เริ่มฝึก อานาปานสติ มีความรู้สึกแปลกๆ ครับ

เรียนถามท่านผู้รู้ หรือ มีใครเคยมีอาการสมาธิคล้ายผมบ้างหรือเปล่าครับ
ผมเพิ่งเริ่มฝึก อานาปานสติ ได้ไม่นานครับ คือ การกำหนดรู้ลมหายใจ
เข้าออกๆ ตลอดเวลา

อาการแปลกกับผมคือ
ช่วงที่เริ่มฝึกแรกๆ พอสมาธิเริ่มนิ่ง เปลือกตาผมอยู่ดีๆ มันก็กระพริบเอง
ถี่มากๆ เห็นแสงวูบวาบบ้าง แล้วมันก็ค่อยๆ เบาลงๆ ผมก็รู้สึกประหลาดใจ
แล้วก็หยุดนั่งสมาธิไป

มีอีกครั้งนึงคือ อาการนี้ผมยิ่งรู้สึกแปลกกว่าเดิม
ขณะที่ผมนั่งสมาธิกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกไปเรื่อย ๆ
ก็เกิดความรู้สึกว่าทั้งตัวผม เริ่มหมุนติ้วๆๆๆ แรงขึ้นๆ
เหมือนตัวเองเป็นพายุ แบบว่าเห็นนิมิตเป็นคลื่นพายุเลยครับ
ซึ่งแท้ที่จริงร่างกายของผมไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย
(ขณะนั้นผมว่าผมมีสติอยู่ เพราะยังได้ยินเสียงฝนที่ตกอยู่พรำๆ)
แต่ครั้งนี้ในสมาธิผมไม่ได้ตกใจครับ ก็แค่รับรู้ว่ามันหมุนอยู่
แล้วสักพักมันก็หายไปเอง

ขออนุญาตท่านผู้รู้ หรือเคยมีอาการคล้ายผม
ช่วยแนะนำหรืออธิบายอาการที่เกิดกับผมว่าเป็นเพราะอะไร
แล้วจะฝึกต่อไปในแนวทางไหนดีครับ
ขอบพระคุณอย่างสูงครับ..

 

ดีแล้วครับ

ทำต่อไปเรื่อยๆ รู้ ลมเข้า-ออกไปให้ชำนาญ

มีอะไรเกิด ก็รู้ลมเข้า-ออก อย่างเดียวครับ

ให้ต่อเนื่อง ซัก 5 เดือน

 

ว่างๆ ก็โหลดไฟล์นี้ไปฟังไปอ่านดูครับ

ศีลเป็นคุณธรรมของมนุษย์ (หลวงปู่พุธ ฐานิโย)​

 

ให้ปัญญานำสมาธิดูบ้าง รู้ลงไปตรงๆ

เป็นการเจริญมรรค โดยมีสัมมาทิฏฐิ และ สัมมาสังกัปปะ นำ

หลับตาปุ๊บ ระลึกรู้ปั๊บ สิ่งใดมี สิ่งใดเป็น สิ่งใดเกิด

รู้สึกอย่างไร ให้รู้ตามจริงที่ปรากฎชัด ลักษณะนี้จะไม่มีนิมิตเข้ามาแซกแซง

 

เป็นอาการของปีติครับ ไม่ต้องสนใจปีติ เพ่งจิตอยู่กับลมให้แนบกับลมไปเรื่อยๆ จนถ้ารู้สึกคำบริกรรมและการกำหนดลมหายไป ก็ปล่อยให้หายไปไม่ต้องกลับมากำหนดต่อนะครับไม่งั้นถอยหลังกลับที่เดิม ถ้าเพ่งนิมิตกสิณอยู่ก็เพ่งที่นิมิตนั้นต่อ แต่ถ้าไม่ก็ลองพิจารณาร่างกายดู เจริญในธรรมครับ ^^

 

สิ่งดังกล่าวเป็นธรรมดาของมันมากมายอย่าง ดูที่


จงกรม

กิจหรือหน้าที่ของผู้ปฏิบัติคือกำหนดรู้ตามเป็นจริง หรือ ตามที่มันเป็น

 

จากการที่อ่าน ตามข้อความที่คุณกล่าวมา...เป็น อาการของ ปิติ และ นิมิต ในอุปจารสมาธิครับ..เป็นสภาวะปกติที่จะเจอของผู้ปฏิบัติ..วิธีการไม่ยาก...ไม่ต้องสนใจแล้วนำสติกลับมาอยู่กับกรรมฐานเดิม....เดี๋ยวผมจะนำข้อการสอบอารมณ์ด้วยตนเองของครูบาอาจารย์ไว้ให้นะครับ...ลองไปตรวจสอบด้วยตัวคุณเอง...

 

อาการปิติเป็นอาการที่ถามกันมาก.....ซึ่งผู้ปฏิบัติมักจะข้องใจเมื่อเกิดอาการนี้....
<O</O

<TABLE style="WIDTH: 45%; mso-cellspacing: 1.5pt; mso-yfti-tbllook: 1184" class=MsoNormalTable border=1 cellPadding=0 width="45%"><TBODY><TR style="mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-lastrow: yes"><TD style="BORDER-BOTTOM-COLOR: #f0f0f0; PADDING-BOTTOM: 0.75pt; BACKGROUND-COLOR: transparent; BORDER-TOP-COLOR: #f0f0f0; PADDING-LEFT: 0.75pt; PADDING-RIGHT: 0.75pt; BORDER-RIGHT-COLOR: #f0f0f0; BORDER-LEFT-COLOR: #f0f0f0; PADDING-TOP: 0.75pt">

อาการและอารมณ์ของอุปจารสมาธิ<O</O​

</TD></TR></TBODY></TABLE>
​

<O</O
อาการของอุปจารสมาธิคือปีติได้แก่อารมณ์ความอิ่มใจเมื่อทำมาถึงตอนนี้อารมณ์
จะชุ่มชื่นมาก อารมณ์สะอาดเยือกเย็น มีความเป็นสุขอย่างยอดเยี่ยมไม่เคยพบความสุข
อย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิตตอนนี้เวลาภาวนาลมหายใจจะเบากว่าปกติมาก อารมณ์เป็นสุข
ร่างกายของนักปฏิบัติที่เข้าถึงระดับนี้ผิวหนังจะนวลขึ้นเพราะอารมณ์ที่มีความสุขแต่อาการ
ทางร่างกายนี่สิที่ทำให้นักปฏิบัติตกใจกันมากนั่นก็คือ
๑.อาการขนลุกซู่ซ่าเมื่อเกิดอาการอย่างนี้หรืออย่างอื่นที่กล่าวถึงต่อไปจะมีอารมณ์
ใจเป็นสุขขอให้ทุกท่านปล่อยอาการอย่างนั้นไปตามสภาพของร่างกาย จงอย่าสนใจเมื่อสมาธิ
สูงขึ้นหรือลดตัวลงต่ำกว่านั้น อาการอย่างนั้นก็จะหมดไปเองอาการขนลุกพองถ้ามีขึ้นพึงควร
ภูมิใจว่าเราเข้าถึงอาการของปีติระดับหนึ่งแล้ว อย่ากังวลอาการของร่างกาย
๒. อาการของปีติขั้นที่ ๒ได้แก่อาการน้ำตาไหล
๓.อาการของปีติขั้นที่ ๓คือร่างกายโยกโคลงโยกไปข้างหน้าบ้างข้างหลังบ้าง
บางคราวโยกแรง จนศีรษะใกล้ถึงพื้น
๔.อาการของปีติขั้นที่ ๔ตามตำราท่านว่าตัวลอยขึ้นบนอากาศแต่ผลของการปฏิบัติ
ไม่แน่นัก บางรายก็เต้นเหมือนปลุกตัว บางรายก็ตัวลอยขึ้นบนอากาศเมื่อลอยไปแล้ว ถ้าสมาธิ
คลายตัวก็กลับมาที่เดิมเอง(อย่าตกใจ)
๕. อาการของปีติขั้นที่ ๕คือมีอาการแผ่ซ่านในร่างกายซู่ซ่าเหมือนมีลมไหลออก
ในที่สุดเหมือนตัวใหญ่และสูงขึ้นหน้าใหญ่แล้วมีอาการเหมือนลมไหลออกจากกายในที่สุด
ก็มีความรู้สึกว่าตัวหายไปเหลือแต่ท่อนหัว
อาการทั้งหมดนี้ เมื่อเกิดขึ้นอารมณ์ใจจะมีความสุข ฉะนั้นนักปฏิบัติให้ถืออารมณ์ใจ
เป็นสำคัญอย่าตกใจในอาการตามที่กล่าวมาแล้วนั้นพอสมาธิสูงถึงระดับฌานก็จะสลายตัว
ไปเองปีตินี้เมื่อเกิดขึ้นแล้วอารมณ์จะเป็นสุขคือถึงระดับที่สี่ ที่จะเข้าถึงปฐมฌาน ต่อไปก็
เป็นปฐมฌานเพราะอยู่ชิดกัน

<O</O**************************************************<O</O

เข้าศึกษาได้ตั่งแต่เริ่มต้น...ทั้งหมด....ได้ที่นี่....หนังสือเล่มนี้เนื้อหาเพียงพอสำหรับผู้ที่จะปฏิบัติด้วยตนเอง....รวบรวมวิธี...และอาการทางสมาธิ...ทั้งหมด....ควรศึกษาให้เข้าใจสัก 1 รอบ(ไม่ยาวนัก)แล้วปฏิบัติได้เลย....คำถามทางสมาธิส่วนใหญ่ที่ถามในบอร์ดมักอยู่ที่นี่.......

วิธีฝึกกรรมฐานด้วยตนเองแบบง่ายๆ....โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน ( ฤาษีลิงดำ )...

http://www.palungjit.org/smati/books/index.php?cat=7 <O</O<!-- google_ad_section_end -->

 

สมถะ วิปัสสนา หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี (พระราชนิโรธรังสีคัมภีรปัญญาวิศิษฏ์)

 

ไม่มีสิ่งใดที่ควรกังวลเลย เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นกับผู้ปฏิบัติธรรม

ผมเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ปฏิบัติตามหลักของอานาปาณสติกรรมฐาน เนื่องจากค้นพบและได้รับการยืนยันว่าเป็นสุดยอด จากที่ได้ศึกษาพบว่า ประกอบไปด้วยสมถะและวิปัสสนาแบบควบคู่กัน
นั่นคือ สติตามกำหนดรู้อยู่ที่ลม สิ่งที่ได้คือสติและสมาธิ จากนั้นจะเกิดอาการแปลกๆตามมา คือ ปิติ ตามที่ได้เกิดกับ จขกท แล้ว
อาการของปิติมีหลายลักษณะ ตามที่คุณภานุเดชได้ให้ข้อมูลเอาไว้
สำหรับผมเอง เคยเกิดปิติหลากหลายลักษณะ อาการตัวหมุนนี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น ซึ่งเมื่อพิจารณาดูดีดีแล้ว ก็เป็นสักแต่ว่าอาการอย่างหนึ่ง ที่ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นอะไร สักพักมันก็หายไปเอง แล้วมันจะนำเราไปสู่สมาธิในขั้นที่สูงขึ้นคือ ปฐมฌาณ

อาการที่เกิดกับ จขกท เป็นสมาธิระดับ อุปจารสมาธิ (สมาธิอย่างกลาง) มีวิตก วิจารณ์ (กำหนดลมหายใจ) ปิติ และจะตามมาด้วย สุข และ เอกคัตตา ตามลำดับ เมื่อถึงจุดนี้ เราต้องสักเกตุเอาเอง ตรงนี้ต้องอาศัยสติและปัญญาในการพิจารณาอย่างถ้วนถี่ ถ้ากำลังของสติมีมาก (เป็นมหาสติ) จะสามารถเข้าไปพิจารณาได้ถึงระดับ เวทนา จิต และธรรม ตามแต่เท่าที่จะหยั่งถึงได้ นี่คือแนวทางการเจริญสติปัฏฐานสี่ โดยอาศัยอานาปณสติกรรมฐาน

ส่วนอาการที่เปลือกตากระพริบและเห็นแสงวูบๆ นี่ธรรมดามาก ไม่ควรสนใจเลยครับ ต่างคนก็ต่างกันไป บางคนคันหู เข่ากระตุก ได้ยินเสียงแว่ว เห็นแสงแว๊บไปแว๊บมา เห็นความคิดแว๊บๆ และอื่นๆอีกมากมาย
สักเกตุว่า มันก็แค่นั้น ไม่ได้เกิดปัญญาอะไร แต่การที่เห็นแบบนั้น อาจเป็นเพราะเมื่อเรามีสมาธิ เราจะสามารถสักเกตุอาการเล็กๆน้อยๆนั้นได้ โดยที่เราจะไม่เห็นมันเลย (มองข้ามมันไป) เมื่อเราใช้ชีวิตอยู่กับโลกภายนอก เพราะมันสนใจอย่างอื่นอยู่นั้นเอง ทั้งๆที่มันก็เกิดขึ้นอยู่เหมือนเดิมนั่นแหล่ะ...

 

ขอบคุณผู้รู้และชี้แนะให้ทุกท่านด้วยครับ...

เป็น ปิติ นี่เอง สำหรับตัวผมรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา
ผมขอใช้คำว่า อัศจรรย์สำหรับผมที่เดียว
บางครั้งรู้สึกว่าจิตนิ่ง จนรุ้สึกว่าเบา แปลกๆ อธิบายไม่ถูกครับ
แต่จะได้ยินเสียงตัวเองในความคิดบ้าง...

ขออนุญาตฝากเนื้อตัวเป็นสมาชิกใหม่เลยนะครับ
จะพยายามฝึกต่อไป เพื่อพิสูจน์ความสงสัยของตัวเองครับ
(เมื่อก่อนผมเกือบเป็นคนไม่เชื่อในศาสนาแล้วครับ)
รู้สึกว่า... ครั้งนี้ผมเลือกเข้าถูกประตูแล้ว

 

ขอขอบพระคุณผู้รู้และชี้แนะทุกๆ ท่านด้วยครับ..
เป็น ปิติ นี่เอง สำหรับผมมันอัศจรรย์เลยครับ

บางครั้งก็รู้สึกว่า จิตหลุดไปที่ใดไม่ทราบ เวิ้งว้างว่างเปล่า
เหมือนกับว่าเหลือแต่เพียง ความคิดของผมที่กำลังบอกตัวเองอยู่
ในจิตผม : นี่อะไร ที่นี่ที่ไหน ความรู้สักแบบนี้มันคืออะไร ....
รู้สึกแค่ว่ามันนิ่งเงียบไปหมด ไม่รู้สึกถึงลมหายใจ เบา
ผมอธิบายไม่ค่อยถูกเท่าไหร่

ขออนุญาตฝากเนื้อฝากตัวเลยแล้วกันครับ
ถ้ามีข้อสงสัย อะไรเพิ่มเติม จะเข้ามาถามทุกท่านอีกครับ
จะศึกษาและฝึกปฏิบัติต่อไปครับ

ขอพระคุณมากๆ ครับ

 

ปล. คิดว่าขอความ ตอบกลับส่งไม่ผ่าน...อะครับ
เลยส่งใหม่

 

อนุโมทนา กับทุกท่าน และ จขกท.ด้วยนะครับ

ปฏิบัติต่อไปเรื่อยๆนะครับ

ให้เป็นเหมือนดัง ภูเขา ที่มีความหนักแน่นมั่งคง นะครับ

ถึงแม้จะมีความรู้สึกแบบๆใดก็ตามสุดท้าย อนิจจัง ก็กินเรียบครับ^-^

 

คำสอนของพระพุทธเจ้ามีอะไรมากกว่าที่คุณคิดนะครับ...

ยังมีอะไรอีกมากที่คุณยังไม่เจอ....ปฏิบัติต่อไปครับ...

 

มาเรียนถามเพิ่มเติมครับ...
ตอนนี้พยายามนั่งสมาธิทุกคืน แต่อาการปิติไม่ค่อยเกิดขึ้นแล้วครับ
มีวูบๆ บ้าง , อาการคล้ายเหมือนตัวเอง สับปะหงก บ้าง , สะดุ้งบ้าง เล็กๆ น้อยๆ ครับ
แล้วก็แบบว่า นั่งสมาธิไปสัก พอสงบสักหน่อย ผมคิดว่าผมเหมือนนั่งหลับไปอ่ะครับ
ไม่รู้สึกตัว เหมือนหลับ สักพักครับ พอมีสติขึ้นมาถึงรู้สึกว่า เอ้ย.. เรานั่งสมาธิอยู่นี่
แล้วก็นั่งต่อ พอรุ้สึกว่าตัวเองง่วงมากแล้วจึงนอนลงไปครับ ผมปฎิบัติแบบนี้จะมีทางพัฒนาได้ไหมครับ

ขอบคุณครับ..

 

ตอนนี้กำลังถ้อยหลังครับ คงเพราะไปตั้งธงเอาไว้ว่า จะให้เกิดอาการแบบที่เคยเกิด

การปฏิบัติที่ถูก ต้องอยู่กับปัจจุบัน สติ สมาธิ อยู่คู่กัน จิตมันต้องตื่น ถ้ารู้สึกง่วง ก็ควรนอนดีกว่า ถ้าคิดจะฝืน ก็ให้พิจารณาความง่วงนั้นไป

ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ไม่ย่อท้อ ย่อมมีการพัฒนาได้แน่นอน แต่สิ่งหนึ่งที่ควรตระหนักไว้คือ ความเป็นอนิจจัง
สิ่งที่เกิดกับเราวันนี้ อาจไม่เกิดกับเราอีกในวันพรุ่งนี้ เป็นเรื่องธรรมดา...

 

อาการที่เกิดขึ้น มาจากสาเหตุ
"คุณเอาสติ อยู่ที่ลมหายใจ เข้า ออก สติพบลมหายใจ จิตก็พบลมหายใจเหมือนกันครับ แต่มีนิวรณ์ ดึงจิตของคุณออกจากลมหายใจครับ"
ผลที่เกิดขึ้น "สติคุณก็ไปกับนิวรณ์" ผมยกสาเหตุให้คุณ เข้าใจ เพราะคุณทำได้ไม่ถึงข้อ "ปัสสัทธิ" คือความสงบกาย ความสงบใจ และยังไม่ถึง "ปิติ"
เมื่อรู้สาเหตุ ก็ให้แก้ที่เหตุครับ

 

ไปเอาลูกนิมิต มาอุ้มไว้ทําไมล่ะ ไม่หนักหรอ

เอาวางลงหลุมไป เขาจะได้ตัดหวาย ขึ้น เสมา ซะที

รักนะเเต่ไม่เเสดงออก

 

ควรถามผู้รู้ดีกว่าครับ ถ้าถามในเวปเปิดอย่างนี้ต้องพิจรณาให้ดี เพราะคนทำได้มากกว่าแล้วมาตอบมีน้อย

ถ้าถึงจุดสงบจริง จะมีคำถามมีความสงสัย ว่านี่อะไร อยู่อีกเหรอครับ