๏ กำลังใจ เตือนจิตสะกิดใจยามทุกข์ ๛

ผิดอื่นหมื่นแสนมิแม้นเหมือน๏ผิดสองตอกย้ำเตือนถูกได้๏ผิดสามยากสกิดติดแย่๏ผิดสี่แก้ไฉนนิสัยแท้สันดานเดิม!

 

หลงใหลไขว่ขว้าใจขุ่นข้อง๏ปีเก่าผ่านลอยล่องปล่อยบ้าง๏ขัดเคืองสิ่งใดหัดขจัดทิ้ง๏ขัดจิตขัดใจใสสะอาดได้มงคล

 

คนเราต่างเหตุผลคนานับ๏บางคนจิตเร้นลับสุดหยั่งได้๏ความใดได้สติพิจตรองตรึก๏ความใดข้องหมองใจแย่ถือไว้สุขฤๅ

 

นรชนมิควรเพ่งถือโทษ๏เพราะความโกรธดังสนิมศาตรากัดฝัง๏ประหารใจให้ทุรพลทรุดหนัก๏ไม้ขีดเผาตนวอดผลาญเชื้อพนาสูญ

 

ผิดถูกดีชั่วใครจักรู้ล่วงหน้า๏สำคัญการคมหาสมาคมแบบไหน๏กาลเวลาพิสูจน์คนแท้แน่แก่ใจ๏บุรุษอาชาหรือหมาไนได้รู้กัน

 

ชายหญิงครองคู่ควรพิจหนัก๏รูปงามปากหวานจัดอย่าหมาย๏ผลิกลิ้นดิ้นไม่หยุดกลอกกลิ้ง๏กระดังงาต้องไฟสิ้นคู่แท้กำมะลอ

 

กำหนัดควรรู้คลองข่มบ้าง๏อดเปรี้ยวไว้กินหวานนานสุขเหลือ๏ปัญหาชีวิตรุมทรุดหนัก๏นกน้อยดิ่งรังรักหาญต้านมรสุม

 

สนุกสนานรื่นชื่นสุขหรือ๏ส่งท้ายปีฉลองยันรุ่งเช้า๏เหล้ายาสุราพาคึกหนัก๏ปีใหม่สุดสนุกนักหนี้แถมโรคา!

 

อำนวยอวยสุขขีแด่ท่าน๏สุขตื่นรื่นรสธรรมผ่องศรี๏ปีเก่าใหม่มาให้ปัญญาทวี๏หลีกกรรมห่างทุกข์ขีสุขโขถ้วนหน้ากันเทอญ

 

เวลาใดใจล้าจงพักบ้าง~ปล่อยคืนวันให้เลยผ่านอย่าหมั้นหมาย~อนาคตยังไม่มาอย่างมงาย~รู้จุดหมายในปัจจุบันแค่นั้นพอ

อันชีวิตคนเราใช่ยืนแน่ ใช่เที่ยงแท้ยืนยงสักเพียงไหน
ใช่ชีวิตจะล้ำเลิศเกินกว่าใคร ร่างสุดท้ายคือกลายเป็นปุ๋ยดิน

 

ผ่อนทยานความอยากปลงปลดบ้าง
น้อมความว่างทางดำเนินจำเริญวิถี
ตามรอยบาทสัมมามรรคสมัคคี
ลี้ไพรีด้วยวิริยะหนักภาวนา

 

ความรวยทรัพย์ใช่ว่าใครก็รวยได้
มันไม่ง่ายเหมือนรวยทานภาวนาศีล
รวยความดีมีค่ากว่าล้นฟ้าหนักแผ่นดิน
รวยไม่สิ้นใช้ไม่หมดทรัพย์ปัญญา

 

ทุกข์ใดๆไหนเกินเบญจขันธ์
ทุกๆวันเฝ้างอนง้อปรนเปรอหา
บำรุงอิ่มนอนหลับพร้อมหยูกยา
นี้แหละหนากายฉันอยู่เหนือใจ

ครั้นพอเสพสุขได้กระหายติด
คิดเห็นผิดสุขนั้นสำคัญไฉน
แท้จริงแล้วเกิดมาจะมีอะไร
ยามจากไปแล้วจะได้อะไรมา

บุญและบาปนั่นแลเป็นของแน่
ของจริงแท้เฝ้าติดตามเราเสมอ
ความสวยหล่อมายาหลงละเมอ
ให้จิตเผลอหลงใหลห่างไกลธรรม

 

ยามทุกข์โหมอย่าหมายตามจริต
คิดเสพติดมึนเมาเร้าตัณหา
กบตัวน้อยยังรู้จักจำศีลภาวนา
รอฝนมาฟ้าใหม่ค่อยหากิน

อิ่มใดๆไหนเล่าเท่าใจอิ่ม
รสถูกลิ้มเพียงชั่วคราวอย่ากระหาย
ตามใจปากอยากตามท้องโลภมิคลาย
โรคสุดท้ายอาจมลายด้วยสายกาม!

 

ร่างกายนี้หนาหง่อมแล้วโรยร่วง
ก่อนเคยสวยสดงามพร้อม
ผิวพรรณแรงล้วนแปรเปลี่ยน
สวยแท้ทวีเพิ่มคุณงามความดี

งามแท้กว่าใครไหนๆ
งามจิตงามใจผ่องใส
งามล้ำงามเลิศวิไล
งามพ้นเวรภัยเมตตาปราณี

 

ฟ้าหลังฝนช่างงามงด บรรยากาศหมดจดจริงหนา
ชีวิตนี้ที่ผ่านมา คงถึงคราได้สิ่งดีๆ

หากยังไม่ผ่านทุกข์ จะชื่นสุขได้ไฉน
เวรกรรมที่ทำไป ขอขอบใจที่สนองกลับมา

กล้าน้อยผ่านพายุ ล้มแล้วลุกเถิดหนา
ผลิดอกออกผลตามกาลเวลา ดีกว่าบ้าตัดพ้อตนเอง!

อย่าว่าตนโง่เขลา
อย่าว่าเขาหลงใหล
อย่าถือว่าเราเก่งกว่าใคร
อย่าว่าให้ใครเจ็บช้ำใจเลยนา

เพราะทุกคนล้วนเคยผิด
เคยทำผิดด้วยกันทุกคนหนา
เคยสุขทุกข์ร่วมกันมา
อภัยกันเถิดหนาเพื่อนเอย.

 

วังเวงวิเวกจิต
ละครชีวิตเหงาหงอย
เหลียวมองไปหนใด
ไม่เห็นใครติดตามมา

เปิดฉากแสดงไปเรื่อย
หลั่งน้ำตาอีกแล้วหนา
เบื้องหลังทุกข์เหลือคนา
เบื้องหน้าสดใสร่าเริง

ฉากนั้นมีฉันกับลูก
พันผูกพร้อมคนรักหนา
อีกทั้งหนี้สินนาๆ
หยูกยาอีกทั้งค่าเล่าเรียน

แสดงไปเรื่อยชักท้อ
คนดูเมินหน้าหน่ายหนี
คนแสดงยังขอต่อรองอีกที
ไว้ฉันแก่แล้วจึงเข้าภาวนา!

เจ้ากรรมนายเวรตามติด
ปลิดชีวิตด้วยเผลิงเผาผลาญ
มิให้ออกสู่หนทาง
ด้วยบ่วงพญามารรัดรึงตรึงใจ

โอ้ หนอละครชีวิต
จะมีที่สิ้นสุดตรงไหน
วนเวียนหมุนเปลี่ยนกันไป
มิว่าเรื่องไหนก็ซ้ำๆจำเจ

ว่าด้วยเรื่องปัญหาโลกแตก
สาแหรกสารพันตัณหา
อยากนั้นอยากนี่เหลือคนา
ทุกโรงละครมายาเหมือนกัน

มรรคาทางดำเนินชีวิต
หยุดดำริการแสดงเถิดหนา
ปิดฉากเบื่อแล้วจงก้าวออกมา
ตามรอยบาทพระศาสดาจำเริญ!

 

แสงธรรมสาดส่องค้นถึงดวงจิต
จงสถิตสลายความทุกข์ดำมืดในใจท่านเถิดหนา
มาเถิดเพื่อนผองพี่น้องชาวประชา
คลายเกลียวตัณหาอวิชาด้วยคุณงามความดี!

แสงแรกส่องทางสว่างศีล
แสงสองสมาธิจิตสงบหนา
แสงสามส่องชำแรกด้วยวิปัสสนา
แสงสี่อริยะสัจจาสว่างจ้ากลางดวงหทัย

แต่นั้นท่านจักพ้นจากทุกข์
ถึงบรมสุขเสวยธรรมาพิสมัย
ไกลห่างปราศจากทุกข์โศกเวรภัย
สิ้นเชื้อสิ้นชาติขาดเยื้อใยบำเพ็ญจบ พบนิพพาน

 

อันความตายนั้นหรือคือของแน่
มิต้องแย่แกล้งตายก่อนหรอกหนา
กว่าจะเติบโตใหญ่ได้ปริญญา
ควรพิจารณาฆ่าความโศกสิ้นจากชีวิญ.

 

จูบแรกนางประทับปรางงามแท้ แม่จ๊า
จูบสองรักเหลือคนาชู้สาว
จูบสามบ่วงบุตรสืบเชื้อเรา
จูบสี่สั่งลาเขาด้วยน้ำตาอาลัย

แท้จริงแล้วจูบนั้นสำคัญไฉน
เหตุอันใดให้ลุ่มหลงพะวงหา
ประทับติดฝังลึกตรึงอุรา
แทนคำมั่นสัญญาตราบชั่วฟ้าดินมลาย

จูบนั้นหรือคือรักสะลักจิต
จูบนั้นหรือคือชีวิตจิตสา
จูบนั้นคือความสุขหรือทุกข์นา
จูบนั้นคือห่วงมายาของปุถุชน