ขอความช่วยเหลือ...

เป็นสมาชิกใหม่ที่เพิ่งได้รู้จักเวปพลังจิตค่ะ
ไม่มีทางเลือกในชีวิตก็เลยมาขอคำแนะนำทางธรรมกับเพื่อนๆ

เริ่มเรื่องเลยแล้วกันค่ะ (ยาวหน่อยนะคะ)
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาเกือบ 2 ปีที่แล้ว ตอนที่เรียนอยู่ปีสอง ตอนนั้นครอบครัวมีความ
สุขบ้างทุกข์บ้างตามภาษา แต่ก็มีความสุขมากกว่าทุกข์อยู่ดีค่ะ ต้องบอกก่อนว่า
ความสัมพันธ์ในครอบครัวไม่ค่อยดีหนักค่ะ พี่ชายติดเพื่อนถึงขั้นโพสด่าแม่บนเฟสบุ๊ค
แต่ก็ไม่หนักเท่าพ่อมีเมียใหม่ค่ะ แม่กับพ่ออยู่ห่างกันค่ะ แม่มาดูแลเรา
กับพี่ที่เชียงใหม่ ส่วนพ่ออยู่จังหวังภูเก็ต ท่านมีธุระกิจส่วนตัวค่อนข้างเป็นที่รู้จัก
ในจังหวัด เราคิดว่าการที่แม่ไม่มีเวลาดูแลท่านจึงทำให้ท่านได้พบกับผู้หญิงคน
ใหม่ เพราะก่อนหน้านั้นแม่มาเล่าให้ฟังว่าเกิดปากเสียงกันใหญ่โต จนพ่องอน
หนีกลับภูเก็ตไป หลังจากนั้นก็มีข่าวลือว่าท่านมีเมียน้อย ช่วงแรกๆ ราวสัปดาห์
แม่สูบผอมมากตัวเหลืองเป็นทุกข์ แต่พอผ่านพ้นไปได้ก็เริ่มปฏิบัติธรรม แต่ก็คง
เที่ยวสังสรรร้องคาราโอเกะตามภาษาคนมีอายุเสมือนปลงแล้ว ท่านไปเกือบทุก
วันกลับมาทีดึกๆ ดื่นๆ

มันคงดำเนินแบบนั้นมาเรื่อยจนปัจจุบัน... แต่ระยะเวลาที่ผ่านมาพ่อส่งเงินให้
แม่ให้เดือนละหลายหมื่นไม่ขาดมือมีบ้างที่ไม่ตรงตามเวลาแต่ว่าได้ทุกครั้งค่ะ
และดูเหมือนว่ามันไม่พอสำหรับท่าน เพราะเกือบปีแล้วที่แม่เป็นเจ้ามือหวยเสีย
เงินไปหลายล้าน ดีที่ว่าท่านเลิกได้ก่อนบ้านที่ปลูกไว้จะหมดไป รถเข้าไฟแนลช์ใหม่หมด
ต้องมาใช้หนี้กลบหนี้วกไปมาไม่จบ เราคิดว่าท่านคงเสียสติ
ไม่น้อยกับการที่วันๆ หนึ่งต้องมานั่งนับเงินวันละหลายหมื่นจู่ๆ ก็ได้รับเป็นราย
เดือน ทำให้พยายามหาเงินมาใช้เหมือนเมื่อก่อน หลายครั้งเลยที่โดนท่านตะ
หวาดใส่เพื่อที่จะระบายความในใจ ตอนนั้นไม่เข้าใจท่านเลยค่ะ เลยมีสวนไป
บ้าง แต่ส่วนมากแล้วจะเงียบตลอด ส่วนตัวแล้วเป็นคนเงียบค่ะ

ขอสารภาพว่าเป็นคนเกลียดพ่อตั้งแต่เด็ก เนื่องจากเคยเห็นพ่อตบตีแม่มาแต่
เด็กๆแล้ว แต่เราเป็นลูกคนสุดท้องในครอบครัวพ่อจึงรักมากอยากได้อะไรก็ให้
ถ้าไม่เกินความจำเป็น ท่านตั้งใจให้เราเกิดมามากๆ จึงทำหมันเมื่อรู้ว่าเป็นเรา
เป็นเด็กผู้หญิงคนแรกของครอบครัว

กลับมาคราวนี้... (มาภูเก็ตพร้อมแม่)
ต่างคนต่างอยู่ค่ะ มีบ้างที่ทรัพย์สินที่สร้างขึ้นมากับพ่อ แม่จะรู้สึกหวงอยู่ไม่น้อย
แต่เราจะพูดเสมอๆ ว่า ไม่ต้องทำอะไรหรอกเดี๋ยวเวรกรรมก็ตามทัน ถึงอย่างนั้น
พอมาถึงภูเก็ตแล้วได้รับรู้อะไรหลายอย่าง ทำให้เกลียดท่านมากกว่าทีแรกอีก
ค่ะ เนื่องด้วยพ่อไม่เอาพี่ชาย(ลูกของเมียก่อนหน้าที่เลิกไปแล้ว)ซึ่งช่วยทำงาน
ได้เข้ามาช่วยงาน แต่กลับเอาลูกเมียน้อยเข้ามาทำงานทั้งหมด ใครจะทนได้ ?
พี่เค้าก็ออกไปทำกิจการเป็นของตัวเอง นั้นไม่เท่ากับพ่อเลี้ยงอาหารเพื่อนๆ
ครอบครัวเมียน้อยอย่างดี ส่วนพี่ชายที่ช่วยงานกลับต้องติดบัญชีไว้
เราคิดว่าท่านคงหลงผู้หญิงคนนี้เอาซะมากๆ เพราะหลายๆ คนบอกว่าผู้หญิงคน
นี้เคยเป็นหมอนวดมาก่อน ไม่ทราบว่าจริงหรือไม่ แต่นั้นก็ไม่สำคัญเท่าคนที่แนะ
นำผู้หญิงคนนี้ให้พ่อ ซึ่งเป็นคนมีหน้ามีตาในแวดวงธุระกิจบริการของจังหวัดเช่น
กัน ทราบมาว่าเมียน้อยของพ่อคนนี้ เคยทำงานให้เค้า เค้าจึงแนะนำให้พ่อค่ะ
อันนี้เป็นข้อเท็จจริง เนื่องจากหลายต่อหลายครั้งที่ไปช่วยงานพ่อทีที่ทำงาน
หลังจากที่เลิกงานจะมีการรับประทานอาหารกัน เค้ามักจะปรากฏตัวทุกครั้ง
พร้อมกับโทรศัพท์ของเมียน้อยที่วางลง คนผู้นี้มีเมียเด็กอายุเท่ากับเราเลยละ
ทั้งๆ ที่เค้าก็เกือบเกษียณแล้ว ส่วนตัวแล้วไม่ชอบเค้าค่ะ ยกมือไหว้แบบผ่านๆ
หรือบางทีก็ไม่ไหว้เลย เหตุผลข้างต้นทำให้อดฉุกคิดเรื่องผลประโยชน์ไม่ได้
จริงๆ ค่ะ


การกลับมาภูเก็ตครั้งนี้เพื่อรอเวลาเรียนต่อค่ะ เนื่องจากเรียนจบแล้ว...
หลังจากรับรู้เรื่องราวต่างๆ จากปากต่อปากแล้ว ตอนแรกๆ แน่นอนค่ะ
โกรธมาก พูดคำไม่ดีออกไป แช่งคนนั้นคนนี้ พอได้สติ ได้ไปช่วยงานพ่อ
ได้ไปใกล้ชิดครอบครัวใหม่ ก็วางตัวปกติ มีบ้างที่คิดไม่ดีเพราะที่ที่เรา
ยืนอยู่พ่อกับแม่ของเราเป็นคนสร้างขึ้นมา แต่ว่าครอบครัวของเมียน้อย
ก็ดูแลเราดีค่ะ ไม่ทราบว่าลับหลังเค้ายังไง แต่ต่อหน้าเค้าดูแลเราดี พูดจาดี
เพราะอย่างที่บอกไปค่ะ ต่างคนต่างอยู่ นั้นก็คงมีส่วนให้เค้าปฏิบัติดีๆด้วย
ทว่า เรื่องเงินเรื่องทองนี่แหละค่ะ ตัวปัญหา พ่อมักบ่นแม่เสมอเวลาที่ท่าน
ขอเพิ่ม แต่ก็ให้บ้างนะ ถ้าเอาตัวเราอ้างไป เราเป็นเหมือนตัวกลาง เป็นเหมือน
ถูกจับตัวเพื่อเรียกค่าไถ่ตลอดเลย ทุกครั้งที่แม่อ้าง แน่นอนค่ะ ไม่ชอบเลย
ไม่อยากทำ แต่จะให้ทำยังไงคะ ? ก็ต้องยอมโกหกเพื่อแม่ โดนด่าสารพัด
โง่บ้าง ไม่รู้จักกอบโกยบ้าง ต่างๆ นานา

แต่ ไม่เคยฟังใครข้างเดียวนะ ฟังทั้งพ่อและแม่
อย่างที่บอกว่าเกลียดพ่อตั้งแต่เด็กๆ พอโตขึ้นก็รู้อะไรหลายอย่างค่ะ
ที่สำเร็จการศึกษาได้ก็เพราะท่าน มีเงินใช้ดำเนินชีวิตได้ก็เพราะท่าน
ที่สำคัญเกิดขึ้นมาได้ก็เพราะท่าน... พ่อกับแม่

ดังนั้น... เราจะไม่ฟังพ่อด้านเดียวหรือฟังแม่ด้านเดียว
อะไรดีเราก็ฟัง อะไรไม่ดีก็ไม่ฟังค่ะ ส่วนมากพ่อจะพูดให้แม่ประหยัดมากกว่าค่ะ


ที่เขียนมาทั้งหมด... เราก็คงเล่าได้ไม่หมดหรอกเนอะ เรื่องมันซับซ้อนมากๆ
เพราะตัวเองก็เป็นคนไม่ค่อยจำเรื่องแย่ๆ ความจำไม่ดีค่ะ ทุกวันนี้มีความสุข
มากกว่าทุกข์หรือเปล่าก็ไม่รู้หรอกค่ะ พยายามทำสิ่งที่ตัวเองชอบเพื่อไม่ให้
นึกถึงเรื่องไม่ดี ทั้งๆ ที่มันก็มีมาตลอด แต่ก็คิดเสมอว่าเวรกรรมย่อมซื่อตรง

สุดท้ายนี้... เราควรปฏิบัติตนเช่นไรคะ ?
รู้สึกปวดใจไม่น้อยเลยที่ต้องคอยขอเงินเมียน้อยของพ่อใช้
ทั้งๆ ที่แม่เป็นคนออกแบบงานให้ธุรกิจนี้จนเป็นที่รู้จัก

 

น่าเห็นใจครับ ..

บางทีต่อให้เรารู้ความจริงไปก็ไปแก้ปัญหาระหว่างท่านทั้งสองนั้นไม่ได้

เพราะฉะนั้น ไม่จำเป็นที่เราจะต้องเอาตัวเองเข้าไปเป็นอารมณ์กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
เอาใจออกมาก้าวหนึ่ง คิดทำสิ่งที่เราทำได้ เช่น ช่วยแม่อะไรได้ก็ทำ พอจะซื้ออะไรก็บอกแม่ว่า
หนูต้องประหยัด ถ้าเราไม่มีกิจการหารายได้เองเราก็ต้องใช้อย่างประหยัดเท่าที่มี
ก็ค่อยเสริมคำพูดให้แม่เข้าใจทีละน้อยเป็นต้น ..

ส่วนทางพ่อก็วางตนปกติไป ช่วยอะไรได้ก็ช่วยครับ
การทำตนให้ไม่เป็นภาระเบื้องต้นถือว่าดี ส่วนการทำดีช่วยงานถือว่ายิ่งดีขึ้นไปอีก

ส่วนเรื่องพี่ชาย คุณก็ลองหาโอกาสถามพ่ออ้อมๆดู มันต้องมีเหตุผลสักอย่างล่ะ
อันที่จริงอายุยังน้อย ไม่จำเป็นต้องรีบทำงานในตำแหน่งที่รับผิดชอบเรื่องสำคัญ
ควรเข้าใจงานพื้นฐานและงานทางด้านเทคนิคไว้ก่อนซึ่งคนเก่งจริงๆ จะใช้ความรู้
เหล่านี้ต่อยอดในอนาคตได้

ไม่ต้องไปรีบอยากได้โน้นนี่ เสมือนกลัวพ่อจะตายกะทันหันแล้วลืมทำมรดกไว้ให้ปานนั้น

 

เรื่องของเราคล้ายแต่ไม่เหมือน เราก็เ

















เรื่องของคุณคล้ายๆกับของผม แต่ไม่เหมือนกันหมด ตอนเด็กผมเฉยๆว่ามันเป็นเรื่องของคนโต แต่พอโตขึ้นหาเงินได้ต้องมาเลี้ยงลูกติดแม่เลี้ยง โดยที่ไม่รู้ตัวจนเด็กโต ช้ำใจมาก สมบัติพ่อผมขายหมด เพราะแม่ตายตอนผมอยู่ม.4 น้องเล็กๆอีก 2 คน พ่อไม่เลี้ยงลูกตัวเองแต่ไปเลี้ยงลูกคนอื่น ปัจจุบันพ่อผมตายไปแล้ว ผมคิดถึงมาก แต่พอนึกถึงสิ่งที่พ่อทำกับผม ผมจะนีกเสียใจมากเหมือนกัน ผมอยากให้น้องฟังทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน ถ้ายังเรียนอยู่ให้ตั้งใจเรียนให้จบ ใช้สติพิจารณาทุกอย่าง ค่อยๆแก้ปัญหาไปแต่อย่าพูดอะไรออกมา เพราะจะทำให้ทางนู้นจับทางเราได้ว่าเรารู้สีกอย่างไรกับเขา ใจคนอยากแท้หยั่งถึง เลือดต้องข้นกว่าน้ำ อย่างไรแม่ต้องมองทางไกลกว่าเรา อดทนและใช้ปัญญานะครับ





แย

 

ตอบให้นะครับ

ไปภาวนาคาถาเงินล้าน วัดท่าซุง ทุกวัน เช้าเย็น อย่างต่ำวันละ 2 ชั่วโมงครับ หรือจะภาวนาทั้งวันได้ก็ยิ่งดี ติดต่อกันอย่างน้อย 2 เดือนขึ้นไป

แล้วเรื่องทุกๆอย่างจะดีขึ้นเองครับ

ทั้งปัญหาชีวิต และการเงินครับ



สิ่งที่ช่วยได้ก็คือ ทาน ศีล ภาวนา ครับ กุศลกรรม กรรมดี ครับ

ส่วนเรื่องของ กฏแห่งกรรม ใครสร้างกรรมอะไรมา ก็ย่อมได้รับผลกรรมนั้น

มีเวร มีกรรม ก็ต้องชดใช้กันไป เมื่อหมดเวรหมดกรรมกันแล้ว ก็ทางใครทางมันครับ

ดังนั้นทำใจให้สบาย ไม่ต้องไปวิตกให้จิตใจเราเศร้าหมอง ครับ


ส่วนเรื่องพ่อแม่ หลวงตามหาบัว สอนไว้ ถึงแม้ พ่อ แม่ จะผิด เราถูก ก็ไม่ควรเถียง เพราะจะเป็นกรรมหนักมาก รู้ไว้แล้วก็ให้เงียบไว้ ไม่ควรเถียงครับ
อาจจะฟังดูแปลกๆ แต่เรื่องของ กฏแห่งกรรม ครับ

บางคนเกิดมา ไม่มี พ่อ ไม่มี แม่ นะครับ ชีวิตคนเรา อย่างเก่งก็ 80 ปี+ เท่านั้น แถมไม่รู้ว่าจะตายวันตายพรุ่งด้วยอะไรขึ้นมาอีกหรือป่าว
ดังนั้น เกิดมาเป็นลูก ก็ทำใจ แล้วก็ดูแลท่าน ให้ดีๆครับ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ปัจจุบันทำให้ดี ที่สามารถจะทำได้ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลังครับ
.
.

 

เราไม่สามารถไปเปลี่ยนแปลงคนอื่นได้

คงต้องเปลี่ยนที่ตัวเราเอง เพื่อที่จะมีชีวิตที่เป้นสุข

สิ่งใดที่เคยล่วงเกิน พ่อ แม่ ควรขอขมา และควรดูแลท่านเท่าที่เราทำได้ให้ดี

เรื่องราวมากมาย สิ่งใดไม่ถูกใจ ก็ต้องทำใจ ยอมรับความจริง

สัตว์โลกย่อมเป้นไปตามกรรม สนใจกรรมของตัวเองให้มาก

กรรมในอดีต เราทำอะไรไม่ได้ก็ปล่อยไป กรรมในปัจจุบัน

ทั้ง กาย วาจา ใจ ก็ควรทำแต่สิ่งดี

มรรค8 กุศลกรรมบท10 พรหมวิหาร4 ทำเท่าที่จะทำได้

คาถาเงินล้าน ทำไมหลายๆคนมักแนะนำให้สวด ถ้าคุณมีศีลธรรม

แล้วสวดประจำ คุณน่าจะพบคำตอบเอง

สำหรับผม สวดคาถาเงินล้านประจำ

 

ไม่เห็นจะทุกข์ทรมานอะไรมากมาย
มีกิน มีใช้ มีที่อยู่ ถือว่าสบายแล้วครับ
ในโลกนี้มีคนอดมื้อกินมื้อ ไร้ที่อยู่ ไร้ที่หลับนอน
บางประเทศ แค่น้ำกินน้ำใช้ ยังหายาก
กลายเป็นของมีค่ามากกว่าเงินทองเสียอีก
พอใจในสิ่งที่ตนเองมีครับ ความทุกข์มันจะได้หายไป

 

ท่านจขกท. เป็นผู้มีธาตุแห่งปัญญาติดตัวมาดี จึงเมื่อต้องพบเจอกับปัญหาครอบครัวเช่นนี้ก็ยังสามารถมีสติยับยั้งการคิดพูดและทำในสิ่งที่ไม่สมควรเมื่อต้องเกี่ยวข้องกับบุคคลต่างๆ..ทั้งยังขวนขวายที่จะหาคำแนะนำเพื่อการประพฤติปฏิบัติที่เหมาะสมของตนอีกด้วย ซึ่งหาได้ไม่ง่ายเลยในโลกนี้..ที่คนอายุน้อยเช่นนี้จะคิดทำได้ ท่านเป็นลูกที่พ่อแม่ควรจะภาคภูมิใจ ..แม้การเลี้ยงดูลูกเช่นนี้ย่อมยังผลบุญอันดีให้เกิดแก่พ่อแม่ได้มาก..

ท่านจขกท. พึงทราบว่า ท่านไม่ใช่บุคคลแรกหรือคนเดียวในโลกที่ต้องพบเจอเรื่องราวน่าอึดอัดคับแค้นทุกข์ เช่นนี้เลย ที่แท้ ทุกคนที่เกิดมา จะหามีใครไม่มีทุกข์อะไรๆ ทำนองได้ดีมีสุขสมปรารถนาไปทุกอย่างนั้น หามีไม่...ท่านจขกท.อาจคิดว่าตนเองช่างทุกข์มากที่สุดในโลกแล้ว แต่ลองเหลือบไปดูข่าวในนสพ.ท่านจะพบว่า มีคนนับไม่ถ้วนทุกข์เพราะเหตุต่างๆอย่างที่ท่านคาดไม่ถึง แม้เมื่อเทียบกับทุกข์ที่ท่านจขกท.เล่ามาจะพบว่า เรื่องของท่านนั้นกลายเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ปัญหาน่าปวดใจอะไร ความบีบคั้นที่ท่านจขกท.เจอนั้นเทียบไม่ได้เลยกับคนที่ลูกหาย หรือตายเพราะถูกข่มขืนฆ่า..หรือพ่อแม่แยกทางกันโดยไม่ใยดีลูกๆที่กลายเป็นภาระให้ปู่ย่าตายายดูแลโดยลำพังให้น่าสังเวชสลดหดหู่กันทั่วไป..ฯลฯ..แม้ในเว็บนี้ ก็ปรากฏเรื่องเช่นนี้มากมาย...


อนึ่ง พึงทราบว่า ที่ท่าน..พ่อ.. แม่และพี่ชาย ต้องมาพบเรื่องราวของการบ้านแตก พ่อแม่แยกกันไม่สามัคคีปรองดองกันตลอดไปนั้นก็เกิดเพราะมี"เหตุ" ..ไม่ได้เกิดเพราะฟลุคซวยหรือบังเอิญ หรือเทพเจ้าที่ใหนมาบันดาลหรอก..ที่แท้แล้ว นี้เป็น"ผล"ที่ฟ้องถึง"เหตุ"เก่าที่เสียหายที่แต่ละคนต่างทำมาเองแล้ว คือการล่วงศีลข้อ๓ คือ..มีความไม่ยินดีคู่ครองของตน เจ้าชู้หลายใจมากรัก..อันนำความแตกแยกร้าวฉานในครอบครัวมาสู่ตนในภพใหม่...แต่เพราะความไม่รู้ จึงต่างดิ้นรนขวนขวายประกอบกรรมใหม่โดยอาศัย"ผลกรรม"นั้นเป็นเหตุต่อไปซึ่งก็เป็นไปในทางอกุศลเสียส่วนใหญ่..อย่างนี้ย่อมได้ชื่อว่ากำลังสั่งสมเสบียงทุกข์ไว้ทับถมตนกันเพื่อที่จะได้ไปถามหาความชอบธรรมในภายหน้าว่า..เพราะเหตุใดหนอ..ทำไมหนอ..ข้าพเจ้าจึงต้องมาเจอเรื่องทุกข์ขมขื่นเห็นปานนี้??!...

แม้การที่ท่านจขกท.ได้เห็นข้อความนี้ก็ไม่ใช่บังเอิญหรือเกิดลอยๆโดยปราศจาก"เหตุ"....อาศัยบุญที่ดีของตนที่เคยทำมาก่อนจะกี่ล้านชาติก็ตาม บัดนี้บุญนั้นได้ปัจจัยนำผลคือการได้อ่านข้อความนี้อันเป็นเครื่องยังปัญญาให้เกิดแก่ท่านจขกท. ไม่มากก็น้อย..

เมื่อท่านจขกท. ทราบเหตุผลกลไกของสิ่งที่เกิดในชีวิตได้อย่างถูกต้อง...ก็ย่อมสามารถรักษาใจไว้ในอาการสงบ ไม่คิดเกลียดโกรธขัดเคืองพ่อหรือแม่ในสิ่งต่างๆที่ตนต้องพบเจอหรือเกี่ยวข้อง..ทั้งในอดีตที่จบไปแล้ว ที่กำลังเป็นไปหรือที่กำลังจะมีมาในอนาคต..เพราะอารมณ์ที่ไม่ดีต่างๆที่ตนต้องพบเจอ ไม่ได้เกิดเพราะคนอื่นทำให้ แต่เพราะตนเองเคยมีเจตนาประมาทพลั้งพลาดทำมาเอง ถ้าตนไม่เคยทำไม่ดีมาแล้ว ต่อให้อยู่ท่ามกลางคนเลวทั้งโลก ท่านก็จะไม่ได้รับความทุกข์เดือดร้อนเพราะการเบียดเบียนของใครๆเลย...

ท่านจขกท. ยังมีบุญดีคุ้มครองรักษาอยู่มาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา ท่านยังไม่ขาดแคลนด้วยปัจจัย๔ มีเงินทองใช้สอยด้วยอุปการะของพ่อแม่ ท่านพึงรู้จักเก็บสะสมทรัพย์ไว้บ้าง เพราะการพึ่งบุคคลภายนอก แม้จะเป็นพ่อแม่ ท่านก็ไม่ได้อยู่เป็นอมตะไม่เวลาใดเวลาหนึ่ง พ่อแม่ก็เจ็บป่วยและตายเป็น ใครๆไม่อาจห้ามปรามขวางกั้นได้ ท่านจขกท.พึงพยายามพึ่งตนให้มากที่สุด ..การมีตนเป็นที่พึ่งได้ย่อมเป็นสิ่งประเสริฐที่สุด...

ปัญหาของพ่อแม่ ก็เป็นเรื่องระหว่างท่านทั้งสอง ท่านจขกท. ไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรง ท่านจึงควรแต่ทำหน้าที่ของลูกคือดูแลปรนนิบัติพ่อแม่ตามความเหมาะควรเช่นซื้อหาเครื่องใช้ของกินดีๆฝากท่าน ฟังความทุกข์ของท่าน..ให้คำปลอบโยนที่สมควร ..เมื่อฝ่ายใดกล่าวร้ายอีกฝ่ายหนึ่ง ก็พูดสิ่งที่จะนำมาซึ่งความปรองดองระหว่างพ่อแม่ ...พยายามทำงานเลี้ยงดูตนได้เอง ถ้าไม่พึ่งพ่อแม่ได้จะดีมากเพราะภาระของพ่อแม่ควรยุติลงเมื่อเราโตพอที่จะเลี้ยงตนได้..อย่าได้คิดอยากได้ทรัพยของพ่อแม่ แม้ท่านจะร่ำรวยล้นฟ้า หากท่านไม่มีจิตคิดจะให้เราเองการคิดเพ่งเล็งทรัพย์ที่ท่าน"หวงแหน" ย่อมเป็นบาปทางใจที่มีโทษมาก...

ให้คิดให้ได้ว่า ตนไม่ใช่เจ้าของทรัพย์ ไม่ได้ทำทรัพย์นั้นให้เกิด ทรัพย์นั้นเป็นของพ่อหรือแม่ซึ่งก็ไม่ใช่ของตนเลย ไม่ว่าในกรณีใด..ขอให้ทราบว่า ทรัพย์เครื่องปลื้มใจใดๆย่อมเป็นของ"ผู้มีบุญ"เท่านั้น ดังนั้นความคิดแก่งแย่งเอาทรัพย์มาด้วยอาการที่ผิดศีลธรรม ด้วยความโลภอย่างยิ่งนั้น เป็นความไม่สวัสดีแก่ตนเท่านั้น...เพราะเเม้เกิดมาในความร่ำรวย ก็ย่อมถูกใครๆมาแย่งชิงแบ่งปันถือครองไปเสีย...นี่เป็นความทุกข์อย่างยิ่ง..

ส่วนที่แม่อาศัยท่านจขกท.เป็นเหตุเพื่อเอาทรัพย์ของพ่อมากขึ้นนั้น ท่านจขกท. ไม่ควรร่วมมือด้วยการกล่าวเท็จ เพราะทรัพย์ที่ได้มาเช่นนั้นจะเป็นของร้อน ได้มาก็อยู่ไม่นาน มีเหตุให้ต้องจ่ายไปหมดไปทันที..ผลเลวทรามให้ถูกคดโกงด้วยอาการหลอกลวงย่อมตามมาให้ได้รับในอีกนับภพไม่ถ้วน ควรระวัง..

หากท่านจขกท. จะคุยกับแม่เพื่อชักจูงให้ท่านเข้าหาธรรมะ ให้รู้จักศีล ให้ได้สดับศึกษาพระธรรมบ้างจะเป็นประโยชน์ในการรักษาตนของแม่ ไม่ให้ล่วงบาปทุจริตเพื่อตนต้องไปเสวยวิบากทุกข์ไม่รู้จบย่อมเป็นการตอบแทนคุณที่มีอานิสงค์มากที่สุด..การที่แม่ไปปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องน่าอนุโมทนา แต่เพราะไปปฏิบัติด้วยความไม่รู้ ปัญญาย่อมเกิดไม่ได้..การสดับศึกษาพระธรรมเท่านั้นนำมาซึ่งปัญญาสามารถรักษาตนไว้ในความเกษมสวัสดีได้แม้ตกอยู่ในกองเพลิงแห่งทุกข์..

ขอชื่นชมที่ท่านจขกท. มีความฉลาดคิดที่จะไม่ฟังความข้างเดียว และไม่ตอบโต้ด้วยถ้อยคำไม่ดีแก่พ่อแม่ขอให้ท่านศึกษาธรรมะเนืองๆ ประพฤติศีล๕ให้สม่ำเสมอ ความสวัสดีย่อมบังเกิดแก่ท่าน...พ่อแม่ก็มาด้วยกรรมของท่าน เราก็มาด้วยกรรมของเรา ต่างต้องไปกับกรรมที่ตนทำไว้เท่านั้น ไม่มีใครช่วยใครได้จริง ตนเท่านั้นเป็นที่พึ่งของตน..อย่างแท้จริง นะครับ..

ขอให้บุญของท่านปกปักรักษาท่านไว้ในความปลอดภัยห่างไกลความทุกข์เศร้าหมอง มีความเจริญก้าวหน้าบริบูรณ์ด้วยสติปัญญาแลโภคะทั้งหลายตลอดไป..

เป็นกำลังใจให้ครับ..

 

ขอแก้ตัวนิดนึงค่ะ
ส่วนตัวแล้วไม่ได้สนใจทรัพย์สินเงินทองเลยค่ะ มีเงินเท่าไหร่ก็ให้แม่หมด
มีบ้างนะ ที่อยากได้ของนูนนี่ แต่นานๆๆๆๆ ทีเลยละ เราเป็นผู้หญิงที่ไม่สนใจ
แต่งตัวเท่าไหร่ค่ะ หลายคนชอบพูดว่าเราเหมือนทอม แต่จริงๆ ไม่ใช่นะ :'(

เท้าความถึงเหตุการณ์ตอนนี้ ใช่ค่ะ เราไม่ได้ขัดสนอะไร มีกินมีใช้
แต่ความทุกข์มักเกิดที่ว่า เราไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ไม่มีคนปรึกษา
ทุกวันนี้เหมือนคนเก็บกฎ เหมือนคนบ้าก็มีค่ะ แอบหวั่นไหวตัวเองนิดๆ
แต่ว่าโชคดีค่ะ ที่เข้าหาทางธรรมตั้งแต่ ม.ปลาย มักปล่อยวางอะไรง่ายๆ
คำพูดว่า "ช่างมันเถอะ" "ไม่เป็นไร" พูดจนติดปากแล้วละ

มีเกือบทุกวันเลย ที่เราร้องไห้ออกมาเพราะขาดคนปรึกษา จนอยากมีแฟนสักคน
แต่พอหลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นไป ก็ทำให้ได้สติ เลิกคิดเรื่องมีแฟนไปเลย
ไม่อยากผูกกรรมกับใครเลยในภพชาตินี้ อีกอย่างชอบอยู่คนเดียว เพราะรู้สึก
สบายดีแล้วค่ะ มากคนก็มากความ แต่ก็หลีกเลี่ยงได้ยากจังค่ะ

สุดท้าย... ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาช่วยเหลือ หรือมาแชร์เรื่องตัวเอง
ด้วยนะคะ รู้สึกอบอุ่นมากๆ สำหรับเวปไซต์เกี่ยวกับธรรมะดีๆ เช่นนี้
อย่างน้อยก็มีคนสนใจเรื่องที่เราเล่าให้ฟัง ได้ระบายออกไป รู้สึกดีไม่น้อยเลยค่ะ
สำหรับคำแนะนำต่างๆ จะนำไปใช้และเข้ามาอ่านเพื่อเตือนสติทุกโมงยามเลยค่ะ

ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ

 

เรื่องภายในครอบครัว เรื่องสามีภรรยา เรื่องพวกนี้มันเรื่องส่วนตัว
คงต้องใช้สติปัญญา ใตร่ตรองเอาอะไรควรไม่ควร
ไม่มีอะไรให้นอกจากกำลังใจพร้อมหัวใจหนึ่งดวง 55
_heart+love_

 

ลองคิดแบบนี้สิ..คิดว่าเรารับเงินจากคนงานของคุณพ่อ..เขาเป็นคนทำงานส่วนนี้ให้กับคุณพ่อของหนูสิจ๊ะ

 

เรื่องของผู้ใหญ่ เราเป็นลูก อย่าไปยุ่ง เฉยไว้ล่ะดี
เรียนจบ หางานทำ มีรายได้เป็นของตัวเอง
ก็แยกบ้านไปอยู่หลังใหม่ ขอตังค์พ่อซื้อให้ ก็น่าจะได้
แล้วพาแม่ไปอยู่ด้วย
แม่เขาน่าจะสบายใจขึ้น

 

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน....หากตนยังเป็นที่พึ่งแห่งตนไม่ได้...แล้วจะให้ใครที่ไหนมาเป็นที่พึ่งให้เราได้เล่า... กำลังใจก็เหมือนกันหากเราไม่คิดสร้างมันขึ้นมา....ต่อให้ใครต่อใครพูดให้กำลังใจเรามากมายเท่าไหร่.....แต่ถ้าหากมันไม่มีอยู่ในใจของเรามันก็ไร้ความหมาย...สู้ต่อไปบนทางที่ถูกต้อง เดินไปบนทางแห่งความดี มั่นคงในความดี เมื่อถึงเวลาที่ความดีให้ผลนั้น คุณจะพูดได้เต็มปากว่า คุณของความดีนั้นมีอยู่จริง.. สวัสดี