ว่าด้วยเรื่องของเจ้ากรรม นายเวร จะหนีกรรมได้อย่างไร มาดูกัน

แหม ๆ ไร้กรรม เขี่ยนะ
ว่าแต่นอนสมาธิกลางคืนนะ กลางวันทำงานด้วย กำลังสมาธิไม่พอดูรูปนาม น๊า

ระวัง จะไปแช่เย็นเจี๊ยบ ๆ แต่ก็ได้ประโยชน์เป็นกำลังต่อปายยย

สภาวะ ไร้กรรม ถ้าม่ายถึง แล้ว ปายนึกเอาเอง นิพพานแห้ง เด้อ

ถ้า กำลังพอ เข้าไปอยู่ ตรงกลาง ในสิ่งที่มานเกิด ให้มันวนรอบเราดูสิ
ดู รู้ ปล่อย ดู รู้ ปล่อย ดู รู้ ปล่อย
เหอ ๆ แค่เอื้อม ^-^

 

โอ้ ความทุกข์ทับถม จักเห็นธรรมชัดเจน การปฎิบัติจักก้าวหน้า ไว มาก ^-^

 

หุหุ
ไม่รุ ไม่ชิ.
เห็นรูปสันโดษไหม วันนี้เขามาแนว พริ้ม
เอ หรือว่าแอบหลับหว่า.

 

<!-- / message --><!-- sig -->
............
สัญญาเก่ามัน คิดถึงครับ อาจารย์...ผ่านเป็น อดีตแล้วครับ...

 

คนบางคนชอบวิ่งเข้าหากรรม เพราะ เจตนา

 

เป็นกำลังใจให้นะครับ
จับมาก ๆ ก็ดี จะได้โหนซะให้เข็ด
ผมไม่กล่าวต่อแล้วนะครับ
เดี๋ยวจะเป็นความหวังดี ที่อาจทำให้คุณช้าเปล่า ๆ ... ^-^

 

มาดูพวกเห็นผิดอีกกลุ่มหนึ่ง

เราคงเคยได้ยิน พระอรหันต์กระทำกรรมเหมือนนกเหยีบเท้าบนอากาศ

คนเห็นผิด คิดว่า หมายถึง มันบันทึกลงไปไม่ได้ ในอากาศปรากฏรอย
เท้าไม่ได้ ก็เลยกล่าวว่า ไม่มีกรรมเกิดขึ้น แล้วก็คิดไปว่า ทำอย่างได้
เพราะ ไม่มีการบันทึกลงสัญญาสังขาร มีการเบรกการบันทึกลงสัญญา
สังขาร ทำให้ขันธ์ไม่เกิดสังขารที่จะเป็นกรรมสืบต่อไปในภพหน้า ก็เลย
คิดว่า ถ้าเบรกแบบนี้ได้ ก็คิดว่า สำเร็จอรหันต์ก็มี

แต่คงเคยได้ยินเช่นกันว่า พระท่านกล่าวว่า ขันธ์ส่วนขันธ์ จิตส่วนจิต
ในแต่ละขันธ์ก็แยกกันเป็นเอกเทศน์ ดังนั้น ขันธ์ส่วนขันธ์ ก็แปลว่า
กรรมส่วนกรรม เกิดขึ้นและบันทึกในสัญญาสังขารในขันธ์ของมันเอง
แต่ไม่ส่งถึงจิต

มาดูอีกสำนวน ที่กล่าวกันมากในที่นี้ คือ ดวงตาเห็นธรรม ก็เอามาพิจารณา
ว่า เห็น คือ เห็นอะไร ก็เห็นกรรมมันเกิดในขันธ์ มีการใช้สัญญา แต่มันไม่
ส่งมาถึงจิต หรือ ทำให้เราเห็นผิดว่านั้นคือเราที่รับผล หรือเราที่ต้องปรุงผล

เมื่อเราไม่เห็นว่ากรรมนั้นเป็นกรรมที่เราจะต้องไปสนองตอบ เราก็หยุด
อุปาทาน หยุดการเห็นผิด หยุดเอาเป็นอาสวะ หยุดเอามาเป็นกิเลส
หยุดเอามาบังตา แล้วเผลอหลงไปตามกรรมนั้นเป็นภพชาติที่เนื่อง
จากกรรมนั้น

การเห็นแบบนี้ เมื่อเอาความคิดคิดไปก็คิดว่า ก็แค่วางเฉย แม้กระทำ
ก็แค่วางเฉย เฉยเมย แค่นี้ก็ไม่ก่อกรรม แท้จริงแล้วแบบนี้คือลืมมองว่า
ตัวเองอยู่ตรงไหน เป็นอรหันต์หรือยัง ถ้าไม่ใช่ ก็ต้องมีอะไรบังตาอยู่
แน่นอน เลยคิดว่าตัวเองไม่ก่อกรรมแล้ว ทั้งๆที่จริงคือ ก่อกรรมอยู่ด้วย
การทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วก็เผลอเพลินเสพความร้อนความหนาวอยู่
โดยไม่รู้ตัว

ยังมีอีกสำนวนที่พวกเห็นผิดชอบใช้ ชอบเอาสมบัติอรหันต์มาเป็นของ
ตนก็คือคำว่า มหากริยา คือ ทำแต่ไม่ข้อง ดั่งกรณีพระที่ไปด่าพระ
ผู้เป็นอาจารย์ว่าให้มากราบอรหันต์ พอไม่มีใครทำก็ด่าเสียเทเสีย พอ
พระท่านทักก็ยกคำว่า นี่คือ มหากริยาจิต ซึ่งสุดท้ายกว่าจะเห็นว่า
ไม่ใช่ก็ต้องเดินร่วม 100 กิโลด้วยเท้าเปล่า

 

กระบี่ อยู่ที่ใจ (บทเรียนเทอมเเรก)

หยุดใจได้ หยุดการกระทำ

 

ธรรมทาน

(รู้ป่าวคืออะไร?)

​

 

กรรมมีหลายปัจจัย หลายวาระที่จะส่งผลนะ
ที่คุณเอกวีร์กล่าวนั้นถูกแล้ว
กรรมปรุงแต่ง
กรรมหนัก
กรรมที่ส่งผลเลย
กรรมที่ส่งในอนาคต
ผมจำเรื่องกรรมไม่หมด ใครเก่งๆช่วยค้นที

 

ไร้กรรม บทพูดเยอะไปแล้ว เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว..

 

หิริโอตัปปะ ความละอายใจต่อบาป

พอ

​

 

ก็ไปทบทวนเอาละกันครับ

ถ้าเรายังเห็นขันธ์ 5 เป็นเรา เราก็เผลอไปยึดขันธ์ 5 ว่าเป็นเรา

แล้วก็เผลอไปคิดว่า ขันธ์ 5 ถ้ามันทำงานไม่ได้ ก็คิดว่าชาติภพ
จบ มันจะจบได้อย่างไร ยังเห็นขันธ์ 5 เป็นเราอยู่เลย

ขันธ์5 มันต้องเป็นทุกข์

ขันธ์5 นั้นแหละที่ต้องพรากออกไปด้วยวิราคะธรรม

เมื่อขันธ์5 ถูกดีดออกไป นั่นแหละที่มันไม่เกี่ยวของกับอีกสิ่งหนึ่ง

พวกหลงปรุงขันธ์ 5 คิดว่า ขันธ์ 5 คือส่วนหลัก ก็แปลว่าติดในขันธ์ 5

ใครอยากยึดอย่างนั้นก็ยึดไป แต่ชี้ได้อย่างว่า

ทัศนะยังไม่พ้นขันธ์ ใช่หรือไม่ใช่

 

แล้ว ธรรมทาน VS อภัยทาน อะไร Work กว่ากัน

ไหน ตอบมา เอาที่เข้าใจ???

 

คุณ 108 man กล่าวได้ถูกต้องแล้วเราต้องแยกแยะให้ออก ทั้ง 2 อย่างที่เน้นสีไว้นั้น ถ้าเราอยู่ในพื้นฐานของความเป็นคนดีในชาตินี้ หรือว่าจะเป็นอดีตชาติก็ตาม แม้ว่า เราเคยทำกรรมไว้ในชาติก่อนนู้นก็ตาม แต่เมื่อเรามีความดีเป็นพื้นฐาน เจ้าบุญนายคุณย่อมเอื้ออำนวย ให้เราได้รู้ว่านี่คือกรรม นี่คือบุญ ถ้าแยกไม่ออก ก็เสร็จกัน ไม่อยากยกตัวอย่างว่าจะเสร็จกันด้วยวิธีใด แต่ตัวเรานั้นรู้ดีว่าเรื่องอะไร

 

หุหุ
ไม่รุ ไม่ชิ.
ไม่ยึด ก็ไม่ได้หมายความว่ากรรมจะไม่ส่งผลนะ

 

วกกลับไปที่ กระทู้

ถ้าขันธ์ 5 มันแค่อีกส่วนหนึ่ง ไม่เกี่ยวข้องกับ อีกสิ่งหนึ่ง

ดังนั้น เจ้ากรรมนายเวรก็ยังส่งผลต่อขันธ์ 5 ไป

แต่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับอีก สิ่งหนึ่ง

ดังนั้น อรหันต์ผู้มีวิบากกรรมบางท่าน ก็ให้ขันธ์ 5 มันทำงานไป
คือรับกรรมไป จะโดนฆ่า โดนทุบ โดนเสือกัดกิน หรือมีกรรม
ละเอียดเกิดขึ้นที่ขันธ์ ก็ให้มันเกิดไป

แต่ไม่เกี่ยวกับอีก สิ่งหนึ่ง

 

ภูเขาศิลาล้วนย่อมตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวเพราะแรงลมฉันใด

ผู้ที่ทำนิพพานให้แจ้งแล้ว ก็ย่อมมีจิตตั้งมั่น

ไม่หวั่นไหวในโลกธรรมทั้งหลายฉันนั้น
(พุทธพจน์)
​

การให้ความรู้เป็นทานนั้นมี ๒ แบบ​

๑. ให้ความรู้ทางโลก เรียกว่า วิทยาทาน

๒. ให้ความรู้ทางธรรมเรียกว่า ธรรมทานทำให้สามารถหมดกิเลสได้

จำเอาไว้...ซีเรียส...ขอบอก
​

 

ดั่งจะได้ยินคำพระ

การปฏิบัติ ไม่ได้มาทำเพื่อเอาสิ่งใด ไม่ได้มาเพื่อแก้สิ่งใด

การปฏิบัติ ไม่ได้มาทำเพื่อเอาสิ่งใดที่เป็นสุข ไม่ได้มาเพื่อแก้สิ่งใดที่เป็นทุกข์

ไม่ได้มาเพื่อปรุงดี หรือ ชั่วเป็นของตน

หรือ สร้างทัศนะของขอบเขตว่านั่นเรา นั่นเขา
เราอยู่ตรงนี้ กรรมอยู่ตรงนั้น เพราะ ยังมีคำว่าเราอยู่เลย

แต่มาทำเพื่อ

ถอดถอนการเห็นผิด เท่านั้น

และการเห็นผิดตัวแรก ที่เราไม่พูดถึงอีก คือ คำว่าเรา

ถ้ายังใช้คำว่าเรา ก็ยังโง่อยู่

พระท่านจะใช้

สิ่งหนึ่ง เท่านั้น

 

ธรรมทานให้ง่าย มีคุณมาก แต่ถ้าธรรมไม่จริง ไม่รู้เหตุ รู้ผล ก็โทษมาก
อภัยทาน ให้ยาก แต่มีคุณมาก