"จิตเดิมเลื่อมประภัสสร" (หลวงปู่ขาว อนาลโย)

.
"จิตเดิมเลื่อมประภัสสร"

" .. ท่านจึงว่า "จิตเดิมธรรมชาติเลื่อมประภัสสร แต่อาศัยอาคันตุกะกิเลสเข้ามาหมักหมม จิตมันจึงขุ่นมัวไป" จะเปรียบเหมือนกับแก้ว หรือเพชรนิลจินดาที่เกลือกกลั้วอยู่กับฝุ่นธุลีกับพื้นแผ่นดิน "บุคคลผู้ฉลาดมาตรวจว่ามีเพชรพลอยมีบ่อทองคำที่นี่" เขาจะมาขุดขึ้นเอามาเจียระไน "จึงเป็นทองคำธรรมชาติ" เป็นเพชรเป็นพลอยอันใส .. "

เราต้องตั้งต้นตรงนี้เสียก่อน "ธุลีมันก็มีอยู่ จิตเดิมมันมีอยู่" ตั้งใจอยู่ แต่ว่ามันเอาสมมุติเข้าไปใส่ มันหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วแต่มันมืดมันดับ มีแต่ฝุ่นธุลี มีโคลนมีตมมาเกลือกกลั้วอยู่ ใช้การบ่ได้ ก็เห็นตัวอยู่ชัด ๆ จิตของเราก็อย่างนั้นแหละ

"เมื่อจิตของเราขัดเกลาดีแล้ว" เพื่อไม่ให้มันหลง ขัดอยู่ทุกวี่ทุกวัน ไม่ให้ทุกข์เข้ามาขุ่นมัวหัวใจ รักษาใจให้มันสว่างอยู่ "จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ" จิตขัดดีแล้ว อบรมดีแล้วมีแต่ความสุข มันสุขก็แม่นจิตเท่านั้นแหละ มันจะรู้สึกได้

กายมันเป็นไปตามเรื่องของมันนั่นแหละ "มันก้อนพยาธิหมดทั้งก้อน" ไม่มีดีสักก้อน ใจมันไปหมักหมมกับอะไรตอ่อะไร เอามาเป็นอารมณ์อยู่แตมั่นอันเดียวเท่านั้น บ่ยึดอันใดถ้ามันเห็นโทษแล้ว "เวลาไม่มีอะไรมาเกลือกกลั้วปะปนแล้ว มันก็ใสอยู่นั่น" ก็เป็นพระนิพพานเท่านั้นแล้ว ใจอยู่ตามธรรมชาติก็เป็นอย่างนั้น ก็ใสอย่างนั้น .. "

"อนาลโย ผู้ไม่มีความอาลัย"
หลวงปู่ขาว อนาลโย