ไม่รู้จักกัน

หมวกไหมพรม ถักยังน้อ..

 

ไม่ถักค้าบ

 

เป็นหยังล่ะ บ่มีเวลาติ..

เอาหมวกกันฝน กะ ได้ ตั๊ว เข้า กับ ฤดู พอดี..

 

นอนดึกเหมือนกันนะเราเนี้ย..

 

กินน้อย นอนน้อย พูดน้อย

 

อัฐิธาตุพ่อแม่ครูอาจารย์หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ประดิษฐานภายในเจดีย์ศรีแสงธรรม วัดแสงธรรมวังเขาเขียว อ.วังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา

 

แต่เพ้อฝัน จินตนาการ มาก น่ะ สิ..

 

วิจารณ์กับนินทาต่างกันอย่างไร?
วิจารณ์ ใช้กับบุคคลสาธารณะ
นินทาใช้กับบุคคลใกล้ตัว
แต่ทั้งวิจารณ์และนินทา
ก็มีพฤติกรรมและสภาวจิตที่เหมือนกัน
คือเพลิดเพลินไปตามโลกธรรม

สติจึงสำคัญอย่างยิ่ง

 

ก๊อปมาฝากจากเฟสบุค สำหรับคนชอบอ่านค่ะ

คนเขียนเก่งมาก เข้าใจปรัชญาชีวิตถ่องแท้. เพราะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นและจะเป็นอุทาหรณ์ ให้เราได้รับรู้รับทราบไว้บ้าง ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรนะ

‍‍‍"สำหรับคนบางคน"

1 บางคนรู้จักได้ ...แต่คบไม่ได้
2 บางคนพูดคุยได้ ...แต่ปรึกษาไม่ได้
3 บางคนคุยเอาสนุกได้ แต่เอาสาระไม่ได้
4 บางคนเที่ยวด้วยกันได้ แต่พึ่งพาไม่ได้
5 บางคนเป็นเพื่อนกินได้ แต่เป็นเพื่อนแท้ไม่ได้
6 บางคนฝากดูแลบ้านได้ แต่ฝากผีฝากไข้ไม่ได้
7 บางคนให้ของได้ แต่ให้ใจไม่ได้
8 บางคนเป็นลูกน้องได้ แต่เป็นหัวหน้าไม่ได้
9 บางคนเป็นหัวหน้าได้ แต่เป็นผู้นำไม่ได้
10 บางคนเป็นคู่ควงได้ แต่เป็นคู่ชีวิตไม่ได้
11 บางคนเป็นผู้ชายได้ แต่เป็นสุภาพบุรุษไม่ได้
12 บางคนเป็นคู่นอนได้ แต่เป็นแม่ของลูกไม่ได้
13 บางคนเป็นสามีได้ แต่เป็นพ่อของลูกไม่ได้
14 บางคนพูดได้ แต่ทำไม่ได้
15 บางคนทำสำเร็จได้ แต่สอนไม่ได้
16 บางคนสอนได้ แต่ไม่เคยทำสำเร็จได้
17 บางคนคิดได้ แต่ทำตามที่คิดไม่ได้
18 บางคนทำตามได้ แต่คิดเองไม่ได้
19 บางคนทำไม่ได้ แต่บางคนไม่ได้ทำ

โดย..ดร.พนม ปีย์เจริญ

เด็กหนึ่งขวบ ขี้และเยี่ยวใส่กางเกง พ่อแม่ให้อภัยลูกได้ แต่คนแก่อายุ 80 ขี้และเยี่ยวใส่กางเกง กลับถูกลูกของตัวเอง ตำหนิและด่าว่า เด็กหนึ่งขวบ มีพ่อแม่เตรียมอาหาร ไว้ให้กินทั้งสามมื้อโดยไม่ต้องกังวล แต่คนอายุ 80 กลับกังวลว่า ลูกคนไหน จะเลี้ยงดูพ่อแม่ได้บ้าง? เด็กเจริญเติบโตได้อย่างไร? คนแก่ก็ทรุดโทรม และเสื่อมสภาพไปตามนั้น ท่านไม่ได้หลงลืม แค่เพียงท่านกลับไปสู่สภาพของทารกอีกครั้งเท่านั้น หากท่านลืมเรื่องราวในอดีต ลืมว่าเพิ่งกินข้าว ลืมว่าจะพูดอะไร? ขอให้คุณจงอดทน ในการดูแลเอาใจใส่ เพราะนี่เป็นวัฏจักร การเวียนกลับของชีวิตอีกครั้ง

นี่คือความยุติธรรมของเบื้องบนที่ให้โอกาสลูกๆ ได้มีโอกาสทดแทนพระคุณของพ่อแม่ คุณควรดีใจ เหมือนที่พ่อแม่ดีใจที่ได้เลี้ยงคุณมา ♥️ลูกๆ ทั้งหลาย ร้อยพันความดี ความกตัญญู มาเป็นอับดับแรก ♥️จงดูแลคนแก่ในบ้านให้ดี เพราะเราก็แก่ได้ในวันหนึ่ง

♥️ขอบคุณบทความดีๆ

 

ส่วนใหญ่จะคิดแต่เรื่องของตัวเอง มองโลกแล้วปลงอนิจจัง ความจำเป็นของชีวิตคืออะไร เกิดแล้วก็ต้องตาย ขณะที่ยังไม่ตายมีสิ่งใดที่จำเป็นบ้าง

มีมากก็ทุกข์ๆ เพราะกลัวว่าจะหมดไป มีน้อยก็ทุกข์ๆ ว่าจะเป็นอยู่อย่างไรโดยไม่แร้นแค้น...ทุกข์ทุกลมหายใจ

ทำอย่างไรจึงจะทรงสภาวะอุเบกขาเวทนาได้ตลอดชีวิต ทุกคนล้วนกลัวที่จะสูญเสีย สูญเสียอำนาจ อำนาจในการซื้อ อำนาจในการควบคุม อำนาจในการเป็นที่สนใจ ฯลฯ ความกลัวคู่กับโลภะ

ธรรมคือละ แต่เราไม่ใช่ธรรม ธรรมไม่ใช่เรา เราคือหุ่นเชิดของกิเลส ตามใจทุกคน เพราะทุกคนพอใจที่ได้ทำตามใจ ก็ไม่รู้ว่าจะไปขัดทำไม

"พระท่านบอกให้ระลึกว่าร่างกายนี้เลว เราไม่ต้องการร่างกาย ตายแล้วไม่ต้องการเกิดอีก" ประมาณนี้นะ นั่นเป็นอุบายสะกดจิตเพื่อให้จิตคุ้นชินกับความไม่ต้องการร่างกายจนตัดสักกายทิฏฐิลงได้ในที่สุด

เราเห็นอีกด้าน เราได้อาศัยร่างกายเรียนรู้สรรพวิชชา เรียนรู้อริยสัจสี่ ร่างกายนี้จึงมีคุณ

ร่างกายเปรียบเสมือนเรือจ้าง เมื่อส่งถึงฝั่งแล้ว แม้นไม่ทิ้งเรือ เรือก็ลอยอยู่ที่เดิมของมันอย่างนั้น เราไม่มีปัญหากับร่างกาย ไม่ยึดติดว่าร่างกายเป็นเรา เป็นของเรา เพราะร่างกายเกิดขึ้นและเป็นไปตามกรรม

พระท่านสอนให้พิจารณาตาม ปฏิบัติตามเพื่อเข้าถึงความหมายนั้นๆ ด้วยใจ ใจถึง...ก็ถึงใจ

อีกไม่นานโควิดก็จะหายไป ตามกฏไตรลักษณ์ โควิดมาบอกให้ตื่นจากความประมาท เมื่อทุกคนบนโลกตื่นจากความประมาทแล้ว โควิดก็จะจากไป หลายๆ โรคระบาดในอดีตที่ผ่านมา ก็เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป

❤ความไม่เที่ยงคือความเที่ยงที่เที่ยงที่สุด❤

 

12:00 น. เที่ยง..

นอกนั้น ไม่เที่ยง..

 

เรื่อง "ถอนอุปทานขันธ์ด้วย สติปัญญา"

"ยถาภูตํ ญาณทสฺสนํ" รู้เห็นตามเป็นจริงด้วย "ปัญญา" จริงๆ ไม่เพียงจำได้และพูดออกมาด้วยสัญญา ยังสามารถถอดถอนหนามจากอุปาทานของขันธ์ที่ทิ่มแทงใจ

(เทศนาโดย หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

ขันธ์เป็นหลักธงชัยอันสำหรับผู้ต้องการผ่านพ้นทุกข์โดยสิ้นเชิง เพราะฉะนั้น กรรมฐานห้าที่พระอุปัชฌาย์มอบให้ จึงเป็นหลักใหญ่อันสำคัญในส่วนแห่งกาย ถ้าจะพูดถึงอริยสัจ ก็มีอยู่ที่กายนี้ คือทุกข์ เกิดขึ้นที่กาย สมุทัยก็หมายถึงความถือกาย มรรค แม้จะมีอยู่ในที่แห่งเดียวกันก็หาทางเดินไม่ได้ เพราะร่างกายท่อนนี้เกลื่อนไปด้วยเรื่องสมุทัยเที่ยวปักปันเขตเอาไว้ ดังนั้น อุบายทั้งห้า คือ เกสา โลมา นขา ทันตา ตโจ อันเป็นส่วนใหญ่ที่ท่านมอบให้แก่นักบวช จึงเป็นเหมือนให้อาวุธเข้าถากถางเพื่อถอดถอนอุปาทานที่ฝังเกลื่อนอยู่ตามส่วนต่างๆ ของร่างกายให้หมดสิ้นไปเป็นลำดับ เริ่มแต่การพิจารณาชั้นต้นจนถึงขั้นความชำนาญ และสามารถรู้เท่าทันส่วนร่างกาย ทั้งภายนอก ภายใน ทั้งเบื้องบน เบื้องล่างโดยทั่วถึง

ถ้าจะแยกกายนี้ออกเป็นประเภทของทุกข์ ทุกอาการของกายจะวิ่งลงสู่สายทุกข์ตามกันหมด ไม่มีชิ้นใดฝืนตัวอยู่ได้ เพื่อความประจักษ์ใจและแน่นอนกับทุกข์ในกาย ลองเอาปลายเข็มจรดลงด้านใดด้านหนึ่งของกายสักนิดหนึ่ง จะทราบทันทีว่าทุกข์มีอยู่ทุกขุมขนทั่วร่างกายของบุคคลและสัตว์ผู้หนึ่งๆ ดังนั้น ผู้ใช้สติปัญญาตรวจตรองอยู่กับขันธ์ ย่อมมีทางทราบเรื่องของตัวและทุกข์ที่อยู่ในขันธ์นี้ทั้งขันธ์โดยลำดับ เพราะทุกข์ทั้งมวลไม่นอกไปจากขันธ์นี้เลย แม้คำว่าอริยสัจซึ่งถือว่าเป็นธรรมลึกซึ้ง จึงไม่เลยความรู้สึกของผู้รับสัมผัสไปได้ ต้องอยู่ในวงความรู้สึกของเราด้วยกัน จะสูงก็ไม่เลยกายกับใจนี้ไปได้ สมุทัยก็ไม่ลึกเลยความรู้อันนี้ เพราะความรู้สึกเป็นฐานที่เกิดของสมุทัย

สมุทัยไม่มีที่อื่นเป็นแดนเกิดนอกจากใจดวงนี้เท่านั้น การพิจารณาทางปัญญาไปตามส่วนต่าง ๆ ของขันธ์ จึงเป็นอุบายจะรื้อถอนอุปาทานคือตัวสมุทัยนั้นขึ้นมา เพื่อให้ธรรมชาติเหล่านั้นได้อยู่เป็นปกติ ไม่ถูกกดบังคับจับจองจากใจ เพื่อใจได้อยู่เป็นสุข ไม่ต้องกังวลกับสิ่งใด เป็นเราเป็นของเรา คือต่างอันต่างจริง ต่างอันต่างอยู่ ที่เรียกว่า ยถาภูตํ ญาณทสฺสนํ รู้เห็นตามเป็นจริงด้วยปัญญาจริงๆ ไม่เพียงจำได้และพูดออกมาด้วยสัญญา ยังสามารถถอดถอนหนามจากอุปาทานของขันธ์ที่ทิ่มแทงใจได้อีก

สมุทัยที่ทำงานเกี่ยวกับกายก็ถอนตัวออกไป ส่วนสมุทัยที่เกี่ยวกับใจโดยเฉพาะก็เป็นวิสัยของสติปัญญาจะตามสอดรู้และทำลายเช่นเดียวกัน เพราะทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ทั้งหยาบและละเอียดเกิดขึ้นจากใจอันเดียวกัน ฉะนั้น ทุกข์ สมุทัย จึงไม่มีเกาะใดจะเป็นที่ออกตัว ว่าได้ผ่านพ้นสายตาของสติปัญญาไปได้ และไม่สูงต่ำไปที่ไหนนอกจากใจดวงนี้

_/|\_ _/|\_ _/|\_

 

ทำยังไง เราถึงจะเพิ่ม มานะ ไปจนถึงจุดที่สูงมากๆได้มั่งล่ะ

 

มานะเป็นกิเลสสังโยชน์ไม่ใช่รึ ถ้าจะเพิ่มก็พอกพูนมานะเข้าไป แต่ถ้าจะละต้องใช้สติ สั่งสมรอบของความรู้ตัว พร้อมทั้งเจริญพรหมวิหาร 4

 

แล้ว ทำไมเราจะละกิเลส ความอยากได้หล่ะ

 

นั่นซิ ทำยังไงนะ

 

"พระพุทธเจ้าสอนว่าจิตไม่ใช่จิตว่างนะ อย่าไปถือว่ามันจะว่างให้ ให้เรามีสติ มีสัมปชัญญะ รู้ตัวเสมอ มันว็อกแว็กๆ อยู่อย่างนั้น เหมือนกันกับฟองน้ำ เดี๋ยวมันเกิดขึ้น เดี๋ยวมันดับ ดวงจิตมันไม่รู้จักอะไรหมดทั้งนั้น มันอาศัยเราทรมาน คือเราได้ยินได้ฟังแล้ว เราก็ให้มีสติขัดเกลาสั่งสอนมันให้มันรู้ เพราะมันไม่รู้นี่แหละ

จิตดวงนี้แหละเรียกว่า อวิชชา คือความไม่รู้ จิตดวงนี้น่ะเรียกว่าอวิชชา ครั้นแนะนำสั่งสอนมัน
ให้มันรู้ตามความเป็นจริงของโลกนั่นแหละ มันจึงได้ปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่นโดยอุปาทานว่าเราว่าจิตของเรามันปล่อยมันวาง ตัวอวิชชาก็แม่นดวงจิต
นั่นแหละท่านสอนให้อบรมขัดเกลาจิตทุกเวลา"

หลวงปู่ขาว อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล อ.เมืองหนองบัวลำภู จ.หนองบัวลำภู

 

เราไม่มีความรู้อะไรที่จะอบรม แนะนำอะไรใครๆ ได้หรอก เราแค่รู้รักษาตัวรอดไปในแต่ละขณะๆ ยังคงเจริญภาวนากรรมฐานไว้ในใจ

สงสัยใคร่รู้อะไร ให้ไปดูที่คำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วน้อมนำมาปฏิบัติตามเอาเองนะ

กระทู้นี้ก็มั่วๆ ซั่วๆ ไปตามวาระจิต ผู้เขียน...ไม่ยึด ผู้อ่าน...ไม่ยึด เลือกเสพกันไป เสพแล้วก็ให้รู้ว่าเสพ...จบ

 

อภัยทาน ลงทุนน้อยที่สุดแต่ได้กำไรมากที่สุด
แค่ทำไว้ในใจ อภัยๆๆๆ

อภัย ก็คือความไม่ถือสาหาความ
ความไม่ถือสาหาความ เกิดจากความไม่ยึดมั่นถือมั่น
ความไม่ยึดมั่นถือมั่น เกิดจากความเห็นจริงตรงตามธรรม

จะเห็นว่าธรรมเมื่อเกิดขึ้นแล้วในจิตใจ
จะเกิดสืบเนื่องเกื้อกูลกันไปให้ใจเป็นสุข

สนับสนุนผู้ตั้งใจทำดี คิดดี พูดดี
ดีเกิดที่ไหนก็อยู่ที่นั่น
ดีใครดีมัน ดีแล้วใจก็ดี
ใจดีแล้ว จึงแจกจ่ายแบ่งปัน
สงเคราะห์ตนแล้ว จึงสงเคราะห์โลก

กาย เวทนา จิต ธรรม เกิดขึ้นภายในโดยอาศัยเหตุปัจจัยภายนอก เพราะมีสิ่งนี้ จึงมีสิ่งนี้ _/|\_