ไม่แน่ใจว่าใช่อาการปิติหรือไม่

ตอนนั่งสมาธิตอนที่จับภาพพระอยู่หลังจากที่จิตนิ่งมากแล้ว(ฟุ้งซ่านน้อยมาก) เกิดร่างกายผมเกิดอาการคล้ายๆแขม่วท้องจนแบบสุดหายใจแทบบไม่ออกแล้วก็ตัวบิดไปมาเอง พอแขม่วจนหายใจแทบไม่ออกแล้วสักพักถึงค่อยคลายตัวออกมาเอง แล้วช่วงประมาณนี้ลมหายใจจะรู้สึกเบาบางขึ้นมากๆ เหมือนลมกายใจเบาบางขึ้นมาก
แต่อาการอย่างบอกมันยังอาการที่ตัวสะบัดไปอย่างรุนแรง(เหมือนตอนเราโดนคนจับไว้แล้วดิ้นให้หลุด แต่ไม่ได้รู้สึกว่ามีคนจับไว้นะครับเปรียบเทียบภาพให้ดูเฉยๆ) ทำให้มือที่ซ้อนกันแบบน่งสมาธิอยู่หลุดออกจากันแต่ออกไม่มากนะครับเหมือนมันสะบัดตัวกับแขนน่ะครับ แล้วก็ขาหลุดจากท่านั่งนิดหน่อยเหมือนกัน
ตอนมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นผมก็พยายามไม่สนใจจับภาพพระอย่างเดียว มีหลุดไปสนใจบ้างนิดหน่อย
แต่พอเกิดอาการแบบนี้หลายๆรอบสลับกัน สักพักพอมันสะบัดตัวแรงๆนี่ตัวผมหลุดออกจากท่านั่งอะครับ มือกับขาหลุดออกจากันเยอะพอควร แล้วผมจะนั่งต่อยังไงอะครับหรือว่าให้ฝึกต่อเลยไม่ต้องสนใจว่าท่านั่งจะเปลี่ยนไปยังไง
ตอนก่อนหน้านี้ผมฝึกถึง ติดอยู่ที่ปิติที่ตัวโยกไปมา แต่มันไม่ได้สะบัดแรงๆแบบนี้อะครับ อาจจะมีโยกแรงๆหัวเกือบถึงพื้นบ้างบางครั้ง

ผมฝึกนั่งสมาธิแบบง่ายตามหนังสือของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หลวงพ่อท่านสอนว่าให้ภาวนาพุทโธ แล้วก็ฝึกจับภาพพระเพื่อให้มีสมาธิมากขึ้นและเกี่ยวกับนิมิตครับ

ปล.นานมามากแล้วเพิ่งนึกได้ว่า ผมเคยดูรายการนึงเค้าถ่ายให้ดูมีการนั่งสมาธิแก้กรรมแล้วก็มีคนที่ฝึกร้องไห้ สะบัดดิ้นตัว ทำท่าแบบสัตว์ก็มี แล้วผมเห็นแล้วก็คิดว่าเว้อไปรึเปล่า เพราะว่าเดี๋ยวนี้มันก็มีทั้งของจริงและก็ไม่จริงใช่ไหมครับ แบบนี้ถือว่าผมไปปรามาสรึเปล่าครับ ขออนุโมทนากับทุกท่านที่ช่วยครับ

 

ปิติ เอาเป็นทางผ่านพอ ทางดำเนินของสมาธิ ให้รู้ว่าอยู่ช่วงไหน ปฎิบัติถึงไหนก็พอ อย่าไปใส่ใจมันมาก ถ้าไปให้ความสนใจมันมากจะติดขัด และอาจเกิดเป็นอุปทาน ให้หลงของข้างทางได้

 

ชอบสวดมนต์มั๊ยครับ ลองดู สวดตามนี้เลยก่อนจะนั่งหลับตา
เทคนิค ที่ช่วยส่งเสริม ในการตั้ง สมถะ


ส่วนอาการที่เป็น ก็ไม่ต้องสนใจครับ ให้อยู่กับกรรมฐานที่เราขึ้นต้น

หลุดแล้วก็ตั้งใหม่ ทำซ้ำๆ

แล้วก็ทำให้บ่อยๆ จนชำนาญมากขึ้นครับ

ยินดีในบุญครับ


​

 

สิ่งที่คุณกำลังประสพอยู่ เหตุเป็นเพราะคุณให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากจนคอยพะวงถึงอาการดังกล่าวอยู่เป็นนิตย์ ว่าจะเกิดขึ้นอีกไหม ไม่อยากให้เกิดเลย และ นี่คือสาเหตุของอาการดังกล่าว

การปฎิบัติให้คอยเฝ้ามองอาการรับรู้ และ เพิกเฉยต่ออาการที่รับรู้ การที่ให้ความสนใจมากจนเกินสิ่งที่ต้องภาวนาจะก่อให้เกิดสิ่งที่จิตคอยพะวง มุ่งต่อคำภาวนาให้มากขึ้นตามลำดับ อย่าได้คิดว่าคำภาวนาจะหายไปหรือยัง

ให้มุ่งมั่นต่อสมาธิให้ยิ่งๆขึ้นไป แล้วอากรดังกล่าวจะหยุดลงไปเองครับ แล้วภาพองค์พระหากตรึงนึกไม่ได้ก็ให้ผ่านไปเฉยๆ ไม่ต้องไปตั้งใจตรึกนึกจนเกินงามครับ เพราะจะทำให้รู้สึกเวียนหัวในขณะปฎิบัติครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ตามที่หลวงพ่อเสาร์ วัดถ้ำขวัญเมืองเคยกล่าวไว้นะครับ

อาการนี้เป็นอาการปิติที่เกิดจากซึ่งเกิดขึ้นในฌาณ 2 ซึ่งเป็นตัวที่ทำให้เกิดฤทธิ์
ก่อนที่จะขึ้นไปฌาณที่ 3 ก็ต้องผ่านขั้นนี้ก่อน

เมื่อปิตินี้เกิดขึ้นแล้ว คุณควรปล่อยให้มันเป็นไปเองซักพัก และเมื่อคุณอยากขึ้นฌาณ 3 คุณก็บังคับให้มันหยุดเองได้ โดยการกำหนดจิตให้มันหยุด

ถ้าอยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ เข้าไปอ่านวิธีการนั่งสมาธิในเวบ วัดถ้ำขวัญเมืองนะครับ
หลวงพ่อสรวงท่านบอกไว้ละเอียดมาก ตั้งแต่การเข้าฌาณ 1 ถึง ฌาณ 4 และวิธีการออกจากฌาณที่ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นอาจเกิดอาการติดฌาณได้นะครับ

อาการที่เกิดจากการติดฌาณนั้น จะทำให้เราเป็นคนไม่อยากทำอะไร เพราะเรามีความสุขจากการนั่งฌาณ อาจทำให้เป็นคนไม่เอาการเอางานเลยก็ว่าได้

ลองไปอ่านดูนะครับ แนะนำจากใจจริง http://www.wattham.org/mainpage.php

 

ตั่งมั่นไว้ครับ กำลังยังไม่พอครับเครื่องเดินไม่เต็มสูป ก็สดุจเป็นธรรมดา ที่จะชนะตัวนี้ได้
คือความเพียนเท่านั้นครับ อนุโมทนาด้วยครับ...

 

น่าจะใช่ปีตินะครับ บางทีอาจจะเผลอไปหน่อยปล่อยร่างกายให้เคลื่นไหว
มากเกินไป