เล่าเรื่องพระธุดงค์กลัวผี

การเยี่ยมป่าช้า เป็นอุบายอย่างหนึ่งที่หลวงปู่มั่นใช้สอนศิษย์ในการภาวนา ท่านให้พิจารณาทั้งป่าช้านอก คือที่ฝังหรือเผาศพ กับป่าช้า ข้างใน ได้แก่การพิจารณาการเป็นอสุภะภายในร่างกายตน
หลวงปู่เล่าถึงลูกศิษย์ของท่านองค์หนึ่ง เดินธุดงค์ไปถึงหมู่บ้าน ตอนเย็น ๆ
โยมพาไปพักริมป่าช้าโดยที่ท่านไม่รู้ การภาวนาคืนแรกจึงผ่านไปด้วยดี

มาวันที่สอง ตกบ่าย ชาวบ้านได้หามคนตายมาเผาใกล้ ๆ ที่ท่านอยู่ ท่านรู้สึกใจไม่ดี นึกเลยไปถึงความกลัวในตอนกลางคืน จะย้ายกลดหนีก็ไม่ได้เพราะอธิษฐานไว้แล้ว ตกกลางคืนยิ่งรู้สึกกลัว จนขนลุกขนพอง ท่านเป็นทุกข์มาก รู้สึกตีบตันไปหมด ใจไม่เป็นอันภาวนาหลับตาทีไร เห็นแต่ภาพเขาหามศพ เผาศพ และเห็นผีมากมายมาหาท่าน ทนทุกข์ทรมานหลายชั่วโมง

ยังพอมีสติอยู่บ้างนึกละอายใจที่เป็นพระแต่กลัวผี รู้ไปถึงไหนก็อับอายไปถึงนั่น นึกถึงคำสอนของหลวงปู่ว่า กลัวที่ไหนให้ไปที่นั่น ท่านจึงตัดสินใจจะไปนั่งภาวนาข้างกองไฟที่เผาศพ พอลุกขึ้นยืนก็ใจสั่นก้าวขาไม่ออก พยายามแข็งใจค่อย ๆ สืบเท้าเดินเข้าไป เหงื่อท่วมจีวรอุตสาห์เดินไปถึง กลับยิ่งกลัวหนัก ฝืนใจนั่งสมาธิโดยหันหน้าไปทางกองไฟ บังคับใจที่กำลังกลัวให้บริกรรมว่า เราก็จะตาย ไม่ต้องกลัว เราก็จะตาย กลัวไปทำไม ไม่ต้องกลัว....

ใจเริ่มสงบลง กำลังจะหายกลัว เกิดมีเสียงย่างเท้าเหยียบใบไม้ กรอบแกรบมาข้างหลัง เดิน ๆ หยุด ๆ เดินตรงมาหาท่าน มันหยุดห่างท่านสัก 3 วา ได้ยินเคี้ยวของแข็งดังกรุบ ๆ ยิ่งทำให้ท่านกลัวหนัก นึกว่าท่านคงไม่รอดแน่ ผีร้ายตัวนั้นคงมากัดกินศีรษะท่านแน่ ๆ ด้วยความกลัวสุดขีด ตัดสินใจลืมตาดู เผื่อไม่ได้การขอวิ่งหนีเอาตัวรอดก่อน

พอลืมตาขึ้นดู ปรากฎว่าเป็นสุนัขบ้าน กำลังขบกินเศษอาหารที่เขานำมาเซ่นผู้ตาย เลยนึกขบขันและรู้สึกสมเพชตัวเอง รำพึงว่า " เจ้าหมาตัวนี้มีอำนาจวาสนามากจัง ทำเอาพระธุดงค์กลัวแทบตัวปลิวไปได้"

จากนั้นท่านก็ตั้งใจปฏบัติภาวนาอย่างกวดขัน ขจัดความกลัวไปได้ เข้าไปภาวนาในป่าช้าได้ทั้งกลางวัน และกลางคืน ยึดเอาคนตายเทียบกับคนเป็น ว่าเป็นส่วนผสมของธาตุเช่นเดียวกัน เมื่อปราศจากใจครองแล้ว ธาตุทั้งมวลที่ผสมกันอยู่ก็สลายลงไป ที่เรานึกกลัวนั้นแท้จริงแล้วก็เพราะใจหลอกหลอนตัวเราเอง

 

^^ ได้อ่านบทความนี้แล้ว ทำให้ผมได้ฉุดคิดหลายอย่างขอบคุณมากๆครับ อนุโมทนาสาธุคับ

คนเราก็ตายทุกลมหายใจนั้นแล

 

ดีครับ.

ผมก็เคยทำแต่ทำที่ห้องข้างๆ ไม่คนอยู่กลัวเหมือนกัน
แต่พอเข้าสมาธิก็ไม่กลัวแล้ว แต่ลืมตามายังกลัวอยู่ ยืนมันอยู่นั้นแหละไม่ไปไหน
จิตมันปรุงไปทั่ว บ้างก็ว่า "ถ้า" มันห้อยหัวลงมา.. ถ้ามันมาอยู่ข้างหลัง ถ้าก้มหัวแล้วเงยหน้าขึ้นเจอหน้ามัน ถ้ามันจะมีเสียง ถ้ามันจะมีลมหวิวๆ ถ้ามันโผล่มาตรงหน้าต่าง ถ้ามันโผล่มาตรงที่เราคิดว่ามันจะโผล่เมื่อไร นี่กูเผ่นแน่ๆ..
แต่ซักพักตัวที่น่ากลัวที่สุดคือ จิตใจตนนี่แหละ มันปรุงแต่งของมันไปได้ เฮ้อ..

 

กำเพิ่งรู้ว่าคุณ Mr.Boy_jakkrit กลัวผีด้วย แสดงว่าเห็นผีไม่บ่อย ฮ่าๆ
เจอมารน่ากลัวกว่าเจอผีอีก ไม่เคยเหนผีมาหลอกเลยเคยเหนแต่รุป่างปกติดีมาพูดนู่นพูดนี่มากกว่า

 

จะว่ากลัวผีไม๊ เคยกลัวครับ แต่พอระลึกดูดีๆ มันใช่กลัวผี ใจมันพาไปน่ะ
พอเจอตัวต้นเหตุแล้วก็ไม่กลัวครับ
แต่ไม่เคยเจอผี คืออุปนิสัยผมไม่ไปทางนั้นด้วยละมัง..
อย่าแต่ผีเลยแม้อภิญญาผมก็ไม่ปราถนาประสบครับผม..โอ้เย่ (จึ๋ย)

เคยได้ยินมาเหมือนกันครับ เรื่องอภิญญ เคยเห็นคนมีอภิญญาด้วย ที่ว่าสะกดช้างป่าได้น่ะ
แต่พอนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติถ่ายรูปแว๊บเดียวแค่แสงแฟรชจากกล้องเข้าตาช้างเท่านั้นแหละ
ช้างมันกระทืบพระธุดงองค์แบนแต๊ะแต๋เลย..
ผมก็เลยกลัว กลัวจะแบบว่าหลับตาทีไรปราถนาอะไรก็ได้ดังใจ ทันใจ เข้าเรื่อยๆ
บ่อยเข้าๆ จนหลงไปติดว่ามันเที่ยง และถ้าหลงเข้าไปคิดอิแบบนั้นล่ะก้อ...
อาจจะมองไม่เห็นความเกิดดับ จนเข้าไปติดคิดว่ามันเป็นตัวตนน่ะครับ
ปล.เป็นแค่เหตุและผลจ้า..อาจจะไม่ใช่ก็ได้ กึ่งๆระหว่างกลางๆ เอ้ยย่ะ เอ้ยย่ะ..

 

^ ไม่ได้ดูหมิ่นนะ แต่ช้างป่าถือเป็นสัตว์อันตราย จะเป็นการประมาทหรือเปล่า

 

ครับฝึกเข้ามันก้ไม่ได้เจอแต่ผีนะครับมีเทวดามีพระท่านมาสอนด้วยมองเห็นสิ่งที่เป็นทิพอ่ะคับ

 

ครับ แต่เึคยมีจริงๆ ประมาณ20กว่าปีที่แล้วเคยมีข่าวแบบนี้มาเยอะครับ
รู้สึกจะที่แถวอีสาน พระธุดงค์ตายไม่ทราบสาเหตุและมีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติตายด้วย
พอเขาไปสำรวจก็เจอกล้่องตกอยู่บริเวณนั้น(กล้องสมัยนั้นเป็นฟิล์มไม่ใช่ดิจิตอลเหมือนสมัยนี้) พอเอารูปล้าง
ก็ปรากฏว่าในรูปมีพระธุดงค์กำลังยกมือแบไปทางช้างป่าตกมันสองเชือก
ที่กำลังหมอบต่อหน้าพระเหมือนจะเชื่องแล้ว แต่รูปต่อๆำไปช้างมันโมโหอาจจะเกิด
แสงแฟรชของคนถ่ายชาวต่างชาติคนนั้น ทำให้ช้างทำร้ายตนเสียชีวิตในป่าทั้งคู่

และที่ภาคเหนือก็มีเพราะในวัดแสดงอภิญญาในลักษณะเดียวกันนี่แหละ
จนโดนประโคมข่าวว่าไม่เหมาะสม

สมัยนี้จึงหาดูได้ยากครับ แต่ว่ามีจริงๆ..