงดึงสวนจากด้านหน้า .. แล้วคิดสภาพว่าเรามองไม่เห็นด้วยตาเนื้อแต่จอรับภาพข้างในมันเป็นเงาคนสีดำกำลังแข่งกันดึงรถเรา ... อันนั้นยังไม่เร้าใจเท่ามีช่วงหนึ่งที่ขับมามาแล้วเจอกับศาลาเสาสูงมาก ๆ หลังคาหน้าจั่วที่ตอนแรกเห็นมันตั้งอยู่กลางถนนเลยคะไกล ๆ สัก 300 - 400 เมตรพอเข้าไปใกล้ ๆ มันกลับอยุ่ลึกเข้าไปในข้างถนนเกือบ 50 เมตร และ มุมถนนกับการตั้งมันขัดกับภาพที่เราเห็นในตอนแรก .. ตอนนั้นบอกตัวเองว่า " ตาฝาด " .. ขับไปอีกสักพักพอหมดบ้านคนจริง ๆ ก็ไปเจอกับศาลมากมายด้านซ้ายมือเล่นเอาเราใจไม่ดีเลยพยายามไม่มองและบอกขอผ่านทางไป พออยู่บนเขาสูงมันเป็นช่วงโค้งหักศอกซ้ายชันขึ้น ซึ่งตอนนั้นเราขับรถแบบว่าอืดมากเหมือนแบกของหนักเป็นตัน ( เราเคยขับรถส่งปุ๋ยมาก่อนจะทราบดี ) ๆ แต่ก็ดันไปเรื่อย ๆ เพราะเพลงจับมือเราไว้แล้วพูดบอกเราว่า " อย่าจอดนะ ถ้าจอดมันเอาเราแน่รู้ใช่ไหม๊ว่าเกิดอะไรตอนนี้ " หน้าเพลงตอนนั้นบอกตามตรงไม่เหมือนเพลงเลย ตาแข็งดุ ๆ มองตรงมือเย็นเจี๊ยบ .. จับมือเราไว้เหมือนให้กำลังใจ " มันอยากลองของแน่เลย " เพลงบอก เราก็ได้แค่พยักหน้ารับรู้เพราะในใจก็คิดว่าโดนลองของแล้วแน่นอนเราตั้งสติไว้มั่นพอหักขึ้นโค้งซ้ายที่หักศอกแค่นั้น .. เราผงะเล้กน้อยเพราะมันมีเหมือนเงาคนสีดำวู๊บบบ ตัดหน้ารถเราไปแบบกระชั้นชิดมาก ๆ เล่นเราใจหายว๊าบบ .. พร้อมเสียงคนในรถร้องว่า " ระวัง "... แต่ก็ตั้งสติได้ทันก่อนจะเลยลงเขาไป .. เห้อ ๆ เล่นงี้เลยเหรอ ... พอพ้นโค้งนั้นมามันจะมีโค้งหักศอกขวาแล้วลงเนินแค่นิดเดียวแต่เหมือนมีพลังมหาศาลมากระชากรถให้เหวี่ยงไปใส่หน้าผาหินข้างซ้ายอย่างแรงเราตกใจมากรีบเหยียบเบรกแล้วหักออกนิดหนึ่งลักษณะล้อขวางขัดไว้ .. รถหยุดกึกเลยคะ ... ชัดเลยคราวนี้ ผี เล่นตรูแน่ละไม่ใช่คิดไปเองแน่นอนของแท้ ..

... จากความกลัวผีตอนนี้บอกตามตรงอารมณ์นี้เลิกกลัวเลยคะ ... มันโมโหจนขนหัวตั้งเลยคะ .. จับองค์ปู่เวชมาตั้งที่หน้าตักตัวเองตรงพวงมาลัยหูเริ่มอื้อ ๆ ละ ... ออกรถใหม่รอบนี้คิดเลยว่าถ้ามาทำร้ายกันอีกคราวนี้ไม่มีไว้หน้าใครทั้งนั้น .. ตอนแรกรถก็เบาลงคะดีขึ้นแต่พอผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีช่วงใกล้จะลงเขาแหละเลยห้วยน้ำดังมาเหมือนมีมวลพลังก่อตัวใหม่สีดำรออยุ่ อันนี้มองไม่เห็นนะแต่รู้สึกว่ามีอยู่แถว ๆ ช่วงหน้ารถและเริ่มแน่ใจว่าเป็น " ผู้หญิงผมยาวมากมีร่างกายสีดำ " ... พอเรามั่นใจแล้วว่ามันจะเล่นเราแน่ละ .. เราหันไปมองเพลงอีกครั้งซึ่งตอนนี้เรามั่นใจว่าดวงจิตคนรักเราอยู่กับเด็กคนนี้แน่แล้ว .. เลยเลยตัดสินใจออกปากสาปแช่งออกไปแบบที่ไม่รู้ว่าคนที่ปองร้ายเราเป็นใคร .. จำคำพูดไม่ได้ทั้งหมดเพราะตอนนั้นมันโกรธจนหูอื้อไปแล้วรู้แต่ว่าเป็นภาษาไทยโบราณที่ใช้พุดกัน .. ประมาณว่า ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตามที่มาทำร้ายพวกเรา มาขวางทางเราให้ได้รับอันตรายในตอนนี้ .. ขอให้ ... จงเผาพลาญมันด้วยไฟนรกโลกันต์ให้มันผู้นั้นได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสจนกว่ามันจะยอมสำนึกผิด หรือ จนกว่าเราจะผ่านพ้นถึงที่หมายด้วยอำนาจแห่ง ...

... จากนั้นมารถของเราก็ไม่หนัก ไม่อื้อ ๆ อืด ๆ เหมือนแบกของหนัก วิ่งได้เกือบปกติที่รถทั่วไปขึ้นเขาลงเขา บรรยากาศที่ดูกดดันน่ากลัวหายไป .. ทุกคนอาจคิดว่าเราคิดไปเองก็ได้นะคะแต่หูเราเหมือนได้ยินเสียงผู้หญิงร้องกรี๊ดดด ยาว ๆ ดังมาจากที่แสนไกลจนหายไป ... พอเราลงจากเขาจะเข้าสู่ปายตรงตีนเขานั้นเอง .. เราเหมือนจะเห็นเป็นเงาของผู้หญิงนุ้งผ้าซิ่นผ้าสไบรัดอกนอนหมอบกราบตรงพื้นถนนฝั่งซ้ายมือเราไม่เห็นหน้าคะเห็นแต่ว่าเป็นผมยาวมาก ๆ สีดำ .. เราไม่กล้าพุดอะไรเพราะคิดว่าคนอื่นคงไม่เห็นเหมือนเราพูดไปน้องก็จะกลัวเพราะตอนนี้มันก็แทบจะขี้ขึ้นหัวกันแล้ว.. แต่เราคิดผิดเพราะมาคุยกันตอนหลังนั้นเพลงก็เห็นเหมือนเราบอกถูกตรงกันเป๊ะ .. แต่เพลงบอกว่าไม่ได้มีแค่คนนี้นะ .. มีพวกบนเขาเปลี่ยนกันมาเยอะมาก .. เราก็ดีใจนะที่ผ่านมันมาได้ ... ของเราก็มีประมาณนี้คะ

 

... ในส่วนของเด็กสองคนที่เล่าให้เราฟังนั้นมีประมาณว่า

..... จะเห็นเป็นพลังสีดำรูปตัวคนมายืนตามป่าข้างถนน หลายครั้ง เห็นมีคนยืนบนศาลาเสาสูง .. มารู้ตอนหลังว่านั้นเคือ เมรุเผาศพ แต่ใครจะบ้าไปยืนบนเมรุตอนสี่ทุ่มกลางป่าแบบนั้นคงไม่มี .. เห็นศาลาเสาสูงมาตั้งกลางถนนแบบที่เราเห็นอันนี้ตรงกัน ... ดดยเฉพาะช่วงจะเจอศาลที่ตั้งเรียงกันเยอะ ๆ ก็เห็นเป็นเงาสีดำมายืนอยู่ริมถนน แล้วบางตนก็วิ่งกลับเข้าไปในป่า .. รู้สึกเหมือนรถโดนลากไปมา .. เห็นเหมือนมีคนเป็นเงาสีดำเดินตัดหน้ารถไปเหมือนเรา .. ซึ่งตรงนั้นไม่มีรถผ่าน ไม่มีรถเสีย ไม่มีบ้านคนเพราะเป็นช่วงยอดเขา .. ใครเคยไปแถวเที่ยวแถวนั้นน่าจะรู้นะคะถ้าสักสามปีที่แล้ว ... และเพลงก็เห็นผู้หญิงคนนั้นเหมือนเรา .... เจ้าส้มก็เห็นแต่ไม่บ่อยส่วนมากมันเห็นแต่พวกเงายืนในป่าข้างทางแล้วมันก็ไม่ยอมเล่าให้ฟังนะคะมันเงียบคะ หรือเพราะกลัวเสียฟอร์มเพราะมันโม้ไว้เยอะว่ามันไม่กลัวผี ..

.... พอเข้าสู่ตัวปายแล้วพวกเราก็พากันไปยังที่พักที่จองไว้เป็นรีสอร์ตติดริมน้ำปายใกล้ถนนคนเดิน เวลานั้น 5 ทุ่มแล้วพอเลี้ยวเข้าที่พักเท่านั้นแหละ ... โอ้แม่จ้าวววว ... ข่อยสินอนได๋บ่ ... คำนี้มาเลยคะ .. ทำไมมันน่ากลัวอย่างงี้ .. ทำให้เราได้รับบทเรียนว่า .. การจองที่พักล่วงหน้าโดยไม่รู้ประวัติอาจเจอเช่นนี้ก็ได้ .... เล่นเอาสยองตั้งแต่เลี้ยวเข้าไปเลยคะ .. รีสอร์ตที่เราจองนั้นส่วนมากมีแต่ฝรั่งเข้าพักคะ แล้วตอนที่เราไปนั้นเป็นช่วงธันวาคม 54 ขอบอกว่าร้อนมาก ...

... พอจอดรถเราพยายามใจดีสุ้เสือคิดว่าเรื่องเลวร้ายมันผ่านไปแล้วเราถึงที่หมายแล้วคงไม่มีอะไรให้เราต้องผวากันอีกนะ .. ปรากฏว่าเราคิดผิดคะ ....

 

... พอจอดรถก็มีพนักงานชายที่เราโทรไปแจ้งเขาล่วงหน้าว่าพวกเรามาถึงแล้ว .. รู้ไหม๊คะว่าพวกเราเจอการต้อนรับแบบไหนจากพนักงานที่นี้ คิดสภาพแขกพัก 3 คนเป็นผู้หญิงมีกระเป๋าหลายใบพนักงานที่มาต้อนรับเป็นผู้ชายวัยรุ่นด้วยนะคะ ... เราให้เพลงลงไปก่อนพร้อมกับหอบเอาหุ่นปู่เวชสุวรรณติดตัวลงไปด้วยเพราะเพลงมันปวดห้องน้ำเราก็ต้องล้อครถเครียของในรถก่อน .. พอจะเดินตามพวกนั้นไปปรากฏว่าพนักงานชายคนนั้นเดินสวนเรากลับออกไปทั้งที่ยังเดินไปส่งน้องเราไม่ถึงห้องพักแค่ชี้บอกว่าหลังไหนเพราะรถขับเข้าไปไม่ถึง .. แล้วของเราเขาก็ไม่ช่วยยกไปให้กลับเอากุญแจให้เราถือไปเปิดห้องเองแล้วรีบเดินหนีไป ... กลิ่นชักไม่ดีแล้ว .. แต่ไม่เป็นไรยังไงพวกเรามันก้แนวผู้หญิงบึกบึนอยู่แล้วช่างมัน เพราะตอนนี้หิว และ เหนื่อยมากแล้ว ... เพลงมันวิ่งนำหน้าไปก่อนเลยคะอุ้มปู้เวชสุวรรณขึ้นห้องก่อนเลยเรากับส้มเดินตามไปทีหลังพร้อมกิ้วของเต้มมือ ... แค่กำลังจะก้าวเท้าเหยีบกะไดเรือนเท่านั้นแหละคะเสียงไอ้เพลงก็ร้องเสียงหลงมาจากบนบ้านพัก .. " ม๊าช่วยด้วย " เราทิ้งของแล้ววิ่งขึ้นไปดูคะนึกว่ามันเจออะไร .. มันเจอผีอีกแล้วคะทุกท่านเด็กบ้าอะไรจะเจอผีได้แทบทุกชั่วโมงตรูเหนื่อยนะเฟ้ยยยย อยากจะพูดแบบนี้มากคะแต่ทำไม่ได้ .. สภาพที่ขึ้นไปเห็นคือ เพลงอุ้มปู่เวชยืนห่างทางเข้าประตูห้องน้ำสักเมตรหนึ่งพร้อมกำลังชี้ไปตรงประตูบานเลื่อนที่เกิดทิ้งไว้ " ผีม๊าผี .. ผีผู้หญิงอยู่ในห้องน้ำม๊าช่วยไล่มันไปทีหนูกลัว " เราได้แต่ยืนงง " ม๊าไม่ใช่หมอผีนะจะไล่ผีได้ไง ไหนผีไม่เห็นมีเลยมีแต่ห้องว่าง ๆ " เราก็แกล้งทำใจดีสู้เสือพุดไปอย่างนั้นเองคะความจริงเราก้กลัวเหมือนกัน 555555 ก็แค่เปิดประตุเข้าไปในห้องนอนนี้เราก็แทบไม่อยากนอนแล้วอะ .. คิดสภาพนะคะประตูทางเข้าเป็นกระจกบานเลื่อนขนาดใหญ่ 2 บานเปิดเข้ามาเป็นเตียง 2 ข้างโล่งยาวไปถึงประตูห้องน้ำที่เป็นประตูกระจกบานเลื่อนเหมือนกัน ... มันทาง 3 แพร่งชัด ๆ แล้วไม่พอหัวเตียงหันชนกำแพงห้องน้ำอีก .. ใครมันออกแบบฟร่ะอยากขอดูหน้าจริง ๆ แถมประตูหน้ายังหันหน้ารับวิวแม่น้ำอีกด้วย .. ( ตอนนั้นน้ำเพิ่งลดลงไม่นานด้วยสิคะแต่ก่อนน้ำท่วมจนเห้นรอยตะไคร้น้ำจับอยู่ในบ้านพักเลยคะ แต่มีที่สยองกว่านั้นอีกในตอนเช้า) เพลงมีอาการเหมือนผีเข้าอีกแล้วคราวนี้หนักมากกว่าทุกครั้งแต่เป็นลักษณะของขึ้น .. คือมีอาการข่มขู่ด่าตะคอกผีคะยืนตรงใกล้ประตูห้องน้ำแล้วก็ด่าประมาณว่า " เมิงคิดจะลองดีกับกูเหรอเมิงรู้ไหมีว่ากูเป็นใคร กูหลวงปู่ขุ่ยนะ กล้ามาลองของเหรอ " ฯลฯ เยอะคะจำไม่ไหวแต่ว่าอาการเพลงจะแปลกเหมือนทุกรอบที่ผ่านมา มีเหงื่อ ตัวเย็น อากัปกิริยาคำพูดเปลี่ยนไปเป็นอีกคน คราวนี้แก่ ๆ แบบผู้ชาย ... เราก็งงเหมือนกันส่วนเจ้าส้มไม่ต้องพูดถึงมันทำหน้าเซ็งมากมาย ..

.... พออาการค่อยดีขึ้นด้วยการเรียกสติให้กลับมาแล้วเพลงยื่นหุ่นปู่เวชให้เราถือเพื่อเอาไปวางไว้ตรงตู้เย็นในห้องน้ำเพลงขนาดปวดฉี่มากยังไม่กล้าฉี่เลยคะยอมอั้นไว้ .. เพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายเราเลยลงไปรถเพื่อเอาน้ำมนต์กับธูปเทียนมาทำพิธี โดยการเอาน้ำมนต์ที่ไปเก็บมาจาก 9 วัดนั้นแหละคะเอามาอาราธนาพุทธคุณแล้วสาดไปทั่วบริเวณห้องพักโดยเฉพาะห้องน้ำที่กว้างมากพร้อมกับบอกกล่าวว่าให้ออกไปข้างนอกก่อนถ้าจะอยู่อย่ามารบกวนกัน แล้วลงไปจุดธูปเทียนตรงหน้าหัวบันไดบอกกว่าเจ้าที่ที่นั้นขออนุญาติ และ ให้ช่วยคุ้มครองด้วยจากนั้นก็ทำการจ่ายเงินเช่าที่พัก ... เราต้องเข้าไปนั้งเฝ้าเพลงมันเข้าห้องน้ำเลยทีเดียว เห้อ ๆ ส้มก็อยากไปเดินถนนคนเดิน .. เราเองก็เหนื่อยเต็มทีกับวันนี้ ...

... กว่าจะได้ไปเดินถนนคนเดินก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว .. ไม่มีใครกล้าอาบน้ำซักแห้งกันเลยคะเพราะก่อนออกมาจากเชียงใหม่ก็อาบมาก่อนแล้ว .. พอมาเจอห้องน้ำแบบนี้ก็ไม่มีใครกล้าอาบ .. เลยไปเดินแก้เซ็งกันที่ถนนคนเดิน .. ไป 3 คน กับ 2 ตนคะ ..

.. ที่บอกแบบนี้ก็เพราะว่าเพลงมาเล่าให้ฟังว่าเคยมีน้องตอนเรียนมัทธยมแต่ฝ่ายชายไม่รับผิดชอบเลยตัดสินใจทำแท้ง และ เหมือนจะให้ลูกมาเป็นกุมารทองอยู่กับตัวคะ .. ทำให้เราเข้าใจว่าทำไมเพลงถึงสื่อสารได้ในระดับนี้ มันคือคำตอบของหลาย ๆ เรื่องที่พวกเราเจอ .. ทำให้เรามองเพลงใหม่ เรารู้สึกรัก และ สงสารเด้กคนนี้มากจากที่ตอนแรกเราไม่ค่อยชอบหน้าเด็กคนนี้เลย ยิ่งได้ทดสอบหลาย ๆ อย่างทำให้เราเข้าใจเขามากขึ้น .. และ ที่เป็นคนไปเดิน คือ เรา เพลง ส้ม ส่วน 2 ตน คือ คนรักเรา และ ลูกชายเพลง ชื่อน้องไนท์ ตลอดเวลาที่เพลงอยู่กับเราตอนที่เที่ยวด้วยกันเพลงทำให้เราเชื่อได้เต็มใจว่าคนรักเรามาด้วย และ สื่อสารกับเราผ่านเด็กสาวที่ชื่อเพลงคนนี้ .. แม้แต่ส้มเองก็ยังต้องเชื่อจากการลองดีของส้มเอง .. จากการเดินเที่ยวถนนคนเดินนั้นเพลงก็มีอาการแปลก ๆ ตลอดเวลาคือ จะตกใจทุกครั้งที่พวกเราจะเดินเข้าไปใกล้บ้านของชาวบ้าน เพลงบอกว่าอย่าเดินไปตรงนั้นเขาไม่ให้เข้าไปเขาหวง เราสองคนเองก็งงใครหวงอะไรเพราะตรงที่เพลงชอบชี้มันไม่มีใครเลย ... นอกจากศาลพระภูมิประจำบ้าน ...

 

.... พอกลับมาที่บ้านพักลืมบอกไปบ้านที่เราพักมันเป็นหลัง ๆ นะคะห่างกันประมาณ 5 เมตร .. เราต้องนอนเตียงเดียวกับเพลงเพราะมันกลัวผี .. ตอนแรกเราได้บอกกล่าวเจ้าที่ไว้ว่าเราจะสวดมนต์แผ่ส่วนกุศลให้พวกเขา .. แต่ปรากฏว่าเรารู้สึกง่วงยังกับกินยานอนหลับเข้าไปอยุ่ ๆ เพลงก็บอกว่า .." นอนเถอะเขาจะเฝ้าเองไม่มีอะไรต้องกลัว " เราว่าเราได้ยินแบบนั้นจริง ๆ นะในความง่วงรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก .. อ้อ .. ลืมบอกไปเราได้เปิดบทสวดมนต์ที่เตรียมมาไว้แทนการสวดมนต์ของเรานะ .. พอเราได้ยินคำพูดนั้นเราก็หลับไปเลยหลับลึกมากเหมือนคนโดนยาสลบ .. ไม่ฝันด้วยคะไม่ฝันเห็นอะไรเลย .. นอกจากก่อนจะหลับหูไปได้ยินเสียงคนคุยกันสองคนเป็นเสียงผู้ชายคุยกัน .. แต่จับใจความไม่ได้แต่ใกล้มากเหมือนยืนคุยกันตรงหน้าประตูห้องน้ำข้าง ๆ เตียงเรานี้เอง ..

... เรารู้สึกตัวทีเดียวเช้าเลย .. พอลืมตาขึ้นมาพบว่าน้องตื่นกันแล้วเราเลยเล่าให้เพลงฟังว่าเราเจออะไร .. เพลงบอกว่า " ป๊าเขาคงรู้ว่าม๊าเหนื่อยมากแล้วเขาเลยช่วยให้ม๊าหลับ เพลงก้ได้ยินเสียงเหมือนมีคนคุยกันในห้องเหมือนกัน " พวกเราเตรียมตัวจะเก็บของเพื่อออกไปเที่ยวกัน .. ส้มเกิดอยากได้พาสเวิร์คเข้าใช้เน็ตของที่รีสอร์ตเราเลยอาสาไปขอให้พอดีเรามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นบ้านหลังใกล้ ๆ มีแม่บ้านมาทำความสะอาดหลายคน .. เราก็เข้าไปขอแล้วก็พุดคุยตีสนิทกับพวกแม่บ้านเพื่อถามเอาความว่ามันคืออะไรกับสิ่งที่พวกเราเจอ .. ซึ่งมันไม่ยากสำหรับเราอยุ่แล้ว .. แม่บ้านคนหนึ่งถามเราว่า " พักหลังไหนเหรอ " เราก็ชี้ไปที่บ้านพักว่าเราพักหลังนี้แหละใกล้ ๆ กับหลังที่คุยกัน .. แค่นั้นแหละแม่บ้านทั้งหมดมองหน้ากันเลิกหลั่ก .. " มันมีอะไรก็บอกมาเถอะคะ ยังไงพวกหนูก็จะเช็คเอ้าอยู่แล้ว " .. ตอนแรกไม่มีใครกล้าเล่านอกจากมีคนหนึ่งถามเราว่า " เจอเหรอ " เห้อ ๆ ตรูว่าแหละมันต้องมีอะไรแน่นอน .. พระเจ้าจอร์ตมันยอดมากเลยย .. อยากจะร้องไห้

.... เรื่องของห้องพักนี้มีอยู่ว่า ... หลังจากที่น้ำท่วมใหญ่ลดลงแล้วนั้นด้วยความที่มีชาวเขาอาศัยอยู่แถวนี้เยอะ พวกเขาไม่มีการเผาศพแต่จะใช้วิธีการ " ฝังดิน " ทำให้เมื่อน้ำท่วมจึงทำให้มีศพลอยตามแม่น้ำปายมาติดตามท่าน้ำ และ มาติดตามใต้ถุนบ้านพักแถบนี้รวมทั้งหลังที่เราพักด้วย .. อันนี้ยังไม่น่าตกใจเท่าที่เราเค้นถามเพิ่มเติมว่าไม่ใช่หรอกมันต้องมีคนตายที่บ้านพักหลังนั้นอีกแน่ ๆ ไม่รู้โชคดี หรือ โชคร้าย ที่ไปเจอคนอีสานเหมือนกันพี่เขาเลยเมตตาเล่าให้เราฟังโดยมีข้อแม้ว่าอย่าบอกเจ้าของรีสอร์ตว่าใครเล่าให้ฟัง .. .. ว่าก่อนหน้านี้สักเดือนกว่า ๆ มีคู่สามีภรรยามาเช่าอยู่แบบเหมาหลายวันแล้วเกิดมีปัญหาทะเลาะกันลงท้าย คือ สามีได้ฆ่าภรรยาของตนเองด้วยการแทงไปหลายแผลจนเธอตายคาที่ตรงบริเวณประตูห้องน้ำที่เพลงเจอผีนั้นเอง แล้วแฟนเขาก็ฆ่าตัวตายตาม .. แม่บ้านแทบไม่มีใครกล้าเข้าไปทำความสะอาดบ้านหลังนี้เลยนอกจากไปกันทีละหลาย ๆ คน .. เรียกว่าเฮี้ยนกันเลยทีเดียว ที่เราเจอถือว่าธรรมดาเพราะทุกคนที่เข้าพักก็เจอเกือบทุกราย .. เขาเลยมักไม่รับแขกคนไทยมาพักรับแต่ฝรั่งต่างชาติเพราะพวกนี้ไม่กลัวผี .. เราถือว่าเป็นผู้โชคดี .. ใช่ไหม๊ ... ไม่แปลกหรอกที่พนักงานต้อนรับตอนกลางคืนทำกับพวกเราแบบนั้น .. แถมที่ดินของรีสอร์ตยังมีเจ้าที่แค่ส่วนหน้าเท่านั้นตรงส่วนที่พวกเราพักไม่มีเจ้าที่ .. แต่คิดอีกทีพวกเขาก็น่าสงสารเหมือนกัน .. เราเลยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้น้องฟัง .. ทุกคนยิ้มแหย่ ๆ รีบเก็บของออกจากที่นั้นทันที

 

สนุกมากๆปูเสื่อรอเรื่องต่อไปค่ะ

 

.... แพลนเราก็เหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป คือ เริ่มด้วย " พระธาตุแม่เย็น " ที่นี้ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ส้มเชื่อว่า .. คนรักของเรายังไม่ไปไหน ...

... พวกเราไม่ขับรถขึ้นไปด้านบนคะเราจอดไว้แล้วเดินขึ้นบันไดไปคะเพราะว่าต้องการไปขอพรก็ต้องมีเคล็ดนิดหน่อย สงสารเพลงที่ต้องแบกภาระที่มองไม่เห็นแต่นางก็ยอมคะ พอถึงพระธาตุก็ถ่ายรูปกันไหว้พระกัน ส้มมันก็ไปตรงที่ศาลาชมวิวเจอกับโทรศัพท์เครื่องหนึ่งวางอยู่ ใกล้กันมีนักท่องเที่ยวชายกำลังถ่ายรูป ส้ม เลยมาบอกเราว่าของใครเหรอเราไปหยิมมายังไม่ได้ดูหน้าจอก็ตะโกนถามชายคนนั้นว่า " นี้ใช่โทรศัพท์คุณไหม๊คะ " เขาส่ายหน้าคะ .. เพลงเดินมาแล้วกดดูโทรศัพท์ปรากฏว่ามีรูปคะ ... เป็นรูปพระถ่ายจากด้านหลังไม่เห็นหน้ามีแค่รอยสักเล็ก ๆ ตรงแถวคอ ...

... เพลงบอกว่า " เจ้าของต้องเป็นพระแน่นอนเดี๋ยวหนูจะทำอะไรให้ม๊าดูนะ .. ถ้าป๊ามีจริงเขาจะทำให้เราหาเจ้าของโทรศัพท์เจอ " เพลงเดินถือโทรศัพท์กึ่งวิ่งไปทางร้านค้าคะเราก็วิ่งตามไปดูเพราะตอนนี้ยังไม่เชื่อน้องเขาร้อยเปอร์เซ็นต์แค่แอบคิดในใจว่า .. วัดต้องมีพระเยอะแล้วมันจะทำยังไงให้เจอเจ้าของ ในเมื่อทั้งพระที่วัด และ พระที่มาเที่ยว ถ้าหาเจอจะเชื่อ ... พอมาถึงตรงร้านค้ามีรถตู้จอดหลายคันมีนักท่องเที่ยวกำลังทะยอยลงมา .. มีพระรูปหนึ่งนั้งอยู่บนเก้าอี้หันข้างดูท่าทางน่าเกรงขามแต่มันไม่เหมือนในรูปสักเท่าไหร่นะคะเราเองก็ไม่แน่ใจ .. " คนนี้แหละม๊าเชื่อหนู " เพลงเดินเข้าไปหาพระรูปนี้แบบทันที่ที่พุดเลยคะ เราเดินตามไปนั้งลงกับพื้นข้างหน้าท่านยกมือไห้วท่านแล้วถามว่า " หลวงพ่อทำโทรศัพท์หายใช่ไหม๊คะ " ท่านก็มองหน้าพวกเราแบบงง .. แล้วก็คลำหาโทรศัพท์ " เออใช่ หายไปไหนแล้วละ เมื่อกี้ยังถืออยู่เลย " " หายแถวไหนคะ " " คงแถวศาลาข้างพระธาตุละมั้ง " พวกเรามองหน้ากันแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ท่าน " ใช่อันนี้ไหม๊คะ " " เออใช่จริง ๆ ด้วยขอบใจมากนะโยม มาจากไหนเข้าไปไหว้พระประธานในศาลาก่อนสิ "

..... พอเข้าไปในศาลาพวกเราอึ้งคะ ... พระรูปนี้ท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดพระธาตุแม่เย็นคนปัจจุบันคะ .. นี้คือเหตุการณ์ที่พิสูจน์อีกอย่างหนึ่งที่เราเองเจอ บางคนอาจคิดว่าเป็นเหตุบังเอิญก้ได้นะคะ

 

... ส่วน ส้ม ที่เจอกับตัว คือ ตอนที่เราไหว้พระในศาลานั้นมีทัวร์มาลง แล้วมีคู่รักคู่หนึ่งมาด้วยกันท่าทางจะเป็นคนเจ้าชู้สักหน่อยเพราะดูฝ่ายหญิงคุมแจเลยทีเดียวเราเองก้แค่มองดุเฉย ๆ แล้วพอเราออกมาไหว้พระธาตุคนเดียวสองคนนั้นไปนั้งรอที่ด้านบันไดทางลง เราเดินวน 3 รอบเพื่อทำทักษิณา ฯ ทัวร์นั้นก็เดินตามมาที่ตัวพระฐาตุเราเดินครบ 3 รอบพอดี .. ส้มวิ่งมาจากทางไหนไม่แน่ใจมากระชากแขนเราให้เดินไปคนละทางกับคณะทัวร์พร้อมกับพุดให้เราฟังว่า " แฟนเจ้านี้เฮั้ยนแท้ ๆ ข่อยเชื่อเลยบาดทีนี้ " มันทั้งพูดทั้งหัวเราะขำเสียงดัง .. พอมาอยู่ด้วยกันถึงรู้ว่าเพลงบอกส้มว่าเพลงรู้สึกว่าคนรักเราไม่พอใจที่มีคนมาสนใจเราทั้งที่เขามีแฟนแล้ว .. ส้มโอมันก็เลยพุดลอย ๆ ว่า ถ้าเจ้ามีจริงต้องทำให้คนที่สนใจเราไม่สามารถเดินมาหาเราตรงที่เราไหว้พระได้ .. ขาดคำ ..พอหันไปแฟนสาวของคนนั้นพอเขาเดินมากำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดตรงองค์ธาตุก้ตามมาลากเขาให้เดินหนีไปทางอื่น .. ใช้คำว่ากระชากแขนไปเลยคะ .. ส้มโอมันอึ้งเลยคะ แล้วถึงวิ่งมาดึงเราออกมา .. เราก็ฟังแบบงง .. เพราะเราแค่แปลกใจกับอาการของคู่รักคู่นี้เท่านั้นเอง ถ้าว่าเรามีอาการให้เขามาสนใจก็ว่าไปอย่างนี้เราไม่ได้มองเขาเลยมั้งหันไปแค่รู้ว่าเขามองเรานานตั้งแต่ในศาลาแค่นั้น ก็ขำดี ส้ม จากตอนแรกที่ไม่ชอบเพลง และ หงุดหงิดกับอาการแปลก ๆ ที่เพลงเป็นแต่แรกกลับกลายเป็นว่ายอมเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น

... จากนั้นพวกเรากลับเข้ามาเอาของที่รีสอรืตที่ฝากไว้แล้วเดินทางต่อไปที่วัดน้ำฮู้ .. พอจะหาที่จอดปรากฏว่ารถตู้ของคณะทัวร์นั้นขับตามมาติด ๆ เราก็เลยพุดว่า " ต๊ายละ พวกเขาตามมาวัดกับเราด้วย " " ไม่หรอกไม่ให้ตามมาหรอก .. ให้เลยไปเลยคอยดู ฮึ ๆ " จากตอนแรกที่มีพวกเขาที่มาถึงก่อนจอดอยู่ตรงหน้าวัดคะแต่พอคันที่ตามมาอีก 2 คัน พอมาถึงหน้าวัดจอดแป๊บหนึ่งไม่มีคนลงมาแล้วก็พากกันขึ้นไปหมู่บ้านสันติธรรมต่อเลย .. เราก็ได้แต่มองงง " เห็นรึยัง " อยากจะบอกว่าคำพูดแบบนี้คุ้นหูจังเลย เห้อ ๆ แต่ช่างมัน .. พอหาที่จอดรถได้ในวัดเราก้ลงรถมา .. แต่แล้วเรื่องน่าปวดหัวก้เกิดขึ้นอีกคะ ... อาการแปลก ๆ ของเพลงมันกลับมาอีกแล้ว ... ร้องว่า " กลัว ๆ เขาไม่ให้เข้าไป " แล้วก็ทำเหมือนจะร้องไห้ตัวสั่นงก ๆ กอดเราแน่นเลย ต้องพาเดินเลี่ยง ๆ ไปทางท้ายกะบะคะ .. เรามาสังเกตส่วนมากเพลงมาแถวนี้จะมีอาการเวลาไปเจอ " ศาลพระภูมิ เจ้าที่ " เพลงบอกว่าเธอจะเห็นเป็นคนมีรุปร่างเหมือนเงาสีดำ ชายบ้าง หญิงบ้าง ยืนอยู่แถวนั้น หรือ ตรงศาลเลยออกปากไล่เธอ บางที่ก็แสดงท่าทีจะทำร้ายไม่เป็นมิตร ... ได้ยินแบบนี้เราก็สงสารเธอจริง ๆ

... เราได้เข้าไปแค่ที่เดียวจริง ๆ คะภายในวัด คือ ศาลาที่มีพระประธาน กับ ตรงลานหญ้าด้านหน้านอกนั้นไปตรงไหนไม่ได้เลย เพราะเพลงจะเกิดอาการขึ้นทุกครั้ง เราเองเคยหงุดหงิดแล้วตะคอกน้องไปเหมือนกันพูดมาก็นึกละอายใจอยู่เนื่อง ๆ เพราะถ้าเป็นเราก็คงเป็นเหมือนกันที่ต้องมาเจอพวกไม่ใช่คนมาคอยไล่ หรือ แสดงท่าทางจะทำร้าย ... พอไหว่พระทำบุญเสร็จก็เดินออกมาตรงลานแล้วเพลงอยู่ ๆ ก็เดินมาจูงมือเราบอกว่ามีอะไรจะให้ดูเพราะตอนนั้นเราเซ็งมาก .. เพลงพาเรามานั้งข้างสระน้ำแล้วให้เรานั้งลงเอามือมากุมมือเรายังกับคนรักกันเราเองก็รู้สึกแปลก ๆ ว่าเด็กคนนี้เป็นไรอีกเนี๊ยะ .. " ดูนั้นสิ .. เห็นอะไรไหม๊ " และรูปที่สระน้ำนี้คือ สิ่งที่เพลงบอกว่าคนรักของเราเขาต้องการให้เรามาดูคะ .. รุ้งกินน้ำในสระพระนเรศวรตอนเที่ยงวัน .

 

... เราเดินทางถ่ายรูปกันมาเรื่อย ๆ ตามทางกลับคะกว่าจะมาถึงทางขึ้นเขาก้ค่ำแล้วตะวันกำลังจะตกดินคะ .. ขากลับนี้รู้สึกจะไม่แย่มากเหมือนตอนขามา .. อาจจะมีบ้างที่พวงมาลัยหนัก ๆ รถวิ่งเหมือนเราบรรทุกของเป็นตัน ๆ แต่ถ้าแค่ระดับนี้สำหรับเราไม่ใช่ปัญหาคะจนมาถึงแถว ๆ ที่มีหมู่บ้านคนคะ เราก็ขับปกตินะคะสาว ๆ ก็ดูเฮฮาไม่เหมือนตอนขามา .. แต่แล้วพอขับผ่านศาลาพักรอรถเล็ก ๆ ข้างทางจู่ ๆ ส้ม จากที่พูดหัวเราะเสียงดังก็เงียบขึ้นมาเฉย ๆ ผ่านตรงนั้นไปสักสองนาที " เมื่อกี้เห็นอะไรไหม๊ " เพลง " อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้นะลงเขาไปก่อน " .. จากนั้นทุกอย่างก็ดูจะอึมครึมขึ้นมาอีกเราก็พยายามขับรถด้วยความระวัง ... จนลงเขามาด้วยความปลอดภัย .. เราก็ไม่เจอะไรอีกนอกจาก .. หมาตัวไม่ใหญ่หน้าตาแปลก ๆ หูชัน ๆ เราคิดว่าเป็นสัตว์ป่าแถวนั้นวิ่งตัดหน้ารถเราไปในความมืดแค่นั้น ...

.... พอมาจอดเติมน้ำมันที่ปั้มปตท. เพื่อเติมน้ำมัน และ เข้าเซเว่นซื้อของกินก่อนเข้าเมืองพวกเราจึงมาคุยกันว่าใครเจออะไรบ้าง ..

.... เราไม่เจออะไรน่ากลัวมาก นอกจากรู้สึกอึดอัด พวงมาลัยหนัก รถหนัก ขนลุกชันบ้างเป็นบางครั้ง กับเหมือนมีอะไรลอยอยู่บนหัวเรา แต่มันก็เป็นแบบนั้นตอนขาไปด้วย .. กับสัตว์หน้าตาแปลก ๆ วิ่งตัดหน้าตอนถึงตีนเขา .. เพลงบอกเขาคงมาส่งเรา ..

... เพลง เห็นแค่เงาสีดำตามข้างทางแต่ก็ไม่เยอะเท่าตอนขามา และ ไม่มีท่าทางไม่เป็นมิตร

... ส้ม ที่เงียบไปเพราะว่า ส้มมองเห็นผู้หญิงแก่ตัวเล็กใส่เสื้อแบบคนแก่สมัยก่อนสีขาวนุ่งผ้าซิ่นเดินอยู่ข้างถนนสองครั้ง .. ต่างแค่สถานที่ .. แต่ยายแกไม่มีเท้า .. มันถามว่า .. แบบนี้เรียกว่า " ผีใชไหม๊ " ... ^^"

... เราขับรถกลับเข้าที่พักในเชียงใหม่เนื่องจากตรงที่เราจะจอดรถถนนมันแคบต้องใช้ความพยายามในการจอดรถพอสมควรประกอบกับตรงท้ายรถนั้นมีรถกะบะของบริษัททัวร์จอดอยู่เราจึงต้องระวังมากเพลงลงไปดูให้ .. พอเราถอยได้ที่แล้วกำลังจะดับรถอยู่ ๆ รถเราก้กระตุ๊กไหลไปชนหน้ารถกะบะที่จอดอยู่ด้านท้ายจนป้ายทะเบียนรถคันนั้นหักออกมาแต่รถเราไม่เป้นอะไรเลย .. เราจึงไปเรียกพี่ที่บริษัททัวร์มาดู และ บอกว่าจะรับผิดชอบค่าเสียหายให้ พี่เขาเลยถามว่าไปไหนกันมา .. " ไปเที่ยวปายมาคะ " " อย่าบอกนะว่าเอารถไปเองสามคน แล้วใครขับ " " หนูเองคะ " " เรานะเหรอเก่งจัง แล้วทำไมลงมาค่ำ ๆ มืด ๆ ไม่กลัวเหรอ " " ทำไมคะพี่มันมีอะไรเหรอคะบอกพวกหนูหน่อยได้ไหม๊คะ " " คนต่างถิ่นเขาไม่ค่อยให้วิ่งถนนเส้นนั้นตอนกลางตืนหรอก อันตราย เพราะมันชอบเอาคนต่างถิ่นตกหน้าผ่า อุบัติเหตุตายมาเยอะแล้ว พี่วิ่งประจำแถวนั้นนะ " ... เราก็มาถึงบางอ้อ .. เลยคะเพราะแกเล่าให้ฟังเยอะมากคะร่วมครึ่งชั่วโมงได้คะ .. ทำให้เรารู้ว่าทางขึ้นไปปายมีสองทางแต่ทางที่เราไปนั้นขึ้นชื่อว่า " เฮี้ยนที่สุด " .. แล้วพอเมื่อไม่กี่วัน พี่ระมิงค์ก็บอกว่าแกก็เคยไปทำงานแถวนั้นก็เจอเหมือนกันแต่ของแกผ่านสบาย ...

... วันนี้คงแค่นี้ก่อนนะคะ ขอไปนอนก่อนคะ .. ฝันดีทุกท่าน และ อรุณสวัสดิ์คะ คืนนี้ค่อยมาต่ออีกที ..

 

มาให้กำลังใจคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

ติดตามตอนต่อไป:boo: