สิ่งใดเกิดเอง สิ่งนั้นย่อมดับเอง

ผมก็ไม่ได้บอกพี่ผิดนะครับ ผมไม่กล้าไปว่าใครผิดหรอก เพราะเเต่ละคนมีจริต มีวิธีการไม่ได้เหมือนกัน (เเต่ทางเดียวกัน เเตกต่างกันบ้างเล็กน้อย)

 

นั่นล่ะค่ะ จริตวิธีการแตกต่าง แต่มีบางคนไม่เข้าใจมายุ่มย่าม พยายามตีกรรมฐานคนอื่นตลอดเวลา

 

คุณแนนจิตมีกำลัง เป็นสัมมาสติ สัมมาสมาธิแล้ว
การฝึกเริ่มต้นจากรู้ผ่านๆ ตามอายตนะนั่นแหล่ะขั้นสร้าง

คุณรู้ตัวเองอยู่แล้ว ว่าเวลาจิตคิด จิตคุณถลำเข้าไปในความคิดมั้ย ไม่ใช่แบบหมูไหม้เข้าใจ ว่ามันจะรู้ลอยๆ รู้เพราะจำสัญญาได้ จิตเลยไว อะไรแบบนั้น แต่จิตมีกำลังของคุณเวลาเห็นความคิด มันแยกด้วย (แยกคือไม่มีอุปาทานในคิดนั้น)

แต่เรากำลังเน้นให้คุณมีวิหารธรรม ถ้าจะบอกไม่ต้องมี แต่คุณยังไม่อรหันต์ ลป,ลพ, ยังมีเลย ถ้าไม่มีวิหารธรรมคืออรหันต์ประเภทเดียว

ที่ให้อยู่กลางๆ ระหว่างผู้รู้กับสิ่งที่ถูกรู้ ธาตุรู้สูงสุดมันอยู่ตรงกลางตรงนั้น ลป,ลพ.เลยให้อยู่ตรงกลาง ไม่ว่าคุณจะเห็นจิตคิด เห็นการกระทบข้างนอก คุณก็รู้ที่ตรงกลาง ไม่ต้องเอาจิตไปตัดตามอายตนะแล้ว

อายตนะมันความสืบต่อของจิต พวกสันตติ แต่จิตมันอยู่ตรงกลาง แล้วคุณแนนจะทะลุธรรมได้

 

เรื่องปัญญาสรุปรวบยอด < ต้องมีคำนี้ถึงจะเป็นสมุทเฉท แล้วอาจวิ่งร้องไห้ไปอีกแปดภูเขาแบบน้องชมพูว่า

สุญญตา ต้องเห็นธรรมหนึ่งอย่างเดียว แม้รูปนามก็ไม่มี แบบน้องชมพูบอก

ถ้ามี2ตัวนี้ปรากฎคือ คุณฝึกประสบความสำเร็จ พาตัวเองเข้าเซฟโซนได้

 

มันเกิดจากการที่คุณไม่อ่าน.... กระทู้อานาปานสติที่ผมโพสทั้งหมด ... มาจากระลึกถึงลมหายใจในระหว่างวันทั้งสิ้น ... ขนาดเล่าเป็นประสบการณ์ ... ยังเข้าใจผิดว่าผมให้นั่งสมาธิหลับตา ... แค่คุณสละเวลาอ่านก่อนที่จะแสดงความไม่รู้ออกมา พอทำได้ไหม .... ทั้งที่ไม่อ่านกลับกล้าวิจารณ์ได้เต็มปาก ... กลับไปอ่านก่อนจะดีไหม?

 

คุณดูรูปสุดท้ายที่ผมเคยอธิบายจิตในฌานไว้ มันคือแบบเดียวกันเห็นไหม?

สมาธิที่คุณเที่ยวไปแยก ... เพราะกลัวจะเพ่งจ้อง ... คุณเผลอหลุดเข้าไปในอรูปฌาน ...เพราะการตามไปรูปนามธรรมภายใน โดยขาดวิหารธรรม .... สภาพของอรูปฌานนั้นผมสัมผัสมาตั้งแต่เริ่มนั่งสมาธิใหม่ๆด้วยซ้ำ ... ผมจึงได้บอก คุณไม่รู้ว่าสมาธิคือตัวเดียวกัน... ที่คุณหลงไปแยกฉันสมาธิพุทธ สมาธิฤาษี ... สภาพจิตเด่นดวง มีแต่สภาพรู้ นั้นเป็นวิญญานนัญจายตนะ... เพราะการที่คุณตามดูเข้านามธรรมลึกลงไป ... ถ้าหลวงพ่อปราโมทย์ท่านเตือนไว้แล้วใน "ข้อผิดพลาดของการดูจิต" เมื่อไหร่ที่ไม่มีวิหารธรรม แล้วตามไหลไปดูนามธรรมเรื่อยๆ จะหลงเข้าไปในอรูปฌาน .... ลองไปอ่านหรือฟังดู.... ทั้งที่ตัวเองหลงไปด้วยซ้ำ.... ยังไปต่อต้าน แบ่งแยกสมาธิพุทธ สมาธิฤาษีอีก

 

การภาวนาของแนนยังมีสมถะอยู่ บอกอยู่ตลอด
เพียงแต่ระหว่างวันมาดูกายและจิต ตามจริตของจิต
และบอกไปแล้วนะคะว่าแม้แต่การดูจิตมันก็มีวิหารธรรม แต่บางคนบอกว่าเอาจิตมาเป็นวิหารไม่ได้

ตรงนี้ที่แย้งกันมาตลอด คนที่เขาเห็นจิตกระเพื่อมเห็นนามธรรมผุดตลอดเหมือนลมหายใจ ทำไมจะเอามาใช้เป็นวิหารไม่ได้ล่ะ

หน้าที่เราคือสร้างเหตุให้มันเกิดเพียงพอที่จะให้ สภาวะธรรมที่ดำเนินไปเองได้นั้นผุด นอกนั้นอย่าไปตั้งเพ่งตั้งแฝงตั้งคิดว่ามันกลางยัง ตรงไหนคือกลาง มันจะเกิดตรรกะความคิดแทรกเข้ามาไม่รู้ตัวแล้วจะไม่ได้ความกลางแบบตรงไปตรงมา

จังหว่ะกลางๆ จิตมันดำเนินเองไม่ใช่เราไปจับตั้งให้มันกลาง ตราบใดที่เรายังมีการกำหนดรู้ จิตไม่มีวันเป็นกลางหรอก ถ้ามันกลางแล้วไม่ต้องไปตามกำหนด มันพ้นเราไปแล้ว มันจะกลับมาไม่กลางเพราะเราพยายามไปหาเหลี่ยมมุมให้มันกลางเนี่ยล่ะ

 

จะบอกให้ว่าสภาวะที่แนนกล่าวไม่ได้เกิดจากการเพ่งจ้องอะไรสักครั้งเลย ทำงาน นอน เข้าห้องน้ำ ขับรถ มันเกิดขึ้นมาเองตลอดไม่มีเจตนาไปภาวนาอะไรด้วยซ้ำ จิตมันทำของมันเอง เราแค่เห็นมันดำเนินไปแบบนั้น รู้สึกที่กาย รู้สึกที่จิต อยู่แบบนั้น เข้าใจมั้ยว่ามันเป็นไปเองไม่ได้ไปตั้งเจตนาจะทำให้เป็น…ถึงจังหว่ะมันจะรวม มันก็รวมเองสั่งไม่ได้

แนนไม่เคยเข้าไปจ้องไปเพ่ง เห็นก็แค่เห็น ไม่เห็นตรงนี้ก้อเห็นกาย แล้วแต่มันจะมีอะไรให้เห็น เด่นตรงไหน เห็นตรงนั้นอย่างที่แนนพูดเสมอ

 

สภาพที่จิตไม่มีความทะยานอยาก สภาพที่เห็นอะไรก็ตามเป็นไปอย่างที่มันเป็น... เช่น เวลาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน... มันไม่มีอะไรมากไปกว่าหมึกที่พิมพ์ลงกระดาษ และแม้แต่กระดาษก็เป็นแต่สิ่งหนึ่งที่ถูกปรุงขึ้นซ้อนๆมาอีกที... นิพพานคือจิตที่เห็นหนังสือเป็นเพียงสิ่งหนึ่ง...เมื่อลุงแมวมองออก ว่าอะไรคือนิพพาน การอยู่กับอารมณ์นั้นก็ชื่อว่าอยู่ใกล้นิพพาน ... ทิ้งการปรุงแต่งกลับสู่สภาพที่ไม่ปรุงแต่ง ไม่มีตัณหา

แต่ธรรมดาของจิตถูกความไม่รู้จึงหลงไปปรุงแต่งในจิต ซึ่งการปรุงแต่งนั้นก็เป็นธรรมดาของจิต...เร็วมาก ตากระทบรูปแล้ว... จิตปรุงไปเรียบร้อยแว๊บเดียว "นี่มือถือฉัน" ปรุงแบบเงียบๆอุปทานคว้าหมับทันที

 

ผมจึงบอกว่ามันไม่มีแยกสมาธิพุทธ สมาธิฤาษีที่ไหน มีแต่สมาธิที่จิตตั้งมั่นแบบเดียวกัน ผมย้ำกับคุณแล้ว ว่าผมผ่านมาทั้งสองอย่างที่คุณหลงไปแยก จึงบอกได้เต็มปากว่าเป็นสมาธิเดียวกัน ... เพราะงั้นไม่ต้องกลัวที่จะเพ่ง หรือกลัวจะไม่เท่ ที่อาศัยวิหารธรรม เพราะสิ่งเหล่านี้พระพุทธองค์ทรงชี้ไว้ และครูบาอาจารย์ทั้งหลายก็ภาวนาแบบนี้กันทั้งนั้น อย่ากลัวที่จะเพ่งจดจอ แต่ควรกลัวที่หลงไปสร้างอุปทานในรู้โดยไม่รู้ตัวดีกว่า

 

ครับ..
งั้นก็ต้องทวนกระแสกันหน่อย
แค่โยนิโสไว้ กันไหลตามความคิด
หรือการไหวการกระเพื่อมของจิต
" เห็นทุกคิด ไม่ติดไป จิตเป็นอย่างไร
ได้แต่รู้ " โอวาท ลต.

 

นิพพานที่ดีดนิ้วแล้วเข้าได้หรอคะ สั่งได้ขนาดนั้น แล้วทำไมไม่อยู่ให้ตลอด จะออกมาทำไมให้ทุกข์

 

เมื่อจิตคุณไม่มีอะไรให้ยึด ... ไม่สนวิหารธรรม ... เป็นธรรมดาที่คุณจะไหลเพลินไปรู้ในโลกของนามธรรม และนามธรรมนั้นเป็นของหลอกลวง พระพุทธองค์จึงตรัสอย่าประมาทในกายคตาสติ ..อาศัยกายเป็นที่ให้จิตเกาะ เพื่อรู้ความจริงนามธรรม ... ไม่ใช่พอเห็นพายุมา กระโดดลงทะเล เอาห่วงยางซักอันไหม

 

พระพุทธองค์เป็นคนแยกให้เอง ไม่เห็นหรอ สามาธิที่พระพุทธองค์ยกย่องมีแค่ สุญญตาสมาธิ3 เท่านั้น
นี่ก็จะจับรวมให้ได้ แม้มันจะมีองค์ฌานเหมือนกัน แต่เจตสิกที่มาประกอบ และอารมณ์ของจิต ต่างกันสิ้นเชิง

แม้เข้ามาแบบฌานฤษี สุดท้ายก็ต้องเพิกออก เพื่อพาจิตมาเข้าสู่ฌานพุทธ

 

ความไม่รู้ไง...แค่คุณอ่านลงมาอีกหน่อย ก็ตอบได้แล้วว่าทำไม?

 

Piccola มีวิหารธรรมที่สติครับ อยู่ในขั้นมี รู้
ตัวรู้เกิดจากความเพียรต่างๆสั่งสมมาจนเกิดเป็นตัวรู้ ลอยเด่นอยู่ข้างใน สามารถรับรู้สิ่งต่างๆได้มากกว่าเก่าเร็วกว่าเก่า เริ่มดูเวทนา จิตได้
คนที่ไม่มีความเพียรก็ไม่น่าจะมีตัวรู้ที่เด่นชัด คุยกันสามแสนชาติก็คงไม่เข้าใจ

 

จิตดำเนินไปเองมันหลอกลวงอะไรอีก
มีแต่จิตใช้ตรรกะอะสิหลอกลวง

บอกกี่ทีละว่า อะไรเป็นวิหารของคนดูจิต ไม่ได้เกิดลอยๆที่ไหน

อีกอย่างแนนผ่านวิหารทั้งพองยุบ ทั้งกายเคลื่อน
ทั้งดูจิต ซึ่งมันมาดำเนินมาถึงจุดเดียวกันนี้หมดไม่แตกต่าง

 

ฟุ้งอยู่ก็รู้ว่าฟุ้ง
โยนิโสอยู่ก็รู้ว่าโยนิโส (อยู่ในวิหาร)
ทำยังงี้ได้ก็ถกกันยาวนาน และฟุ้งก็ทำร้าย
ใครไม่ได้ 55ึ

 

แหม เข้านิพพานแล้วยังมีความไม่รู้แทรกเข้าไปได้อยู่หรอ เข้าไปได้ไง

รู้ว่าหลุดออกมาก็ดีดเข้าไปอีกสิ ยากอะไร สติแน่นอยู่แล้ว วิหารก็มีตลอด

 

มันคือความตั้งมั่นของจิต ที่เป็นเหตุให้เห็นไตรลักษณ์ ... ถ้าคุณยอมรับว่าองค์เหมือนกัน... การสร้างเหตุปัจจัยจากอะไร ... ก็ตามได้ให้ถึงความตั้งมั่นนั้น ...เพราะที่สุดมันจะมาอยู่ที่ความตั้วมั่นเดียวกัน ... แล้วอาศัยสิ่งนั้นเพื่อเห็นความจริงต่อ... แต่ที่คุณรู้สึกอยุ่ตอนนี้ คือ การเพิ่ง จดจ่อไม่สามารถพลิกไปเกิดปัญญาได้ ... เมื่อคุณภาวนาไปจึงกลัวจะติดเพิ่ง ... จนไหลไปโลกของนามธรรมไปแล้ว