เห็นทุกข์หรือยัง

ความรู้จะรู้ลึกล้ำพิศดารเพียงใด ก็เป็นเพียงแค่การทำหน้าที่ของสังขารขันธ์เท่านั้นเอง พระพุทธเจ้าทรงสอนให้ละอุปาทานขันธ์ ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นตัวทุกข์ พอจะเห็นทุกข์ ณ จุดนี้กันบ้างไหม..

 

ลองเพ่งฌานซิ ทุกข์มหันต์โดยไม่ต้องสรรหา

 

อันนั้นคือปั้นขันธ์ ๕ ก็ไม่ใช่ว่าจะหาประโยชน์มิได้เสียเลย มีประโยชน์อยู่ถ้ารู้จักใช้
นรกหลงไปมาบ่อยแล้ว ไม่ต้องสอนก็ไปกันเป็น
สวรรค์ วิมาน พรหม อาจไม่ค่อยได้ไป ก็ไปเรียนรู้เสียให้หมดวิบาก หายสงสัย
สุขก็รู้ ทุกข์ก็รู้ รู้ทางควรไป/ไม่ควรไปแล้ว จะได้เลิก ละอุปาทาน พ้นความข้องแวะ
บริสุทธิ์ หมดจด ห่างไกลจากกิเลสเครื่องเศร้าหมองทั้งปวงได้

 

เห็นละ เห็นตั้งแต่สภาวะรู้เริ่มถูกบดบัง

 

อยู่เฉยๆสังขารมันจะไม่ทุกข์ เมื่อก้าวเข้ามาปฏิบัติธรรมเวลาจิตมันทำงาน ความทุกข์จะปรากฏเด่นชัด ผู้ปฏิบัติมีหน้าที่แก้ทุกข์ มีธรรมหนึ่งในญาณ ๑๖ ที่เรียกว่าสังขารุเปกขญาณ คือญาณในการวางเฉย คือจิตเป็นกลางต่ออารมณ์ ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป

 

คุณ Tboon ครับ อาจจะเพราะนักปฏิบัติบางคนยังไม่เข้าใจธรรมะว่า พระพุทธเจ้าให้เรา ละ วาง สลัด คลาย แต่ยัง อยากจะได้ อยากจะเอา อยากจะมี ที่ผมว่าไปนี่ เคยเป็นเป็นมาก่อนนะ แต่ก่อน ก็ด้วยความไม่รู้ จะเอาแต่นั่งให้สงบ จะเอาแต่ฌาน เอาแต่บุญ... แต่พอรู้แล้ว เฮ้ย!! มันไม่ใช่อย่างนั้น พระพุทธเจ้าให้ "ทำ"เพื่อความตั้งมั่นของจิต จะได้เห็นความจริงตามธรรมชาติที่มีอยู่ จนจิต เบื่อหน่าย จนสลัดออกจากความยึดในขันธ์5 ที่เราไปยึดเอามาเป็นของตัว ไม่ใช่แค่ขันธ์5นะ ทุกสรรพสิ่งเลย เราพร้อมจะไปยึดมาเป็นของเราได้ทุกอย่าง บ้านเอย รถเอย ผัวเมียเอย ลูกเอย เอามาเป็นของกูหมด ทั้งๆที่สิ่งเหล่านั้นเป็นของที่มันต้องแตกดับ แต่อย่างว่า อุปปาทานนี่ปล่อยยากสุด ปล่อยได้ก็จบ แต่ถ้ายิ่งไปปฏิบัติเพื่อเอา... เพื่อได้เป็น... ก็ยังยิ่งห่างจากความหมายของธรรมที่แท้จริง ไม่ว่าจะมีสภาวะธรรมพิศดารพันลึกแค่ไหน ผมยังมองว่าไม่ได้อัศจรรย์ใจเลย(แต่เมื่อก่อนเคยรู้สึกอัศจรรย์นะ) อัศจรรย์แค่ไหนก็ไม่เท่าเห็นอนิจจสัญญาทำให้ถ่ายถอนอุปปานทานดอก แต่เอาเถอะครับ บางคนต้องลองผิดลองถูกเอาเอง บางทีธรรมะอาจจัดสรร ขึ้นอยู่แต่ละบุคคลแล้วจะมองเห็นแง่มุมที่ถูกหรือเปล่า

 

เกิดดับ

 

มันเริ่มทำงานอีกแล้ว

 

ติดชั่วติดดีเป็นทุกข์ รู้ทันความมีตัวกูของกู พอเข้าใจจุดนี้ไหม

 

ตัวกู-ของกูมันมีกันทุกคน อยู่ที่มากหรือน้อย พระอริยะท่านละเด็ดขาดตัวกู-ของกู ให้ดูที่ขันธ์ 5 มันเป็นอนัตตาอย่างไร จะช่วยลดอัตตา ตัวกู-ของกูได้

 

ความลังเลสงสัย เป็นบ่อเกิดแห่งการค้นหา อะไร อย่างไร
ก็นั่นแหละ ทุกข์ เพราะการกระทำล้วน ๆ ความอยากได้อยากดี
พอมองออกไหม..

 

ทุกสิ่งมีคุณก็มีโทษ
ทุกสิ่งที่มีโทษก็มีคุณ
อยู่ที่คนใช้เป็นหรือไม่

 

ความยึดมั่นในความเห็นของตนนั่นแหละเป็นที่อยู่ของอัตตา
ในที่สุดจะนำไปสู่การปกป้อง หวง รักษา เป็นเจ้าของไว้ เป็นที่มาของทุกข์

 

ทุกข์ควรกำหนดรู้...
กำหนดรู้ทุกข์โดยความเป็นทุกข์
กำหนดรู้ทุกข์โดยความเป็นของไม่เที่ยง

รู้ว่าทุกข์ควรกำหนดรู้ เป็น สัมมาทิฐิ
กำหนดรู้ทุกข์ เป็น สัมมา...
...... .
......

ทุกข์ควรกำหนดรู้ ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเป็นธรรม ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา...

 

จึ๊ก ......

อุ๊ยยยยส์ คม !!

หนีดีก่า

 

หากติดสมมุติ ผูกพัน บัญญัติมาก จะยากต่อการเห็นธรรมที่แท้จริง

 

ถ้าไม่ยึดก็พ้นโลก ไม่อยู่ ไม่เกิดอีก
คนที่อยู่ ก็ต้องรู้จักใช้
รู้จักใช้สิ่งที่มีคุณมีโทษ
ก็หมายว่า
สิ่งใดๆ ที่ไปยึดไว้ เมื่อมีคุณ ก็ยึดไว้
เมื่อมีโทษขึ้นมา ต้องวางให้เป็น
ทำได้ทั้งสองอย่างนี้ ชีวิตก็ไม่มีทุกข์
ทุกคนยึดสมมติกันอยู่ทั้งนั้น มีอัตตาในหลายๆสิ่ง
ปฏิเสธว่าไม่มี ก็เป็นการโกหกตัวเอง
ธรรมะคือธรรมชาติ
ธรรมชาติที่ปราศจากทุกข์
คือความเข้าใจในธรรมชาติ ยอมรับ ไม่ฝืนธรรมชาติ

 

ไม่ยึดสิ่งใด ย่อมไม่เป็นทุกข์เพราะสิ่งนั้น

ผู้รู้ เมื่อรู้ว่าหลงยึดไม่ว่าดีก็ตาม ชั่วก็ตาม
ย่อมปล่อยวางโดยพลัน โดยไม่มีข้อแม้เงื่อนไขใด ๆ ทั้งสิ้น

ธรรมทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น

 

ไม่ยึดไม่ถือว่ารูปเป็นตน ไม่ถือว่านามเป็นตน มานะก็ละได้ด้วยเหตุนี้ *_*

 

เหยื่อที่มารใช้ล่อให้ติดอยู่ คือความพึงพอใจ
สุขทุกข์แม้ไม่บัญญัติแต่ถ้าหลงพอใจอยู่ (แม้แต่ภูมิปัญญาของตน)
ก็ไปไม่รอดเหมือนกัน พึงมีสติรู้เท่าทันมายา