อานาปานสติ กำหนดลมหายใจ หรือปล่อยรู้ไปตามธรรมชาติ

ถามท่าน อโศ อีกเรื่องครับ

เวลา จิตตัวรู้ ออกไปนอกจักวาล แล้วมองลงมาเห็นร่างกายตัวเองนั้น

ถามว่า จิตตัวรู้ ที่ออกไปนั้น เป็น จิต ดวงไหนครับ

 

เป็นอุคนิมิตร ในขั้นอุปจารสมาธิ ยังไม่ถึงอัปณาสมาธิ

 

ขอบคุณมากครับ ท่าน อโศ

 

ถ้าแยกเป็น 3 จะเป็น เอก ได้ยังไงครับ

เอกคัตตา คือ 1 เดียว ครับ
เอก เป็น 3 ไม่ได้ ต้องหนึ่งเีดียว

 

ใช่ครับ ถ้าใช้ จิตเดียว แต่ผมหมายถึง 3 จิต ต่างจิตต่างทำ

เปรียบตอนนี้ ตาผมมองที่หน้าจอคอม หู ก็ฟังเสียงกีฬาในทีวี

มือ กำลังพิมม์แป้นอยู่ ต่างหน้าที่กันอยู่ คงใช้ตาฟังไม่ได้ ฯลฯ

ผมจึงหมายความว่า ผมสามารถแยก จิต ออกไปทำสมาธิให้

แต่ละจิตทำหน้าที่ของแต่ละจิต ในเวลาเดียวกัน ยังไงครับ

ในเมื่อ จิต ในตัวเรามีมากกว่า หนึ่งจิต

 

มันก็จิตเดียวนั่นแหละครับ
แต่จิตรับรู้จากต่างอายตนะกันแค่นั้นเองครับ

 

ผมว่านั่นยิ่งทำให้ฟุ้งซ่าน
สมาธิแบบนี้จึงไม่ใช่สมาธิที่แท้จริง

ประการหนึ่ง ความรู้ที่เกิดจากกายรวมใจนี้ เป็นความรู้ที่จบสิ้นหาข้อยุติได้

 

จิตเดียว ผมก็เข้าใจมาตั้งนาน ว่า ผมมี จิต 3 ดวง 4 5 6 ........

ขอบคุณครับ งั้นผมคงต้องขอกลับไปรวม จิต ก่อนนะครับ จะได้เป็นหนึ่ง(เอกคตะ)

 

อัปณาสมาธิ

กับ

อัปปนาฌาน

ต่างกันอย่างไง

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=avPrxnhykdU&feature=player_embedded]YouTube - 086 อัปปนาสมาธิกับอัปปนาฌานต่างกันอย่างไร[/ame]

 

ครับ แล้วผมจะมาสนทนาวันหน้า ไปธุระก่อนนะครับ

แล้วจะเปรียบฯ

 

ท่านเจ้าคุณฯ หลวงพ่อพุธ ท่านเป็นพ่อแม่ครูจารย์ของผม
หลวงพ่อท่านฯ ได้ชี้แจงอธิบายชัดเจนแล้ว ในเรื่องนี้

อัปณาสมาธิกับ อัปปนาฌานต่างกันอย่างไง

 

ผู้มาศึกษามีหลากหลายครับ
ผมตอบเพื่อผู้มาศึกษาท่านอื่นครับ

ส่วนคุณอวตาร.
ผมจะตอบหรือไม่ตอบคุณอวตารก็ทราบดีอยู่แล้ว

 

พอดีกัน ให้ เตชพโล มา่คุยกับ อวตาร พากันเข้ารกเข้าพง

 

อืม...แต่เวลาผมคุยกับลุงทีไร
ทำไม...มันออกทะเลทุกทีเลยครับ

 

อันข้าน้อย คือกบน้อย ค่อยๆไต่ก้านบัว อ่านแล้ว ก็เลยบอกว่า จะเอาไปปริยัติของคนอื่นไปทำไมท่านก็อย่างที่ท่าน ยกมานั้นแระ ว่าอยากรู้ต้องทำเอง คำถามที่ท่านถาม
ท่านต้องลองไปทำเอง ตอบตัวเองเนอะ มันถึงจะเรียกว่าการปฏิบัติด้วยปัญญา
ถามคนอื่น ก็ได้แค่ปริยัติ ถูกหรือไม่รู้ต้องชมรายการ ไม่ลองไม่รู้เนอะ ok มะ

 

นมัสการ ท่านมหาปราชญ์มหาบัณฑิต 00000

ข้าน้อยฯ เอง เปรียบเป็นมหาเปรียญฯ แบกตู้พระไตรปิกฏ ผู้นิยมชมชอบลองภูมิผู้อื่น
ดังนั้นฯ ที่ท่านมหาปราชญ์มหาบัณฑิต 00000 มีเรื่องสงสัยดังนี้ ว่า....

อานาปานสติ กำหนดลมหายใจ เป็นเรื่องของปริยัติ ตรงที่องค์หลวงปู่กงมา ได้เมตตาสั่งสอนนั่นแหละท่านฯ
หลวงปู่ฯ ท่านได้ชี้ลงไปถึงเรื่อง เป็นสมาธิของจริงเป็นเช่นไร ตั้งแต่ ปฐมณาน จนไปถึง ณาน สี่ ในเมื่อท่านมหาปราชญ์มหาบัณฑิต 00000 เอามาให้ผู้น้อยอ่าน ผู้น้อยก็ต้องขออนุญาตตัดแปะ

ส่วนที่ท่านฯ ถามว่า....
ณาน 4 ยังมีลมหายใจอยู่ไหม มีแต่เป็นลมหายใจละเอียด...
แต่ผู้ปฏิบัติมีความรู้สึกเหมือนไม่มีลมหายใจ
เช่นเดียวกันกับเมื่อความเป็นหนึ่งของจิต
เพราะขณะนั้น...จิตเป็นหนึ่ง ผู้รู้เด่นชัด
ไม่มีลมหายใจปรากฏแต่อย่างใด ในขณะสภาวะจิตขณะนั้น

 

ถ้าท่านเป็น ข้าน้อย ผมก็เป็นเท้าธุลีใต้ฟ่าเท้าของท่านข้าน้อย จึงอยากนำสิ่งขึ้น
ทูนเสนอว่า คำถามเรื่องนี้ ขอให้ ใช้ข้อความนี้เท่านั้นเป็น คำถาม ส่วนถ้อย
คำที่มีต่อจากข้อความข้างต้นนี้ จะทำให้หลงประเด็น แล้วกลับไปสู่การพูดปริยัติ
และอาจทำให้คนตอบ ต้องยกคำตอบที่เป็นสมมติมาตอบแทน

กลับมาสู่คำถาม

อานาปานสติ กำหนดลมหายใจ เป็นเรื่องของปริยัติ ตรงไหน

อานาปานสติ จะปรากฏแก่ผู้ภาวนาในเชิงปริยัติอยู่ หากไตรลักษณ์ญาณยังไม่
สัมปยุต อาการของไตรลักษณ์ญาณไม่สัมปยุติก็คือ การยังรู้บัญญัติใดๆ ไม่ว่า
จะด้วย สรรพนาม วิเศษลักษณะ(การรู้จุด กระทบ สั้น ยาว เย็น ร้อน ทั่วถึง
ดึงๆ ดันๆ อั้นๆ พุ่งๆ ซุ่ๆ ซ่าๆ สว่างๆ สว่างโล่ๆ บ้าๆ บอๆ) หากจิตยังรู้ลม
ด้วยอาการเหล่านี้เป็นอารมณ์ ก็ถือว่า ยังรู้อานาปานสติในภาคปริยัติอยู่


อานาปานสติ กำหนดลมหายใจ เป็นเรื่องของสมาธิ ตรงไหน

อานาปานสติ จะปรากฏแก่ผู้ภาวนาในเชิงปฏิบัติ ก็ต่อเมื่อ ไตรลักษณ์ญาณ
ได้เข้าสัมปยุตกับการรู้ลม จะด้วยสรรพนาม หรือ วิเศษลักษณะก็ตามแต่ เมื่อ
มีไตรลักษณ์ญาณสัมปยุติแล้ว จะเกิดการปล่อยทันที เน้นว่า ทันที

การปล่อยทันที มีคำอุปมาที่พอเห็นการใช้คือ ดุจเข็มสละด้าย คือ ด้ายที่ผ่าน
รู้เข็ม(รับรู้) จะปล่อยออกไปทันที(ไม่ติดขัด ไม่หยุด ไม่จับ ไม่ยึด ไม่แน่น)
ถ้าเมื่อไหร่ไม่มีไตรลักษณ์สัมปยุติ จะเกิดการจับ ยึด แนบ ผลิกไปเป็น
การทำสมถะแบบชาวบ้าน เป็นสมาธิให้อามิส คือ นิมิต ความรู้ ความเห็น
เป็นต้น

และเพราะอาการ ปล่อยการู้ดุจเข็มสละด้าย จิตของผู้ภาวนาจะเสมือนไม่ได้รู้ลม
แต่ก็รู้อยู่ว่ารู้อยู่ที่ลม ตรงนี้ สามารถใช้คำว่า "ลมหายไป" เข้ามาแทนที่ได้ ดัง
นั้นไม่ใช่เรื่อง อัปปานง อัปปานา อัปปมา อับปัญญา แต่ผู้ภาวนาอานาปานสติ
ที่ทำได้ถูกต้องจะต้อง มีจิตที่เดินปัญญาตลอดเวลา(ไตรลักษณ์ญาณ) ไม่ใช่เรื่อง
ลมหายไปเหลือแต่จิตดวงเดียวแต่อย่างใด เป็นเพียงการรู้อยู่ที่จิต(รู้ที่รู้ลม -- กลับ
ไปอ่านพระสูตรจะพบว่า ตรงนี้คือ จิตในจิต )

ระหว่างที่รู้ลมได้อย่างเข็มสละด้าย จิตใจจะเกิดการเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลง มีภพ
มีชาติ มีชรา มีเวทนา มีมรณะ ปรากฏขึ้นให้ใสใจ่รู้สลับกันไปอย่างต่อเนื่อง และ
จะค่อยๆพบว่า ภูมิวิปัสสนาส่วนใหญ่อยู่ที่ ภูมิจิตของมนุษย์ ก็จะแจ้งในคำสอน
ที่ท่านชี้ว่า ภูมิมนุษย์เป็นภูมิที่เหมาะกับการวิปัสสนา ไม่ใช่ภาวนาเอานิ่งเด่นดวง
แช่แป้ง


* * * *

การที่การรู้มีไตรลักษณ์ญาณสัมปยุต จิตจะปล่อยสิ่งที่รู้อยู่ทันที เพราะเป็นการรู้
ที่เป็นเนื้อหาของการรู้อริยสัจจ

 

รับรู้จากต่างอายตนะ อย่างถ้า

เรานั่งกินอาหารแล้วมีสาวงามเนื้อหอมมานั่งคลอเคลียร้องเพลงให้ฟัง

ในขณะจิตเดียวนั้น ก็จะเกิด จักษุวิญญาณ โสตวิญญาณ ฆานวิญญาณ

ชิวหาวิญญาณ กายวิญญาณ และไหลมาที่ มโนวิญญาณ

เป็นการเกิดขึ้นในขณะจิตเดียวกัน ยากที่จะบอกได้ว่า วิญญาณตัวใด

จะไหลมาที่ มโนวิญญาณ ตัวไหนก่อนตัวไหนหลัง แถมจิตก็ปรุงแต่ง

ไปในอนาคตกับสาวงามนั้นแล้ว แถมพากันเข้ารกเข้าพง<!-- google_ad_section_end --> ไปเสียอีก

อีกตัวอย่าง ....

นักแสดงกายกรรม โยนรับลูกบอล 3 ลูก เขาเอาจิตไปจับที่ลูกบอลลูกไหนนะ

จิตนี้วิจิตรพิศดารยิ่งนัก แม้จิตที่มีดวงเดียว จิตนั้นก็ย่อมไม่มีที่สิ้นสุด

ใน 2 เรื่องที่ยกมาว่าจะถาม แต่คงไม่ถามแล้ว หรือจะลองหาคำตอบก็ไม่ว่า

 

สมาธิที่แท้จริง คือ เหมือนไม่มีสมาธิ

ถ้าสมาธิเปรียบเหมือนเรือ เมื่อพาเราข้ามฟากไปถึงขึ้นฝั่งโน้นแล้ว

เราได้ขึ้นฝั่งแต่เราไม่ได้แบกเรือ(สมาธิ)ขึ้นฝั่งมากับเราด้วย

อ้าวงั้นสมาธิก็อยู่ในน้ำนั้นนะซิ คุณไม่มีสมาธิแล้วเพราะคุณไม่ได้

แบกมันไว้ โธ่ๆๆๆ เราน่าจะแบกเรือขึ้นฝั่งมาด้วยไม่น่าทิ้งมันไปเลย

ช่างมันถ้าเรือมันหนักนัก ก็อย่าไปแบกมันไว้เลย เพียงเรากำหนดรู้แล้วก็พอ

ประการหนึ่ง ความรู้ที่เกิดจากกายรวมใจนี้ เป็นความรู้ที่จบสิ้นหาข้อยุติได้

ความรู้แจ้งแห่งกายใจนี้ ต่างหาก เป็นความรู้ที่จบสิ้นหาข้อยุติได้

 

ผมถึงไม่ได้คุยกับ ท่าน ขันธ์ ยังไงครับ เพราะ ท่าน ขันธ์ โพสสอนนั้น

อ่านแล้วเข้าใจง่าย ใครๆอ่านแล้วก็เข้าใจกันได้ทุกคน