ตามรอยธรรมพ่อแม่ครูอาจารย์

อย่าไปนึกว่า เราทำดีแค่นี้พอแล้ว ไม่ต้องดิ้นรน

ขวนขวายอะไรให้มากไปกว่านี้ก็ได้แล้วสบายแล้ว

ไม่ควรจะคิดอย่างนั้น ผู้ใดไปคิดอย่างนั้นเท่ากับว่า

เปิดช่องให้กิเลสตัณหา กิเลสตัณหามันจะได้ช่อง

มันจะพยายามฉุดจิตใจอันนี้ให้ถอยหลังเข้าคลองไปเรื่อยๆ

 

การภาวนาให้เห็นความจริงของชีวิต

เห็นร่างกายเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

จิตจะคลายความยึดถือออกไป

เป็นอุบายคลายทุกข์ออกจากจิตใจ

จึงจะพ้นจากความทุกข์ได้

 

พระอาจารย์มั่นสอนอะไรให้กับหลวงปู่บ้างครับ

ก็สอนหลายอย่างเกี่ยวกับการทำวิปัสสนากรรมฐาน

ซึ่งท่านก็สอนและเน้นย้ำ

นอกจากให้ตัวเราพิจารณาร่างกายให้เป็นอารมณ์แล้ว

ก็ให้วกเข้ามาสู่จิต จิตเป็นผู้รับรู้

โดยจิตนั่นแหละเป็นผู้เพ่งร่างกาย

เมื่อเพ่งร่างกายเสร็จแล้วก็ให้ย้อนเข้ามาหาจิต

ตั้งใจถามตอบตัวเองแบบนี้ว่า

ร่างกายเป็นของเราหรือไม่

เมื่อร่างกายไม่ใช่ของเรา เป็นของเกิดของตายของดับ

เป็นของไม่แน่นอน และจิตนั่นแหละก็จึงเป็นแก่นของชีวิต

 

จิตเป็นแก่นของชีวิตคืออะไรครับ

อ้าวก็จิตมันไม่ตายมันตายแต่ร่างกาย

การเวียนว่ายตายเกิดก็มาจากจิตดวงเดียวนี้นั่นแหละ

จะว่าไม่เป็นแก่นอย่างไรเล่าไม่ว่าจะเป็นภพหน้าชาติหน้า

จิตดวงนี้แหละก็ต้องตามพวกเราทั้งหมด ร่างกายจะไปได้ที่ไหนล่ะ

เมื่อร่างกายถูกไฟเผาร่างกายก็เหลือแต่กระดูกเป็นเถ้าถ่านไปหมด

ดังนั้นจิตดวงเดียวถ้าผู้นั้นยังไม่สิ้นกิเลส

มันก็มีบาปมีบุญติดตามไป

และบาปบุญนั่นแหละที่จะนำดวงจิตไป

และถ้าทุกคนสิ้นหรือหมดจากกิเลสแล้ว

ก็จะไม่มีอะไรนำก็จะเป็นการนิพพานนั่นเอง

 

ตามรอยธรรมหลวงปู่วัน อุตฺตโม วัดถ้ำอภัยดำรงธรรม จังหวัดสกลนคร




"ในรูปร่างกายของพวกเรามันมีอยู่อย่างนี้ นี่เราเรียกว่าเป็นภูต

ร่างกายของเราท่านว่าเป็นมหาภูตรูป ว่ากันง่าย ๆ ก็คือ มหาภูต ภูตก็

คือผี ร่างกายของเรานี้แหละ มันเป็นผีอยู่ มันจะต้องรบเร้า ทำความ

เดือดร้อนให้แก่ตัวเราอยู่ตลอดกาล ต้องได้เลี้ยงได้เซ่นได้สรวงมัน

อยู่ตลอดกาลเวลา เราเซ่นสรวงผีอันนี้ เราก็ว่าบริโภคอาหาร อาบน้ำ

นุ่งผ้า ประดับประดาตกแต่งร่างกาย เราก็ว่าไปอย่างนั้น ความจริงการ

เซ่นสรวงผีอันนี้ เราหาของมาเซ่นมัน มาบวงสรวงบูชามัน แต่ขนาด

นั้นมันก็ไม่กรุณาเราเลย มันมีแต่จะทำให้เราเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลา"

 

คนเราจะต้องมีการทบทวนอยู่เสมอ ต้องตรวจ ต้องค้น

วันนี้ตั้งแต่ตื่นนอนมา ตอนเช้าเราได้ทำอะไร

ได้พูดอะไร คิดอะไร เป็นเรื่องดีเรื่องชั่วมากน้อยแค่ไหน

เราต้องทบทวนตรวจค้น เราจึงจะรู้

ว่าเราได้ทำดี เราได้ทำชั่ว พูดดี พูดชั่ว คิดดี คิดชั่ว

นี้เราต้องมีการตรวจสอบวัดผลในตัวของเราแต่ละวัน

จึงจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ไม่ลืมตน มีความสำนึกตนของตนอยู่เสมอ

 

คนเราถ้าจะไปคิดเพ่งเล็งแต่คนอื่นในทางที่ไม่ดีแล้ว

ก็เป็นคนที่ลืมตัวนั่นเอง ไม่ได้ปรับปรุงตัวของตน

ก็เรื่องของคนอื่นเราก็อย่าไปเพ่งเล็ง

ให้ทำตัวของเราให้มันดี แก้ตัวของเรา

เราต้องมาปรับปรุงตัวของเราให้มันดี

 

การภาวนาเป็นหลักของการชำระจิตใจ

อันการบริจาคให้ทาน

การรักษาศีลเป็นส่วนประกอบ

เพราะถ้าเรามีแต่ให้ทานรักษาศีล ภาวนาไม่มี

หลักที่จะอบรมจิตใจไม่มี จิตนี้ก็จะยังไม่สะอาดไม่ผ่องใส

จึงให้ตั้งหลักจากการพิจารณา

เอาการพิจารณาไว้เป็นหลักเป็นพื้นของการชำระจิตใจ

 

ตัวเวทนานั้นเท่าที่เห็นและกำหนดรู้ด้วยใจนั้น

ปรากฏว่าเป็นตัวแต่จะคล้ายกับอะไรก็บอกไม่ถูก

เมื่อเรากำหนดรู้เห็นได้อย่างนั้นแล้ว

ทุกขเวทนาทั้งหลายจะต้องถอนตัวออกจากที่ของมันโดยลำดับ

ถ้ากำลังจิตของเรากล้า ทุกขเวทนาจะออกหนีอย่างรวดเร็ว

ถ้ากำลังจิตยังอ่อนก็ค่อยๆ ออกหนีไป

เมื่อจิตได้เอาชนะต่อทุกขเวทนาเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

จิตนั้นจะต้องกล้าหาญในการต่อสู้ทุกขเวทนาเสียจริงๆ

พอทุกขเวทนาเริ่มเกิดขึ้นที่ไหน

จิตจะต้องรีบวิ่งเข้ากำจัดทีเดียวโดยมิได้รั้งรอเสียเลย

จิตขณะนั้นได้สนุกเพลินอยู่กับการต่อสู้ทุกขเวทนา

หาได้เกี่ยวข้องกับอารมณ์ภายนอกไม่

 

ตามรอยธรรมหลวงปู่บุญเพ็ง กัปปโก วัดป่าวิเวกธรรม จังหวัดขอนแก่น




ความสงบนั้นเป็นสาเหตุที่จะทำให้จิตของเรานั้นมีความสุจริต

เมื่อจิตของเรามีความสุจริตเห็นโทษในการที่ล่วงละเมิดข้อศีลต่าง ๆ

จิตนั้นก็จะได้ระมัดระวังรักษาตนเองและอยู่ด้วยความเป็นศีลธรรม

 

การพุทธาภิเษกตัวเอง...

การพุทธาภิเษกวัตถุนั้น

เราจัดพิธีขึ้น แล้วก็สวดพุทธาภิเษกกัน

แล้วก็ นั่งปรกกัน พระพุทธรูปนั้น

เราก็ยังถือว่า ศักดิ์สิทธิ์ ถือว่า

เป็นวัตถุที่ควรสักการะ เราก็ยังสักการะ

กราบไหว้ท่านอยู่ แล้วก็ยังถือว่า

เป็นของดี และ เป็นของประเสริฐได้

"การพุทธาภิเษกตัวเอง" ก็ไม่ได้ทำอะไรให้มาก

ไม่มีพิธีรีตองอะไรให้มาก เพียงแต่นั่งหลับตา

และ กำหนดจิตของตัวเอง เสก "พุทโธ"

คือ บริกรรมพุทโธ เท่านั้น

เป็นการเสกสรร อันประเสริฐ

เสกสรรยังความดี ให้บังเกิดขึ้น กับตัวเอง

 

ตามรอยธรรมหลวงปู่กงมา จิรปุญโญ วัดดอยธรรมเจดีย์




พระอาจารย์กงมาได้เทศน์สั่งสอนโจร “พวกเธอเอ๋ย แม้พวกเธอจะ

มาหาทรัพย์ ตลอดถึงการผิดศีลของพวกเธอนั้น ก็เพื่อเลี้ยงชีวิตนี้

เท่านั้น แต่ชีวิตนี้ก็ไม่ใช่ของพวกเธอเลย มันจะสิ้นกันไม่รู้วันไหน เป็น

เช่นนี้ทุกคน ถึงพวกเธอจะฆ่าหรือไม่ฆ่าเขา เขาก็ต้องตาย เธอก็

เหมือนกัน มีความดีเท่านั้นที่ใครๆ ฆ่าไม่ตาย อย่างเรานี้จะตายเมื่อ

ไหร่ก็ไม่อนาทรร้อนใจ เพราะความดีเราทำมามากแล้ว”

 

.. " ถ้าเรากลัวทุกข์ เราก็จะไม่พ้นจากทุกข์ ถ้าเราต้องการพ้นจากทุกข์ เราก็ต้องค้นหาตัวทุกข์... ถ้าเราเจอตัวทุกข์..เราก็จะกำจัดตัวทุกข์ได้ "...

... " เราจะกลัวเสือ หรือเราจะกลัวกิเลส...กิเลสมันทำให้เราตาย นับภพนับชาติไม่ถ้วน แต่เสือตัวนี้ มันทำให้เราตายได้หนเดียว..."

... " อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อนิจจัง... ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ ไม่สามารถจะอยู่ยงคงทนต่อไปได้ ย่อมดับย่อมสลายไปตามกาล...

พระพุทธองค์ตรัสว่า ไม่เที่ยงแท้แน่นอนไปได้ ทุกขัง...เมื่อมีสิ่งที่เกิดขึ้นมาในโลก แล้วเข้าไปยึดว่าเป็นตัวตนของเรา ของเขา ยามจากไป

ยามดับไปสลายสิ้น...สิ่งที่รักที่พอใจนั่นแหละ พระพุทธองค์ตรัสว่า เป็นทุกข์อย่างยิ่ง...อนัตตา...ความจริงในโลกนี้ มันเกิดขึ้นโดย

ธรรมชาติของมันเอง ไม่มีใครไปต่อเติมเสริมแต่งได้...ถึงอย่างไรก็ยังเป็นธรรมชาติ แม้ร่างกายเรานี้จะยึดตัวตน ว่าเป็นของเราของเขา

ไม่ได้...เพราะเขาเป็นเพียงธาตุๆหนึ่งที่มาประชุมกันเข้าเท่านั้น...พระพุทธองค์ตรัสว่า ไม่ใช่ตัวตน สัตว์ บุคคล เรา เขาทั้งสิ้น...

..." การประพฤติปฏิบัติธรรมเพื่อความบริสุทธิ์ หรือ ไม่บริสุทธิ์...เป็นของเฉพาะตน..คนอื่นทำให้ไม่ได้...เราต้องปฏิบัติให้รู้ยิ่ง...เราต้อง

อาศัยในสิ่งเหล่านี้ เพื่อจิตเข้าสู่สมาธิ จิตสงบอยู่ในอารมณ์...มาเป็นพยานขององค์วิปัสสนา ให้เห็นชัดแจ้ง...เป็นความสว่างของ

ปัญญา...ผู้บริสุทธิ์ได้ต้องอาศัยปัญญานี่เอง..ทั้งนี้ วิปัสสนาปัญญา...จึงต้องยึดเอาตัว สังขารเรานี้เป็นพยานในการปฏิบัติ...จึงจะรู้แจ้ง..อย่ามองไปนอกตัว...เหตุอยู่ที่นี่..."

..." ไม่ว่ามนุษย์หรือสัตว์ ล้วนเกิด แก่ เจ็บ ตาย...ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ทุกชีวิตเกิดมามีกรรมเป็นของๆตน..."

 

ถ้าโยมไม่รู้สรณะพุทธะพระไม่รู้กรรมฐาน

ศาสนาจะตั้งอยู่ไม่ได้เลย

จะทำจะพูดจะคิดสิ่งใด

ก็จงทำ พูดคิดแต่ในทางที่จะเป็นประโยชน์แก่ตนและผู้อื่นเถิด

การที่เราต้องการอยากจะพ้นทุกข์เราต้องเข้าหาทุกข์

ถ้าเรากลัวทุกข์ เราก็พ้นทุกข์ไม่ได้

 

ตามรอยธรรมหลวงปู่สิงห์ ขนฺตยาคโม




วิธีแก้จิตก็คือวิธีนั่งสมาธินี้เอง

แต่ก็เป็นของที่ขาดคราวมานาน

จนผู้ศึกษาพระพุทธศาสนาเข้าใจผิดไปหมดว่าหมดคราวหมดสมัย

หมดเขตมรรคผลธรรมวิเศษเสียแล้ว

 

ผู้ที่ได้ปฏิญาณตนถึงคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์แล้ว

ชื่อว่าเป็นพุทธบริษัท

ชายเป็นอุบาสก หญิงเป็นอุบาสิกาในพระพุทธศาสนา

มีหน้าที่จะต้องปฏิบัติพระพุทธศาสนาสืบต่อไป

 

นิมิตที่ปรากฏเห็นดวงหทัยของตน ใสสว่าง เหมือนกับดวงแก้ว

แล้ว ยึดหน่วง เหนี่ยวรั้ง ให้ตั้ง สติ กำหนดจิตไว้ให้ดี

เรียกว่า "อุคคหนิมิต" ไม่เป็น ของน่ากลัว

นิมิตที่ปรากฏเห็น คนตาย สัตว์ตาย ผู้ไม่มี สติ ย่อมกลัว

แต่ ผู้มี สติ แล้ว ย่อมไม่กลัว

ยิ่งเป็น อุบาย ให้พิจารณา เห็นเป็น อสุภะ แยกส่วน แบ่งส่วน

ของ กาย นั้น ออกดู ได้ดี ทีเดียว

และ น้อมเข้ามา พิจารณา ภายในกายของตน ให้เห็น แจ่มแจ้ง

จนเกิด นิพพิทาญาณ เบื่อหน่าย สังเวช สลดใจ

ยังใจให้ตั้งมั่น เป็น สมาธิ มีกำลัง ยิ่งขึ้น เรียกว่า "ปฏิภาคนิมิต"

 

นักปฏิบัติในพุทธศาสนานี้

เมื่อเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบตามพระวินัย

ดำเนินตามธรรมวินัย ตามหนทางอริยมรรคถูกต้อง

ตลอดจิตประชุมอริยมัตถสมังคีเองแล้ว

ย่อมบังเกิดอริยพลแจ้งประจักษ์ใจ

 

บุคคลผู้ประสงค์จะแก้บาปนั้น
นอกจากการนั้งสมาธิภาวนาแล้ว
ไม่มีวิธีอย่างอื่นที่จะแก้ได้ เพราะมีอานิสงส์มาก
เป็นวิธีแก้จิตที่เป็นบาป ให้กลับมาเป็นบุญได้
แก้จิตที่เป็นโลกีย์ ให้เป็นโลกุตระได้
เมื่อแก้จิตให้บริสุทธิ์ดีแล้ว
บาปอกุศลก็หลุดหายไปเอง
พึงเห็นองคุลิมาลเป็นตัวอย่าง

 

ตามรอยธรรมหลวงปู่เสาร์ กนฺตสีโล วัดเลียบ อ.เมือง จ.อุบลราชธานี




กรรมนี่แหละจะจำแนกสัตว์ให้เป็นไปต่างๆนานา

ทำให้เลวให้ดีให้ชั่วให้ประเสริฐ

ก็เป็นผลของกรรมที่ทำไว้ทั้งสิ้น