ขออนุญาตถามอาการหลังจากทำสมาธิหน่อยครับ

นี่แหละธรรมะ มันจะเปลี่ยนไปเรื่อย เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา)

จขทก.ต้องมีฐาน (คือที่ให้จิตเกาะยึดเป็นหลัก) แล้วก็ดูความผันแปรของสรรพสิ่งที่ปรากฏ

 

กราบขอบพระคุณทุกๆกำลังใจ และทุกๆท่านที่ช่วยชี้แนะนะครับ ผมจะพยายามปฏิบัติอย่างไม่ลดละเลยครับ เพราะผลของการปฏิบัติที่ผมได้มีค่ามากมายเลยครับ จากเป็นคนใจร้อนปากเร็วชอบเที่ยวชอบทำผิดศีล ตอนนี้บอกได้เลยครับว่าอารมณ์และความรู้สึกเดิมๆหายหมดเลยครับ จะกระทำสิ่งใดก็จะคิดเป็นเหตุเป็นผลมากกว่าเดิมครับ ขอบพระคุณทุกๆท่านครับ

 

เห็นก้อนเมฆบนท้องฟ้าไหมครับ
มันนิ่ง มันขยับ มันเคลื่อนไหวไปมา
แต่ฟ้าก็ยังอยู่เฉยๆ ความคิดก็คล้าย
ก้อนเมฆนั้นหละครับ เมื่อเรามีสมาธิ
ในระดับนิ่ง เราก็จะไม่สนใจว่า มันจะนิ่ง
มันจะขยับ มันเคลื่อนไหวไปมา
เมื่อเราอยู่กับลมหายใจเราอยู่อย่างนั้น
เราก็จะพบกับคำว่าว่างเปล่า
แต่ว่างเปล่า ก็คือว่างเปล่า
แต่เราจะไม่รู้อะไรครับ...
ในขณะที่เราว่างอยู่ใน
ในหมุ่เมฆเราเหล่านั้น
อาจจะปรากฏทั้งลม ทั้งพายุ
ทั้งลมร้อน ลมเย็น
ทั้งฟ้าผ่า ฟ้าร้อง ฟ้าแล๊บ
มีเสียงฝูงนก ฝูงสัตว์ร้องไปมาให้ได้ยิน
เห็นฝูงสัตว์ เห็นผู้คน เห็นโน้นเห็นนี่ไปเรื่อย นั่นก็เพราะว่า แต่เราก็แค่ได้เห็น
แค่ได้ยิน แต่เราก็ไม่รู้อะไร เพราะว่า
มันว่างเปล่านะตอนนั้น มันเลยเห็นได้
ได้ยินได้นั่นเอง...ผลของสมาธิในระดับ
หนึ่งมันก็ทำให้ตัวเราเสมือนเป็นท้องฟ้า
ที่ไม่สนใจเมฆ(ความคิด)ไม่สนใจ ฟ้าร้อง ฟ้าฝ่า ฯลฯ(กิริยาที่เกิดระหว่างทาง) เห็นโน้นได้ ได้ยิน โน้นนี่นั้น
(กิริยาที่เกิดระหว่างทาง)
แต่เราก็จะพบว่า เราก็เหมือนท้องฟ้า
ที่มันว่างอยู่อย่างนั้นครับ....

แต่เราเหมือนได้ยินมาว่าพุทธศาสนา
จะสอนเรื่องปัญญา แล้วเราได้ปัญญา
จากตรงไหนครับ.....

ฟ้าคือฟ้า ถอยมานิดหนึ่งครับ...
ก้อนเมฆเราไม่สนใจ เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่สนใจเมื่อมันขยับเปลี่ยนรูปร่าง เราจะสังเกตุว่า มันก่อตัวขึ้นมาได้
อย่างไรครับ ถ้าเราสังเกตุทันตั้งแต่
ตอนที่มันกำลังจะก่อตัวเป็นเมฆ
ฟ้าก็จะรู้ทันทีว่า เมฆมันเกิดขึ้นได้อย่างไร เสมือนจิตที่ทิ้งความคิด
ที่เกิดจากจิตได้นั้นเอง...
ที่นี้เมื่อทราบตรงนี้แล้ว
ก็มาสังเกตุดูลม ที่จะมาทำให้เมฆ
เคลื่อนที่(ลมเปรียบเหมือนขันธ์ ๕
นามธรรมที่คอยปรุงแต่งร่วมกับก้อนเมฆหรือความคิดนั่นเอง) มาสังเกตุ
อีกว่า ลมมันเคลื่อนมารวมกับก้อนเมฆตอนไหน ถ้าสังเกตุทัน อย่าพึ่ง
ไปดับมันตอนที่ลมมันรวมกับก้อนเมฆ
ปล่อยให้มันรวมกันไป ขยับกันไป
แต่ ฟ้าก็ไม่ต้องไปเพิ่มลม(การปรุงแต่ง)ให้มันก็พอ ที่เค้าเรียกว่า
รู้เห็นตามความเป็นจริง ด้วยใจที่
เป็นกลางในสภาวะปัจจุบันนั่นหละ...


ก็จะเริ่มเดินปัญญาทางธรรมได้แล้ว
ที่นี้ พอเริ่มเดินปัญญาได้แล้ว
จะไปอย่างไรต่อ....
เมื่อถึงขั้นนี้ เราก็รู้ฟ้าก็ดูอยู่อย่างนั้น
เมฆกับลมรวมกันสร้างปรากฏการณ์
อย่างนั้นโน้นนี่ แต่เหมือนแค่เราเห็น
ว่ามันทำอะไร แต่เราไม่รู้ว่ามันเกิด
จากอะไร มันมีกระบวนการเกิดอย่างไร(ปัญญาญาน)จะทำอย่างไรต่อหละ


ก็ให้การสังเกตุอีก ว่าเมฆมันก่อตัว
ตอนไหนและมันก่อตัวเพราะอะไร
และมันสลายตัวไปตอนไหน..
สังเกตุตรงนี้เข้าไปอีก ฟ้าก็จะเริ่ม
รู้ละเอียดเข้าไปอีก..ตรงนี้นั่นเอง
พอเริ่มมีตัวสังเกตุมากๆขึ้น...
เด่วมันจะเริ่มไปรู้ว่า ลมกำเนิดอย่างไร
เมฆก่อกำเนิดอย่างไร
ฟ้าที่เคยว่าง นั้นยังมีอะไรเหนือฟ้าอีก
จะพบว่า ปรากฏการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น
ในขณะที่เกิดเมฆรวมกับลม แท้จริง
แล้วมันเป็นธรรมดาอย่างนั้น
ทางพุทธเราจะมากันถึงประมาณนี้หละ เราถึงจะรู้ว่า แม้ว่าฟ้าที่อยู่เฉยๆ
ที่ไม่สนก้อนเมฆหรือลมหรือกิริยาต่างๆนั้น แท้จริง มันก็ยังเป็นตัวมันอยู่
ที่ดูตัวปรากฏการณ์ต่างๆที่เป็นไป
ตามธรรมชาตินั้นเอง...
หลักสังเกตุประมาณนี้
ถึงจะอยู่เหนือฟ้า อยู่เหนือโลก
และไม่ยึดติดในโลกได้
พอเข้าใจเนาะ..
ปล.ไม่ค่อยว่าง เอาแบบนี้
ไปก่อนเนาะ เป็นภาพกว้างๆ
หวังว่าจะพอเข้าใจแนวทางได้..

 

เข้าใจง่ายและลึกซึ้งมากครับ อยากให้คุณ Nopphakan ว่างบ่อยๆจัง ขอบพระคุณอย่างสูงครับ