ว่าด้วยมูลกรรมฐาน ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง

อ้อ ลืมบอกเรื่องเกี่ยวกับโทสะ ที่เราเจอระหว่างขับรถ

ครับว่า ผมไม่ได้เตรียมตวามพร้อมอะไรทั้งสิ้นครับ

 

เมื่อช่วงหลายอาทิตย์ก่อน ผมตั้งจิตที่เหนือสะดือสองนิ้วตามแบบหลวงพ่อเยื้อน

แล้วจุดที่อยู่เหนือสะดือ วิ่งหายกลับเข้าไปที่กลางสะดือ แต่วันนี้เห็นอีกอย่างครับ

ไข่เต่าลูกกลมๆ(ตัวเปรียบเทียบ) ที่เหนือสะดือสองนิ้ว มันแตกและระเบิดครับ

ไม่มีสิ่งใดที่เกิดขึ้นอีก หลังจากมันแตกตัวครับ

 

แถมอีกหน่อยครับ วันนี้ก็ได้รับประทานความสุขเลิศล้ำ

จากการปฏิบัติครับ จิตนิ่งสนิทอยู่กับตัวเอง อยู่ที่ตัวเอง

แต่เห็นความเคลื่อนไหวต่างๆ ภายนอก และความเคลื่อนไหว

ต่างๆ ภายนอกที่เห็น ไม่สามารถทำให้จิตเรา ไหลตาม

มันไปได้ครับ มันจะเกิดขึ้นมาสองตัวพร้อมกัน ตามที่เล่าไปครับ

 

ถถถถถ หลังๆนี่พอรู้ว่ามีภัยปุ๊บ เริ่มมีการยิงสู้กัน มะก่อนแค่ตกใจตื่น หลังๆมา พอรู้ว่าสู้ไม่ได้ คิดเลยตูหนีละตื่นดีกว่า ตื่นจิงๆด้วย พอนอนต่อฝันต่อพอเค้ามาเยอะขึ้นๆ ขอมุขเดิมตื่นหนีเลย แต่รอบนี้มีขวางด้วย ถถถถ :'( นึกว่าจะมาทำอะไรมาฆ่าเราป่าว ป่าวเขาบอกหนีไปด้วย ทีนี้ก็หนีกันเป็นหมู่คณะเลย คณะสายหนี แต่ก็ยังยิงได้แปลกจิงๆ ไม่รู้มาทำไรกันเยอะแยะ ถถถถถ

 

สาธุครับ

ไม่ธรรมดาเลยนะครับ จิตระเบิด น่าจะทำลายกิเลสได้แล้วนะครับ
ถ้าถึงขั้นจิตระเบิด?

 

กรรมฐาน 5 เรียกว่าปัญจะกรรมฐาน พิจรณาบ่อยๆให้เห็นในความเป็นอนัตตา นะจ๊ะ

 

กรรมฐาน 5 เรียกว่าปัญจะกรรมฐาน พิจรณาบ่อยๆให้เห็นในความเป็นอนัตตา ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นอนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา

 

ต้องรู้จักผ่อนครับ อย่า่ฝืน ต้องในที่ส่วนตัว ความเงี่ยนละด้วยสติ ปัญญา และฝืนใจเป็นสัมมาทิฏฐิ ละความอิจฉาริษยา เคารพพระรัตนตรัยนะ สมาธิชอบ

 

ครับ เขียนให้มันเข้าใจง่ายนะครับ
จะเขียนบอก วิธีสังเกตุ ตัวพอใจ

ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ห้าอย่างนี้
จิตมันไปเกาะอยู่ เกิดตัวพอใจขึ้นมา

ถ้าถอน ตัวพอใจ ออกได้
จะเข้าถึงฐานของจิตได้เลย

เข้าถึงที่อยู่ของอาสวะกิเลสที่ห่อหุ้มจิตบริสุทธ์ไว้

เป็นการใช้ปัญญา พิจารณา ปัจจะกรรมฐาน
เพื่อเข้าถึง ฐานของจิต....

 

เอ! ท่านมาร ตอนผมดูคลิบนางแบบเอ๊าะๆ ยั่วๆยวนๆ

เห็นตัวพอใจเหมือนกันนะ แต่ทว่า เป็นตัวพอใจที่ผม

เอาชนะคลิบที่ดูตรงหน้าได้ เอาชนะเนื้อหนังมังสาได้

จนไม่มีอารมณ์ไปกับมัน แบบนี้จะเข้าข่ายเป็นการฝึก

กรรมฐานเพี้อนๆ อะไรไหม วานบอก

 

เอ! ท่านมาร ผมขอถามอีกข้อนึงนะ

สมัยก่อนเวลาไม่พอใจ(โกรธ) ผมเห็นมัน

เกิดแล้วตั้งอยู่ แล้วดับไป แต่พอมาตอนนี้นะ

มันเห็นเป็นอีกอย่าง คือว่า เห็นโกรธ แต่

ไม่เห็นว่าตั้งอยู่ ไม่เห็นว่าดับไป คือการเห็น

จะเหมือนกับว่า เห็นติดในจิต เห็นติดในจิต

เห็นเหมือนกับความเร็วเป็นศูนย์วินาที

อะไรทำนองนั้น ปุจฉาๆๆ อาการของผมอยู่ใน

ระดับเพี้ยนที่เท่าไหร่ มีวิธีการฝึกยิ่งยวดไป

กว่านี้อีกไหม วานบอก

 

การหยั่งลงฐานของจิตมีหลายวิธี

ของใครของมัน

สติ สมาธิ ปัญญา สามอย่างไปด้วยกัน

แล้วแต่กำลังตัวไหนมากว่ากัน...

 

ตัวพอใจที่เขียนถึงนะ ที่เขาเรียก อภิชา โทมมัส

กำจัด ความยินดียินร้ายในโลกออกเสียได้

มันไม่ใช้กิเลส

 

ผมฟังธรรมหลวงพ่อเยื้อน เพราะชอบท่านมาก

ท่านสอนลัดตรง

แล้วคุณมังกร ระเบิดจิตแล้ว เป็นไงบ้างครับ?

 

ระเบิดจิตไปแล้ว ก็ไม่ได้เป็นยังไง

ยังรู้สึกเป็นปรกติอยู่ครับ

ยังไม่เห็นความวิเศษวิโสว่าเป็นอะไร


แต่หลังจากตอนนั้นไม่นาน

เย็นที่จักรหนึ่ง(ฝีเย็บ) ท้องน้อย

กลางท้องเหนือสะดือ หน้าอก

คอ หัว กระหม่อม แล้วเย็นเลย

กระหม่อม คือเหนือกระหม่อม นิดๆ

จากนั้นก็กลายเป็นไข้หวัด แฮ่ แฮ่

 

ครับ แล้วจะฝึกต่อ อย่างไรครับ?

 

ขอถามอีกหน่อย

สมัยก่อนโน้น นามมากๆ ผมเริ่มจากภาวนาพุทโธ

ต่อมาภาวนาเอง ต่อมากลายเป็นเสียงจังหวะ

ต่อมากลายเป็นเสียงดนตรี แล้วก็กลายมาเป็น

จังหวะ ที่บอกไม่ถูกว่า เป็นภาษาอะไร


เวลาผมหลับตาทุกครั้ง หรือทำโน่น นี่ เสร็จ

เสียงที่ว่ามา มันติดอยู่ในจิต ผมเห็นมัน

ติดอยู่ในจิต เอามันออกจากจิตใจผมไม่ได้

ขอความเห็นหน่อยครับ

 

นั่นน่ะสิ ผมไม่รู้เหมือนกัน ถึงถามคุณ (อภิญญาไม่เอานะ ไม่ถูกโฉลกัน)

 

ครับ ถามผม แล้วผมจะไปถามใครละครับ?

 

การเสวนาธรรมะ พระพุทธองค์ ทรงแนะว่า ให้เสวนาด้วยความเป็น " สุญญตา "

ซึ่งมหายถึง ให้กล่าวแต่มรรค ถึงจะพูดในส่วนผล ก็ให้เน้นไปที่ ว่า ปฏิบัติมาอย่าง
ไร ผล หรือ วิบาก จึงเกิดอย่างนั้น เป็นเช่นนั้นเอง ตามปัจจัยการ ที่เพียรทำเหตุ
ประกอบ มรรค มาอย่างนั้น อย่างนั้น

เมื่อผู้เสวนาธรรม แม้นจะไม่ได้ผลสำเร็จอะไร แต่การกล่าวเน้นไปที่ มรรค เมื่อ
กล่าวจบลงแล้ว ผลเป็นที่ชื่นใจแค่ไหนอย่างไร จะเป็นเพียงการอาศัย ระลึก
ว่า ประกอบ มรรค มาอย่างไร มรรคเกิดอย่างไร ดับไปอย่างไร
( มรรค จะต้องดับ สำรอกออกจากจิต ผล จึงจะ เกิด เพื่อรู้รส ละสมุทัย รู้ทุกข์ เจริญมรรค )

การเสวนาที่ถูกต้อง พอจบกระแสความ ที่เล่า ผู้เล่าจะรู้ว่า จะประกอบอะไรต่อ
[ ปัญญาอันยิ่งเอง ในการ ฉลาดในสัญญาอันเดียว -- มีบริกรรมเดียว มีกรรมฐานเดียว
-- พอชิน หรือ เที่ยงเกินไป จะต้อง สับปิติ เปลี่ยนกรรมฐาน แต่ก็เพื่อให้ รู้ว่า ติด
ความชินในกรรมฐานเดิม พอรู้ว่า ติดอย่างไร ก็ บริกรรม กรรมฐานเดิมต่อ ไม่มี
การเปลี่ยนกรรมฐานหลัก ]

ดังนั้น

เมื่อเสวนาธรรมถูกต้อง จะกล่าวเหมือนคน กล่าวตามตำรา ไม่เน้นผลของตน
ผลเป็นรายกลุ่ม รายบุคคล อิงสถาณที่ ถ้ำ ทางเดินจงกรม อาหาร

เมื่อเสวนาธรรมถูกต้อง จะเป็นสุญญตา (ไม่มีเรื่องบุคคล เฉพาะตน มานำหน้า)
จะกล่าวแต่มรรค รู้แล้วจบลงที่รู้ เจริญมรรคต่อ(ด้วย กรรมฐาน ที่มั่นใจว่า ให้
ผลมาอย่างนี้ๆ ) จิตจะถึงฐาน ไม่มี การสำคัญตนมาปะปน เสวนาธรรมก็สามารถ
เป็นมรรคได้ เสวนาธรรมอยู่ก็บรรลุธรรมได้ ถ้า ตรึกอย่างถูกวิธี ตามที่พระพุทธองค์
ทรงแนะวิธีไว้ อนุเคราะห์ไว้


ปล. มรรคจะต้องดับ เพราะ มรรคที่ไม่ได้ จะเป็น มรรที่ตบแต่งขันธ์ เราจะปฏิบัติ
เพือ เอามรรคที่ไม่เป็นสสังขาร ( อ่านเรื่อง มรรค มีสองส่วน ส่วนที่เป็นโลก ตบแต่ง
ขันธ์ กับ มรรคที่เป็นโลกุตร--ไม่ใช่เพื่อตบแต่งขันธ์ แต่เป็นเพื่อ วิมุตติ ส่วนเดียว )