แผ่เมตตา แต่มีเมตตาให้แผ่หรือ?

แผ่เมตตา แต่มีเมตตาให้แผ่หรือ?

สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรมีกรรมแก่กันเลย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย จงมีความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเถิด

เมื่อเราแผ่เมตตาแก่สรรพสัตว์ทั้งหลาย เรามีเมตตากับพวกเขาจริงหรือไม่? เรายังเบียดเบียนซึ่งกันและกันอยู่หรือเปล่า? เขาไม่ได้เบียดเบียนเราแต่เรายังเบียดเบียนเขาอยู่หรือเปล่า? เราไม่ฆ่าสัตว์แต่เรากินเนื้อสัตว์อยู่หรือเปล่า? เราไม่ลงมือฆ่าเขาด้วยตัวเอง แต่เราจ้างมือปืนรักจ้างให้ฆ่าเขามาให้เราหรือเปล่า? เราไม่ได้ลงมือฆ่า แต่เราบอกแม่ค้าให้ลงมือฆ่าเพื่อสนองความต้องการของเราหรือเปล่า? ถ้าเป็นเช่นนั้นเราก็เบียดเบียนเขาอยู่ เรายังกินเนื้อเขาอยู่แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไร เขาจะเลิกหวาดผวาได้อย่าไรว่าเมื่อไรจะถึงคราวที่เขาต้องถูกฆ่า แล้วเราจะถือว่ามีเมตตาต่อเขาได้อย่างไร อีกทั้งพวกเขาจะรักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นได้อย่างไร? ในเมื่อตัวเราเป็นคนหยิบยื่นความตายให้เขา

เมื่อเราไม่มีเงินเราก็ให้ผู้อื่นยืมไม่ได้ เมื่อเราไม่มีเมตตาแก่สรรพสัตว์ทั้งหลายแล้วเราจะเอาเมตตาที่ไหนไปแผ่ให้เขา?

พวกสัตว์ทั้งหลายที่ต้องตายเพื่อมาเป็นอาหารให้เราก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ เขาก็คงจะโกรธแค้นอาฆาตผูกพยาบาทและถ้ามีโอกาสก็คงแก้แค้นเราเช่นกัน

แต่ละภพ แต่ละชาติ สรรพสัตว์ต่างเวียนว่ายตายเกิดไปตามกรรม บ้างก็เกิดเป็นมนุษย์ บ้างก็เกิดเป็นสัตว์ อีกทั้งแต่ละชาติภพเรามีญาติพี่น้องมากมาย เมื่อเกิดชาติใหม่ ภพใหม่ เขาเหล่านั้นอาจจะเกิดมาเป็นสัตว์เนื้อแล้วเราก็กินพ่อแม่ญาติพี่น้องของเราเอง แล้วพ่อ แม่ ญาติพี่น้องของเราในชาตินี้อาจจะโดนเรากินในชาติหน้า หรือพ่อ แม่ ญาติพี่น้องของเราในชาตินี้อาจจะกินเราในชาติหน้าก็เป็นได้

เมื่อคนตายก็เอาไปฝังไว้ที่ป่าช้า ตัวเราก็ไม่ต่างจากป่าช้าที่ฝังศพเน่าเหม็นของสัตว์ทั้งหลายตายก็เอามาฝังในร่างกายเรา ในเมื่อป่าช้าเป็นที่ฝังผีและเป็นที่รวบรวมวิญญาณต่างๆ ไว้ฉันใดในร่างกายของผู้กินเนื้อก็เป็นที่สั่งสมวิญญาณต่างๆ ไว้ฉันนั้น


http://www.horazard.com/salaThumDetail.php?hId=6

 

อนุโมทนาค่ะ .....

สัตว์โลกทั้งหลายย่อมหมุนเวียนเปลี่ยนไปตามกระแสกรรม เราก็อาจจะเคยเกิดเป็นสัตว์มาแล้วทุกประเภท เคยทุกข์ทรมานมาแล้วนับไม่ถ้วน สัตว์ทั้งหลายเหล่านั้นก็เช่นกัน ก็ย่อมเคยเกิดเป็นมนุษย์มาก่อน แต่ด้วยความผิดพลาดพลั้งก็ต้องตกไปตามกระแสแห่งกรรมที่ทำไว้ จึงต้องมาเกิดเป็นสัตว์ให้เขาฆ่าอย่างทุกข์ทรมาน ซึ่งเป็นกรรมหมุนเวียน เบียดเบียนกันไม่รู้จักจบจักสิ้นเลย

ถ้าในวันใด ... เราไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของสัตว์ทั้งหลายแล้วหละก็ .....

วันนั้นคงเป็นวันที่สรรพสัตว์ทั้งหลายได้มีเมตตาต่อกันแล้วอย่างแท้จริง ......

 

การแผ่เมตตาต้องออกมาจากใจที่รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ การแผ่เมตตาที่เกิดอานิสสงฆ์สูงสุด คือเจริญเมตตาอัปปมัญญา ไม่มีประมาณสู่ใจทั้งหลายทั่วทั้งจักรวาล จนยกจิตตนขึ้นสู่ฌาณ 3 ในอารมณ์แห่งเมตตานั้น

การบริกรรมหรือกล่าวแผ่เมตตาเป็นอุบายวิธีที่จะยกจิตให้ตั้งอยู่ในอารมณ์แห่งเมตตานั้น

เมตตาที่ออกจากใจยังแสดงออกในการคิด การพูดและการกระทำ ย่อมเป็นที่รักของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย

เมตตาอย่างเดียว ขาดปํญญาและอุเบคขา ไม่พิจารณาให้ดี จะพาตนลำบาก

ผู้กินเนื้อสัตว์เจริญเมตตาอัปปมัญญาได้ ตายแล้วไปสู่พรหมโลกก็มี
ผู้ไม่กินเนื้อสัตว์เจริญเมตตาอัปปมัญญาได้ ตายแล้วไปสู่พรหมโลกก็มี

ผู้กินเนื้อสัตว์ เป็นผู้มักโกรธ ขาดเมตตาจิตก็มี
ผู้ไม่กินเนื้อสัตว์ เป็นผู้มักโกรธ ขาดเมตตาจิตก็มี

แผ่เมตตา แต่มีเมตตาให้แผ่หรือ?

 

แต่ว่า....เออ ด้วยความเกรงใจ พระพุทธเจ้าพระองค์ท่านก็ไม่ได้เป็นมังสวิรัตนะครับ

 

วันอาทิตย์จะไปวัดพอดี...

(nogood)
นั่นดิเน๊อะ
" แผ่เมตตา แล้วมีเมตตาให้แผ่หรอ? "

อุ๊ไปวัดไม่เคยแผ่เมตตา
ไม่เคยกรวดน้ำ หรือ แผ่เมตตาเลย

เพราะว่า
ท่องบทสวดไม่เป็น
-_-"


​

 

ตรงไหนที่ว่า พระพุทธเจ้าไม่ได้เป็นมังสวิรัติ

ผมเองก็เคยคิดว่า พระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันนี้
พระองค์ท่านฉัน เนื้อสัตว์หรือเปล่า อันนี้น่าคิด
บอกหน่อยสิ แต่ผมว่าพระองค์ท่านไม่น่าฉันนะครับ

 

การแผ่เมตตา คือการชำระล้างใจในขั้นต้น เมื่อเราแผ่เมตตา
จะทำให้เรา เย็นใจเย็นกาย ไม่มุ่งเบียดเบียนใคร ยิ่งเราแผ่ให้มาก
และกว้าง คลอบคลุม ทั่วไหร่ เราก็จะยิ่งละ วาง ในอัตตาของตนเอง
มากขึ้นเท่านั้น

มันเป็นเสมือนอุบายอันหนึ่ง ที่ทำให้เราลดความเห็นแก่ตัว และลดความ
อาฆาตแค้นในใจให้ค่อยๆมลายไปได้ เพราะการที่เราคิดดีต่อผู้อื่น
ไม่คิดร้าย เราก็สามารถแผ่เมตตาให้เขาได้แล้ว
ไม่ต้องไปหาเมตตามาจากไหนหรอกค่ะ หาจากใจเราเนี่ยแหละ
ง่ายสุด แต่ถ้าคนไม่มีเมตตา จะให้เขาแผ่ ขอบอกว่า ทำไม่ได้
ง่ายนักนะค่ะ เพราะใจขาดความเป็นกลาง ไม่มองความจริงที่ว่า
เราต่างเกิดมาร่วมชะตากรรม คือเป็นเป็นเพื่อนทุกข์ เกิดแก่เจ็บตาย
ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น หากเราคิดแบบนี้ เราจะไม่แบ่งเขา แบ่งเรา
จิตจะค่อยๆ คลายความยึดมั่นถือมั่นลง แม้แต่การทานอาหาร
ก็จะเริ่มหันมาสู่การทาน มังสวิรัติ หรือกลายเป็นทานเจ ไปได้
โดยง่ายดายค่ะ เพราะเวลาเราจะทาน ยอมรับว่า เราอุตส่าห์
แผ่เมตตาให้เขา แล้วเรายังจะมาโซ้ยเนื้อเขาอีก มันเลยหม่ำ
แบบไม่ค่อยมีความสุข หากเลี่ยงได้ ก็มักจะเลี่ยง หากเลี่ยงไม่ได้
ก็ทานแต่น้อยๆค่ะ หรือเขี่ยๆไว้ข้างจานไม่ต้องฝืนตัวเองมากมายนัก
เดี๋ยวกลายเป็นมนุษย์ประหลาด ไปซะชิบ..

 

เพียงแค่เกิดความคิดหรือความรู้สึกปรารถนาดีต่อผู้อื่นขึ้นมานั่นก็เป็นเมตตาแล้วล่ะครับ

 

พึ่งทราบว่าคุณผึ้งเป็นผู้หญิง??!!! ต้องขออภัยด้วยครับเท่าที่ผ่านมาผมนึกว่าคุณผึ้งเป็นผู้ชายมาตลอดเลยครับ(T_T)

 

สาธุค่ะ ทุกท่าน