สัมมาสติ และมหาสติ เพื่อความตื่นอย่างแท้จริง

ไตรลักษณ์สดๆร้อนๆ

" กูลิโกะ ป๊อกกี้ อร่อยตรงไหน"

 

พระไตรปิฎก เป็นแนวทาง เครื่องนำทาง
อ่านได้ ศึกษาได้
แต่ถ้าปล่อยให้มด ให้ปลวงทำรังกันอยู่
ย่อมไม่เกิดประโยชน์​

 

อันคำสอนใดๆ ซึ่งเป็นเรื่อง การทำนิพพาน ให้แจ้ง เมื่อแจ้งนิพพานแล้ว
พระไตรปิฏกในส่วนที่กล่าวถึง หนทางการทำนิพพานให้แจ้ง ย่อมไม่จำเป็นแก่ผู้นั้น

แต่ พระท๊อป ผู้เป็นภิกษุนวกะ ปรารภจะทำนิพพานให้แจ้งก็หาไม่ แล้ว
จะเอาอะไรไปทรงไว้เป็นธรรมวินัยเล่า

พระธรรมวินัย คือ ข้อวินัย คือ กิจธุระ ที่ทิ้งไม่ได้ สำหรับผู้ย่อหย่อน

ผู้ที่อ้างถึง การละวางพระไตรปิฏก ในขณะที่ตัวเองไม่ได้ปรารภทำนิพพานให้แจ้ง
ท่านจะเอาอะไรมาอ้าง ถึงคำที่ปรารภให้วางพระไตรปิฏก

ข้อนี้ คงไม่ใช่ความผิดของ ภิกษุนวกะ แต่คงเป็น ความผิดของผู้อุปชาฌย์
ของท่าน ที่ไม่แจ้งวินัยนี้ให้ภิกษุนวกะรับเป็นนิสัย

ก็ อบาย ย่อมมีแก่ บรรดาผู้เป็นภิกษุ ที่บวชแล้วเป็นอามิสทายาท ไม่ใช่ธรรมทายาท
มิอาจทรงพระธรรมวินัยไว้ได้ แม้ด้วยการปฏิบัติ และ การปรารภ


เหตุแห่งอบายของผู้อยู่เป็นอามิสทายาท นี้ พระพุทธองค์ทรงชี้ไว้ให ภิกษุ แลเห็น

ท่านจงแลเห็นเถิด อย่าได้ดูเบาพระราชดำรัสของพระพุทธองค์อยู่เลย

 

มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก
คนที่เริ่มรู้ว่าตัวเอง เริ่มโง่ คนนั้นเริ่มฉลาด
คนที่รู้ว่าตัวเองฉลาด คนนั้นเริ่มจะโง่ งี้เง่าอีกตะหาก

กลับกันนิดเดียวเองเนอะ ๆ

 

<TABLE class=tborder border=0 cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 11 คน ( เป็นสมาชิก 10 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%"><CENTER">[ แนะนำเรื่องเด่น ] </TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>โชแปง, djbkk, jinny95, pra_TopSecret, ขันธ์ </TD></TR></TBODY></TABLE>
"ผู้นี้เป็นพวกเราหรือพวกอื่น?"

นี่เป็นปัญหาของผู้มีใจคับแคบ

ผู้มีใจกว้างขวางย่อมถือว่า

ผู้อยู่เหนือพสุธาทั้งหมด เป็นพวกเดียวกัน

(หิโตปเทศ)

 

วางอัตตาลง ก็มีแต่ได้
ยึดอัตตาไว้ ก็มีแต่ล่องจุ๊น เป็นที่ไป

 

สวัสดี. อาจารย์ขันธ์

 

คนปัญญาอ่อน กูไม่คุยด้วย

 

ถูกแล้ว อ่านอย่างเดียวย่อมพอแล้ว

ท่านไม่จำเป็นต้องคุย แค่เขยิบนิ้ว ชอบใจ ไม่ชอบใจ

เพราะอักษรตรงหน้า มันทำคนใจลุ่มร้อนได้ หุหุ

 

โถ่ พระท๊อป ไปสนใจ อะไรกับ คนไร้สมอง ไร้สาระ มีเยี่ยงอย่าง ด้วยหรือ

เปรียบพระพุทธเจ้า เป็นกองขี้หมา
เปรียบพระธรรม (มหาสติปัฏฐาน)เป็นหมา ๔ ตัว
นี่ถ้าพูดต่อไป คงเปรียบพระสงฆ์ เป็นอะไรก็ไม่รู้ หยุดเหอะ ศาสนา จะมัวหมอง

พูดมาได้ พระสารีบุตร ส่งหมา ๓ ตัวให้แม่ ช่างไร้สาระ พูดแบบไม่มี กึ๋นเลย การสนทนา กับคนไร้ สาระ พระท๊อป จะไร้สาระไปด้วย นา

พูดมาได้ ศิลแอ๊บแบ้ว ไม่มีความเคารพในศิลเลย แย่เน๊อะ
การรักษา ศิลที่ดี คือไม่ต้อง รักษา เค้าไร้สาระน่ะ โง่ขนาด ไม่รู้ว่า กำลังปรามาส พระรัตนตรัย อยู่ แย่ จริง ๆ

และยังมาว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้สอนอะไร ไร้ปัญญา หรือปัญญาอ่อนก็ไม่รู้ ผมเองไม่ได้ห่มผ้าเหลือง ยังร้อนเลย แล้วท่านเป็นพระ จะทนได้ไง ท่านก็มี พระรัตนตรัย เป็นสรณะ ท่านทนได้ นี่ถือว่าเก่ง นะ

 

พระท๊อป 3 วันมานี้ เป็นสุขดีอยู่หรือ

 

ควรให้ความเคารพพระธรรมวินัยด้วย อย่าหวังเพียงแค่อยากดัง ปั่นกระทู้ เท่านั้น...

 

<----ไม่ปัญญาอ่อน อยู่คนเดวเรยวุ้ยส์ ผ่าน กบว.อยู่คนเดว อะ มาต่อด่วนเรย

 

วิปัสสนา มาคู่กับวิปัสสนูกิเลส เนาะ
แพ้วิปัสสนูกิเลส ก็ล่องจุ๊น
แพ้ใจตัวเอง ก็ล่องจุ๊น
วันนี้ล่องจุ๊น ก็รู้ว่าล่องจุ๊น แล้วลุกขึ้นลองใหม่
ถ้าวันนี้ยังไม่รู้ว่าล่องจุ๊น ก็ทำเหมือนเดิมอยู่ดี จนกว่าจะรู้ ก็เลิกล่องจุ๊นได้เอง
ใครจะทำถูกมาตั้งแต่เกิดล่ะ

.......................
ขอปัญญาอ่อน ต่อละกันนะ

 

เอ่อ...ว่าแต่ว่า ท่านพระภิกษุอชิตะ ท่านไม่ได้สอนใครไม่ใช่หรอ

ท่านมีหน้าที่เรียนเพื่อรู้ หรือเปล่า

 

เครดิตhttp://palungjit.org/threads/ดุจเข็มสละด้าย-ท่านเขมานันทะ-อาจารย์โกวิท-เอนกชัย.252009/

ปลดพันธะ ตรรกะของตน ลง

 

สาระดี
สาระแล้ว
ติดสาระ

ไร้สาระ
ไม่ติดดี
ไม่ติดเลว

ว่างแบบนี้ ตรงสู่ทางนิพพาน

 

นั่นแหละ ปัญหาของพระท๊อป!

ถึงผู้ที่โง่เขลาก็อาจจะเป็นที่นับถือในที่ประชุมได้

ถ้าผู้นั้นสวมเครื่องแต่งกายงดงาม

คงจะมีผู้นับถือผู้ที่โง่เขลานั้น

ตราบเท่าผู้นั้นยังไม่แย้มปากพูดออกมา

( หิโตปเทศ )

อยู่มาทะลุกลางปล้อง เราบรรลุแล้วโว้ย! เราบรรลุแล้วโว้ย!

ธรรมไม่ได้วัดกันที่ใครความจำดี จำธรรมมาก อ่านธรรมมาก

แต่เขาดูกันที่ผล

และ "ผล" มันบอกอารมณ์ได้

และ อารมณ์บอกนิสัยได้

และ นิสัยบอกตัวตนได้

และ ตัวตนบอกการกระทำได้

3 วันผ่านมานี้ พระท๊อปพูดอะไรมาบ้างหนอ

อะไรเป็นเหตุให้ออกมาพูดหนอ

การขุดคุ้ยกระทู้เก่าๆ ใจหมายสิ่งใดหนอ

รู้สึกถึงความเงียบในความลุ่มร้อนไหมหนอ

 

อนุมทนาเป็นอย่างยิ่ง

แบบนี้เค้าเรียกว่า
โลกตระธรรม

 

หากทนสิ่งที่เห็นไม่ได้ จงควักนัยตาทั้งสองออกเสีย
หากไม่อาจควักนัยตาเพราะเสียดายลูกกะตา
แต่ออกอาการฟาดหัวฟาดหางแทน ก็แย่ยิ่งกว่าไหม
หรือว่าจะเดินหนีไปดี
ก็มันทนไม่ได้นี่นา ใครผิดล่ะ คนที่ทำเหตุ หรือว่าเราผิดที่ไม่อดทนเอง
ไปฝึกการอดทน ให้ทนกับสิ่งที่เห็นให้ได้ก่อน ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องควักลูกนัยตา​