โปรดชี้แนะด้วยครับ ทำไมถึงยังสะดุ้งผวากลางดึกครับ

ปกติช่วง 4-5 เดือนที่ผ่านมาผมจะสวดมนต์ นะโม,อะระหัง,พุทธัง,อิติปิโส, รวมถึงคาถาชินบัญชร และ นั่งสมาธิ บวกกับ การระลึกถึงความตาย บ้าง ระลึกถึงบุญที่เคยทำบ้าง ประมาณ 10-30 นาที และแผ่เมตตา อุทิศบุญกุศล โดยระบุเลย ตั้งแต่เจ้ากรรมนาย สัตว์ที่ข้าพเจ้าเคยฆ่าเมื่อตอนเด็กๆ เจ้าที่ เทวดา วิญญาณ ต่างๆในบ้าน ในหมู่บ้าน ในที่ทำงาน ตลอดจนในสากลจักรวาล ฯลฯ ในขณะที่แผ่นั้น ผมมั่นใจว่าในขณะแผ่นั้น สมาธิค่อนข้างตั้งมั่น (คิดว่าในระดับอุปจารสมาธิ) ก่อนนอนทุกคืน หลังจากนั้นก็นอนพร้อมๆกับภาวนาพุทโธ ต่อไปจนหลับบ้าง ปกติไม่เกิน เที่ยงคืน ก็หลับปกติ อาจจะมีการฝันแปลกๆบ้าง แต่ไม่สะดุ้ง หรือผวากลางดึก

แต่เมื่อคืน 23.00 น วันที่ 1/8/55 ก็ทำแบบนี้ สวดมนต์+ สมาธิ รวมๆเกือบ 1 ชม. ปกติเวลาก่อนนอนหลังจากสวดมนต์+ สมาธิ จิตใจจะสบายๆ รู้สึกดีตลอด ไม่กังวล อาจจะมีขนลุกบ้าง แล้วก็นอนหลับปกติประมาณ ตีหนึ่งกว่าๆ (เวลาเช้ามืดวันอาฬหบูชา) อยู่ๆก็ทะลึ่งพรวด ตื่นมาพร้อมๆกับกรีดร้องด้วยเสียงอันดัง แบบว่าตกใจ และใจเต้นแรงมาก แต่ผมไม่รู้ว่าทำไม เพราะเหมือนมันไม่ฝันอะไรครับ ไม่เห็นภาพน่ากลัว ไม่เห็นผีหรือเงาดำใดๆทั้งสิ้น พอตื่นมาก็ไม่มีความรู้สึกว่ากลัวอะไรครับ และเหมือนสติมันจะเร็วครับก็นอนหลับต่อโดยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ ช่วงนั้นก็คิดเล็กน้อยครับ เราก็ปฏิบัติธรรม + แผ่เมตตา อุทิศบุญกุศล ทุกๆคืนอยู่แล้วทำไมยังมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกหรือว่าทำเราแล้วไม่ได้ผล หรือยังมีเจ้ากรรมยังไม่อโหสิให้ก็ไม่รู้ครับ อารมณ์ช่วงนั้นแบบว่าเซ็งๆ ครับเราพยายามปฏิบัติแต่ทำไมยังกลับไปเหมือนเดิมอีก
5เดือนก่อนนอนผมจะสวดมนต์ + แผ่เมตตาและอุทิศบุญกุศล ไม่ทุกวันครับ ประมาณสัปดาห์ละ 2 ครั้งก่อนนอน จะมีบ้างในวันที่ไม่สวดมนต์ ที่กลางดึกจะสะดุ้งตื่นผวา กรีดร้องด้วยเสียงอันดัง ใจเต้นแรงพอตื่นขึ้นมาก็จะมีอารมณ์กลัวผี แล้วต้องพยายามข่มตานอนต่อครับ
คำถามคือ
1.การสะดุ้งผวากลางดึกสาเหตุเกิดจากอะไรครับ
2.มีใครเป็นเหมือนผมบ้างครับ
ขอบคุณครับ

 

กิเลสหลอก แล้ว

ไม่ต้องไปสนใจ เก็บมาคิด

อย่าเก็บมาคิด เหมือนเดินไปเจอ กองขี้ แล้วก็หยุดดู ขุ้ยเขี่ย กองขี้ ดม พิจารณา ว่าของใคร

ทำ สมาธิ อยู่กับ ปัจจุบัน มีสติ ครับ



ทำความดีสร้าง บุญ กุศล ฝ่ายดี

อย่าหลงไปให้ กิเลสหลอก
.
สงสัยผล เซ็งๆ คิดแบบน้้น ระวัง อยู่ๆ ลูกปืน ตกใส่หัวตายไปไม่รุ้ตัว จะดึ่งไปลงนรก เพราะ จิต คิด อกุศล จิตเศร้าหมอง ตอนตาย


.

 

ผมชอบใจจริงๆครับ
อย่าไปพิจารณาว่าเป็นขี้ของใคร
ให้มาดูขี้ตัวเอง

ขอท่านเจริญในธรรมครับ

 

สิ่งที่ผมจะแนะนำ คือ เลิกสนใจครับ หากสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็ให้ภาวนาต่อเลยครับ

ภาวนาไปเรื่อยๆจนเป็นนิสัย แล้วอาการดั่งกล่าวจะหายไปเองโดยไม่ต้องแสวงหาหนทางเลยครับ

สาธุครับ

 

หนูรินอายุลดลงแล้ว อนุโมทนาค่ะ

 

ขอบคุณครับ ที่แนะนำ
วันนี้ก็เลิกเซ็งครับ
ทำสมาธิตอนกลางวัน เมื่อตะกี้ก็ไปเวียนเทียนเพิ่งกลับมาครับ
ก็จะพยายามต่อไปครับ

 

ขอบคุณครับ วันนี้ได้ฟังธรรมเพิ่มครับ
จะไม่สนใจผลครับ จะทำไปเรื่อยๆ ครับ ไม่เพ่ง ไม่เผลอ ไม่หวังผล

 

น่ากลัว + น่ารำคาญ แน่ๆเลย ยังไงก็สู้ๆครับ