ขอชวนทุกคนมาร่วมกันแต่งกลอนสอนใจแบบทุกสไตล์นะจ๊ะ

อยากจะมองตรงไหนตามใจเจ้า
แต่ตัวเราใคร่แนะนำจงจำไว้
วจีนั้นต้องตรงลงกับใจ
ตรงแล้วไซร้ใคร่ตัดสินจึงยินดี

 

สอนใจ ชิมิคะ?ได้เลยยย..
ใจเอยใจ เจ้าจงลงนั่ง
ยกขาหน้าสองข้าง
เพื่อสวัสดี
กลิ้งตัวไปมา
ทำท่าสุขขี
แลบลิ้นหน่อยจิ๊
แกว่งหางนิดนิด
ใจเหวยใจ
ทำไรให้คิด
ใส่หมองตรองจิต
ชีวิตจะดี

ไง ไง ใช้ได้ มิเคอะ?

 

เห็นกระเจียวมีความรักชักอิจฉา
รักเข้าตาสาวเสียงใสดุจใจฝัน
ยังเขียนเพลงบรรเลงขับสนับกรรณ์
บอก "คนนั้น" เป็นนัย ๆ ถึงใจเธอ

ช่างปรานีตบรรจงจรรโลงคิด
งามวิจิตรพิศมัยชวนใจเผลอ
เป็นเนื้อเพลงที่สื่อใจใครนะเออ
วานน้องเธอบอกได้ไหมถึงใครกัน

 

ในโลกนี้ไม่มีหรอกคนเก่ง
ใครคิดเห็นว่าตัวเก่งถ้าจะบ้า
มีแต่คนรู้ก่อน รู้หลัง ต่างเวลา
รู้ในเรื่องที่รู้มาแตกต่างกัน

 

ปู่คะๆ จำเขามาผิดรึเปล่าคะ โคลงโลกนิติน่ะ ตัวเองมั่ว เค้าจับได้นะเอ้อ คิกๆๆ

"นาคีมีพิษเพี้ยง สุริโย
เลื้อยบ่ทำเดโช แช่มช้าฯ"

 

ชอบที่คุณต้นตะขบแต่งค่ะ น่ารักดี

 

ก็ยังว่าวันนั้นเห็นใครเงาตะคุ่ม
นั่งซุ่มๆอยู่ใต้ต้นตะขบ
ทำหยั่งกะกลัวว่าใครจะมาพบ
อ๋อ..ที่แท้มาหลบขี้อยู่นี่เอง
นึกสงสัยในใจ...ไมต้องหลบ
ตอนแรกนึกตกใจ กลัวเราเหรอ
พอดีสายตาแวบผ่านเห็นก้นเธอ
อ้าว..เป็นฝีเหรอ โธ่แค่นี้ทำเป็นอาย [Embarrass (อายผี):boo:

 

ขอลองต่อดูหน่อยนะ

มารตัวนี้กำหราบยากลำบากจริง
เรายินยอมและพร้อมใจให้สิงสู่
เพื่อรับรู้ความสุขประสาโลก
แถมไม่รู้คือมารลำบากใจ

 

โลกของความรู้สึก

<table width=100% bgcolor=99ccff><tr><td>
น้ำอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้
ไม่ว่าจะต้องอยู่ในภาชนะใด
หรือแม้แต่ไร้ภาชนะ

น้ำอยู่ในรูปแบบใดก็อยู่ได้
ร้อนเกินก็ระเหยเป็นไอ
เย็นจัดก็จับตัวแข็ง

น้ำเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เสมอ
ไอร้อนแปรเป็นหยดน้ำ
น้ำแข็งย่อมอ่อนตัวได้ถ้าจำเป็น

ฉันอยู่ในโลกของความรู้สึก
ไม่ว่าอยู่ในสถานที่ใด
หรือแม้แต่ไร้สถานที่

รูปแบบภาวะภายนอกเป็นอย่างไร
ความรู้สึกย่อมปรับตัวได้
หากต้องการ

รถติดยาวนาน
ย่อมเป็นถนนว่างในความรู้สึก
ฉันยังผิวปากร้องเพลงได้

ความทุกข์และความยากจน
จึงไม่อาจเข้ามาอยู่ในโลกของฉัน
โลกของความรู้สึก

-โต้คลื่น-
</td></tr></table>

เอามาจากที่อื่นอีกทีนึง

 

<table background=http://www.grsites.com/textures/lgren/lgren069.jpg cellpadding=15><tr><td>เราต่างคนต่างมา
จากเวลาที่ต่างกัน
ต่างความคิด ต่างความฝัน
ต่างวัยวัน ต่างหัวใจ เรา..มารวมกันที่นี้
มีหลายสิ่งเกิดขึ้นใหม่
มีหลายอย่างแปรเปลี่ยนไป
ใครต่อใคร ไม่เหมือนที่มา
เรา..เข้าใจกันบ้างมั้ยนะ
ระหว่างความเปลี่ยนแปลงกับคุณค่า
ระหว่างชีวิตคนกับกาลเวลา
ปรารถนาให้อะไรแก่กันบ้าง
ถึงต่างคนต่างมา
ถึงเวลาจะไกลห่าง
ถึงความคิดความฝันจะเลือนลาง
ถึงต่างใจใช่ต่างเส้นทางปอง
เรา..ทุกคนล้วนคือเพื่อน
ความเข้าใจเป็นเสมือนห่วงโซ่คล้อง
ช่วยกันถักช่วยกันร้อยดังใจปอง
ฝ่า..ความหมองของคืนวันไปด้วยกัน
</td></tr></table>

เอามาจากที่อื่นเหมือนกัน

 

<table background=http://www.grsites.com/textures/natfl/natfl032.jpg cellpadding=15><tr><td><dd><font color=#003333><b>ขณะที่เธอไล่คว้าสายลมอยู่
เธอเคยหันมามองข้างทางบ้างไหม
ว่าดอกไม้สวยงามอย่างไร
รอการสัมผัสด้วยหัวใจของเธอ

<dd>ขณะที่เธอไล่จับความสุขอยู่นั้น
เธอเคยหยุดมองใต้เท้าบ้างไหม
ว่าเธอกำลังเหยียบย่ำอะไร
เธอเหยียบย่ำน้ำใจของใครหลายๆคน

<dd>ขณะที่เธอกำลังใล่ตามความฝัน
เธอเคยหันมามองความจริงบ้างไหม
รู้รึเปล่าสิ่งที่เธอหามันอยู่ที่ใจ
แล้วเมื่อไรเธอจะหยุด
...และเข้าใจในสิ่งที่เธอมี
<dd><dd><dd><dd><dd>แรมรอน</b></font>
</td></tr></table>

 

แข่งขัน

<table background=http://www.grsites.com/textures/__temp/marb009252129.jpg cellpadding=15><tr><td><dd>จะแพ้พ่ายสักกี่หนจะทนสู้
จะยืนหยัดเพื่อเชิดชูกู้ศักดิ์ศรี
<dd>จะแข่งขันแม้ผิดหวังก็ยังดี
เพียงชีพนี้ไม่สิ้นหวังกำลังใจ
<dd>ชีวิตคนหากไม่สู้จะรู้หรือ
มีสองมือเพื่อสร้างสรรค์วันสดใส
<dd>หากไม่สู้ไม่มีวันถึงฝันไกล
หากไม่สู้คือปราชัยแต่ต้นทาง

<dd><dd>วราวุฒิ ถนอมจิตร์
</td></tr></table>

ขอมอบกลอนนี้เป็นกำลังใจแก่คนสู้ชีวิตคับ

 

ขอต่อด้วยอีกนิด

ตัวเรานี้มี 2 คนในร่างเดียว
เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้ายเห็นใช่ไหม
ลองตรึกตรองชั่งน้ำหนักในจิตใจ
ตัดสินให้ตัวไหนควบคุมเรา

 

คนจร

<table background=http://www.grsites.com/textures/natfl/natfl046.gif cellpadding=15><tr><td><dd>ดอกฝ้ายร่ายระบำกรำแดดกล้า
เงาภูผาทอดร่างลงตรงธารใส
พลิ้วลมพัดแผ่วๆที่แนวไพร
ฝันรำไรแลสล้างกระจ่างจินต์

<dd>ถนนนี้"ที่รัก"รอนักสู้
อย่าหยุดอยู่อย่างคนโศกโลกไม่สิ้น
แม้ฝันจางห่างไกลยังได้ยิน
ว่าแดนดินคนเดินทางใช่ร้างลับ

<dd>อุ่นไอแดดแผดแสงสู่แหล่งหล้า
นำผู้กล้าให้ก้าวข้ามจากความหลับ
ก้าวเถิดก้าวจากคอกแคบแทบถมทับ
เพื่อพบกับรังอุ่นหนุนแนบนอน

<dd>ทางสายนี้มีร่มไม้ได้พักพิง
มีดอกรักยิ้มละไมให้เธอก่อน
สายลมโชยชวนเธอหลับดับร้าวรอน
เมื่อพักผ่อนแล้วลืมตามองฟ้างาม

<dd>ตื่นหรือยัง"ที่รัก"จักก้าวต่อ
ลืมเรื่องท้อทิ้งทุกข์ถมปมคำถาม
แล้วหยัดยืนหยันเหยียดหล้าสู่ฟ้าคราม
ก้าวไปตามวิถีที่เธอฝัน

<dd>สักวันหนึ่งคงถึงวันฝันบรรจบ
สักวันหนึ่งจึงได้พบทำนบนั่น
สักวันหนึ่งฝันจะก่อต่อคืนวัน
คงสักวันฝันเป็นจริงเหนือสิ่งใด

<dd>ทางสายเปลี่ยวเหมือนเดียวดายคล้ายโดดเดี่ยว
วันเปล่าเปลี่ยวว่างว้างคว้างวันใหม่
อยู่ลำพังดังคนเหงาเศร้าสุดใจ
จะเป็นไรเรามีเราเท่านั้นพอ

<dd>เพลงไผ่ผิวผ่านทิวสนบนทางเก่า
เงียบจนเหงาคนเดินดินยังหัวร่อ
ยืนตากลมห่มฟ้าน้ำตาคลอ
เหนื่อยเหน็ดหนอแต่ไม่ล้าแม้ว่าล้ม

<dd>ดอกฝ้ายร่ายระบำฉ่ำน้ำค้าง
รับขวัญดาวพราวพร่างอย่างสุขสม
พลิ้วลมพัดกระทบฝันอันน่าชม
ทิ้งทุกข์ตรมตรงความต่างทาง"คนจร"

<dd><dd><dd><dd><dd>เทพอนันทพร
</td></tr></table>

 

ต่อๆ อิอิ

บางเวลาบางช่วงที่เราเป็น
คนอื่นเห็นเราร้ายสุดสงสัย
นั่นตัวเรานั่นหรือประการใด
ทำไมใจแปรเปลี่ยนตามไม่ทัน

 

ตอนนี้กำลังติดลม คิดแป็ปๆ ก็ออก อิอิ

 

คุณ ZipPer ชอบกลอนแนวๆนี้เหรอ เมื่อก่อนกระสือชอบอ่านกลอนแนวๆนี้บ่อยนะ
เป็นกลอนยุคแรกๆที่ได้เริ่มอ่านหนะ หมายถึงกลอนแบบอิงธรรมชาติแบบมองชีวิต ใช้ภาษาสวย สอดคล้องบังคับแบบนี้หนะ

 

จงเป็นในสิ่งที่เราเป็นให้ดีที่สุด

<table background=http://www.grsites.com/textures/ss/ss038.jpg cellpadding=15><tr><td>ถ้าเราไม่อาจเป็นต้นสนบนยอดเขา
จงเป็นป่าแสมในหุบเขา แต่เป็น
ต้นแสมเล็กๆที่ดีที่สุดอยู่ข้างยอดเขา
จงเป็นไม้พุ่ม ถ้าเราไม่อาจเป็นไม้ยืนต้น

ถ้าเราไม่อาจเป็นไม้พุ่ม จงเป็นหญ้าต้นเล็กๆ
ที่ทำให้คนมีความสุขอยู่ริมทาง
ถ้าเราไม่อาจเป็นชะมด ก็ขอให้เป็นปลากระพง
แต่เป็นปลากระพงที่มีชีวิตชีวาที่สุดในทะเลสาป

เราทุกคนไม่อาจเป็นกัปตัน แต่เราเป็นลูกเรือได้
เราทุกคนต้องเป็นอะไรสักอย่าง
มีงานใหญ่ที่ต้องปฏิบัติและมีงานเล็กงานน้อยที่ต้องทำ
แต่ภาระหน้าที่ที่ต้องดำเนินการคือสิ่งที่อยู่ใกล้มือ

ถ้าเราไม่อาจเป็นถนนหลวง ก็ขอให้เป็นทางเล็กๆ
ถ้าเราไม่อาจเป็นดวงอาทิตย์ ก็ขอให้เป็นดวงดาว
ชนะหรือแพ้ไม่สำคัญที่ขนาดของสิ่งต่างๆ
ขอให้เป็นในสิ่งที่เราเป็นอย่างดีที่สุด

<dd><dd>ดั๊กลาส มาลล็อก(Douglas Mallock)
</td></tr></table>

 

ไม่ได้สังเกตว่ามันเป็นกลอนแนวธรรมชาติหรือเปล่า แต่ชอนกลอนที่มันให้แง่คิดหรือว่าให้กำลังใจแก่ชีวิต อ่านทุกครั้งก็รู้สึกผ่อนคลายและเพลิดเพลินดี

ที่เอามาโพสก็เป็นกลอนที่จดไว้เมื่อเวลาอ่านไปเจอ ก็ไม่ได้มีกลอนแนวนี้แนวเดียวหรอก แนวอื่นก็มี

 

สงสัยพรสวรรค์เริ่มฉายแววละมั้งคุณ zipper
หยุดไม่ได้ละขอต่ออีกหน่อยนะ หน่อยน่า

ที่ว่ามีอยู่สองในตัวเราอยากเฉลย
ตัวหนึ่งนั้นคือกระทิงคลั่งไร้สติ
อีกหนึ่งนั้นคือมาธาดอร์ผู้พิชิต
พลาดเพียงนิดกระทิงขวิดเอาถึงตาย