ปรารถนาโพธิญาณเดินไม่หยุดยังไงก็ถึง

ร่มโพธิใหญ่ ท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำ ปรากฏภาพพระมหาบุรุษนั่งภาวนา พระวรกายไม่หวั่นไหว พระหฤทัย ก็สว่างยิ่งเหนือมาร พรหม และสัตว์โลกใดๆ และแสงสว่างนั้นก็แผ่กระจายออกไปอย่าไร้ขอบเขตเกินที่อายตนะสัตว์โลกจะวัดคะเนได้

 

รถ วิ่งได้ไม่หยุด จนถึงจุดหมาย เพราะ...


-เชื้อเพลิงไม่หมด / เอาอริยสัจจ์ โดยเฉพาะความทุกข์ของสรรพสัตว์ในวัฏฏะสงสารมาเป็นแรงขับดันทางจิตใจ และอธิษฐานบารมีเอาความทุกข์ทั้งหลายมาเป็นแรงขับดันอันบริสุทธิ์ ที่จะกระตุ้นจิตใจในทุกภพชาติ ให้สั่งสมความดีเพื่อทุกชีวิต

-ระบบหล่อเย็นดี ไม่มีร้อน / พรหมวิหาร ฝีกฝน จนเป็นเนื้อเดียวกับจิตใจ

-เพลิดเพลิน ในการเดินทาง / มีปิติหล่อเลี้ยงในการทำดีทุกอย่าง ทั้งที่ทำเองและได้รู้เห็นการทำดีของสรรพชีวิต อำนาจของปิติในการทำดี จะข่มทุกขเวทนาทั้งทางกายและทางใจ ได้มากน้อยเพียงใด ขึ้นกับ ความเพียร ความชำนาญ ความเคยชินจนเป็นนิสัยฝังลึกลงในขันธสันดาน ในการเอาจิตใจไปอยู่กับเรื่องทำความดี ได้ทุกระดับ

 

อย่าท้อถอย



ญาติโยมผู้หนึ่งเกิดความลังเลสังสัยเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม ที่ควรจะได้ผลมากเพราะเธอมีความขยันหมั่นเพียรจึงมานมัสการหลวงปู่ ว่าการที่ลูกนั่งไม่ดีนี่เเสดงว่าชาติก่อนไม่ได้ทำมาใช่ไหมค่ะ หลวงปู่ตอบว่าเเกรู้เหรอเรื่องเเต่ก่อนไม่ต้องไปสนใจในอดีต เพราะเป็นสิ่งที่ล่วงมาเเล้ว ให้สนใจในปัจุบัน




หลวงปู่เเหวนเคยตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้่ว่า อดีตเป็นธรรมเมา อนาคตเป็นธรรมเมา เฮาบ่มีอดีต เฮาบ่มีอนาคต เฮามีเเต่ปัจจุบันเท่านั้นคำพูดของท่านสมกับเป็นพระอริยสงฆ์ที่เราเคารพกราบไหว้เพราะเป็นสัจธรรมที่เป็นความจริงเสมอมา

"อันของสูงเเม้ปองมาต้องจิต ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ สุนทรภู่กล่าวไว้ในวรรณคดี

ส่วนหลวงปู่ท่านเคยพูดไว้ว่า พระพุทธเจ้า พระอรหันต์ ท่านก็มือสิบนิ้วเหมือนพวกเรา มีเเต่ใจที่ไม่เหมือนเรา เพราะท่านไม่ท้อถอยในการสร้างบารมีอยู่ตลอดเวลาจนสำเร็จได้มรรคผล เราเป็นมนุษย์โอกาสดีกว่าภพภูมิอื่น สำคัญว่าเเกได้เริ่มทำเเล้วหรือยัง ข้าถือคติ ถ้าไม่เอา ( ทำ) เป็นเถ้าดีกว่า"

 

"...พระองค์ทรงมีกระแสจิตแรงมาก ฉันเองยังสู้ท่านไม่ได้ เรื่องปรารถนาพุทธภูมินี่ พระองค์ (ในหลวง) ปรารถนามานาน แต่เวลานี้บารมีเป็น “ปรมัตถบารมี” เหลืออีก ๕ ชาติ และที่พระองค์ปฏิบัติมามันเลยแล้ว ไม่ใช่ไม่สำเร็จ พุทธภูมินี่ต้องบำเพ็ญกันมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระองค์เป็น “วิริยาธิกะ” ต้องบำเพ็ญถึง ๑๖ อสงไขยกำไรแสนกัป นี่เกิน ๑๖ อสงไขยแล้ว “แสนกัป” อาจยังไม่ครบ จึงต้องเกิดอีก ๕ ชาติ..."

หลวงพ่อฤาษีลิงดำ(พระราชพรหมยาน)
วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

<iframe width="624" height="426" src="https://www.youtube.com/embed/ILN8xteqGe4?&autoplay=1&rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

พระธรรมคำสอน "สมเด็จองค์ปฐม"

การสอบตกเป็นเรื่องธรรมดา
ของผู้ที่ยังไม่เข้าถึงพระอรหันต์
ดังนั้น จงอย่าท้อใจเมื่อสอบตก
ให้สังเกตว่า หลักสูตรในพระพุทธศาสนา
จักมีข้อสอบเข้ามาทดสอบอยู่เสมอ
ไม่ว่าจักปฏิบัติในขั้นไหน ก็จักต้องมี
ข้อสอบมาทดสอบอยู่เสมอ

เบื้องต้น รักษาศีล ก็จักมีข้อสอบมายั่วยุ
ให้คอยละเมิดศีลอยู่เรื่อยๆ
การทรงสมาธิจิตก็เช่นกัน
ก็จักมีเหตุเข้ามากระทบจิต
ให้เสียสมาธิอยู่เสมอๆ
นี่จึงไม่ใช่ของแปลก
ถือเป็นเรื่องธรรมดา

เพราะจิตของพวกเจ้า
ยังห่วงขันธ์ ๕ ของตนเอง
และของผู้อื่นซึ่งพวกเจ้ารักและพอใจอยู่
แม้จักไม่ห่วงในแง่ โลกีย์วิสัย ห่วงเพื่อ
ให้ขันธ์ ๕ ของท่านดำรงอยู่
เพื่อพระพุทธศาสนา ก็จัดว่าเป็นห่วงอยู่ดี


---------------------------------------------------

เครดิต

 

พระท่านสอนว่า...

ทำไม ต้องรอให้คนอื่นให้กำลังใจ
ทำไม ต้องรอให้คนอื่นบอกว่า สร้างหนทางมานานเท่าไร
ทำไม ต้องรอให้คนอื่นบอกว่า มีกำลัง(ใจ)เท่าใด


...บอกตัวเองสิ ว่าใกล้ถึงแล้ว
ขณะนี้ทำดีอะไรได้ทำไป ทุกลมหายใจ
สิ่งดีกว่านี้ที่จะทำได้มีอีกไหม

แล้วทุกขณะที่ผ่านไป ใจจะเป็นบุญได้บุญจากกรรมปัจจุบัน
ไม่หลง ไม่คอยบุญเก่า
ของใหม่สร้างได้เรื่อยๆทุกลมหายใจ

 

หลวงปู่ดู่เคยพูดไว้ว่า พระพุทธเจ้า พระอรหันต์ ท่านก็มือสิบนิ้วเหมือนพวกเรา มีเเต่ใจที่ไม่เหมือนเรา เพราะท่านไม่ท้อถอยในการสร้างบารมีอยู่ตลอดเวลาจนสำเร็จได้มรรคผล เราเป็นมนุษย์โอกาสดีกว่าภพภูมิอื่น สำคัญว่าเเก่ได้เริ่มทำเเล้วหรือยัง ข้าถือคติ ถ้าไม่เอา ( ทำ) เป็นเถ้าดีกว่า"

 

ศาสตร์บำเพ็ญบารมีแบบพระโพธิสัตว์ที่หลวงปู่ดู่ท่านสอน และหลวงตาม้าท่านได้นำมาสอนต่อๆมาให้สาธุชนทั้งหลายได้ทราบ ประการหนึ่งคือ


...ทุกลมหายใจเข้าออก ถ้าใจไม่ติดอารมณ์โลกธรรม (เรียกว่ามีอารมณ์เบา สบาย) กระแสบุญจะเข้ามาที่ธาตุ ที่จิต ทุกลมหายใจ


ดังนั้น แต่ละลมหายใจเข้าและออก ถุ้าเราเบาได้ ผลบุญที่เราทำไว้เก่า และที่ทำไว้ในปัจจุบัน จะเห็นได้ว่าเป็นแสงบุญเข้ามาที่ธาตุทีจิต หมุนต่อเนื่องไปในอนาคต เป็นเหตุบุญต่อบุญ บารมีต่อบารมีไปได้เรื่อยๆ ตราบที่จิตเบาจากโลก


บารมีทั้งสิบอย่าง สามสิบระดับ นั้น แม้อยู่ในห้องในกุฏิ เราก็ทำได้

คนฉลาดจะไม่มีเวลาว่างที่จะสร้างบารมี

 

หากสังเกต ที่จะตามรอยเท้าครูบาอาจารย์ที่เป็นแบบอย่างต่อความมั่นคงในการสร้างบารมี

มีประการหนึ่งจะสังเกตได้ว่า....


ทั้งๆที่อายุกายสังขารของท่านเหล่านั้นจะมากเกินเกณธ์ปกติของคนในยุค

แต่ท่านสามารถใช้งานร่างกาย( หรือ ธาตุสี่ หรือ รูปกาย ฯลฯ ตามแต่ละท่านเรียก)ให้มีประโยชน์
ต่อการสร้างบารมี มากกว่าคนทั่วไปมาก

พักผ่อนน้อย (แต่มีคุณภาพ )

ไม่ได้ปล่อยให้อายุของกายสังขารหมดไปกับกิน กาม เกียรติ โลกธรรม


สรุปเหตุที่ท่านทำ จนใจเหนือธาตุสี่ร่างกาย มาแบบง่ายๆ ( แต่อาจไม่ได้ทำง่ายๆ ) เช่น

-พิจารณา จนชัดแจ้งในเรื่องมรณานุสสติ
-พิจารณา จนชัดแจ้งว่า กายหยาบหรือธาตุสี่นี้ สักแต่เพียงอุปกรณ์สร้างบารมีอันสำคัญ( ต้องรีบใช้ก่อนจะพัง )
-มีกำลังเสริมจากสมาธิภาวนา อันเป็นพลังงานละเอียด
และใช้เป็นเครื่องอยู่ เครื่องพัก อันมีประสิทธิภาพสูง
บริโภคน้อย แต่ให้กำลังงานมาก
- ฉลาดใช้พลังงานของพระ ของโพธิสัตว์ ของสิ่งดีๆ ที่มีในโลก
มาเป็นอุปกรณ์ช่วย แม้ตนเองยังไม่มีกำลังมาก แต่ รู้จักยืมกำลังฯมาใช้ให้คุ้มกับเวลา

ฯลฯ