ข้อดีของ ฌาณ 4 ดีอย่างไรบ้างขอรับ

คือผมคิดว่าผมได้แล้ว เพราะเมื่อไม่นานมานี้นั่งสมาธิเอียงตัวไปๆมาๆ จนลืมไปว่านั่ง ลืมสิ่งรอบตัวนั่งนานมาก พ่อกับแม่ก็ งง ว่าขึ้นไปทำอะไรมานาน

เลยอยากทราบผลดีของ ฌาณ 4 ทำให้เราเกิดประโยชน์อะไรบ้างหรอครับ นอกจากสบายใจ จิตเป็นสมาธิ พอนึกเรื่องไม่ดีก็ตัดทิ้งได้เลย

ขอบคุณนะครับ

 

ฝึกไปเรื่อยๆ ก่อน อย่าเพิ่งเอามาคาดเดาอะไรในขั้นนี้

 

คุณnosono คุณใจเย็นๆก็ได้ครับ

ก็ผมนั่งที่บ้านเฉยๆครับ ไม่มีสำนักครับ

แสดงว่ากระผมหลงผิด แต่ก็ใจเย็นๆครับ ผมคงไม่มาตั้งกระทู้อวดภูมิอะไรซะหน่อย นี่มันกระทู้ถามนะครับผม ใจเย็นๆครับ

 

ระหว่างตอนนั่นตัวมันเหมือนจะหงายหลังให้ได้นะ แต่ก็เกร็งกลับมาๆ แต่ครั้งล่าสุดที่เล่ามาคือผมลืมว่าตัวเองนั่งอยู่ไง มันดีกว่าทุกครั้งเลยสงสัยและอยากขอคำแนะนำเพิ่มเติมด้วยครับ

ถ้ามันคือการหลงผิดก็จะปรับปรุงครับ

 

ถ้าท่านได้ญาณสี่แล้วจะไม่มีวันมาถามคำถามนี้หรอกคะ เพราะถ้าได้แล้ว เราจะรู้แล้วด้วยตัวเอง ไม่ต้องมาถามผู้อื่นอีกต่อไปคะ ลองไปนั่งดูใหม่ ถ้าถึงเดี๋ยวก็จะรู้ว่าข้อดีคืออะไร และทำอะไรได้บ้าง

 

สรุป ฌาน-สมาธิ โดย พระนิโรธรังสี คัมภีรปัญญาจารย์ (เทสก์ เทสรังสี)

http://palungjit.org/threads/สรุป-ฌ...รังสี-คัมภีรปัญญาจารย์-เทสก์-เทสรังสี.250028/

ฌาน สมาบัติ

http://www.palungjit.org/smati/k40/smabat.htm

 

ขอดีของ ฌาณ ไม่จำเป็นต้อง 4 ฌาณไหนๆ ก็เหมือนกันหมด
คือทำให้ ผู้ที่เคยริมรส ย่อมชอบใจใน รส ของ ฌาณ

ทีนี้ พอชอบใจรสของ ฌาณ ก็จะมี ปรกติอยู่เองที่ จะปัดป้อง
หรือ เกลียดกิเลส

ซึ่งเมื่อเอามา ยกปัญญา จะเห็น ความชอบใจ ที่
เรียกว่า อภิชญา และ ความไม่ชอบใจ คือ โทมนัส

ทีนี้ หากไม่ทำการวิปัสสนา จะไม่รู้ว่า กิเลสเนี่ยะ มันเป็น
ของเก่า ไม่ใช่ของใหม่

คือ หากยกวิปัสสนา จะทราบว่า กิเลสมันฝังตัวในจิต

แต่ถ้าไม่ได้ยกวิปัสนา จะไม่ทราบ ทำให้ เกิดความเข้าใจ
ผิดคิดว่า ตัวเองตัดกิเลสได้แล้ว โดยไปวัดเอา การละ การ
ปล่อย การวาง ด้วย อาการเกลียดกิเลส

ทีนี้หากมายกวิปัสสนา จะทำให้ทราบ กิเลส ที่มีอยู่ภายใน
ยังไม่ได้ชำระออก ต่อให้ ปฏิเสธ เกลียดกลัว ไม่แตะต้อง
สามารถลุกออกจากกิเลสได้ง่าย กิเลส ก็ยังไม่ได้ชำระอยู่ดี
[ ต่อให้ ฌาณ ฮานาก้า เหาะเหินเดินอากาศได้ แต่ ก็สามารถ
หล่นปุ มาหลีหงษ์ ได้ทันที ]

Once ที่ยกเห็นว่า อ้อ กิเลสเป็นสิ่งติดมากับจิต มีในจิต ตัว
จิตคือตัวก่อภพ ก่อชาติ มีหน้าที่แล่นไปตามอวิชชา คือหลง
สังขารสารพัดมันจะเกิดขึ้น ตามปัจจัยการคือ ผัสสะ ห้ามไม่ให้
สังขารมันเกิดก็ไม่ได้

แต่ ทางออกนั้นมีอยู่ คือ การตามดูความไม่เที่ยงของ สังขาร
บ้าง ของจิตบ้าง ของเวทนาบ้าง ของสัญญาบ้าง ของรูปบ้าง
ก็จะค่อยๆ เห็นว่า ทางออกจาก ของเก่า ในกาลก่อนๆมีอยู่

มาถึงตรงนี้ ก็จะเข้าใจ การข้ามอภิชญา และ โทมนัสในกาล
ก่อนๆเสียได้ ....เวลาข้ามได้ จิตจะเหมือนสัมผัส หรือ อยู่
หรือเข้า หรือออก ฌาณ4 ทั้งแบบแว็บๆ ชั้่วขณะบ้าง จวน
เจียนจะอยู่เป็นสมาบัติบ้าง หรือ อยู่เป็นสมาบัติบ้าง

ความที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ในสมาบัติ ตะพืดตะพือ แต่เห็นว่า
แค่ ชั่วขณะ ก็แจ่มแล้ว ที่เรียกว่า ฌาณกระจุ่มกระจิ๋ม

ทำให้ คราวนี้ไม่เผลอเพลิน ไม่เข้าใจผิด ว่า การภาวนา จะ
ต้องอยู่ในสมาบัติเสมอไป

เมื่อนั้น ก็ว่ากันไปตาม ศิลปการภาวนา ยืน เดิน นั่ง นอน ดื่ม ทำ
พูด คิด ล้วนแต่ เจริญสติปัฏฐานได้ เลิกโง่ ง่มโข่ง ยึดจับ ฌาณ
ว่าเป็น นิพพาน

 

อนุโมทนากับคำตอบครับท่าน

อนุโมทนานะครับ ท่านนิวรณ์ ขอบคุณสำหรับความรู้นะครับ ไว้จะฝึกสมาธิแล้วตัดกิเลสบางส่วน ดีกว่าความต้องการฌาณ4 ของผมดีกว่า ขอบคุณครับ

 

ไป กะเกณฑ์ ไม่ได้หรอก

เผลอไป กะเกณฑ์ เข้า เสร็จเลย โดน สังขารหลอก

ให้ดี ก็ให้ ทำไปตามความ สมควรแก่ธรรม

ใครจะไปรู้ ฌาณ4 อาจจะไม่ คณามือ ก็ได้


ถ้าเป็น สำนวนพระพุทธองค์ จะใช้สั้นๆว่า " ให้กำหนดรู้ "

เช่น

เห็นฌาณจิต มีความเที่ยงขึ้นมา เพราะอะไร เพราะ ลืมกำหนดรู้
เห็นฌาณจิต เสื่อมไป เสียใจมาก เพราะอะไร เพราะ ลืมกำหนดรู้
เห็นฌาณเสื่อม สลับกันไปกับเจริญ รู้สึกเฉยๆแต่กิเลสยังเกิด เพราะอะไร เพราะ ลืมกำหนดรู้

การกำหนดรู้ จึงเป็นเรื่อง การพิจารณาปัจจุบันธรรม ไม่ใช่ การคาดไปในอนาคต ว่า จะต้อง
ทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ จึงสมควรแก่เรา เนี่ยะ มันแฉลบออก โดนมันหลอก ให้ขยับ แทน
ที่จะ กำหนดรู้ หยุดลงที่รู้

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่มาให้ความรู้ครับ ^_^

หากกระทู้นี้ไปทำให้ใครจิตใจฟุ้งซ่าน หรือกระทบใจใครไม่ดีก็ขออโหสิกรรมด้วยนะขอรับ

ปิดกระทู้บริบูรณ์ !!!

 

คำแนะนำ ก็คือ ฝึกไปเรื่อยๆ ก่อน อย่าเพิ่งคิดเหมาอะไรในตอนนี้

นี่เป็นแค่้การเริ่มต้นเดินทาง แล้วการปฏิบัติในชั้นนี้ มันจะก้าวหน้าเร็วมากๆ อยู่
สภาวะพวกนี้ ถ้าปฏิบัติจริงจัง แค่สองสามวัน มันก็เปลี่ยนแล้ว ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ก่อน จนมันเริ่มนิ่ง แล้วค่อยมาว่ากัน

แต่สำคัญข้อนึง คือ อย่าเพิ่มเวลาปฏิบัติไปเรื่อยๆ ให้ปฏิบัติเต็มที่ อย่าให้เกิน 2 ชั่วโมงต่อวัน ไม่งั้นมันจะเสี่ยงไปติดสมาธิ ส่งผลเสียกับชีวิตแทน

 

ไม่ต้องยึดติดกับ ฌาณ จะทำให้เราหลง เท่าที่อ่านดู คุณยังเข้าไม่ถึงฌาณเลย แค่ขั้นอุปจารสมาธิ ผมก็เป็นเหมือนคุณเมื่อเริ่มปฎิบัติ ศึกษาจากตำราหลายๆเล่ม อ่านในพระไตรปิฏก แล้วนำมาวิเคราะห์ จะรู้แจ้งว่าเราถึงขั้นไหนแล้ว แต่ก็ขออนุโมทนาด้วย คุณมาถูกทางแล้ว ทำไปเรื่อยๆอย่าใส่ใจว่าถึงขั้นไหนแล้ว ไม่ว่าจะฌาณ หรือสมาบัติ ก็ไม่ทำให้เราหลุดพ้นนอกจากพระนิพพาน พวกเราควรปฏิบัติให้ได้เป็น1ใน4บุรุษของพระศาสนา คือ พระโสดาบัน แม้จะกลับมาเกิดก็ปิดซึ่งอบายภูมิ มีแต่มนุษย์และเทวโลกจนกว่าจะนิพพาน

 

ทุกคำตอบ มีประโยชน์ ปฏิบัติต่อไป แล้วกลับมาดูใหม่ จะรู้ถึง ผลของการปฏิบัติ แล้วจะได้คำตอบด้วยตนเอง ให้ข้อคิดสักนิด คำของครูบาอาจารย์ " ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ " วิตก วิจารณ์ ปีติ สุข เอกัคตา

 

บางทีอาจถึงฌาน4 ก็เป็นได้ครับ ถึงปุ๊ปก็หล่นมาอุปจาระ มาเจอตัวปีติเข้าให้
ถึงฌาน4 บางทีอาจเป็นฌาน1-3 ก็ได้ครับ แต่ไม่สามารถทรงให้อยู่ได้ครับ
ก็แค่ความคิดเห็นผมเอง จะถูกจะผิดผมก็ไม่ทราบได้ ผมไม่เก่งครับ

 

เรื่องฌาณ เป็นของยาก ไม่ใช่ของง่ายๆ ดังที่นักปฏิบัติบางท่านเข้าใจกัน
พระพุทธองค์ทรงกล่าวถึง สัมมาสมาธิเอาไว้ในลำดับสุดท้ายของการเจริญมรรค
นั้นหมายความว่า การที่เราจะทำสมาธิได้ถูกต้อง จะต้องใช้ชีวิต ตามแนวทางที่ถูกต้องเสียก่อน กล่าวคือ คิด พูด ทำ เพียร ออกจากกิเลส เข้าสู่ทางสงบ ตามอริยมรรคมีองค์ 8
เมื่อจิตใจสงบควรค่าแก่การทำความสงบให้แนบแน่น แล้วจึงเจริญฌาณ เพื่อจุมุ่งหมายคือ เครื่องอยู่ที่สงบ เพียงพอที่จะเป็นฐานแห่งการเจริญมรรคสืบต่อไป
จะเห็นได้ว่า ในพระป่าท่านต้องมีการขอนิสัย ใช้ชีวิตบิณฑบาต สวดมนต์ทำวัด ปัดกวาดพื้นบริเวณวัด ทำความเพียรเดินจงกรม เมื่อทำสิ่งดังกล่าวมาแล้วได้ดีจึงจะภาวนาได้สงบเป็นฌาณ และไม่เท่านั้นบางท่านได้ฌาณ แต่สติปัญญายังไม่ได้ ก็เรียกได้ว่ายังไม่ได้หลัก
เมื่อยังไม่ได้หลัก แล้วจะทำความเพียรอย่างเต็มที่ก็ไม่รู้จักวิธีรักษาจิต เจริญฌาณให้ถูกต้องตามแนวทางแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
การทำฌาณของบุคคลทั่วไปจึงเจือไปด้วยความไม่รู้ เป็นเหตุให้จิตไม่สงบตัวได้อย่างแท้จริง และไม่มีสติปัญญามากพอที่จะวางจิต วางอารมณ์ และจัดการกับสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นในแต่ละขณะเจริญ ฌาณภาวนา
ที่เจ้าของกระทู้ ถามว่า ฌาณ 4 ดีอย่างไร ผมก็ขอให้เจ้าของกระทู้ทบทวน ปฐมฌาณ ให้ดีก่อน สังเกตุคุณประโยชน์ของ ปฐมฌาณ และมีวสีหรือความคล่องแคล่วให้ได้ พึงเอาประโยชน์ของปฐมฌาณให้ได้ก่อน แล้วจะเห็นประโยชน์หรือความอัศจรรย์ ของ จตุถฌาณได้ไม่ยาก เพราะเป็นประโยชน์ของสมาธิเหมือนกัน แต่แนบแน่นต่างกันเพื่อประโยชน์คือ ฐานแห่งวิปัสสนาญาณเพื่อถอนอนุสัยที่ละเอียดต่างกันครับ
เท่าที่ผ่านตามา หาคนที่ได้ จตุถฌาณ แบบสัมมาสมาธินั้นมีน้อยมาก นอกนั้นจะเป็นการเข้าใจผิดเสียมากครับ

 

ที่จริงเรื่องฌาณ 4 อะไรพวกนี้ผมก็ไม่ได้อยากได้อะไรหรอกครับ แค่เข้าใจว่าได้แล้ว แต่อาจจะไม่ได้ตามที่พี่ๆข้างบนบอกมา

ผมสนใจการทำบุญ รักษาศีล นั่งสมาธิ มากกว่าครับ

 

อย่าเพิ่งไปสนใจเรื่องได้อะไร ไม่ได้อะไรเลย ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ เสียก่อน

หากทำเหตุได้ถูกต้อง ผลมันก็ตามมาเอง

แต่ถ้าเอาความอยากได้ ไม่อยากได้ มาเป็นตัวตั้งไว้ก่อน มันจะขวางให้ทำเหตุให้ถูกต้องไม่ได้ครับ