ทำอย่างไร ถึงจะให้ใจจดจ่อ หรือเริ่มธรรมะ ได้ครับ

คือแบบว่าเราเปิดอ่านธรรมะ นั่นนี่
แล้วพอมาในชีวิตจริง บางอย่างรู้ว่ามันผิด มันไม่ถูก รู้ แต่ก็ทำไปแล้ว
เหมือนจิตใจมันเผลอทำ เผลอคิดแบบนั้น ไปแล้ว
แล้วพอมาเปิดอ่านเว็บธรรมะได้ข้อคิดทีก็แบบ รู้สึกตัวได้ทีนึงว่าเราไม่ควรทำอย่างนี้
หรือเราควรทำอย่างนั้น เช่นเราควรปล่อยวาง ควรถือศีลภาวนา
แต่พอปิดเว็บธรรมะเจอกระแสสังคมเข้ามายั่วยุแหย่
จิตใจมันก็ปล่อยเผลอไปตามกระแสสังคมนั้นๆ

และบางทีที่บอกว่าการภาวนา ปฏิบัติ ไม่รู้จะเริ่มอะไรยังไง ก่อนดีอ่ะคับ

ต้องทำอย่างไรดีคับ รบกวน ช่วยแนะนำหน่อยนะครับบ

 

อีกา ก็เป็นแบบนี้ประจำครับ เหตุผลเพราะเราขาด "สติ" ที่คอยเตือนใจเราได้ตลอด (ผู้ที่มีสติสมบูรณ์ตลอดเวลาไม่เผลอไปทำผิดอีก คือ พระอรหันต์ เท่านั้น) อีกาเห็นว่าสิ่งที่ต้องทำ คือ การฝึกให้มีสติอยู่กับตัวเองอยู่เสมอ โดยการหมั่นระลึกรู้อาการต่าง ๆ เช่น ยืน เดิน นั่ง นอน รับประทาน ดื่ม ทำ พูด คิด เป็นต้น พอเรารู้ตัวแบบนี้บ่อย ๆ เวลาโดนอะไรมายั่วยุ เราก็จะนึกได้ว่า ไม่ควรหลงตามไปทำผิดอย่างที่กิเลสบอกนะ มันไม่ดี ไม่ถูกต้อง (ซึ่งอะไรดีไม่ดี เราก็รู้อยู่แล้ว จากที่ศึกษาธรรมะมา) อีกาก็ด่าตัวเองบ่อย ๆ ว่า "ความรู้ท่วมหัว แต่เอาตัวไม่รอดสักที" โดนมารหลอกให้หลงผิดซะเรื่อยเชียว

 

เคยเป็นมาก่อนค่ะเลยใช้วิธีอธิษฐานบารมีขอต่อพระพุทธเจ้าโดยตรงทุกเรื่องเช่นขอให้พบครูบาอาจารย์ที่ช่วยสอนธรรมะให้ขอให้การปฎิบัติก้าวหน้าขอให้จิตใจฝักใฝ่พระธรรมตั้งมั่นไม่สัดส่ายหรือแม้แต่ขอให้พระพุทธองค์ทรงสอนธรรมะให้เป็นการจูนจิตใจของเราให้ตั้งมั่นไม่สัดส่ายและที่ทูลขอไปทุกอย่างได้ทั้งหมดค่ะ

 

ตรงนี้เป็นจากสติที่ไม่มีการฝึก เราต้องฝึกโดยการถือหลักปฏิบัติก่อน หากเรายังไม่มีหลักดีพอ ก็มักต้องเผชิญกับปัญหาเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่ประจำ จนเป็นการเคยชิน ลองหาโอกาสไปฝึกปฏิบัติที่สถานปฏิบัตินะค้ะ เมื่อมีหลักแบบแผนการปฏิบัติแล้วคุณจะรู้ได้เองว่า ต่อไปเราจะทำอย่างไร และสิ่งที่จะแก้ไขก็มีหนทางอยู่เสมอ เมื่อมีความรู้จากการฝึกฝนปฏิบัติต่อไปก็จะค่อยๆเข้าใจหลักการแก้ปัญหาค่ะ และอีกอย่างที่ขาดไม่ได้ คือ อธิฐานขอให้มีดวงตาเห็นธรรม ให้มีสติในการแก้ปัญหาชีวิตทั้งมวล สาธุ ธรรมค่ะ

_______________________________________
โครงการถวายพระไตรปิฏก 9 วัด เพื่อบุญกุศลบารมีในการสร้างสถานปฏิบัติ
โครงการสร้างสถานปฏิบัติธรรมใน มาเก๊า ประเทศจีน

 

ข้อปฏิบัติง่าย ๆ คือเมื่อเจอสถานการณ์ที่เราไม่ชอบ หรือคับขัน หรือยั่งอารมณ์ใดๆก็ตาม (หรือแม้แต่เรื่องที่เราสมหวังก็ตาม) สูดลมหายใจลึกๆ แล้วปล่อยลมหายใจออก ดูอยู่ จะนำเรียกสติกลับมาที่ลมทันที ทั้งนี้เพื่อรักษาระดับของภาวะจิตให้อยู่เป็นปกติ และรู้ตนเองว่าทำอะไร และจะทำอะไร แล้วนำจิตไปจดจ่อกับสิ่งอื่นที่เป็นกุศล
ไม่ควรเข้าไปไกล้สิ่งที่เป็นอกุศล ที่อโคจร ไม่ควรไป ไม่สัปปายะทั้งหลาย เช่น สถานบันเทิง ชุมชนที่ถกเถียงกัน ฯลฯ เพราะสถานที่ และผู้คนอยู่ก็มีผลต่อสภาวะจิตของเราด้วย
เป็นอุปนิสยะปัจจัย แต่ถ้าจิตเราฝึกมาดี มั่นคง หนักแน่นแล้วสิ่งที่ว่าจะเหล่านั้นจะไม่มีผลต่อเราเลย

 

จิตที่ยังไม่ได้รับการฝึก มักซัดส่ายไปตามอายตนะทั้ง 6 คุณต้องเริ่มต้นฝึกจิต หรือปฏิบัติธรรมวิธีใดก็ได้ตามจริตของคุณ แล้วคุณจะรู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นมาจากจิต

การฝึกล้วนเป็นปัจจัตตัง รู้ได้เฉพาะบุคคล

บุญกุศลใด ๆ ที่เกิดขึ้นกับลูก ลูกขอให้บิดามารดามีส่วนได้รับเสมอ

 

ลองเพิ่มพละ 5 โดยเฉพาะพลังศรัทธา ศรัทธาต่อพระพุทธเจ้าแล้วคุณจะพบว่ามหศจรรย์จริง

หรือไม่ก็ศึกษา พระพุทธพจน์ พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า
มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺฐา มโนมยา
ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นใหญ่ มีใจถึงก่อน สำเร็จแล้วด้วยใจ<O</O

ทูรงฺคมํ เอกจรํ อสรีรํ คุสยํ
เย จิตฺตํ สญฺญเมสฺสนฺติ โมกฺขนฺติ มารพนฺธนา

จิตนี้เป็นธรรมชาติไปสู่ที่ไกลได้ ไปแต่ผู้เดียว(เกิดทีละขณะ หรือทีละดวง) ไม่มีสรีระ อาศัยอยู่ในคูหาคือร่างกาย คนเหล่าใดสำรวมจิตได้ คนเหล่านั้นย้อมพ้นจากบ่วงของมาร

 

ก็.เอาธรรมไว้หน้ามือเอาชีวิตจริงไว้หลังมือ..พอพลิกหน้ามือก็ไม่เห็นหลังมือ....หลวงปู่ชาท่านว่า..ต้องเอาทั้งสุข...เอาทั้งทุกข์...ทุกข์ก็รู้..สุขก็รู้..ผิดชั่งมัน...มีสติ..ภาวนาถี่ๆ...เริ่มที่ลมหายใจก็ดี...พระพุทธเจ้าบอกเป็นกรรมฐานใหญ่...ลืม...นึกได้ก็ตั้งใหม่...อย่าเครียด..อย่าเอาแต่ของดี...ของไม่ดีก็เอา...เอาหมดเลย...ถ้าว่างแล้ว..สงบดี..วิปัสนาต่อเลย..ให้เห็นความจริง...ทำให้มาก.ไม่ต้องกลัว..ฟรี..ไม่เสียตังด้วย...//พระท่านสอนผมมาแบบนี้