เปรียบเทียบคำสอนดูจิตที่ผิดและที่ถูก ...เป็นอย่างไร

เน๊อะ ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่....ตามรู้ไป..แล้วก็ทิ้ง....ฉืบ

แต่.....มันเหนียว !

 

เราไม่ได้สงสัย แต่เราอยากให้ท่านขยายความเฉยๆ
สิ่งเงียบ ๆ ของเรามันคอยบอกเราอยู่ตลอดเวลา บอกดังบ้าง ค่อยบ้างแต่เราก็รู้จักกันดี ท่านบอกว่าเราเสพ เราไม่ได้เสพบ้าง ไม่เสพบ้าง เอาตามฐานะของเรา
เราเป็นคนอธิบายไม่เก่ง ก็แค่นั้น

 

ช่ายแล้ว จะทันสภาวะธรรม ต้องตามรู้เรื่อยๆ

 

หยุดคิดของผม หมายถึง หยุดความคิดที่เป็นไปตามกิเลส ละความคิดที่เป็นไปในทางอกุศล

ละความคิดที่จะพาไปสู่ความเศร้าหมองทั้งปัจจุบัน และอนาคต ^-^

 

ขอบคุณครับ

ขวากหนามมีมากมาย นอกจากการเห็นหนทางแล้ว หากขวากหนามอยู่ตรงหน้า เราก็จะต้องถากถางทางนั้นด้วยเจตนา การเพิกเฉยต่อขวากหนามย่อมไม่อาจทำให้เราผ่านพ้นไปสู่จุดหมายปลายทางได้

การเดินไปบนหนทาง ย่อมต้องถูกขวากหนามเกี่ยวและบาดเจ็บบ้าง ถือเป็นการเรียนรู้ จงอย่าถือสา แต่หากขวากหนามเต็มหนทาง แม้จะใช้วิธีรอด หรือกระโดดข้ามไปก็ยังไม่ได้ ท่านจงยอมที่จะกำจัดขวากหนามเหล่านั้นเสีย ท่านจึงพ้นจุดนั้นไปได้ ที่สำคัญ เราท่านทั้งหลายจงมองดูให้ดี ๆ ว่านั้่นคือกำแพงขวากหนาม หรือปลายสุดของหนทางกันแน่

ขอบคุณอีกครั้งครับ

 

แล้วถ้า คิดไปทางกุศล จินนี่ปล่อยจมลงไปหรือเปล่าหละ

 

What?

 

นั่นแหละ ถูกต้องแล้ว สิ่งเงียบ ๆ นั้นแหละ คือภัย

ท่านลุกจากที่นอนด้วยอะไร

ท่านเดินไปดื่มน้ำด้วยอะไร

ท่านทำกิจวัตรต่าง ๆ ด้วยอะไร

ท่านสังเกตเอาเองตรงนี้

แต่ถ้าฐานท่านไม่แข็ง ท่านก็หลงความคิดได้ง่าย ถูกหลอกได้ตลอดเวลา

ผมจึงได้บอกว่า ให้เราพากันพัฒนาเครื่องมือสำหรับวัดอาการของการหลงความคิดขึ้นมาให้ได้ก่อนนั่นเอง ให้รู้จักความเป็นกลาง คลายความหลงให้เป็นก่อนนั่นเอง เราจึงจะได้ไม่ถูกความคิดมันหลอกไปจนสุดกู่ครับ

 

ท่าน ลองสังเกตุนะ เวลาทันสภาวะธรรมนี่ มันจะมีอะไรไหวๆ ผลุบๆ โผล่ๆ ตามมาเร็วมาก แค่ชะแว๊ป แต่ต้องตามรู้บ่อยๆนะ .....

ส่วนเรื่องที่ เราต้องห้ามไว้ก้ดูว่า สิ่งไหนที่มันจะไหลตามคิดไป แล้วลงมาสู่กายและจะทำให้ผิดศีล ก็ต้องฝืนไว้ ห้ามไว้
หากมันยังอยู่ในความคิดก็ตามรู้ไว้ ตามรู้ไว้

แต่ช่วงไหนที่เราตามรู้ได้ทัน ไม่ว่าจะเป็นกุศล อกุศล ก็ต้องตามรู้ไป...มันก็จะลงเรื่อยๆ ลองสังเกตุดู

 

ภพ ชาติ ชรา มรณะ มันเกิดจาก ฝ่ายกุศล และ อกุศล ได้พอๆ กัน

หาก เราไม่วางด้วยใจ ก็เท่ากับ สืบต่อกรรม สืบต่อภพ ทำให้เกิดชาติ
เป็นเบื้องหน้า

......เธอ รอให้เบื้องหน้านั้นมันเกิด เพื่อให้มันชรา และรอให้มรณะอีก
รอบหรือเปล่า

แล้ว เมื่อไหร่มันถึงจะสั้นลง จนกล่าวได้ว่า ไม่มีอีก

 

นั่นล่ะ รู้ ไป

 

ผมเข้าใจว่า การทำให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์ เป็นกุศลอันสูงสุด ^-^

 

ให้ถึง ระดับสูงสุด กระนั้นหรือ

หรือว่า สุดเขต แล้วพ้นออก

 

ขอบคุณครับ

 

ฮะ ที่ให้ความรู้ คุณที บอกว่าเป็นครื่องมือ ถ้าเราเรียกเครื่องกอง จะถูกไหม
เพราะ แค่อาศัยสิ่งที่มากระทบและพิจาณาตาม และตอบสนองตามที่เห็นสมควร
เราทำแบบนี้เรื่อย ๆ และไม่เกิดความเบื่อหน่าย และไม่ happy ท่านว่าไง

 

เรียกว่า เครื่องตรวจจับ เครื่องเช็คความกระเพื่อมไหวของจิต จิตเกิดอาการหรือยัง อย่างนี้จะชัดเจนกว่า หรือพูดกันตรง ๆ ก็คือ เราต้องแยกจิตกับความคิดให้ออกนั่นเอง เครื่องเช็ควัดตัวนี้จึงจะทำงานเป็นออโต้ได้ ครับ

 

ความรอบรู้ ความเข้าใจ เรื่องอะไรหลายอย่างได้รวดเร็วนี่ บางทีมันก็หลงเช่นกันนะ ผมเคยมีช่วงหนึ่งเจออะไรแปลก ๆ ทั้งลี้ลับ ทั้งล้ำหน้า วิจารณ์ธรรมเป็นฉอด ๆ หลงไปหนักขนาดเหนือกว่าศาสดาเลย หนักขนาดคิดว่าตัวเองจะเป็นอะไรก็ได้ จะเป็นใครก็ได้เลย

ระวังนะครับ ความอยากได้อยากเป็น บางนอกจากจะไม่เห็นความจริงแล้ว ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ยอมรับความจริง ดีดดิ้นทยานอยากไปต่าง ๆ นานา มันจะทำให้ล้าช้า

เรื่องพุทธภูมินี่ ไม่รู้ใครเอามาพร่ำสอน เป็นอุบายให้ใฝ่ดี แต่บางทีก็กลายเป็นก่อโทษได้เหมือนกัน ต้องรู้จักประมาณตัว สำรวจตัว มองย้อนมาตามจริงว่าเราเดินดินธรรมดาให้หนัก

จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องหาบาตรพระพุทธ บาตรไปอยู่ได้ในมือพระที่นั่งท้ายสุด ที่คิดประมาณว่าเราไม่ได้มีคุณธรรมอันวิเศษใดเลย ^-^

 

อืม ถ้าสติดีก็ดูให้เป็นอนิจจัง แต่สติไม่ดี ดูแล้วก็ให้อภัยทาน ไม่เก็บ ไม่สะสม
ทุกข์ ก็บอกว่าทุกข์ จะพยายามบอกว่าเองว่า ยังมีทุกข์ อย่าเหลิง อย่าอิน
พอรู้ตาม(เจริญสติ) ได้ ก็เลยด่าตัวเอง แกล้งทุกข์ไปทำไม คิดได้ มันเบาแฮะ

 

ไม่ต้องห่วงหรอก ทุกอย่างเกิดขึ้นไปตามเหตุปัจจัยที่มากระทบเท่านั้น

ไม่ได้เกิดจากการสร้างขึ้น การเตรียมการ การหวัง การลิขิต วางเกณฑ์อะไร

 

;k01

"หมูกระดาษ"