คุณ คิดว่า ในโลกนี้มีรักแท้หรือไม่

คิดว่า มี มันก็มี
คิดว่า มันไม่มีก็ไม่มี

 

ผมไม่ยึดติดนะขอรับ
กรรมไม่กรรมใครทำอะไรไว้กับตัวกระผม...ผมรับหมด

ผมอโหสิทั้งชาติไหนๆอดีตปัจุบันอนาคตเลยนะครับเจ้ากรรมนายเวร

เรามาร่วมกรรมกันในที่นี้เป็นกรรมแก้กรรมไปในทางที่ดีแล้วขอรับ
ขอให้ทุกคนทุกท่านพิจารณาและดูตัวเองในทุกอย่างที่เรียนรู้มาเถิดนั่นและทางเอกคือทางของตัวเองเพื่อช่วยคนอื่น.....มิใช่เดินตามทางคนอื่นแล้วหลงทางไปต่อไม่ได้เพราะเขาพาเรามาได้เท่านี้แล้วไปกระจุกกันอยู่

เดินเองดีกว่าไม่ต้องตามใครขอรับแต่ก็อย่าหยิ่งผยองลำพองตัวเองยึดมั่นว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น.....เขาบอกว่าฟังคนไม่ฉลาดคุยกันก็ทนฟังไปเรื่อยๆเพราะเขาไม่รู้และเป็นคำถามที่เราไม่เคยได้ยินและไม่เคยได้รับคำตอบมาก่อนเพราะเราฉลาดกว่าเขาเสียแล้วเลยไม่ยอมฟัง...สรุปแล้วเราโง่กว่าคนที่เราว่าเขาโง่และกำลังคุยกันเสียอีกเสียอีกใช่ไหมขอรับ...ผมจำนิทานเรื่องนกคุยกันบนต้นไม้แล้วใครได้ยินอยู่ข้างล่างไม่ได้ว่านกจะไปทำอะไรกัน

ลองฟังเสียงนะขอรับ.....จิตอยู่ตรงไหน
ลองคิดนะขอรับจิตอยู่ตรงไหน
ทุกอย่างเหมือนตรงกลาง.....กลางหูนี่แหละ
ท่านลองฟังเสียงโดยเอาหูฟังใส่แล้วหาดูว่าได้ยินตรงไหนแล้วจิตอยู่ตรงไหนได้ยินตรงไหน
นั่งสมาธิเอาจิตวางตรงนี้สำหรับตัวกระผมเองนะขอรับ.....มันตรงกลางตรงนี้พอดีจริงๆเมื่อจิตสงบนิ่งแล้วเหมือนกลางทุกอย่างเลยขอรับ

โปรดพิจารณากระทู้นะขอรับกระผมไม่รู้แต่กระผมคิดและเป็นความคิดของกระผมที่อาจมีสองด้านคือถูกหรือผิด.....แต่สังเกตุดูตัวเองแล้วหลับตาเดินต้องอาศัยหูฟังเลยขอรับ

กราบขอบพระคุณครับ

 

รู้แล้วรีบวางเลยครับตัวใหม่มาอีกแล้วขอรับ....เราต้องว่างเปล่าให้ตลอดเวลาปัจุบัน

 

ท่านมะหน่อหมายถึง วาง " ผู้รู้ " ถูกมั้ย รู้ก็ต้องวาง ถ้าไม่ถูกขออภัย แม้แต่ " รู้ " ก็ต้องเป็นกลาง

ในการ " รู้ "

ยินดี
เฉย ๆ
ไม่ยินดี ในการ " รู้ " นั้น

ถ้าเฉย ๆ ก็คือ การวางเป็นกลาง ในการ " รู้ "

ไม่รู้นะ มั่ว ๆ เอาน่ะ ถ้าผิดขออภัย

 

พี่มะหน่อกำลังฝึกตามแนวหลวงพ่อ

ตรงที่ให้รีบว่าง มันมีสองนัย

นัยที่ผิด คือ หยุดรู้ หรือหยุดคิด แล้วเปลี่ยนเป็นคิดว่างๆ

นัยที่ถูก คือ ทรงอยู่ที่การทำเหตุในการรู้ ระลึกสติ อย่าให้จิตไหลไปรู้เรื่องที่คิด
หากไปรู้เรื่องที่คิดนั่นคือ หลงไปเรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าจิตหนึ่งมันยังคิดของมันอยู่
ยังไม่หมดเหตุ สติระลึกเห็นว่าจิตมันคิดอยู่ ความคิดทำอยู่ไม่โดนแทรกแซงเลย
จนกระทั่งคิดมันทำงานเสร็จ โดยที่สติคอยระลึกและไม่ตัดการคิดเลย สติที่ระลึก
รู้ก็รู้แค่กำลังมีโมหะ จิตกำลังมีโมหะ โดยที่รู้อยู่อย่างคนเป็นใบ้แต่ก็รู้ ดูตลอด
แบบนี้จะทำได้กับพวกที่ทำสมาธิมามาก แบบนี้คือการว่างโดยผู้รู้ มีสติระลึกอยู่
อย่างเป็นใบ้ไม่บริกรรม(อยู่ที่ว่าง) โดยที่ขันธ์5 ก็ทำงานของมันไป

นัยที่ถูก มีอีกหนึ่ง สำหรับคนที่จิตไม่มีองค์ฌาณอยู่ จะทำแบบนั้นยังไม่ได้ จะ
ทำได้แบบพอสติระลึกรู้ว่าคิด ความคิดจะดับ มันดับเองโดยที่ไม่ได้พุ่งไปจับ
ความคิดว่าง จับการบริกรรมอะไรอย่างอื่นเช่น "....หนอ" แบบนี้ก็ถูกเหมือน
กัน ถึงแม้จิตจะทำให้ขันธ์5หยุดทำงาน แต่เป็นการหยุดด้วยตัวสติ ไม่ได้หยุด
ด้วยการทำสมถะไปดัดแปลงอารมณ์ ทำเนืองๆ ก็จะได้แบบวรรคที่สองเอง
ถึงตอนนั้นก็คือ การดูจิตโดยดูโมหะ ซึ่งจะเก่งมากแล้วถ้ามาถึงตรงนี้

แต่อย่าลืมนะ หากรู้ว่าคิดอะไร รู้เรื่องที่คิด อันนั้นยังภาวนาไม่เป็น ผู้รู้หดไป
เป็นผู้คิดไปแล้ว

 

ความรักทุกรูปแบบสำคัญหมด

 

ถ้าเป็นความรักเชิงชู้สาว คิดว่ามีค่ะ ไม่กล่าวถึงพุทธภูมิกับนางแก้วนะคะ

เป็นอะไรที่มากกว่าความรักสีแดง มากกว่าจนกลายเป็นรักที่สะอาดขาวบริสุทธิ์ มีแต่ความรักปรารถนาดีให้ แม้จะไม่ได้ครองคู่ ไม่ได้พบหน้า เขาไปเป็นของคนอื่น จะต้องจากกันไกลแค่ไหนก็ยังคงรักอยู่ ไม่จืดจางไปตามกาลเวลา
(น้ำเน่าเชียวเรา)

ส่วนตัวเราเองรู้สึกดีกับใครคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครอยู่ที่ไหน แต่รู้สึกดีกับเขามาก เวลาคิดถึงทีไรมันก็จะตื้นตันในอกทุกครั้ง จนต้องไปทำบุญให้เผื่อเขายังเป็นวิญญาณอยู่ เพื่อที่ว่าวันหนึ่งเราอาจจะได้พบกัน จะว่าเราเพี้ยนก็ได้ เพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

 

ถ้ารู้ ก็ไม่มีว่าง ^-^

 

ใช่แล้วขอรับดาบสองคม
หากไม่มีดาบอยู่ในมือแต่ไปเห็นดาบเขายืมดาบเขามาเล่น.....รู้....แต่รำกระบวนท่าไม่เป็น
เห็นน้ำยี่สิบสามสิบวาไม่มีกระบอกตัก
หรือเห็นแม่น้ำแต่ไม่มีปัญญากินขอรับ
กระผมเห็นเฉยๆขอรับ....ไม่เป็นไข้จะไปกินยาทำไมขอรับ
กราบขอบพระคุณมากขอรับที่กรุณาชี้ทางในแนวทางการปฏิบัติจะพยายามขอรับอย่างไรก็ขอฌานสี่ก่อน.....แต่ช่วงนี้ไม่เอาขอรับ.....มึน

ความจริงกระบี่เบากว่ามากถืออีดาบทำไม
ความจริงอีกไปไหนจะแบกอาวุธไปทำไมหนักขอรับเอาไปจำนำแลกสุรามากินสักสองสามจอกดีกว่ากันเยอะขอรับ.....มึนยังไม่หายเลยเดี๋ยวจะว่าหนุ่มหมัดเมาไม่มีมวยอีก....เอ้อ!

กราบขอบพระคุณครับ

 

รู้ มันอยู่ที่ใจ ใช้ใจรู้ ทำไมต้องมีวาง มีแบ่ง มีพักหละ

หลวงปู่มั่นบอกว่า สติคือความเพียร ความเพียรก็คือสติ
เรื่องหมดความเพียรนั้นไม่มี เพราะเรามีใจที่รู้สึกได้อยู่
ตลอด ตอนไหนไม่ได้ทำอะไร ก็รู้สึกไปสิว่า ไม่ได้ทำอะไร
นั้นแหละ ปฏิบัติเรียบร้อยไปแล้ว ไม่ต้องไปถามหากกระบง
กระบวย

พอจะทำฌาณสี่ ก็เอาใจเข้าไปรู้สึกอีก ไม่มีเว้น

พอเลิกทำฌาณสี่ จะเมา จะเล่น จะทำอะไร มีเหรอที่
จะตามรู้ใจตนไม่ได้ ตามรู้ไม่ได้ ก็รู้ไปเลยว่าตามรู้ไม่
ได้ มีโมหะ แค่นี้ก็ปฏิบัติ ทำภาวนาอยู่แล้ว ง่ายๆ อย่า
คิดมาก

อะไรเกิดขึ้น เป็นอยู่ ทำความรู้สึกลึกๆรู้ตามไป(อนุปัสสนา)

หากภาวนาแบบแบ่งเวลา มีทำ มีไม่ทำ ก็อย่าฟังเลย
วิธีปฏิบัติของหลวงพ่อนะ หากมาฟังแนวปฏิบัติของ
หลวงพ่อ ไม่มีหรอกนะ ที่จะว่างเว้นการปฏิบัติ ไม่มี
หรอกที่จะอ้างนู้นอ้างนี่ อ้างว่าไม่มีดาบ ไม่มีกระบวย
ของมันอยู่ที่ใจ

 

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO


คำตอบ คือที่ลายเซ็นต์ผม


"...........ขอเวียนว่าย ตราบชั่วอนันตกาล ขอเวียนว่าย ตราบชั่วอนันตกาล ขอเวียนว่าย ตราบชั่วอนันตกาล... "




[music]http://karma63.altervista.org/Llewellyn_-_Shiatsu_-_01_-_Summoning_Of_The_Spirit.mp3[/music]

 

คุณ โอม....

เหนื่อยแย่เลย เหนื่อยแน่แท้

...แค่หายใจผ่านวันล่วงคืน ก็เหนื่อยแย่แล้ว เฮ้อ...

คุณเพียงนาม
อารมณ์ดีเสมอต้นเสมอปลาย จริง จริงนะ
​

 

พิธีแต่งงานของพระศิวะ และ พระแม่ปาราวตี ศรีมหาอุมาเทวี มหาโยคินี

 

ขอตอบต่ออีกหน่อยนะ คราวที่แล้วเล่นเน็ตที่มหาลัยพิมพ์ไปตั้งเยอะแต่ดันไม่ติด -*-
ความรักกับความเมตตาที่แท้แล้วก็คือสิ่งเดียวกับนั่นเอง ความรักไม่ว่าเราจะรักคนแปลกหน้า รักพ่อ รักแม่ รักเพื่อน หรือรักกับเพศตรงข้าม มันล้วนเป็นประตูสู่ความเมตตาที่ทำให้เรารักทุกสรรพสิ่งในโลกในจักรวาลอันไม่มีขอบเขตนี้ทั้งสิ้น เพราะมนุษย์เกิดมาเพื่อรักเพื่อนมนุษย์ทุกคน และทุกชีวิต ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบไหนก็ตาม

 

รักแบบ ไม่มีประมาณ เป็น รักแบบ ไม่หวังผล รักแบบ ไม่มีตัณหา เป็นตัวนำพา

รัก ที่ ไม่มีอามิส ประเสริฐ ที่สุด

 

เราตอบ แบบ ไม่รู้ นะ

เป็น รู้ แบบ อวิชชา นำพาไป

เป็น รู้ ที่ไม่จริง

เป็น รู้ ที่มีคำตอบ ของ อวิชชา หามาให้

เป็น รู้ สำเร็จรูป อะ นะ

มัน ต่าง กับ รู้ ธรรม ด้วย วิชชา จรณะสัมปัณโณ อย่างสิ้นเชิง

อย่างกะ ขาว-ดำ คนละเรื่อง หนัง คน ละ ม้วน

เพราะ รู้ ด้วย วิชชา มัน คาดเดา ไม่ได้ รู้ ในสิ่ง ที่ ไม่เคยปรากฏ มาก่อน

เหมือนหงายของที่ คว่ำ ออก

 

อิอิ ก็ แบบนี้ละ เรียกว่า ไม่รู้ ของจริง

ไม่รู้จัก ละซิ ทำไม่เป็น อีก ตะ หาก

ทำเป็นแต่ รู้ ไม่จริง เพราะ ไม่เคย รู้ เอง แต่มีคนทำ สต๊อค ความรู้ ไว้ให้

แค่ หยิบ มาใช้ ใช่ปะ ง๊าย ง่าย

 

ที่เอามาพูด นี้ ก็คือ ไม่รู้ ของเราเอง แหละ

เพราะ เรา ไม่รู้ ไม่รู้ และ ไม่รู้

คนที่ รู้ ก็ ไม่ใช่ เรา (อ่าว แล้ว เป็น ใคร ง่ะ... กุ ก็ ไม่รู้ เหมือน กัล .. )

 

อิอิ... ก่ง ก๊ง ไป แระ

ปัญญา หนีไป อยู่ รูมด เหลือแต่พวก ความคิด คด คด คิด กบฏ อยากจะเป็น ตัว ปัญญา

 

สัจธรรมที่แท้จริงย่อมเป็นธรรมชาติ ถ้ามันขัดจากธรรมชาติมันก็ไม่ใช่ธรรมะแล้วล่ะครับ ก็คงเป็นแค่จารีตประเพณี ขนบธรรมเนียม วัฒนธรรม