สงสัย... อาการตึงที่ดั้งค่ะ

เกริ่นก่อนว่าปกติเราเป็นคนไม่สวดมนต์ ไม่นั่งสมาธิหรือฝึกจิตอะไรเลยค่ะ

ช่วงปลายเดือนที่ผ่านมาเราได้มีโอกาสไปเข้าคอร์สวิปัสสนาแนวสติปัฏฐาน 4 เป็นเวลา 10 วัน (สนุกดีค่ะ ด้วยความเป็นมือใหม่ เจอสภาวะอะไรก็ว้าวไปหมด ขนาดแค่พื้นฐานนะเนี่ย 55555)

ประมาณวันที่ 8 ระหว่างที่เดินจงกรมอยู่ มันรู้สึกตึง ๆ ตรงดั้ง(จมูก)ขึ้นมา ตอนแรกไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก คิดว่าเราอาจจะเพ่งอะไรมากไป เดี๋ยวสักพักคงหาย แต่นี่ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วยังตึงอยู่เลย

ถ้าเป็นช่วงเพิ่งตื่นนอนหรือใช้ชีวิตแบบเผลอ ๆ มันจะไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่ถ้ามีการกำหนดรู้ เช่น กำหนดการเคลื่อนไหวของร่างกาย กำหนดลมหายใจ มันจะรู้สึกได้ว่าอาการตึงมันชัดขึ้น

เราลองกำหนดรู้อาการตึงในสมาธิดู พอกำหนดไปเรื่อย ๆ จะรู้สึกตึงมาก เหมือนหน้าถูกล็อคไว้ แล้วก็ตอนกำหนดรูปยืน ช่วงที่ทำความรู้สึกจากข้างล่างขึ้นมาถึงกลางศีรษะ อาการตึงตรงจมูกจะลามขึ้นไปจนถึงหว่างคิ้วเลย

มันอาจจะไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับชีวิตประจำวัน แต่สงสัยว่ามันคืออะไรน่ะค่ะ

วอนผู้รู้ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ

 

เป็นอาการเพ่งเป็นจุดๆ จนความรู้สึกมันขึ้นเป็นจุดๆ ตามที่เพ่งนั้นละ ถ้าฝึกเพ่งตามลมหายใจ ปลายจมูก มันจะขึ้น บริเวณปลายจมูก ขึ้นไปเรื่อยถึงกลาง กระหม่องเลยที่เดียว

ผมเป็นอยู่ 20 ปี เพราะถามใครไม่มีใครรู้ จนเจอ อจ. ธรรมชาติ ในเวปนี้มาตอบให้

แนะนำ ถ้าทำตามได้ ให้กระจายความรู้สึก นี้ออกให้ทั่วตัว แรกๆ อาจมีอาการ ทรมานหน่อย ๆเพราะติดเพ่งมานาน

เริ่มโดย ให้รู้สึกทั่วตัว มันจะค่อยๆ กระจายออก ความรู้สึกทั่วตัว จะขึ้นบางๆ ให้ทำการเร่งความรู้สึกตัวเพิ่มขึ้นอีก

ถ้าทำได้ก็ อนุโมทนาด้วยครับ จะได้สติ + สัมปชัญญะ ครั้งแรกในชีวิตของคุณ

 

มันเปน อาการพื้นๆ ธรรมดา
ของ "เวทนา"

เวทนา นั้นหาก เร้าความรู้สึก
เวทนาจะขยายได้

คนที่ หลงทำกาละ หลงผิดใน
การทำกิจฆ่าตัวตาบ ก้จะอาสัย
การ เร้าเวทนา ให้มันครอบคลุม
ทั่วกาย ท่วมจิต

ยิ่งฝึก จิตใจยิ่งอ่อนแอ เวลาใคร
สะกิดอันดับแรก จะมุ่งปรารภ
ให้ "คนอื่นตาย"

แรกๆ ฝึก จะปรารภแช่งคนอื่นตาย
ภายในสองวันสามวัน

พอเริ่มหลงทำกาละ เต็มที่ จะเร่ง
ให้คนอื่นตายภายในปี สองปี

ถ้าวันไหนดำลังจะ เร้าเวทนา กรุ้ม
รุมเพื่อ อั้นใจตาย ทั้งที่ มดกัด
ผิวหนังมันแห้ง ก้จะเลิกแช่งคนอื่น
แต่ หันมา ขาดใจตายดื้อๆ ทั้งๆที่

ผิวจมูกมันแห้ง มันตึง มันแตก

สะเก็ดผิวหนังแตก ...เพ่งเร้าเวทนา
ท่วมทับ อั้นตู้ ขาดใจตาย

 

มันจะตึงได้ ทั้งวัน เพราะ เวทนา
มันมีทั้งวัน

ไปฝึกเร้าความรู้สึกเอาไว้ พอร่าง
กายขาดน้ำ ระบบผินหนังถ่าย
ของเสียออก

จิตมันไม่ใช่เรา ไปฝึกมันไว้โดย
ไม่มีปัญญาสัมปยุต พอร่างกาย
ปรากฏ ชรามรณะ มันก้ เพ่งอัต
โนมัติ ....

แล้ว เวทนากายนั้น พอไปเพ่งแล้ว
มันจะเกิดความรู้สึก ค้าง เหมือนมี
วิบากค้าง มีผลค้าง...

จริงๆ ไม่ใช่

มันเปน อาการของ.ระบบประสาท
หรือ คนโรคประสาท เนื่องจาก
ย้ำคิดย้ำทำ

เหมือนคนเปน ไมเกรน

แต่แนที่จะรู้สึก ปวกหัว มันไปปวด
ตามจุด จี้ๆๆ เหมือนเหล็กจิ้มเฉพาะ
จุดก้ได้ หรือ ทั้งตัวซ่านไปหมดก้ได้

ทั้งนี้ ไม่ใช่ว่า กายมันจะสลาย หรือ
ดั้วจมูกเปนอะไร

เน้นนะว่า กายส่วนนั้น ไม่เกี่ยว

ไอ้ที่ ช้ำจรไหม้ คือ เซลประสาท
ในสมองส่วนที่เปน ความจำทาง
ความรู้สึกตรงนั้น ของ เนื้อสมอง
ในหัว มันช้ำ

เนื้อสมองช้ำมากๆ กายอาจจะแปร
สภาพตามสมองสั่ง อันนี้มีได้เหมือน
กัน ....แต่ที่แน่ๆ คือ ป่วยเปนโรคจิต
เพราะ อุปทาน

 

ที่นี้ ฟังดีๆ ต่อไป เปนการปฏิบัติ
เพื่อ นำออก

กรรมฐาน นั้น แปลกแต่ จริง เรา
จะไม่ทำอะไรเพื่อแก้

จขกท รู้ซื่อๆ ไปตามที่ รู้ได้ พอมันเผลอ
เพ่ง เหนตึง โอะตึงยังอยู่ อะตึงยังไม่คลาย

หายไปตะกี้ พอนึกถึง ก้ตึงอีกแระ

รู้ไปตามกระบานการเหล่านี้

โดยให้ ตลบกลับอีกทีส่า จิตส่งส่ายไป
อุปทานการรู้ตึง ชนิดต่างๆ

ระลึกถึง ลม ตึง

ระลึกถึง การปฏิบัติ ตึง

ระลึกพุทธธรม ตึง

แต่......

พอไม่ได้ใส่ใจการปฏบัติ หายตึง

พอไม่สนใจตึง( ตึงมีอยู่ แหลม
เล็ก หรือ ซ่านทัาวกายก้แล้วแต่)
แค่ไม่ใสใจตึง มันก้ หาย

สรุป

สภาวะรูตึง เดี๋ยวก้มี

สภาวะรู้ตึง ถึงมี แต่ไม่ใสใจ มัน
ก้หายวับทั้งๆที่ สภาวะรู้ตึง ก้มีอยู่

สภาวะรู้ตึง เผลอเพลินโลกมากๆ
หายหรือ ไม่หาย ก้ ไม่ใส่ใจ

ยกตรงนี้ เหน จิตเกิด ดับ ไม่ใช่เรา
เข้ามาตรงๆ

ตึง จะเหลือดลดเพียง หน่อยๆ (เนื้อ
สมองมันไหม้ มันคืนสภาพไม่ได้
แล้ว ตลอดชีวิตนั้น) แต่ไม่ใช่ ปัญหา
สำหรับคน ที่ข้ามพ้นเวทนา พ้นจิต

 

ส่วน ปิติ ที่เปน องค์ฌาณ ที่สัมปยุต
ด้วยปัญญา

เพราะ ความที่สัมปยุตด้วยปัญญา

กิเลสมันจะถูกขัดเกลาออกไปจากจิต

จิตจึง ผ่อง! และ ใส

เกิดความ ปราโมทย์ อันเกิดจาก นักปฏิบัติ
เหนชัยชนะเหนือกิเลส

จิตจึงปราโมทย์ ปิติ ตั้งมั่น ...ไม่มีความ
สงสัย วิบาก ที่ ตึง หรือ ไม่ตึง ...

ตึงแล้วต้องไปเร้า เวทนาไหม ไม่ต้อง

เพราะ กิจเดียว รสเดียว คือ ขัดเกลา
กิเลส ฝึกให้เกิด ปัญญาสัมปยุต รู้ลง
ไตลักษณ์ ธรรมดาๆ ไม่ใช่ ผลิก
แผลงตะแคงแยง หนึ๊บๆ หนับๆ

 

+++ ถามจริง ๆ ว่า "คอร์สวิปัสสนาแนวสติปัฏฐาน 4" ของคุณนั้น "จัดตามโรงแรม โดย พระมหา" อะไรซักอย่างหรือเปล่า
+++ รวมทั้งมี "ลักษณะการสอน รวมทั้ง การใช้ภาษา" ใกล้เคียงกับ ในกระทู้ข้างล่างนี้ หรือเปล่า

https://palungjit.org/threads/512443

+++ ขอแรงคุณให้ช่วยสำรวจดูด้วยนะ เพราะเท่าที่ทราบ "มีการ Copy ลักษณะการสอน รวมทั้ง การใช้ภาษาในกระทู้ มาประมาณ 2 ปีแล้ว"
+++ ส่วนการ "เก็บ หรือ เรี่ยไรเงิน" นั้น หากคุณ "โดนในกรณีนี้"
+++ ก็ให้ช่วย "กระจายข่าว" ออกไปในกลุ่มที่พวกคุณฝึกด้วย จะได้ไม่เป็นเหยื่อ "พุทธพาณิช" นะ
+++ สำหรับตัว "พระมหาผู้ทำการสอน" นั้น ดูจาก ยูทูป ยังไม่สามารถ "เดินจิต" ได้จริง ตามที่สอน
+++ แต่ "ลักษณะการใช้คำพูด รวมทั้ง การใช้ภาษา" เป็นลักษณะของการ Copy มาจากกระทู้
+++ ขอให้คุณ "ระวังให้มาก ๆ" นะ

+++ ดูที่ไหน ก็ย่อม "รู้สึกที่นั่น" ดูบ่อย ๆ ย่อม "ติดนิสัย" โดยไม่รู้ตัว ตอนนี้ อาจยังไม่เข้าใจ แต่ต่อไปก็จะ รู้ ได้เอง

+++ นั่นแหละ "กำหนดตรงไหน" ก็ย่อมรู้สึกตรงนั้น เป็น ธรรมดา

+++ "พอกำหนดไปเรื่อย ๆ" ขอบเขตอาณาบริเวณที่กำหนด "ก็เล็กลงเรื่อย ๆ" ความเข็มข้น "ตึง/เครียด" ก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เป็นเงาตามตัว

+++ มันคือ อาการตามธรรมชาติของ "การเพ่ง" นั่นแล...

 

พระมหาองค์นี้ เคยฟังจากยูทูปอยู่นะครับ ใช้คำพูดแบบเดียวกันเลยครับ ก๊อปกันมาแน่นอน ถ้าเรี่ยไรเงินนี่ถือว่าต่ำช้ามากเลยเชียวครับ

 

เป็นอาการของสมาธิที่กำลังเริ่มทรงตัวครับ ดังเนื้อหา ถาม-ตอบ ดังนี้ครับ

ถาม : ช่วงหลัง ๆ มาเวลาทำสมาธิทีไร มักจะมีอาการตึง ๆ ระหว่างคิ้ว บางทีก็อยู่แถว ๆ สันจมูก บางทีก็ตึงทั้งใบหน้าและบริเวณปาก แรก ๆ จะเป็นเฉพาะเวลาทำสมาธิ หลัง ๆ มาไม่ว่าจะเดินไปไหน เวลานึกถึงลมหายใจก็จะมีอาการอย่างนี้เสมอ อยากทราบว่าอาการอย่างนี้คืออะไรครับ ? เป็นฌานหรือเปล่า ? และถ้าสวดคาถาเงินล้านระหว่างที่อาการอย่างนี้ปรากฏ จะมีผลมากน้อยเพียงไรครับ ?

ตอบ : เอาคำถามแรกก่อน เป็นอาการของสมาธิที่เริ่มทรงตัวตั้งมั่นแล้ว ส่วนจะเป็นฌานหรือไม่เป็นฌาน ไปเปิดหนังสือกรรมฐาน ๔๐ ของหลวงพ่อวัดท่าซุง ดูบทที่ ๗ หน้า ๔๐ พอดี อ่านดู..ถ้าหากว่าตรงกับฌานระดับไหนก็ระดับนั้นแหละ ส่วนถ้าภาวนาคาถาเงินล้านในขณะที่ทรงอารมณ์แบบนี้ ก็ต้องบอกว่ามีผลมากกว่าปกติ เพราะสมาธิเริ่มทรงตัวแล้ว

ที่มา วัดท่าขนุน

 

+1 จขกท. ลองทำความเข้าใจดูครับ

อาการที่ จขกท เป็นมันจะอยู่ได้ไม่กี่วันกี่อาทิตย์หรอกครับ หมดกำลังเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็จะหายไปเอง แล้วจะกลับมาเป็นตอนทำสมาธิใหม่ พอนานๆไปเดี๋ยวจะชินจะหายไปเองตามกำลังที่เราทำตอนปฏิบัติเองครับ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้ายิ่งเราไปเพ่งอาการตึงๆ นี่ มันจะมากกว่าเดิม จนรู้สึกชาๆเย็นๆไปเลยเหมือนหน้าแข็งๆ ก็อย่าไปวิตกว่าจะเป็นอะไรครับ พอเลิกทำเมื่อไหร่ก็จะหายไปเองนะครับ อย่าไปสนใจอาการทางร่างกาย ให้กลับไปมีสติ จดจ่ออยู่กับคำภาวนาในกรรมฐานที่ปฏิบัติให้จิตสงบจากนิวรณ์5 จิตลงสมาธิครับ