ทำไมคนดีในสมัยก่อนบางคนได้เป็นเทพกับจอมเทพไม่เหมือนกันใช่ไหมครับ แล้ว เทวดาตีกัน ??

คือก่อนที่ผมจะมีคำถามแปลกๆแบบนี้ผมต้องบอกก่อนเลยว่าผมซื้อหนังสือมา 2 เล่มซึ่งดีมากๆ อันนึงเป็นเล่มย่อเนื้อหาในพระไตรปิฏำ ซึ่งเป็นเรื่องของคนจนที่เป็นธาตุประมาณนี้นะครับรู้ถึงภัยวัฎสงสารแต่บวชไม่ได้เพราะต้องทำงานเลยไปขออารธาศีล 5 และก็ถือมาตลอดเป็นระยะเวลาเป็นล้านปีแล้วก็ตาย ทำให้ได้เป็นจอมเทพในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ แล้วก็ได้เกิดบนสวรรค์อีกไม่รู้กี่รอบ แล้วก็เกิดมาเป็นจักรพรรดิ์ ซึ่งเป็นการเล่าย่อๆนะครับ เลยสงสัยว่าทำไมบางคนที่ทำดีขึ้นสวรรค์เป็นเทพอย่างเดียว แต่คนทำดีมาก ถึงได้เป็นจอมเทพ แสดงว่ามันต่างกันใช่ไหม หรือจอมเทพคือพระอินทร์เท่านั้นครับ หรือจอมเทพคือตำแหน่งใหญ่โต

แล้วก็ผมซื้อหนังสือนวนิยายที่เขียนขึ้นโดยอ้างจากพระไตรปิฏกให้สอดคล้องกัน เพื่อไม่ให้คนอ่านน่าเบื่อซึ่งมีการทะเลาะกันของเทพชั้นจาตุมหาราชิกา ซึ่งผมขอยกตัวอย่างหนึ่งคือ เทพแย่งมัครีผลกันนั่นเอง จึงตีกัน ซึ่งแบบนี้เขาไม่ต้องจุติไปเกิดกันหรอ หรือแค่สู้กันงอมแงมแล้วก็เลิก

คำถามผมพิศดารครับ แต่เพราะหนังสือ 2 เล่มนี้ แต่มันก็มีกำลังใจให้ผมทำทาน รักษาศีลครับ และผมจะทำต่อไปเรื่อยๆครับผม

 

นวนิยายที่เขียนขึ้น

 

ไม่ได้อยู่ที่ทำมากหรือทำน้อย.....
แต่อยู่กำลังของจิตของเราต่างหาก.....
การรักษาศีลนั้น....จะยอมรักษาไว้จนตัวตายหรือเปล่า....
การทำทานนั้น...จะยอมตายได้หรือเปล่าถ้าถูกห้ามไม่ให้ทำ...หรือสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยก็มีจิตคิดแต่จะให้ คิดแต่จะทำทาน....
การภาวนานั้น...ทำไปตามวัตถุประสงค์ของการภาวนาหรือเปล่า....ไม่ได้ทำไปเพื่อหวังสวรรค์วิมานต่าง ๆ

อนึ่งการ รักษาศีล นั้นท่านเจ้าของกระทู้นั้นก็ยกตัวเองเป็นสมมุติฐานได้เลยว่า....ทั้ง 5 ข้อนั้น รักษาได้ครบถ้วนสมบรูณ์แค่ไหนในแต่ละวัน....ไม่ต้องรอให้ตายก่อนเราก็รู็ได้แล้ว....ว่าจะเป็นเทพ...หรือ จอมเทพ...........สวัสดี

 

ต้องมีจุดมุ่งหมาย ต้องรู้วิธีทำเหตุปัจจัย
เมื่อรู้เหตุปัจจัย ก็เพียรสร้างเหตุปัจจัยส่ำเสมอ
และที่สำคัญ ความปรารถนาอันแรงกล้า ความมุ่งมั่นที่อยากจะเป็น
จิตสุดท้ายจะยึดติดที่ความโหยหาอยากที่จะเป็น
หากมีกำลังมากพอ ก็จะได้ไปเกิด ณ ที่ที่เหมาะสม
อาจได้เป็นจอมเทพจริง หรืออาจจะได้ไปเกิดในทีีๆคล้ายๆ แล้วแต่วาระกรรม

 

.การดูระดับของบุญเวลาที่จะทำอะไรนะ
.ให้ดูความสุขในจิตใจท่านหลังจากทำแล้วน่ะ
.ไม่สุขเลย เฉยๆ สุขนิดหน่อย สุขมาก
.ทำได้เยอะแยะ ไม่เบียดเบียน ลบหลู่ ล่วงเกินผู้อื่น ให้ทาน
สร้างพระ สร้างวัด กินเจ ดูแลพ่อแม่
ช่วยเหลือคน นั่งสมาธิ ชำระกิเลส...
.ผู้ที่บุญมาก จิตสงบ สุขมาก
.ฉะนั้นเจตนาจึงสำคัญ เช่น
ให้ทานถือศีลเพราะต้องการทิพยสมบัติและความเป็นใหญ่ในเทวโลก กับ อีกคนทำเพราะช่วยเหลือคน และไม่เบียดเบียนใคร ท่านว่าใครเป็นสุขมากกว่ากัน
.ลองสังเกตุดูนะ ดูใจปัจจุบันนี่แหละ

 

คืออยากจะบอกว่า... ถ้าไม่ใช่ อรหันต์ตัดแล้วซึ่งกิเลสทั้งปวง มันก็ทะเลาะแย่งชิง กันเป็นธรรมดา ไม่ว่าจะอินทร์ พรหม ยมยักษ์ครับ ตั้งใจปฏิบัติตัดกิเลส ตัดความลุ่มหลงทั้งปวงดีกว่า... จะเป็นจอมเทพจอมมาร มหาเทพ มหาพรหม แต่ก็ยังจมอยู่ในวัฏฏะสงสารเวียนว่ายตายเกิด เพื่ออะไรกัน

 

ทำความดีตามลำพังได้เป็นเทพ แต่เป็นผู้นำชักชวนมหาชนให้ทำความดีก็จะเป็นจอมเทพ
เทวดายังบริโภคกามอยู่ จึงมีกิเลสประจำตนอาจแย่งชิงวัตถุกามต่างๆได้ แต่ว่าการแย่งชิงต่างจากมนุษย์หรือสัตว์ที่สามารถทำได้ทุกรูปแบบ ล้างผลาญกันได้แบบไม่มีขึดจำกัด ทั้งนี้เพราะมนุษย์หรือสัจว์มีความหยาบของร่างกายมากสามารถรองรับเพลิงโทสะได้มาก แต่มนุษย์เองถ้าโกรธมากๆ ความดันขึ้นจนเส้นเลือดสมองแตกหรือหัวใจวายได้ สรีระมนุษย์ก็มีชีดจำกัด ส่วนเทวดามีกายละเอียดกว่ารองรับเพลิงโทสะในใจได้น้อย ถ้าเทวดาโกรธแล้วระงับไม่ทันก็จะจุติ ไม่ใช่ว่าโกรธปุ๊บต้องจุติปั๊บ
เทวดาในชั้นจาตุมหาราชิกาแม้จะมีกายเป็นทิพย์ก็ยังมีความหยาบของสรีระมาก สามารถรองรับโทสะได้ระดับหนึ่ง เทวดาชั้นจาตุมักทำบุญไม่สมบูรณ์ตามหลักวิชา สมบััติทิพย์ที่เป็นของเฉพาะตนมีน้อย แต่สมบัติที่เป็นของกลางมีมากเช่นมัคคลีผลที่ท่านเจ้าของกระทู้กล่าวถึง มันจึงต้องกระทบกระทั่งกันบ้าง เทวดาก็อาจแย่งชิงกัน ปกติเทวดาที่รัศมีน้อยจะถอยไม่สู้เทวดาที่สว่างกว่าเพราะรู้ตัวว่าสู้ไม่ได้แน่ๆ แต่พวกที่รัศมีเท่ากันก็ต้องประลองกันหน่อย แต่เขาแค่แพ้ชนะก็เลิกไม่ตามราวีกัน ถ้าอีกฝ่ายยอมแพ้ก็จะปล่อยไป ถ้าไม่ยอมหยุดตนเองก็จุติ เพราะปล่อยโทสะครอบงำนานไป
เทวดาชั้นสูงขึ้นไปเช่นดาวดึงส์มีวิมานของตนเอง สมบัติก็จะเกิดในวิมานของตนไม่ปะปนกัน เลยไม่ต้องแย่งชิงกัน แต่ก็อาจมีกรณีที่ตกลงกันไม่ได้ เช่นมีครั้งหนึ่งที่มีนางเทพธิดาเกิดขึ้นระหว่างรอยต่อของวิมาน เทพบุตรต่างก็อ้างสิทธิ์ในความเป็นเจ้าของ เมื่อตกลงกันไม่ได้ ก็ไปให้ท้าวสักกะตัดสิน ส่วนเทวดาชั้นสูงกว่าขึ้นไปอีก ยิ่งไม่ทะเลาะกัน

 

คนเขียนกะคนอ่านเนี่ยช่างเพ้อฝัน พอๆกัน

 

ก็แค่สงสัย ทำไม การสงสัยมันคือการเพ้อหรอครับ

ผมคิดว่าการสงสัยมากคือการพัฒนาสมองฉลาดขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้คำถามนั้นจะไร้สาระเพียงใดก็ตาม แต่อยู่ในกฎเกณฑ์ ซึ่งคำถามผมก็อยู่ในส่วนของ ภพภูมิ ครับ

ถ้าถามแค่นี้มาว่าผมเพ้อก็ไม่รู้แล้ว เพราะแค่อยากจะบอกคนส่วนใหญ่ที่รวยๆและประสบความสำเร็จมีไอเดียยิ่งใหญ่เพราะเขาช่างฝัน ช่างจินตนาการ หรือช่างเพ้อนั่นแหละครับ

 

พระปัญจสีลสมาทานิยเถระ ท่านบรรุอรหันต์ตอน 5 ขวบ และได้บรรลุวิชชา 3 วิชชา6 อภิญญา ปฏิสัมภิทาญาณ 4 แทงตลอดหมด ซึ่งชาติก่อนท่านมีชื่อว่า อโนมทัสสีเป็นคนยากไร้ ได้ถือศีล 5 จนครบอายุขัยเป็นล้านปีสมาทานศีลจากพระนิสเถระ ได้บังเกิดเป็นจอมเทพในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ 30 ครั้ง พระเจ้าจักรพรรดิ์ 75 ครั้ง และพระเจ้าประเทศราชอีกหลายครั้งนั่นเอง นี่คือเรื่องจากพระไตรปิกฎของการถือศีล 5 ที่ผมอ่านมาในข้อ 1 ของคำถามไม่ใช่การเขียนนวนิยาย

ส่วนข้อสองเขียนเชิงนวนิยายจริงแต่อิงจากพระไตรปิฎกทุกอย่างครับ !!

ผมไม่ได้คิดไปเอง อยากไปเอง หลงไปเอง เข้าใจตรงกันนะ !!!