เรื่องบุญบารมี ที่ทำไว้แต่ชาติปางก่อนจะส่งผลถึงการทำสามธิในชาตินี้มั้ยครับ

เรื่องบุญบารมี ที่ทำไว้แต่ชาติปางก่อนจะส่งผลถึงการทำสามธิในชาตินี้มั้ยครับ มันจะช่วย ในการทำสมาธิมั้ยครับ อยากทราบจริงๆนะครับ

 

ถ้าเคยฝึกได้มาก่อนในอดีต แล้วมาเริ่มฝึกใหม่ก็จะเป็นเร็ว และจะสามารถพัฒนาเทคนิคเฉพาะตัวขึ้นมาได้ ซึ่งก็อาศัยเทคนิคเก่าๆ ที่ตนเคยถนัด เคยทำได้มาก่อนเป็นพื้นฐาน

 

ส่งผลแน่นอน

ฝึกได้เจอของเก่า ไง...

คนไม่มีของเก่า ฝึกยาก และ ฝึกไม่ได้ด้วยซ้ำ

 

เวลาเราภาวนาโดยไม่ตั้งเป้าหมายอะไรไว้ก่อน จิตมันจะจับในส่วนที่มันเคยคล่องที่สุดขึ้นมาทำครับ ถือว่าในอดีตเราได้สะสมวิธีการแบบนั้นมาบ้างแล้ว มันจะเพลินจะสบายทั้งกายและจิต ไม่เคร่งเครียด ถือว่าเรามาถูกทางต่อของเดิมติด ถ้าทำสมาธิหรือพยามบริกรรมอย่างใดอย่างหนึ่ง เพื่อให้เกิดจุดประสงค์อย่างหนึ่งไว้ในใจ แต่ทำแล้วรู้สึกฝืนใจอึดอัด ไม่สบายกายไม่สบายใจ หงุดหงิด ฟุ้งซ่าน รำคาญ แน่นอนเลยเรากำลังฝืนทำในสิ่งที่จิตไม่เคยได้สะสมมาไว้ก่อนในอดีต

 

ใช่ครับ

ถ้าไม่มี ก็ต้องสร้างบุญบารมีให้มากๆครับ

 

ของเก่ามันก็มีอยู่ คือโลกเรานี้ล่ะของเก่า การรู้ธรรมะก็คือรู้ของเก่าเรานี้ล่ะ ความโลภ โกรธ หลง ตัณหา มันทำให้เราเกิดทุกข์อะไรๆบ้าง คือกรรมเก่ามันคอยกระตุ้นถ้าเราไม่รู้มันก็เป็นไปตามกรรม คือกรรมนี้มันบีบบังคับเราอยู่ตลอดแต่พระพุทธเจ้าท่านสอนให้รู้โลก ว่ามันเป็นแบบนั้นล่ะ คือเรามาเรียนรู้ธรรมะ ในแบบของพระพุทธเจ้าเนี่ย ท่านเหนือทุกข์ เหนือสุข แล้วท่านทำอย่างไร อย่างนี้เป็นต้น ก็เป็นการปฎิบัติบูชา เพราะเมื่อรู้ได้อย่างนั้น ทำได้อย่างนั้นเราก็ต้องปฎิบัติก่อน ทีนี้ของเก่าบางคนมีมาก อย่างคนเห็นหินก้อนนึง อย่างจะเอามันมาด้วยอยากได้เท่านั้นล่ะ ส่วนคนที่สองเห็นว่ามันมาทำเป็นประโยชน์ ส่วนคนที่สามเห็นว่าเอามาทำโทษทำร้าย ได้ ส่วนอีกคนกลับปล่อยมันไว้อย่างนั้นที่ของมัน นี้เป็นต้น บางคนจึงปฎิบัติง่าย สำเร็จได้เร็ว อย่างนี้เป็นต้น ส่วนบางคนต้องฝึกหนักจึงจะสำเร็จอย่างนั้นน้ะ....เป็นต้น

 

ของเก่า บารมีเก่า (หมายถึง กิริยาทางจิตต่างๆรวมทั้งการรับรู้พิเศษบางอย่าง รวมทั้งครูบาร์อาจารย์ที่เคยมีสัมพันธ์กันมา ยกเว้นพวกที่อยู่ดีๆใช้งานได้เลย หรือพวกญานวิถีหรือวิถีญาน ที่ของเก่ากลับมา แต่จิตยังแยกรูปแยกนามไม่ได้ หรือเดินปัญญามาก่อน
ร้อยละ ๙๙% จะดูเพี้ยนครับ เพราะหายตัว
ในญานวิถีไม่เป็น คือแยกไม่ออกว่าอะไรโลกความจริงและโลกนามธรรม)
เวลาฝึกสมาธิ
มันก็จะกลับมีมาปกติ บางทีเราก็ไม่รู้ตัวครับ
และทุกคนมีมากมายอยู่แล้วเป็นปกติ
ทุกคนนั้นหละครับ ย้ำว่าทุกคนครับ

ปัญหาคือการถอดถอน
สิ่งต่างๆที่มันมาปิดกั้น
สิ่งต่างๆเหล่านี้ไม่ให้ขึ้นมาครับ
เช่น บางคนทิ้งตำรา ณ เวลาปฎิบัติไม่ลง
(โง่ไม่เป็น เริ่มต้นจากศูนย์ใหม่ไม่เป็น)
บางคนทิ้งความรู้ ความเข้าใจแห่งตนไม่เป็น
บางคนทิ้งศักดิ์ศรี ฐานะ หน้าที่ ทรัพย์สินที่ตนมีก่อนปฎิบัติไม่เป็น (คือเป็นคนธรรมดาไม่เป็น)
บางคนทิ้งมานะฐิติแห่งตนเองไม่ลง
บางคนทิ้งความอยากไม่เป็น
บางคนทิ้งตัวคาดหวังในเรื่อง ลาภ ยศ สุข
สรรเสริญไม่เป็น
บางคนไม่สร้างกุศลเพื่อให้ช่วยคลาย
ความยึดมั่นถือมั่นของจิตเลย
และสำคัญคือ ไม่สนใจเรื่องพื้นฐาน
การเจริญสติ ระบบหายใจ การเดินปัญญา
จะหวังเอาแต่ผลที่คาดว่าจะได้
จากการฝึกกรรมฐานกองนั้นๆ
ของเก่ามันก็เก็บอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละครับ


ตรงนี้ครับที่มันเป็นเหตุที่จะหนุน
ผลแห่งความสำเสร็จ
ในการฝึกกรรมฐานต่างๆกองนั้นๆ

ยกเว้นพวกที่ท่านบรรลุธรรม
แล้วเกิดความสามารถทางสมาธิขึ้นมา
ใช้งานได้เลย ซึ่งหาได้ยากในสมัยนี้ครับ

สมัยนี้มีแต่เข้าใจว่าตนเองบรรลุ
แต่กลับไร้ความสามารถที่เป็น
ของเก่าขึ้นมาใช้งานได้
คือไร้ความสามารถทางจิต
แต่ยังคิดว่าตนเองบรรลุระดับโน้นนี่นั้น
มีให้เห็นมากมายครับ แล้วก็อ้างว่าตนทิ้ง
ความสามารถ อ้างว่าพระพุทธฯไม่ส่งเสริม
รังเกียจ หรือ อ้างว่าตนเป็นสุขวิปัสโก
เพื่อเอามาเสริม ความคิดที่เข้าใจไปเอง
ว่าตนเองเองบรรลุและ
หลอกตัวเองไปวันๆนั่นหละครับ

แค่เพียงแต่เล่าให้ฟังครับ

 

ผมเลย...
กำลังฝึกทิ้ง ความอยาก กับ จะหวังเอาแต่ผลที่คาดว่าจะได้ ครับ
เมื่อคืนก่อนนอนภาวนา ขณะหลับไป โดยวางอารมณ์แบบไม่อยากให้เกิดอะไรทั้งสิ้น อยู่ๆ ก็มีปฏิกริยา ของร่างกายเหมือนให้สติรู้สึกตัว หรือผมเดาว่าคงเป็น ปิติ มั้งครับ รู้สึกว่าตัวเอง กายซ้อนกาย กายที่รู้สึกเป็นกายใน เบา สบาย ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่หายใจ (อาจจะเบามากเลยไม่รู้) รู้ทั่วกายเลยครับว่า เบา มันสุข สุขแบบบอกไม่ถูก ก็ได้แต่หลับตายิ้ม ไม่กล้าลืม แต่ลองแบบกระดิกมือ ก็รู้สึกถึงกายนอกที่หนัก (ไม่รู้สึกว่ากายซ้อนกาย) พอไม่ขยับมันก็เบาและสุขอีก (รู้สึกถึงกายซ้อนกายอีก) อยู่ในท่า นอนขดหันข้าง

ไม่ว่าที่ผมรู้สึก จะจริงไม่จริง ก็เป็นประสบการณ์ที่สุข ปิติ ดีครับ แต่ก็จะไม่ยึดติด จริงๆ ก็สุขแบบนั้นสักพักนึง ก็นึกได้ว่า ถ้านี่เป็นปิติ ก้จะไม่ติดสุขอยู่กับกัน ก็เลยนึกคิดต่อไปว่าร่างกายนี้มันไม่เที่ยง และที่สำคัญ ก็เหมือนจะเห็นสิ่งดีๆ ในการตัดตัวอยากได้ ด้วยล่ะครับ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังตัดไม่ได้ ก็ได้รู้ว่า เศษเสี้ยววินาทีที่เราวางอารมณ์ไม่อยากได้ มันมีผลลัพย์ที่เยี่ยมขนาดไหน


ขอเพ้อให้ฟังครับ

 

สภาวะรู้

แม้กระทั่ง มีกิเลสเต็มหัวใจ แต่เมื่อเกิดปัจจัย 2 อย่างพร้อมกัน
สติสภาวะรู้ทันจะรู้บางสิ่งบางอย่างและสงสัยขึ้นมา แล้วก็ไม่เข้าใจในสิ่งนั้น ทำให้ชะงักไม่ลงมือไปตามสภาวะธรรมนั้นของกิเลส

สติ ไม่ว่ายังไงมันจะตามไปทุกภพทุกชาติ เหมือนเราดูละคร มันจะรู้ของมันเอง แต่เราเล่นไปตามเรื่องราว

แต่พอ แก่ตาย เพราะสิ่งที่ทำมา จะเป็นเหตุให้เข้าหาธรรมมะ แต่ถ้าไม่มีศาสนาพุทธก็แย่เหมือนกัน เพราะไม่รู้จะทำไง

เป็นลักษณะอนัตตา จากอดีตชาติของผมเองครับ

 

เดาว่าสุขที่ว่าจะมีความรู้สึกว่าเย็นร่วมด้วย
มันคล้ายๆว่าช่วงหน้าอกเรามันโล่งๆ
มากกว่าปกติ
ถือว่าดีครับ ซึ่งจะแตกต่างกับกิริยา
ที่จิตทำงานได้แม้สว่างจร้าก็ไม่เย็น
และที่ไม่ยึดกิริยาต่างๆนั้นถือว่าดีแล้วครับ
ปล เล่าให้ฟังเฉยๆ

 

ใช่ครับ มันเย็นมันเบา มันสุข มันไม่มีทุกข์อะไรเลย มันรู้สึกไปทั่วร่างน่ะครับ ☺ มันซ้อนกับกายเนื้ออยู่ สุขที่ว่า หาสุขบนโลกมาเทียบไม่ได้เลยล่ะครับ ☺