ปัญญา อันเกิดจากจิตเดิมแท้เป็นอย่างไร ?

ปัญญา อันเกิดจากจิตเดิมแท้ หรือฐีติจิต มีลักษณะอย่างไรครับ

อย่างนี้ต้องปฏิบัติ โดยใช้ สมถะนำวิปัสนา หรือวิปัสนานำสมถะ หรือใช้ทั้งสมถะ และวิปัสนาควบคู่กันไป
เพื่อให้เข้าถึงฐีติจิตนั้น
รบกวนสอบถามผู้รู้ ไว้เป็นกรณีศึกษา
ผู้ไม่รู้ก็ตอบได้นะครับ

 

-ผมก็ไม่ใช่ผู้รู้ แต่พอตอบได้ ปัญญา อันเกิดจากจิตเดิมแท้ คือ ปัญญาที่เห็นสิ่งทั้งหลายเป็นสิ่งสมมุติ และอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์

 

คือมันไม่ได้เกิดใช่ไหม มันมีอยู่แล้วจิตมันรู้อยู่แล้วที่เราต้องทำคือมีสติ คือความ
ระลึกได้ มีสติ สัมปชัญญะ รู้ว่าทำอะไร อย่างไร เพื่ออะไร สัมปชัญญะนี่มันเป็น
ปัญญาอย่างอ่อน เหมือนสติปัญญา ถ้าเรามีสติระลึกได้มากมันก็เกิดเป็นปัญญา
คือความรู้มันมีอยู่แล้วเราเอามาใช้มันเกิดเป็นปัญญา

 

มองทุกเรื่องเป็นความธรรมดา

 

ทำจิตให้เป็นน้ำนิ่ง(สมาธิ) และตัวรู้ (ปัญญา=รู้แจ้ง)จะผุดขึ้นมาจากจิตเอง

 

สมาธิที่เต็มภูมิแล้ว จะเห็นฐีติภูตัง จิดแท้จิตดั้งเดิม
เพาะธรรมชาติจิตแต่เดิมนั้น มีสภาพผ่องใส แต่มีกิเลศมาบัง
เมื่อกิเลศ ถูกสมาธิ ขจัดไป จิตก็จะกลับมาผ่องใสเหมือนเดิม
แต่ถึงแม่จิตจะผ่องใส สะอาดด้วยสมาธิ แต่ก็เป็นแค่ชั่วคราว
จึงต้องใช้วิปัสสนาตัดกิเลศ คือพิจารณาขันธ์5 รูปนามในกายของตน
นั่งก็คือ ใช้สมาธิสลับกับวิปัสสนา เมื่อเข้าสมาธิเต็มภูมิ
ก็พิจารณาขันธ์5 รูปนามในกายของตน เมื่อเหนื่อยจิตเริ่มฟุ้ง
ก็หันกลับเข้ามาพัก ที่สมาธิ สมาธิเพื่อพักจิต พักเต็มที่แล้วก็เดินทางวิปัสนาอีก

 

อนุโมทนากับท่านเจ้าของคำถามนะครับ เมื่อมีการเริ่มต้นที่อยากจะได้ความรู้ก็เหมือนได้เข้ามาอยู่ในหนทางที่จะไปให้ถึงฝั่งครับ แต่จะถึงหรือไม่ถึงก็ขึ้นกับอิทธิบาทสี่ของท่าน

คำตอบของท่าน ongsathit1 โดนเลยครับ ถือว่าเป็นคำตอบรวบรัดตัดใจความของผู้เข้าใจครับ ขออนุโมทนาด้วยอย่างยิ่งครับ


ปัญญาอันเกิดจากจิตเดิมแท้มีลักษณะ " รู้ " เห็นตามความเป็นจริงไม่มีอติลำเอียงใด ๆ เข้ามาปนได้เลย
" รู้ " ว่าทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นรูปนามทั้งหลาย ไม่เว้นแต่จิตใจร่างกายที่เรานึกเอาว่าเป็นของเรา จริง ๆแล้วล้วนตกอยู่ในกฏแห่งความจริงสามประการคือ
อนิจจังไม่เที่ยง ทุกขังทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ และอนัตตาไม่ใช่ตัวตนไม่สามารถบังคับบัญชาได้

ทำไมรู้ตามจริงในไตรลักษณ์แล้วจึงหลุดพ้นได้

ก็เพราะเมื่อเรารู้ชัดกระจ่างด้วยปัญญาแล้ว เราจะเห็นความไม่เป็นแก่นสารของสิ่งทั้งปวง หาสาระเพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวในสิ่งใด ๆ ไม่ได้เลยแม้แต่ทรัพย์สมบัติ ลาภยศ ญาติมิตร ครอบครัว ครูบาอาจารย์

จิตย่อมสว่างโพรง เหมือนถูกปลดปล่อยจากพันธนาการทั้งปวง กิเลศตัญหาต่าง ๆ ไมสามารถเข้ามาหลอกลวงให้คล้อยตามได้อีกเลย

การจะเข้าถึงจิตเดิมแท้ ต้องอาศัยเกื้อกูลกันทั้งสมถะและวิปัสนาครับ
สมถะเป็นบาทให้จิตมีกำลังใช้ปัญญาตรึกตรองหรือวิปัสนาทิ้งอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ครับ

กระทู้นี้ดีนะครับ แล้วผมจะเข้ามาสนทนาด้วยเรื่อย ๆ ครับ

 

ถามอย่างนี้ไม่รู้จะตอบอย่างไง เพราะตัวจิตเดิมแท้ มันโง่แท้ ๆ ไม่มีความรู้ ไม่มีภูมิต้านท้านอะไรเลย กิเลสตัณหาลากไปไหนมันก็แปรไปตามปัจจัยนั้น หาปัญญาจากจิตเดิม มันไม่มีหรอก เพราะมันเป็นตัวหลง เป็นต้นตอกิเลส ของนามรูป ของชาติภพ

แต่ถ้าถามว่าการที่ปฎิบัติจนเห็นจิตเดิมแท้ จะเกิดปัญญาอย่างไร ก็อย่างที่ตอบไปแล้ว

ส่วนเรื่องการปฎิบัติให้เห็น คุณก็ตอบมาแล้วนี่ มันก็เป็นแนวที่พระศาสดาประทานไว้แล้ว

 

ความหมายของปัญญาในทางโลกกับทางธรรมไม่เหมือนกัน

เอาจุดเริ่มต้นของปัญญาในทางธรรมก่อน คือว่า ต้องสามารถแยก แยก

รูป กับ นาม หรือที่เรียกกันว่าแยกรูป แยกนาม นั่นแล

คือเป็นผลโดยตรงของของการปฏิบัติที่มีจุดตั้งต้นมาจากการปล่อยวางในโลก มีความเพียรฝึกกำลังจิตให้นิ่ง ให้ละเอียดยิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ

ส่วนเรื่องของจิตเดิมแท้ มันก็คือจิตเดิมแท้ ปล่อยให้มันเป็นจิตเดิมแท้ หรือจิตเดิมอะไรก็แล้วแต่ไปก่อน

ถ้าจะใช้วิชาเดา... ตอบว่า พ้นจากผู้ตื่น เป็นผู้เบิกบาน ครับ

 

ก่อนอื่น ต้องเข้าใจ ความหมายของคำว่าจิตเดิม กับคำว่า ฐีติ


กรณีคำว่าว่าจิตเดิมนั้น มีธรรมชาติปภัสสร

คำว่าฐีติ หมายถึง ความตั้งขึ้น แต่หากหมายเอาจะสื่อถึงคำว่า ฐีติภูตัง

ก็จะเสนอว่า จิตเดิม กับ ฐีติถูตัง คนละความหมายกัน
และคนละลักษณะกันหากฝึกได้ถึงจุดนี้

คำว่าฐีติแปลว่า ความตั้งขึ้น
ภูตัง แปลว่าเปลี่ยนแปร เปลี่ยนแปลงไป
มีคำที่สวยๆอีกคำในพระไตรเรียกว่า ฐีติธรรมญาน

การเข้าถึงจิตเดิม หรือ จิตปภัสสร จะมีแต่สภาพรู้ รู้แต่สิ่งสิ่งเดียวในตัวของมัน ไม่ได้เกิดปัญญาอะไร

แต่คราวนี้มาดูลักษณะที่เนื่องทำให้เกิดปัญญา
หากเคยทำได้ครั้งหนึ่ง ก็ต้องทำให้ได้ครั้งที่ 2 แล้วสังเกตุ ดูว่า เวลาที่ จิตเคลื่อนลงจากจิตปภัสสร มันจะมีอะไรตามมา ตรงนี้ถ้าสังเกตุได้ทัน และมีความชำนาญ ฐีติภูตังจะเริ่มเกิดตรงนี้ และจะเริ่มเดิน ปัญญาอบรมจิตตั้งแต่ตรงนี้ ลักษณะนี้จะเป็นการฝึกโดยตั้งสมถะนำ

 

ปัญญานั้นเกิดจาก การรู้สภาวะของตนตามจริง

เห็นดีชั่วของตนเองตามจริง ด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่ลำเอียงเข้าข้างตัวเอง

ปัญญาถึงจะเดินหน้าสะสมการรู้เห็นทุกข์สุข เห็นสภาพของตนเองตามจริง

เห็นไตรลักษณ์ของสุขและทุกข์ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

ปัญญาถึงขัดเกลาตนเองได้ด้วยปัญญาตน ด้วยประสบการณ์ที่ปัญญารู้เห็นสภาพตามจริงของตน

การเจริญของปัญญา ก็เดินหน้าสะสมปัญญารู้ ไปเรื่อยๆ อื่นๆ(ศีล สมาธิ) ก็เจริญตามไปเอง

 

ผู้ที่สติหยั่งลงถึงจิตเดิม จะเกิดเป็นความรู้เป็นทัศนะ เห็นทุกข์ที่ดับไป เห็นเหตุที่ทุกข์ดับลงไป เห็นความผ่องใส ตั้งมั่นเป็นที่พึ่งแห่งตน ปล่อยวาง สิ่งไม่ใช่ตนลง รู้ถึงสิ่งไม่ใช่ตนชัดเจน

เมื่อจิตถอนขึ้นจะเกิดเป็นความรู้ความเห็น ประจักษ์ใจชัด ว่าสิ่งที่หลงแต่เดิมมาว่าเป็นสุข เป็นทุกข์ทั้งสิ้น เทียบไม่ได้กับจิตสงบ จึงกล่าวได้ว่าเป็นนิพพานของผู้มีกิเลส



กิจที่จะพึงทำ..เกิดขึ้น การชำระความโง่ ความหลงยึดถือ ไถ่ถอนอุปทานเพื่อจิตบริสุทธิ์

ส่วนสมถะหรือวิปัสสนาย่อมแยกจากกันได้ยาก ล้วนเป็นอาการของจิตที่เป็นการกระทำเพื่อพิจารนาความจริงของทุกข์ เพื่อออกจากทุกข์ เพื่อดับเหตุแห่งทุกข์ เพื่อถึงความสิ้นไปแห่งกองทุกข์.. 

เป็นงานของผู้มีกิจเพื่อจิตบริสุทธิ์ ต้องทำไปควบคู่กัน ไม่งั้นก็จะได้แค่เจริญแล้วเสื่อม เสื่อมแล้วเจริญ เมื่อเหตุของความเสื่อมไม่มี มีแต่เหตุอันเต็มพร้อม จึงเป็นผู้ไม่จมลงอีก เป็นผู้ไม่เสื่อม เป็นผู้เข้าสู่กระแสแห่งความพ้นทุกข์ ด้วยการสร้างเหตุในปัจจุบัน

 

ส่วนลักษณะของจิตเดิมเป็นอย่างไร.. "ผ่องใส ตั้งมั่นเป็นที่พึ่งแห่งตน สักว่ารู้อย่างแท้จริง ไม่ยึดถือ.. ในกาย ในสามโลก เหนือคำพูด เหนือความคิด" 

 

เวลา เรายกคำว่า ฐีติภูตัง มาใช้ หากเรายกมาไม่หมด เราจะโดน พวกศาสนา
พราหมณ์สับขาหลอกทันที

โดยการกล่าว่า การปฏิบัติจนมาถึง ฐีติภูตัง ปรากฏ ก็เหมาเข่งได้ว่า เข้าถึงธรรม
แล้ว เข้าถึงหลักเกณฑ์แล้วในการ วิ่งกลับมาจับหลักแบบลิงนอกศาสนา

เราต้องระมัดระวังให้ดี การเหมาเข่ง การเห็นการปรากฏ ของ ฐีติภูตัง แล้วเหมา
ว่า นี่คือตัว ปัญญา ก็จะเป็นอันโดนพวกเขาต้มหมด

ในทางศาสนาพุทธนั้น ปัญญาต้องเป็นการเห็นไตรลักษณ์ หากการเห็นใดมีการ
เห็นไตรลักษณ์ประกอบ จะมีแนวโน้มเป็นสัมมาทิฏฐิเข้ามา

อย่างเช่น ไปเห็น ฐีติภูตัง แล้ว มันแสดงไตรลักษณ์ให้เห็นหรือเปล่า หากไม่ นั่น
ก็แปลว่า เกิดอาการเหมาเข่ง เกิดการเอาจินตนาการไปจับ เห็นฐีติภูตังเที่ยงแท้
ไปเสีย

แล้วจะทำอย่างไร ดูยังไง ให้เห็น ฐีติภูตังแสดงไตรลักษณ์ ก็หาก ฐีติภูตังมัน
แสดงตัว ร้อยละร้อยมันจะเด่นดวง จนดูไม่ออกว่า ไตรลักษณ์อยู่ตรงไหน

จึงต้องใช้ อุบาย ศาสนาพุทธสอนให้ใช้อุบาย หรือ ปัญญาอันยิ่ง(คนละตัวกันกับ
ปัญญ่เห็นไตรลักษณ์) ปัญญาอันยิ่งเป็นเรื่องของอุบายในการพิจารณา เราจึง
อาศัยการดู "อาการของจิต" ที่มันจะก่อตัวหลังจาก ฐีติภูตังปรากฏ เราจะเน้น
ที่การเห็น อาการของจิต ที่ส่งออกจากฐาน ดูให้ทันปัจจุบัน ดูแรกๆเพื่อให้รู้จัก
การปรากฏของ "อาการของจิต" เมื่อดูเป็นแล้ว คราวนี้พิจารณาให้ดีว่า อาการของ
จิตเหล่านั้น บ้านใครเรียกกุศลบ้าง เป็นกุศลก็รู้ เป็นอกุศลก็รู้ เป็นกลางๆ ก็รู้

รู้แล้วให้ปล่อยความรู้นั้นอีก อย่าจับว่า นั่นคือปัญญา มันยังเป็นแค่ขั้นตอน ปัญญา
อันยิ่ง หรือ ยังดำเนินอุบายในการดูอยู่

พอดู"อาการของจิต" บวกกับเห็นว่าเป็น กุศล อกุศล กลางๆ อันนี้จะเริ่มเข้าส่วนที่
เรียกว่า เรียนรู้ "สภาวะธรรม" ซึ่งก็จะจำแนกแยกแยะไปตามประสบการณ์ของบัญญัติ
ก็เรียกว่า วิจัยธรรม ธรรมวิจัยย ซึ่งบางท่านก็อาศัย "อภิธรรมปิฏก" เข้ามาประกอบ
บางท่านก็อาศัยความมุ่งมั่นศรัทธาแทนตัวปัญญาหรืออภิธรรมไป ทำให้ไม่ต้องเรียก
ชื่อก็ได้

พอรู้จัก สภาวะธรรมแล้ว ก็จะมีเครื่องมือครบ คือ รู้ ฐีติภูตัง รู้ อาการของจิต รู้ สภาวะ
ธรรม(เป็นปัจจุบัน เรียก เห็นตามความเป็นจริง) รวมทั้งหมด แล้ว เรียกว่า เจริญการ
เห็น สัจจญาณ พอเห็นบ่อยๆเข้า จะสะสม กิจญาณ คือ รู้สภาพธรรมเหล่านั้น อาการ
เหล่านั้นมีหน้าที่อะไร ชักจูงจิตไปไหน ก่อเกิดอะไร ล่วงเข้ากามภูมิไหน แล้วก็รู้
สภาพธรรมไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง อิ่มการเห็น เรียกว่า "บารมีเต็ม"

พอ บารมีเต็ม ก็คือ มีเงินในธนาคาร มีเยอะ คราวนี้ หากจิตมันเข้าไปยังจุด "ฐีติภูตัง"
แล้ว กำลังจะเคลื่อนแสดง "อาการของจิต" จิตจดจำ "สภาวะธรรม" นั้นได้ มันถึงจะ อ๋อ
ไอ้เรือหาย ฐีติภูตังมันแสดงไตรลักษณ์ให้เห็นต่อหน้าต่อตา หญ้าปากคอก แท้ๆเลย

ซึ่ง เห็นแล้ว มันจะโอ้โห มันจะไม่ งง ไม่รู้เหนือรู้ใต้ว่า อะไรคือปัญญา เพราะว่า การ
มาเห็น หรือ ย้อนไปเห็น จิตเห็น(อาการของ)จิตเป็นมรรค ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตแสดง
ไตรลักษณ์หญ้าปากคอกอย่างแจ่มแจ้งเป็นนิโรธน จิตส่งออก(เคลื่อนจากฐีติจิต)เป็น
สมุทัย ผลของมันคือนำทุกข์มาให้(ล่วงเข้ากามภูมิ)

 

เนี่ยะ ความเห็นอย่างข้างบนนั้น พวก โดนศาสนาพรหมาณ์ต้มมาจนสุก

ถามว่า อาศัยอะไรกล่าว

สังเกตุข้างบน จะเห็นว่า เป็นความไม่รู้ว่า การเห็นเจริญแล้วเสื่อม อันนั้น คือ อุบายธรรม คือ ส่วนการเจริญปัญญาอันยิ่ง หากเป็น
พวกนอกศาสนา เขาจะปฏิเสธการใช้อุบายตรงนี้ แล้วใช้ เรื่อง เจริญ กับ เสื่อม มาเป็น ข้ออ้างในการกีดกัน ให้เราออกห่าง ให้เรา
สงสัยในทาง ที่ควรเห็น พอเราละทิ้งการเห็น ก็เป็นอันเสร้จ จะมุ่งจับฌาณสมาบัติตัวใดสักตัวหนึ่ง เป็นนิพพานไป เขาเรลยเรียก
หรือ ชูคำที่คล้ายๆกันว่า เป็นผู้ไม่เสื่อม ก็ดูอย่าง เนวสัญญานาสัญญาวิญาตนะ มีอายุตั้ง 84000 มหากัป

มหากัปเชียวนะมึง!! อย่าทำเป็นเล่นไป

การยกเรื่อง เจริญ แล้ว เสื่อม มาเป็นข้ออ้างให้ ยึดติดการปฏิบัติ แทยที่จะเป็น อุบายธรรม อันนี้ พระพุทธองค์จัดอยู่ในเรื่อง
เดรัจฉานกถา 10 ประเภท

ดังนั้น เจริญแล้วเสื่อม เราอย่าเอามาเป็นเงื่อนไข ในการชี้นำการปฏิบัติ เราเป็นคนศาสนาพุทธ เราเอาเจริญแล้วเสื่อม
นั้นมาแค่อาศัยระลึก รู้แล้วปล่อย ไม่เอามาดีดดิ้น สร้างเงือนไข พอเห็นมากๆเข้า มันจะแจ้งว่า ปัดโถ่ นี่แหละคือการ
เห็นไตรลักษณ์ที่ควรพิจารณา ให้เห็นบ่อยๆ เห็นให้มากๆ ว่ามันออกมาจากไหน มันออกมาเพราะอะไร อะไรเป็นเหตุ
ที่แท้จริงของการปรากฏ มันก็จะสวนกระแสย้อนเข้าไปเห็น ที่ตั้งที่ยอดภู พอเห็นปั๊ป ไอ้เรือหาย นี่กูพึงภาวนาเป็น

 

สังเกตนะว่า

อันนี้ เขาโพสมาเป็น ลำดับต่อมา เวลาห่างกันร่วม 8 นาที

8 นาที ผ่านไป มันพึงนึกได้ว่า เห้ย กูพูดไม่จบ ตะกี้ กูจินตนาการไปไม่ถึง

พอพูดว่า ไม่เสื่อมอีกต่อไป จิตมันขาด มันเข้าไปว่างๆ ว่างๆ อยู่ 8 นาที พอ8นาที
จิตมันเลิกภูมิใจในวาทะ อัตตวาทุปาทาน มันก็ออกมาคิดใหม่ เห้ย ตะกี้กูลืมไป
อีกประโยค แล้วมันก็เข้ามาพูดอีก หลังเวลาให้ไป 8 นาที หลงไป 8 นาที

กลับมา ก็มาโพส ขณะที่โพส จิตไม่ใช่ไม่เสื่อมอีกต่อไป แต่กำลังเสื่อมเป็น "อสุรกายภูมิ"
อยู่โดยที่ไม่รู้เรื่อง อะไรเลย

เรียกว่า อาการกลับมาเขย่งเป็นผู้รู้ อาการกลับมากอดอกมาดมั่นว่ารู้ นี่คือ อสุรกายภูมิ

ผู้ เมาไป 8 นาที พึ่งรู้ว่า โดนจับโยนมาที่ ตีนเขา เลยต้องเขย่งกลับไปที่ ภูตัง ฐีติภูมัน

 

พูดได้น่าฟัง จับผิดได้ดี สนทนามีประโยชน์ครับ ยังไงก็ดับที่เหตุนะครับ 

ถ้ายังหาตัวจิตไม่เจอ ก็พิจารนากาย แยกขันธ์ เข้าสู่จิต 

ถ้าท่านที่รู้จักจิตดีแล้ว เมื่อเข้าสู่ฐานของจิต ขยับออกมา ก็พิจารนาอาการกระเพื่อมต้นๆจิต 

ถ้าหลงกายก็หลงเกือบทุกๆเรื่อง ถ้ายังไม่สามารถแก้ความหลงกาย ก็ยังต้องเกิดอีกนาน อย่าไล่ตะครุบเงาปลายจิต หาเหตุความกระเพื่อมไม่เจอ

จะเอายอดก็อย่ารีบกระโดดสูงนักระวังตกต้นตาลนะครับ

 

ขอโทษครับ จะพูดมันก็พูดได้นะว่า ข้าดูกาย ข้าดูกาย ข้าไม่หลงไปเป็น พรหม

จะเอาไม้จิ้มฟัน คอยแงะ เนื้อติดฟัน ไว้ตลอดด้วยการ อ้างว่า "ข้าดูกาย"ๆ นี่
หากมันเฉไฉ ต้นคด ปลายตรง ไม่มีนะ ไม่มี!!!

กายนี้มันมาจากอะไร มันออกมาจากจิต

กายคุณ คุณดูแล้วได้อะไร หากไม่เข้ามาเห็น เงาของจิตที่ปรุงกาย กายมัน
มาทีหลังจิตเท่าไหร่ไม่รู้ต่อเท่าไหร่ กายบางส่วนนู้นๆๆ มาจากจาก จิตที่ประ
กอบเอาไว้เมื่อ 840000 มหากัปนู้น มันพึงมาปรากฏ เคยเห็นไหม พวกมี
กายแบบนี้ พวกกายตอบๆแห้งๆ หน้าเรียวๆ ที่ชอบพูด หรือชักชวนให้กระ
โดดเกาะ ฐีติจิตๆ ตะพึดตะพือ เพื่อสร้าวแรงทยานให้มั่นคง พอจะตายปั๊ป
จิตมันดีดเข้าฌาณไปเลยนะ ไปอยู่อีก 840000 มหากัป ดังนั้น เขาฝึกันที่
จิตมันออกรู้ เขาฝึกกันที่การดูอาการของจิต เขาก็ดูเงาของจิต กัน แต่เขา
ดูเพื่อพิจารณาทุกขสัจจ ไม่ใช่ไปจ้องบอกว่า อย่างนี้กูไม่เอา แล้วฝึกการดีด
ดิ้นเข้ารูปฌาณอรูปฌาณเอา ฐีติจิต ตะพึดตะพือ เคยได้ยินไหม

ฐีติภูตัง ทิฏฐิภูตัง ทิฏฐิภูอาจม หรือ "กองขี้ควาย" !!! หนะ

* * * *

ไอ้พูดๆว่า ดูกายๆ หนะ เขาดูอะไร กันแน่ รู้เรื่อง หรือเปล่า หรือได้แต่
อ้างเอาไว้ เพราะ กลัวว่า จะพูดออกจากหลักเกณฑ์

 

เห็นไหมว่า กลับกลอก ไหนหละ ต้องไปเห็น ฐีติภูตัง ต้องไปที่ ยอดภู ยอดจิต
ที่ตั้งต้นของจิต

แล้วนี่อะไร มาพูดจาทักท้วงตัวเอง ไม่ให้เดินเข้าไปที่ ฐีติภูตัง

ตกลง จะต้องไปเห็นไหม ไอ้ ฐีติภูตังนี่ หรือว่า ต้องเดินมันรอบๆตีน
เข้า รอบๆ โคนต้นไม้ อย่ากระโดดขึ้นไป

แต่คนเป็น เขามี คนเป็นเข้ารู้ ไป ฐีติภูตังแล้วก็ให้ดูที่จิตมันออกรู้

จิตออกรู้ คืออะไร ป่านนี้แล้ว เก่งขนาดนั้นแล้วรู้หรือยัง หากรู้แล้ว
มันต่างจาก จิตออกไปคิด จิตเกิดตัวคิดไหม

แล้วไง สุดท้ายก็คือ มาดู จิตไหลไปคิด

ดูจิตไหลไปคิด ดูทำไม ก็ดูเพื่อให้ จิตเห็นฐานของจิต ฐีติภูตัง

เอ้า ....ภาวนาแทบตาย ก้เพื่อมา ยืนอยู่ตรงจุดเดียวกัน มาภาวนา
กันตรงจุดเดียวกันเนืองๆ คือ

ดูเงาของจิต พิจารณา เวรกรรม แล้วจะพูด ขวางชาวบ้านชาวช่องไปทำไม

พูดแล้ว ก็มาวกสอนว่า เอ่อ ดูอย่างนั้นแหละ

"ปัญญาอบรมสมาธิ ปัญญาอบรมสมาธิ พุทโธๆๆๆ นี่ ปัญญาอบรมสมาธินะ"

ก็ปัญญาอบรมสมาธิ นั่นแหละ ดูจิตออกคิดพิจารณาทุกขสัจจ จนจิตสงบเข้าไปที่ ฐีติภูตัง !!!

แล้วค่อยดูจิตที่ออกรู้......เอ้า !!!

 

บอกตรงๆไปเลยสิคุณนิวรณ์ ว่าให้ไปฝึกดูจิตกับสำนักดูจิตก่อน